2012 ROK KORCZAKOWSKI

1. 2012 ROK KORCZAKOWSKI PROJEKT EDUKACYJNY PG3

2. Wykonały: Katarzyna Fudalewska i Kama Jaworska DZIAŁALNOŚĆ PRZEDWOJENNA

3. Janusz Korczak(1878 – 1942) to polski lekarz, publicysta, pisarz, wychowawca i działacz społeczny. W Polsce i na świecie znany jest jako prekursor praw dziecka. Z wytrwałością dążył do powszechnego szacunku i opiekuńczości wobec dzieci, jako jeden z pierwszych głosił równouprawnienie dzieci. Wszystkie dzieci, jakie kiedykolwiek leczył lub wychowywał, uważał za własne.

4. Korczak wraz ze swoimi wychowankami, rok 1920

5. „Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat.” „Zawarłem z życiem umowę: nie będziemy sobie przeszkadzać wzajemnie.” „Nikomu nie życzę źle. Nie umiem. Nie wiem jak to się robi.” „Dzieci! Dumne miejcie zamiary, górne miejcie marzenia i dążcie do sławy. Coś z tego zawsze się stanie.” Cytaty

6. Razem ze Stefanią Wilczyńską założył i prowadził Dom Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie. W 1940, w czasie przenoszenia Domu Sierot jego opiekun został aresztowany. Uwięziono go na Pawiaku i po kilku miesiącach zwolniono za kaucją.

7. DLA DZIECIWykonały: Magda Zawadzka i Agnieszka Flis

8. Janusz Korczak • Pedagog • Publicysta • Pisarz • Lekarz Wprowadził samorządy wychowanków, które miały prawo stawiać przed dziecięcym sądem swoich wychowawców. Zainicjował pierwsze pismo publikowane przez dzieci. Pionier działań w dziedzinie resocjalizacji nieletnich, diagnozowania wychowawczego, opieki nad dzieckiem trudnym.

9. Pedagog J. Korczak był zwolennikiem emancypacji dziecka, jego samostanowienia i poszanowania praw. „Dziecko kojarzy i rozumuje jak osoba dorosła– nie ma tylko jej bagażu doświadczeń”. Pismo publikowane dla i przez dzieci było ich forum, kuźnią talentów i ważnym filarem asymilacji – zwłaszcza dzieci z ortodoksyjnych rodzin żydowskich. Lekarz J. Korczak opowiadał się za resocjalizacją oraz kompleksową i nowatorską opieką nad dziećmi z tzw. marginesu społecznego.

10. Twórczość   1911 r. "Józki, Jaśki i Franki"Książki te może czytać każdy, zarówno dziecko, jak i dorosły. Są to reportaże literackie z pobytu autora na koloniach letnich. 1912 r."Sława” Książka opowiada o polskich dzieciach warszawskiego proletariatu. ...Troje dzieci z warszawskiego podwórka, dzieci tragicznie zaplątanych w smutne, trudne i nieprzychylne życie dorosłych, postanawia dążyć do sławy..."

11. 1926 r."Bankructwo małego Dżeka" ...świetna, pełna humoru powieść dla dzieci... Jest to historia perypetii amerykańskiego chłopca, który chce założyć w szkole spółdzielnię uczniowską. Ta powieść „amerykańska i finansowa” jak ją żartobliwie nazywa autor staje się ulubioną lekturą tysięcy dzieci. Tłumaczona na wiele języków. 1928 r."Król Maciuś pierwszy" Właśnie w tej opowieści o rządach i klęsce Króla Maciusia... wyraziły się najpiękniej nadzieje i rozczarowania Korczaka. Nie wierząc w odnowienie świata przez solidarną walkę pracujących, stworzył obraz powszechnej solidarności dzieci"

12. Wykonały: Natalia Pawelec i Paula Szmyd DZIAŁALNOŚĆ PEDAGOGICZNA

13. Korczak uważał, że przez wieki dziecko traktowane było w sposób podrzędny i przedmiotowy. Sądził, że dziecko ma prawo do tajemnicy, należy się szacunek dla każdej jego chwili, ma prawo do dnia dzisiejszego. Wyraził to w trzech podstawowych prawach dziecka: • do śmierci • do dnia dzisiejszego • do tego, by było tym, czym jest.

