1 / 35

Poczet królów Angielskich

Wykonali: Jakub Baranowski Konrad Klepacki Mateusz Deresz Tomasz Ancypa. Poczet królów Angielskich. Władcy dynastii Anglosaskiej.

darva
Download Presentation

Poczet królów Angielskich

An Image/Link below is provided (as is) to download presentation Download Policy: Content on the Website is provided to you AS IS for your information and personal use and may not be sold / licensed / shared on other websites without getting consent from its author. Content is provided to you AS IS for your information and personal use only. Download presentation by click this link. While downloading, if for some reason you are not able to download a presentation, the publisher may have deleted the file from their server. During download, if you can't get a presentation, the file might be deleted by the publisher.

E N D

Presentation Transcript

  1. Wykonali: Jakub Baranowski Konrad Klepacki Mateusz Deresz Tomasz Ancypa Poczet królów Angielskich

  2. Władcy dynastii Anglosaskiej Egbert (również Ecgbehrt lub Ecgbert, ur. ok. 770 w Wesseksie - zm. w lipcu 839 r. w Kornwalii), anglosaski monarcha Wesseksu, Bretwalda, zjednoczył większość królestw Heptarchii, a w latach 829-830 rządził całą Anglią, uznawany przez wielu za pierwszego króla Anglii, sam nigdy nie przyjął takiego tytułu (uczynił to dopiero jego potomek, Alfred Wielki). Ethelwulf (ur. ok. 795 w Akwizgranie, zm. 13 stycznia 858) – anglosaski król Wesseksu, Esseksu, Susseksu i Kentu, najstarszy syn króla Egberta i jego żony, frankijskiej księżniczki Redburgi, bliskiej krewniaczki (siostry, siostrzenicy, córki lub prawnuczki) cesarza Karola Wielkiego. Ethebald z Wesseksu (ur. ok. 834, zm. 20 grudnia 860) – syn Ethelwulfa i Osburgi, król Wesseksu. Ethelbert z Wesseksu (ur. ok. 835, koronowany 860, zm. ok. 865) - syn króla Ethelwulfa i Osburgi, król Wesseksu Ethelred I (ok. 837 - 23 kwietnia 871 pod Merton), anglosaski król Wesseksu w latach 865-871 Alfred Wielki (ur. 849, zm. 26 października 899 pochowany został w Newminister Abbey w Winchester ) - syn Aethelwulfa, szósty król Wesseksu.

  3. Władcy dynastii anglosaskiej Edward I Starszy (ur. ok. 871, zm. 17 lipca 924 w Farndon-on-Dee w Cheshire) – siódmy król Wesseksu od 899, syn Alfreda Wielkiego i Ealhswith, córki Ethelreda Muncila, earla Gaini. Elfweard (zm. 1 sierpnia 924 w Oksfordzie), syn króla Anglii Edwarda Starszego i jego drugiej żony, Elfledy.

  4. Za pierwszego króla Anglii uznaje się Króla królestwa Wessex Athelstana żył w latach 924-939 roku . W 920 r Athelstanzostal zastępcą króla w Mercji , terytorium w środkowej Anglii . Athelstan doszedł tam do władzy na początku 925 r i koronował się 4 września tego roku. W 927 roku opanował też Nortumbrię . W ten sposób panował na terytorium większym niż wszyscy dotychczasowi władcy Wesexu , i był pierwszym który przybrał tytuł „króla całej Brytanii „ . Jego imię nosi miejscowy zakład komunikacji autobusowej sklep z używaną odzieżą oraz wiele ulic . Jest również patronem tamtejszej katedry . Jego następca na tronie został jego przyrodni brat Edmund Starszy . athelstan

