PATRYCJA BULKA

1. PATRYCJA BULKA PRZYRODA WENUS DATA:03.2007 SZKOŁA PODSTAWOWA W MATYSÓWCE

2. Wenus- druga według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Wenus jest trzecim pod względem jasności ciałem niebieskim po Słońcu i Księżycu widocznym na niebie. Ponieważ obserwacje tej planety są możliwe tylko wieczorem i rano, nazywana jest także: Jutrzenką, Gwiazdą Poranną lub Gwiazdą Wieczorną (starożytni Grecy nazywali ją odpowiednio: Phosphorus i Hesperos). Jest skalnym globem osnutym gęstymi chmurami, które odbijają większość światła słonecznego. Żółtawy kolor chmur atmosfery pochodzi od kwasu siarkowego. Znak Wenus oznacza płeć kobiety. Jej nazwa wzięła się od rzymskiej bogini miłości, Wenus.

3. Pole magnetyczne W 1980, Pioneer Venus Orbiter badał pole magnetyczne Wenus. Jest ono o trzy rzędy wielkości słabsze od ziemskiego. Uważa się, że słabe pole magnetyczne Wenus powstaje w wyniku działania wiatru słonecznego z jonosferą planety, inaczej niż ziemskie pole magnetyczne powstajace w dynama magnetohydrodynamicznego w płynnym jądrze Ziemi. Wenusjańska magnetosfera jest zbyt słaba, by ochronić atmosferę planety przed cząstkami niesionymi przez wiatr słoneczny. Dlatego Wenus utraciła wodór, a pośrednio wodę.

4. Wenus posiada bardzo gęstą atmosferę, ciśnienie przy powierzchni jest 93 razy większe niż na Ziemi. Jej odkrywcą jest Michał Łomonosow, który obserwował przejście Wenus przed tarczą Słońca w 26 maja 1761 roku. Atmosfera składa się głównie z dwutlenku węgla (96,5 %) oraz, w znacznie mniejszym stopniu, z azotu (ok 3,5%). Inne pierwiastki i związki chemiczne występujące w śladowych ilościach to dwutlenek siarki, tlenek węgla, argon, neon, chlorowodór, fluorowodór i para wodna.

5. Obserwacja planety 8 czerwca 2004 miał miejsce tranzyt Wenus, czyli obserwowane z Ziemi przejście planety przed tarczą Słońca. Słońce, Wenus i Ziemia znalazły się na jednej linii. Wenus była widoczna na tle Słońca jako niewielka, czarna plamka. Ostatnio takie zjawisko miało miejsce w roku 1882, a w przyszłości wystąpi w latach 2012 i 2117r. Jednak dopiero w 2247będzie ponownie w całości widoczne w Polsce. Radarowe zdjęcie powierzchni Wenus Wenus na tle tarczy Słońca obserwowana w Hongkongu 8 czerwca 2004 o godz. 15:49 czasu lokalnego (7:39UTC). Radarowe zdjęcie powierzchni Wenus

6. Wenus jest drugą w kolejności planetą od Słońca i szóstą pod względem wielkości. Orbita Wenus najbardziej przypomina okrąg spośród wszystkich planet, przy eksentryczności mniejszej niż 1%. Pierwszą sondą kosmiczną, jaka odwiedziła Wenus była Marinar 2 w 1962 roku. Planeta była później odwiedzana przez wiele innych misji (jak dotąd ogółem ponad 20), włączając w to Pioniera Wenus (PioneerVenus) oraz sowiecką Venerę 7, pierwszą sondę, która wylądowała na powierzchni innej planety, a także Venerę 9, która przesłała pierwsze zdjęcia powierzchni planety (po lewej). Ostatnią była orbitująca wokół Wenus amerykańska misja Magellan, która dostarczyła precyzyjnych map powierzchni planety dzięki użyciu radaru (powyżej).

7. Ciśnienie wenusjańskiej atmosfery przy powierzchni wynosi 90 atmosfer (czyli tyle mniej więcej ile wynosi ciśnienie na głębokości 1 kilometra w ziemskich oceanach). Atmosfera planety składa się głównie z dwutlenku węgla. Jest w niej kilka warstw chmur o grubości wielu kilometrów, złożonej z kwasu siarkowego. Chmury te całkowicie przesłaniają nasz widok powierzchni. Tak gęsta atmosfera wytwarza efekt cieplarniany, który podnosi temperaturę o 400 stopni Celsjusza do ponad 740 K (około 470 C, co wystarcza aby stopić ołów). Wenusjańska powierzchnia jest w rzeczywistości bardziej gorąca niż powierzchnia Merkurego, pomimo tego, że znajduje się on prawie dwa razy bliżej Słońca.

8. Na Wenus w szczytach chmur występują bardzo silne (350 km/godz) wiatry, lecz przy powierzchni są one bardzo wolne, nie przekraczając prędkości kilku kilometrów na godzinę.

9. Obrazy z Magellana ukazują szeroką różnorodność interesujących i unikalnych cech, włączając w to "naleśnikowate" wulkany (po lewej), które wyglądają na wynik erupcji bardzo gęstej lawy oraz korony (po prawej), które zdają się być zapadniętymi kopułami nad dużymi zbiornikami magmy. Wenus nie posiada pola magnetycznego, prawdopodobnie z powodu wolnej rotacji (nie jest to do końca prawdą, ponieważ interakcja atmosfery planety wywołuje powstanie w niej bardzo słabego pola magentycznego- przyp. tłum.). Wenus nie posiada naturalnych satelitów i stąd biorą się różne zmyślone historie.

