I know its long - just read it!

I know its long - just read it! We all know or knew someone like this!! ترجمه ی فارسی در صفحات بعد!

One day, when I was a freshman in high school, I saw a kid from my class was walking home from school.His name was Kyle.It looked like he was carrying all of his books.I thought to myself, "Why would anyone bring home all his books on a Friday?He must really be a nerd."I had quite a weekend planned (parties and a football game with my friends tomorrow afternoon), so I shrugged my shoulders and went on. As I was walking, I saw a bunch of kids running toward him.They ran at him, knocking all his books out of his arms and tripping him so he landed in the dirt.

يكی از روزهای سال اول دبيرستان بود. من از مدرسه به خانه بر می گشتم كه يكی از بچه های كلاس را ديدم. اسمش كايل بود و انگار همه‌ی كتابهايش را با خود به خانه می برد. با خودم گفتم: ”كی اين همه كتاب رو آخر هفته به خانه می بره. حتما اين پسر خيلی بی حالی است!“ من برای آخر هفته ام برنامه‌ ريزی كرده بودم. (مسابقه‌ی فوتبال با بچه ها، مهمانی خانه‌ی يكی از همكلاسی ها) بنابراين شانه هايم را بالا انداختم و به راهم ادامه دادم.‌ همينطور كه می رفتم،‌ تعدادی از بچه ها رو ديدم كه به طرف او دويدند و او را به زمين انداختند. كتابهاش پخش شد و خودش هم روی خاكها افتاد.

His glasses went flying, and I saw them land in the grass about ten feetfrom him.He looked up and I saw this terrible sadness in his eyesMy heart went out to him. So, I jogged over to him as he crawled aroundlooking for his glasses, and I saw a tear in his eye.As I handed him his glasses, I said, "Those guys are jerks."He looked at me and said, "Hey thanks!" There was a big smile on his face.It was one of those smiles that showed real gratitude.I helped him pick up his books, and asked him where he lived. As it turned out, he lived near me, so I asked him why I had never seenhim before.

عينكش افتاد و من ديدم چند متر اونطرفتر، ‌روي چمنها پرت شد. سرش را كه بالا آورد، در چشماش يه غم خيلی بزرگ ديدم. بی اختيار قلبم به طرفش كشيده شد و بطرفش دويدم. در حاليكه به دنبال عينكش می گشت، ‌يه قطره درشت اشك در چشمهاش ديدم. همينطور كه عينكش را به دستش می‌دادم، گفتم: ” اين بچه ها يه مشت آشغالن!“ او به من نگاهی كرد و گفت: ” هی ، متشكرم!“ و لبخند بزرگی صورتش را پوشاند. از آن لبخندهايی كه سرشار از سپاسگزاری قلبی بود. من كمكش كردم كه بلند شود و ازش پرسيدم كجا زندگي می كنه؟ معلوم شد كه او هم نزديك خانه‌ی ما زندگی می كند. ازش پرسيدم پس چطور من تو را نديده بودم؟

He said he had gone to private school before now.I would have never hung out with a private school kid before.We talked all the way home, and I carried some of his books.He turned out to be a pretty cool kid.I asked him if he wanted to play a little football with my friends.He said yes.We hung out all weekend and the more I got to know Kyle, the more Iliked him, and my friends thought the same of him.Monday morning came, and there was Kyle with the huge stack of books again.I stopped him and said, "Boy, you are gonna really build some seriousmuscles with this pile of books everyday!" He just laughed and handed me half the books.

او گفت كه قبلا به يك مدرسه‌ی خصوصی می رفته و اين برای من خيلی جالب بود. پيش از اين با چنين كسی آشنا نشده بودم. ما تا خانه پياده قدم زديم و من بعضی از كتابهايش را برايش آوردم. او واقعا پسر جالبی از آب درآمد. من ازش پرسيدم آيا دوست دارد با من و دوستانم فوتبال بازي كند؟ و او جواب مثبت داد. ما تمام آخر هفته را با هم گذرانديم و هر چه بيشتر كايل را می شناختم، بيشتر از او خوشم می‌آمد. دوستانم هم چنين احساسی داشتند. صبح دوشنبه رسيد و من دوباره كايل را با حجم انبوهی از كتابها ديدم. به او گفتم:“ پسر تو واقعا بعد از مدت كوتاهی عضلات قوی پيدا می كنی، ‌با اين همه كتابی كه با خودت اين طرف و آن طرف مي بری!“ كايل خنديد و نصف كتابها را در دستان من گذاشت.

Over the next four years, Kyle and I became best friends. When we were seniors we began to think about college. Kyle decided on Georgetown and I was going to Duke.I knew that we would always be friends, that the miles would neverbe a problem. He was going to be a doctor and I was going for business on a footballscholarship.Kyle was valedictorian of our class.I teased him all the time about being a nerd.He had to prepare a speech for graduation.I was so glad it wasn't me having to get up there and speak Graduation day. I saw Kyle. He looked great. He was one of those guys that really found himself during high school.