14. PRAWO DO ŚMIERCI Oznaczało zapewnienie dziecku rozwoju, nieograniczanie jego wolności i zgodę na samodzielne zdobywanie przez nie własnych doświadczeń. Korczak twierdził, że nadopiekuńcze postawy wychowawcze prowadzą do hamowania jego rozwoju, do ograniczania jego swobody.

15. PRAWO DO DNIA DZISIEJSZEGO Głosząc to prawo, Korczak postulował, by działania wychowawcze nie były zorientowane jedynie na przyszłości. Ważne są działania podejmowane w teraźniejszości. Korczakowi chodziło o to, że dziecko już dziś jest człowiekiem, a nie będzie dopiero w przyszłości.

16. Najbardziej znane utwory można pogrupować następująco :

17. Książki dla wychowawców Zawierają metody wychowawcze dzieci mieszczańskich, jak i pochodzących ze wsi. „Jak kochać dziecko” „Prawo dziecka do szacunku” „Prawidła życia” „Pedagogika żartobliwa” „Szkoła życia”

18. Artykuły publicystyczne dla całego społeczeństwa: • „Koszałki – Opałki” – problemy najniższej warstwy ludu. • „Dziecko salonu” – krytyka mieszczańskiej rodziny. • „Senat szaleńców”

19. CZAS WOJNYWykonały: Kasia Baran i Angelika Machała

20. ŻYCIE W CZASIE WOJNY W czasie wojny zamieszkujący getto Żydzi mieli obowiązek nosić białe opaski z sześcioramienną niebieską lub żółtą Gwiazdą Dawida. Janusz Korczak nie aprobował tego dyskryminacyjnego oznaczania Żydów. Uważał, że było to bezczeszczenie symbolu. W czasie wojny nosił również polski mundur wojskowy.

21. Ostatnie trzy miesiące swojego życia (od maja 1942) spędził w Getcie Warszawskim, gdzie pisał pamiętnik. Zajmował się dziećmi z żydowskiego sierocińca, którym poświęcał cały swój czas. Zastanawiał się nad bardziej humanitarną śmiercią (niż w komorze gazowej) dla paroletnich dzieci i ludzi starszych, umierających z głodu na ulicach getta. Korczak odmówił wyjścia z getta, mimo że miał taką możliwość, nie zdecydował się opuścić swych podopiecznych, choć międzynarodowa sława dawała mu szansę na przeczekanie wojny w każdym neutralnym kraju Zachodu. Niewielkie racje głodowe dla Żydów. Głodne i zmęczone dzieci usypiające na ulicy. To nimi opiekował się Janusz Korczak.

22. OSTATNI MARSZ Korczak prowadził pochód swoich dzieci, idąc bez kapelusza, w wysokich butach wojskowych i trzymając dwoje dzieci za rękę. Dzieci maszerowały czwórkami i niosły flagę Króla Maciusia I (bohatera jednej z powieści autorstwa ich wychowawcy). Jeden z chłopców na czele pochodu – grał na skrzypcach. Ukraińcy i SS-mani trzaskali batami i strzelali ponad tłumem dzieci.

23. OSTATNI MARSZW FILMIE

25. OCZAMI IRENY SENDLER

27. Janusz Korczak zginął wraz z wychowankami – wywieziony z getta w wagonie bydlęcym. Dobrowolnie towarzyszył im w drodze na śmierć w komorze gazowej obozu zagłady w Treblince. Tego samego dnia hitlerowcy wywieźli z Umschlagplatz 4000 dzieci i ich opiekunów z sierocińców w getcie.