10. Przejście Wenus 2004 • ... Wenus i Ziemia - bliźniacze planety? Często słyszymy, że Wenus to bliźniacza siostra Ziemi. To prawda, że rozmiary Wenus są bardzo zbliżone do rozmiarów Ziemi (Wenus jest nieco mniejsza), średnia gęstość Wenus jest tylko trochę mniejsza od ziemskiej i obie planety posiadają atmosfery (atmosfera wenusjańska ma jednak zupełnie inny skład i budowę od ziemskiej). Jeszcze jedno łączy Wenus i Ziemię - obie planety (wraz z Marsem) znajdują się w ekosferze Słońca, czyli w obszarze, w którym istnieją warunki umożliwiające powstanie i rozwój życia. Na tym podobieństwa się kończą.

11. Poetyckie określenie Wenus jako "gwiazdy wieczornej" lub "gwiazdy porannej" jest nieścisłe, Wenus bowiem nie jest gwiazdą. Jest po Księżycu najjaśniejszym obiektem na niebie, co spowodowane jest między innymi tym, że Wenus odbija ok. 75% padającego na nią światła słonecznego. Spowodowane to jest między innymi tym, że Wenus jest stosunkowo dużą planetą, a jest niewielka odległość od Ziemi powoduje, że rozmiary kątowe Wenus na niebie są duże. Duża jasność planety na niebie jest też skutkiem istnienia powłoki otulających ją chmur, które odbijają ok. 75% padającego na nie światła słonecznego.

12. Rotacja Wenus jest niemal synchroniczna, to znaczy jej okres rotacji (ok. 243 dni) jest niemal równy jej okresowi obiegu wokół Słońca (224,7 dnia). Rotacja planety jest wsteczna, to znaczy odbywa się w przeciwnym kierunku, niż ruch obrotowy Słońca. Złożenie ruchów obrotowego i obiegowego powoduje, że doba słoneczna na Wenus trwa 116.8 dnia (to prawie połowa roku wenusjańskiego). Złączenie dolne Wenus i Słońca następuje co 584 dni (dokładnie 5 dób wenusjańskich). Przejście Wenus na tle Słońca jest jednak zjawiskiem znacznie rzadszym.

13. Magellan - (start: 4.05.1989) - to pierwszy pojazd kosmiczny, który został wypuszczony w przestrzeń międzyplanetarną z wahadłowca kosmicznego (ATLANTIS). Umieszczony na orbicie około wenusjańskiej (minimalna wysokość jego eliptycznej orbity wynosiła 243 km) w ciągu 5 lat pracy wykonał szczegółową, radarową mapę 98% powierzchni Wenus (z rozdzielczością 120 m). Stwierdził obecność na powierzchni różnych struktur, takich jak rozległe równiny, góry, skalne uskoki, kratery, wulkany.

14. Lokalne, bezpośrednie obserwacje i badania powierzchni Wenus wykonane były przez próbniki albo lądowniki takich sond, jak: Venera 8, 9, 10, 13, 14 oraz Vega 1 i Vega 2. Dzięki tym badaniom posiadamy panoramiczne zdjęcia kilku obszarów planety, znamy budowę i skład chemiczny gruntu w tych miejscach.Większość lądowań sond na Wenus miała miejsce na brzegu wyróżniającego się obszaru wulkanicznego o nazwie Beta Regio. Pomiary wykazały obecność skał podobnych do bazaltów z dna ziemskich oceanów.

15. Powyższe mapy północnej półkuli Wenus (biegun północny jest na środku) powstały na podstawie danych radarowych z sondy Magellan i radioteleskopu Arecibo, uzupełnionych danymi z sond Venera i Pioneer Venus.

16. KRAJOBRAZ WENUS Chociaż krajobraz Wenus zdominowany jest przez wysoko położone równiny, to jednak na powierzchni planety wyróżniają cztery duże obszary wyżynno-górzyste. Są to: Isthar Terra (kolorowa ilustracja po lewej), Lada Terra, Aphrodite Terra, Beta Regio. MAAT MONS Należy on do wielkich wulkanów tarczowych, które cechują radialne strumienie lawy oraz centralne kaldery i jest największym na Wenus wulkanem tego typu. Zidentyfikowano ponad 150 takich wulkanów, wśród nich m.in. Sapas Mons, Ozza Mons

17. Zdjęcie Wenus wykonane przez sondę Galileo z użyciem filtru fioletowego. Właśnie w fioletowym i ultrafioletowym promieniowaniu najlepiej widoczna jest struktura najbardziej zewnętrznej warstwy chmur. Zdjęcie Wenus wykonane w bliskiej podczerwieni (dł. fali 2.3 mikrona) przez sondę Galileo z odległości 100 tys. km od planety. Podczerwone promieniowanie słoneczne głębiej penetruje atmosferę planety i umożliwia obserwację głębiej położonych warstw. Zdjęcie ukazuje turbulentną, środkową warstwę chmur, znajdującą się w obszarze 50 - 55 km nad powierzchnią planety, 10 - 16 km poniżej zewnętrznej granicy chmur.

18. BIBLIOGRAFIA http://pl.wikipedia.org/wiki/Wenus