Instrukcja korzystania z programu do wykonywania powierzchniowych map anamorficznych

1. Instrukcja korzystania z programu do wykonywania powierzchniowych map anamorficznych

2. Program generuje automatycznie powierzchniową mapę anamorficzną. Program pracuje na plikach typu shape (shp), w układzie współrzędnych odwzorowanych (projected).

3. Wybór warstwy spośród dostępnych w oknie projektu, oraz wybór pola w tej klasie, na podstawie którego Mapa ma być wygenerowana. Domyślnie wybrana jest metoda Dougenick …, która jest wystarczająca w większości przypadków. Liczba iteracji określa dokładność uzyskanej mapy. Począwszy od 20 iteracji zmiany są niezauważalne. W większości przypadków wystacza 10 iteracji. Ustawia się docelowy folder i nazwę pliku wynikowego, A następnie należy wcisnąć przycisk „Utwórz kartogram”.

4. Wynikowa mapa automatycznie dodawana jest do projektu. Warstwa na podstawie której mapa wynikowa była generowana, pozostaje nienaruszona. Nie ma więc konieczności tworzenia kopii zapasowej danych.

5. Przykład mapy anamorficznej powierzchniowej wykonanej na zgeneralizowanych jednostkach odniesienia.

6. W związku z faktem, iż nie wszystkie licencje ArcGIS posiadają narzędzia do generalizacji, oprogramowano narzędzie pozwalające na wskazanie jaki procent spośród werteksów (punktów) tworzących mapę ma być usunięty. Algorytm zaczerpnięto z publikacji: KEIM D., NORTH S., PANSE C., 2002, Cartodraw: A Fast Algorithm for Generating Contiguous Cartograms, ATT Shannon Laboratory, NJ USA; Możliwe jest generalizowanie werteksów zewnętrznego obrysu w innym stopniu niż pozostałych. Można też generalizować kilkustopniowo, tzn. najpierw zgeneralizować mapę do np. 95% i następnie użyć tej wynikowej mapy do kolejnej generalizacji o np. 50%.

7. Przykład działania algorytmu generalizacji

8. W przypadku, gdy dane wizualizowane za pomocą anamorfozy są bardzo mało skorelowane z powierzchniami jednostek odniesienia, skorzystać można z optymalizacji kształtu wykorzystującej algorytm genetyczny. Pozwala to na poprawę podobieństwa kształtu szczegółów granic jednostek odniesienia w stosunku do oryginału. Zastosowanie metody ma sens jedynie dla mapy mocno zgeneralizowanej (przykład dwa slajdy wstecz). Wymagane jest ustawienie dużej liczby chromosomów, jak też pokoleń (przynajmniej po 200). Także liczba iteracji powinna wynosić co najmniej 20. Przy zastosowaniu tej optymalizacji program bardzo mocno wydłuża czas pracy. W grę wchodzą dziesiątki a nawet setki minut. Deskryptor fourierowski daje najlepsze wyniki.