110 likes | 258 Views
Një copë druri. Një njeri në dhomën e ditës, kishte të varur në mur një gjë të quditshme. Kur dikush e pyeti pse e mban aty, ai filloj të flas. Një herë isha në shetitje me gjyshin tim në park. Ishte një pasdite e ftohtë dimërore. Gjyshi ecte ngadalë pas meje . E kishte zemrën e ligsht.
E N D
Një njeri në dhomën e ditës, kishte të varur në mur një gjë të quditshme. Kur dikush e pyeti pse e mban aty, ai filloj të flas.
Një herë isha në shetitje me gjyshin tim në park. Ishte një pasdite e ftohtë dimërore.
Doja të shkoj deri te liqeni i ngrirë.A mundë të rrëshqas vetëm pak? E pyeta gjyshin.
Gjyshi frikësohej për mua. Për një çast sa isha mbi akull, ai më tha: kujdes...
Ishte vonë. Akulli ishte i hollë dhe une u fundosa në ujë.Gjyshi e theu një degë dhe ma ofroj fundin e saj.Unë e kapa degën dhe ai me gjithë fuqinë që kishte filloj të më tërheq deri sa nuk më nxori nga vrima e akullit. Qaja nga frika dhe dridhesha nga të ftohtit.
Kjo ngjarje e molisi gjyshin tim fizikisht dhe psiqikisht. Natën pësoi sulm në zemër dhe vdiq. Të gjithëve na pikëlloj së tepërmi.
Vrapova deri te liqeni dhe nga aty e solla degën, atë, me të cilën gjyshi ma shpëtoj jetën ndërsa e humbi të veten. Deri sa të jetoj do ta mbaj të varur në mur si shenjë e dashurisë së tij ndaj meje.
Ashtu edhe të krishterët, në shtëpitë e tyre kanë një copë druri që i përkujton në dashurinë e Atij, i cili jetën e vet e dhuroj për të gjithë njerëzit. Sipas tregimit të Bruno Ferrera