مهندس ایرانی سفینه های مریخی دارا صباحی

1. مهندس ایرانی سفینه های مریخیدارا صباحی

2. دارا صباحیمی خواست نویسنده داستان های علمی – تخیلی و فضایی باشد اما دست سرنوشت او را به یک سازمان علمی واقعی برد، سازمانی که موشک های واقعی به ماه و مریخ می فرستد. دارا صباحی، حالا بعد از گذشت این همه سال یکی از مهندسان توانمندJPL از زیرمجموعه های ناسا در آمریکاست

3. کودکی • همه چیز از یک عکس فضایی پشت ویترین مغازه ای در اهواز شروع شد. «دارا» 9 ساله، دست مادرش را گرفته بود و در خیابان های تفتیده اهواز راه می رفت که یک عکس فضایی ساختگی روی جلد مجله کیهان بچه ها. نگاهش را به خود جلب کرد. از آنجا بود که دارا عاشق داستان های علمی – تخیلی شد. بعد از آن رفت سراغ خواندن کتاب های ژول ورن و بقیه کتاب های علمی – تخیلی که در بازار کتاب جا خوش کرده بودند

4. نقل قول از دارا صباحی • من دارا صباحی هستم و در سال 1337 به دنیا آمدم. ما تا 15 سالگی من یعنی سال 1352 خورشیدی در ایران بودیم اما بعد از آن، چون پدرم می خواست دکترایش را بگیرد به آمریکا رفتیم و من ادامه درس هایم را در آمریکا گذراندم. دو سال آخر دبیرستان را در کالیفرنیا بودم و در سال 1360 خورشیدی لیسانسم را در رشته راه و ساختمان از دانشگاه UCLA گرفتم. همیشه در ذهنم می گذشت که روزی نویسنده داستان های علمی – تخیلی خواهم شد. هنوز هم دوست دارم داستان های علمی – تخیلی بنویسم چرا که آشنایی ام با دانش فضایی بیشتر از راه داستان های علمی – تخیلی بود و خودم هم فکر می کردم یک روز نویسنده بشوم اما راستش هیچ وقت فکر نمی کردم روزی در سازمانی کار کنم که خودش سفینه به فضا می فرستد!

5. فرود انسان روی کره ماه • کلاس پنجم دبستان را تمام کرده بودم و داشتم کلاس ششم را جهشی می خواندم. در نتیجه تمام تابستان را مشغول درس خواندن بودم. آن زمان 11 ساله بودم و آپولو 11 به وقت ایران حدود 2 یا 3 بامداد به روی ماه می نشست. از مادرم اجازه گرفتم که آن شب را بیدار بمانم و فیلم فرود انسان به ماه را ببینم. یادم هست کیفیت تصویر خیلی بد بود و وقتی آرمسترانگ پایش را روی ماه گذاشت، ما فقط یکسری نور و سایه می دیدیم اما همین هم برایم جالب بود.

7. ورود به ناسا • واقعا بخشی از این اتفاق شانسی بود. من مهندسی راه و ساختمان خوانده ام و برای یک شرکت مهندسی که آشیانه هواپیما می ساخت کار می کردم. در همین شرکت روی پروژه ای مربوط به تونل تست هوا کار می کردیم که دو تا سه سال زمان برد. در این پروژه از تکنیک پیشرفته ای استفاده کردم که ناسا در آن زمان به کار می برد. در حال اجرای پروژه بودیم که کسی از JPL، از سازمان های وابسته به ناسا، آمد سراغم و گفت این کاری که انجام می دهی خیلی جالب است، درباره اش یک مقاله بنویس من هم یک مقاله نوشتم و قرار بود در همایش انجمن مهندسی مکانیک آمریکا که در سال 1989 میلادی (1368 خورشیدی) بر پا شده بود، از آن دفاع کنم.

8. استخدام در ناسا • چند شماره از ناسا داشتم و من زنگ زدم. نمره های درسی ام را که می پرسیدند به من طعنه زدند که ناسا کسی را با چنین نمره هایی نمی پذیرد و گوشی را می گذاشتند. طوری برخورد می کردندکه انگار جسارت بزرگی کرده ام که با ناسا تماس گرفته ام. من هم بی خیال شدم و باز دنبال کار گشتم اما چند روز بعد، در ماه سپتامبر 1989 شهریور 1368 یک نفر از JPL زنگ زد و گفت بیا کارت داریم. تعجب کردم اما رفتم و استخدام شدم. باورتان می شود اگر بگویم غیبت من سر جلسه ارائه مقاله باعث استخدامم در ناسا شده بود؟

9. اولین مسئولیت در jpl • اولین کاری که به من دادند، مهندسی ساختمان سفینه بود که با نیروهایی که به بدنه فضاپیما وارد می شوند، مرتبط است. این کار کمی با رشته ام مرتبط بود.

10. برای آمدن به ناسا باید شجاع بود • هنر شیوه آفرینش و اختراع را به آدم یاد می دهد و این همان کاری است که ما در ناسا انجام می دهیم. کسی که نقاشی می کند دارد یک اثر هنری را اختراع می کند و کسی که مشغول نواختن یک موسیقی است، دارد آن را بازآفرینی می کند. کار ما در JPL یا بخش های دیگر ناسا، آفرینش و اختراع کردن است. در خیلی از رشته های مهندسی، کار بر اساس یک سری کد و قانون انجام می شود اما در کار ما هیچ قانونی وجود ندارد و همه چیز براساس اختراع و ابتکار جلو می رود. در نتیجه هنر، بخش مهم و اولیه کار ماست. بهترین مهندسانی که دیده ام نقاش، موزیسین و هنرمندان قابلی بوده اند که کار مهندسی را هم به خوبی انجام می داده اند. • ویژگی دیگری که یک مهندس سازمان فضایی باید داشته باشد، اراده قوی و تمرکز زیاد روی کار است. در ضمن هر کسی که اینجا کار می کند باید به موفقیت باور داشته باشد. افراد منفی باف و نگران و کسانی که دایم فکر می کنند هیچ چیز درست پیش نمی رود، معمولا موفق نمی شوند چون کار سخت است. در کار ما خطرپذیری حرف اول را می زند. آدمی که توی این کار می آید باید اهل ریسک کردن باشد. خیلی از پروژه ها شکست می خورند و این موضوع به آدم ها صدمه می زند اما باز هم ریسک کردن مهم است. بگذارید یکی از حرف های دوستم در این زمینه را نقل کنم. همیشه وقتی از رئیس مهندسان بخش فرود سفینه های وایکینگ می پرسیدند چه آدم هایی می توانند به ناسا بیایند می گفت: «این کار برای آدم هایی که ترسو هستند مناسب نیست، برای آمدن به ناسا باید شجاع بود.»

11. تهیه و تنظیم : محیا جوادی تابستان 1392