در چهار سال بعد، من و كايل بهترين دوستان هم بوديم. وقتی به سال آخر دبيرستان رسيديم، هر دو به فكر دانشكده افتاديم. كايل تصميم داشت به جورج تاون برود و من به دوك. من می دانستم كه هميشه دوستان خوبی باقی خواهيم ماند. مهم نيست كيلومترها فاصله بين ما باشد. او تصميم داشت دكتر شود و من قصد داشتم به دنبال خريد و فروش لوازم فوتبال بروم. كايل كسی بود كه قرار بود برای جشن فارغ التحصيلی صحبت كند. من خوشحال بودم كه مجبور نيستم در آن روز روبروی همه صحبت كنم. من كايل را ديدم. او عالی به نظر می رسيد و از جمله كسانی به شمار می آمد كه توانسته اند خود را در دوران دبيرستان پيدا كنند.

He filled out and actually looked good in glasses.He had more dates than I had and all the girls loved him.Boy, sometimes I was jealous!Today was one of those days.I could see that he was nervous about his speech.So, I smacked him on the back and said, "Hey, big guy, you'll be great!"He looked at me with one of those looks (the really grateful one) and smiled. " Thanks," he said.As he started his speech, he cleared his throat, and began:"Graduation is a time to thank those who helped you make it through those tough years.Your parents, your teachers, your siblings, maybe a coach...but mostlyyour friends...

حتی عينك زدنش هم به او مي آمد. همه‌ی دخترها دوستش داشتند. پسر، گاهی من بهش حسودی می كردم! امروز يكی از اون روزها بود. من ميديم كه برای سخنرانی اش كمی عصبی است. بنابراين دست محكمی به پشتش زدم و گفتم: ” هی مرد بزرگ! تو عالی خواهی بود!“ او با يكی از اون نگاه هايش به من نگاه كرد( همون نگاه سپاسگزار واقعی) و لبخند زد: ” مرسی“. گلويش را صاف كرد و صحبتش را اينطوری شروع كرد: ” فارغ التحصيلی زمان سپاس از كسانی است كه به شما كمك كرده اند اين سالهای سخت را بگذرانيد. والدين شما، معلمانتان، خواهر برادرهايتان شايد يك مربی ورزش... اما مهمتر از همه، دوستانتان...

I am here to tell all of you that being a friend to someone is the best gift you can give them.I am going to tell you a story."I just looked at my friend with disbelief as he told thestory of the first day we met.He had planned to kill himself over the weekend.He talked of how he had cleaned out his locker so his Mom wouldn't have to do it later and was carrying his stuff home.He looked hard at me and gave me a little smile. "Thankfully, I was saved.My friend saved me from doing the unspeakable."I heard the gasp go through the crowd as this handsome, popular boy toldus all about his weakest moment. I saw his Mom and dad looking at me and smiling that same gratefulsmile.Not until that moment did I realize it's depth.

من اينجا هستم تا به همه ی شما بگويم دوست كسی بودن، بهترين هديه ای است كه شما می توانيد به كسی بدهيد. من می خواهم برای شما داستانی را تعريف كنم.“ من به دوستم با ناباوری نگاه می كردم، در حاليكه او داستان اولين روز آشناييمان را تعريف می كرد. به آرامی گفت كه در آن تعطيلات آخر هفته قصد داشته خودش را بكشد.او گفت كه چگونه كمد مدرسه اش را خالی كرده تا مادرش بعداً وسايل او را به خانه نياورد. كايل نگاه سختی به من كرد و لبخند كوچكی بر لبانش ظاهر شد. او ادامه داد: ”خوشبختانه، من نجات پيدا كردم. دوستم مرا از انجام اين كار غير قابل بحث، باز داشت.“ من به همهمه‌ ای كه در بين جمعيت پراكنده شد گوش می دادم، در حاليكه اين پسر خوش قيافه و مشهور مدرسه به ما درباره‌ی سست ترين لحظه های زندگيش توضيح می داد. پدر و مادرش را ديدم كه به من نگاه می كردند و لبخند می زدند. همان لبخند پر از سپاس. من تا آن لحظه عمق اين لبخند را درك نكرده بودم.

Never underestimate the power of your actions.With one small gesture you can change a person's life.For better or for worse. God puts us all in each others lives to impact one another in some way.

هرگز تاثير رفتارهای خود را دست كم نگيريد. با يك رفتار كوچك، شما می توانيد زندگی يك نفر را دگرگون نماييد: برای بهتر شدن يا بدتر شدن. خداوند ما را در مسير زندگی يكديگر قرار می دهد تا به شكلهای گوناگون بر هم اثر بگذاريم.

I know its long - just read it!