  5. Następcy Athelstana z dynastii Anglosasów Edmund Starszy (921 - 26 maja 946), król Anglii od 27 października 939 do śmierci. Syn Edwarda Starszego i jego trzeciej żony, Edgivy z Kentu. Tron objął po śmierci swojego przyrodniego brata Athelstana. Wcześniej brał raczej niewielki udział w życiu politycznym kraju. Wiadomo, że brał udział u boku brata w zwycięskiej bitwie pod Brunanburh z koalicją duńsko-szkocką w 937 r. Koronował się 29 listopada. Edred Saski (ur. ok. 923, zm. 23 listopada 955), król Anglii od 26 maja 946 do śmierci w 955. Syn króla Edwarda Starszego i jego trzeciej małżonki Edgivy, córki Sigehelma, earla Kentu. Tron objął po śmierci swojego brata, zamordowanego przez Leofę. Edwin (ok. 941 – 1 października 959), król Anglii (23 listopada 955 – 1 października 959). Był najstarszym synem Edmunda Starszego i jego pierwszej żony, św. Elgivy. Tron objął po śmierci swojego stryja, Edreda. Edgar Spokojny (ur. 943, zm. 8 lipca 975), król Anglii (1 października 959 - 8 lipca 9`75), młodszy syn króla Anglii Edmunda Starszego i św. Elgivy. Młodszy brat króla Edwina

  6. Następcy Athelstana z dynastii Anglosasów Edward Męczennik, cs. Błagowiernyj Eduard, car muczenik (ur. ok. 962, zm. 18 marca 978) – król Anglii (od 8 lipca 975 do 18 marca 978), męczennik i święty Kościoła katolickiego, prawosławnego i anglikańskiego. Ethelred II Bezradny, Aethelred II, Ethelred II (ur. około 968 - zm. 23 kwietnia 1016) - król Anglików (978-1013 i od 1014-1016) o przydomku Nierozważny (Bezradny, Gnuśny). Jego przydomek wynikał z charakteryzującego go braku zdecydowania, co umożliwiło Duńczykom zajęcie Anglii. Syn Edgara I i jego drugiej żony Elfridy.

  7. Dynastia Duńska Swen Widłobrody (ur. ok. 950–960, zm. 2 lub 3 lutego 1014; ang. Svein Forkbeard) – król duński (ok. 987–1014) i norweski (987–994), władca Anglii (1013–1014). Panował tylko 1 rok, po nim na tron znów dostała się dynastia Anglosasów

  8. władca Anglosaski Edmund II (988/993 - 30 listopada 1016) - król Anglii (23 kwietnia 1016 - 30 listopada 1016. Miał przydomek Żelaznoboki (Ironside), nadany w uznaniu jego zasług w obronie przed inwazją Duńczyków. Był drugim synem Ehtelreda II Bezradnegoz małżeństwa z Aelflaed. Starszy, Aethelstan, zmarł w roku 1014, otwierając drogę do korony dla Edmunda. Miał jeszcze dwóch młodszych braci, Aedreda i Ecgberta. Jego matka zmarła w 966, a jego ojciec ożenił się jeszcze dwukrotnie.

  9. Dynastia Duńska Kanut (Knud) Wielki (ur. ok. 996/997, zm. 12 listopada 1035) – król Anglii w latach 1016–1035 (jako Kanut I Wielki, Canute the Great), Danii w latach 1018–1035 (jako Kanut II Wielki, Knud 2. den Store) i Norwegii w latach 1028–1035 (jako Knud den Mektige), a także zarządca Szlezwiku i Pomorza. Harold I, Harold Zajęcza Stopa (Harefoot) inne tłumaczenie Zająconogi (ur. ok. 1012, zm. 17 marca 1040), król Anglii 1037–1040, syn Kanuta Wielkiego z nieprawego łoża, ze związku z  Elgifu z Northampton, przyrodni brat króla Anglii i Danii,Hardekanuta. Przydomek Zajęcza stopa zawdzięczał swoim umiejętnościom polowania. Hardekanut (ang. Harthacanute), Kanut Surowy, ur. 1018, zm. 8 czerwca 1042 w Lambeth, król Anglii i Danii. Syn Kanuta Wielkiego i jego żony Emmy, córki Ryszarda I Nieustraszonego ,księcia Normandii. Nie zachowały się żadne obrazy Kanuta Surowego, jedynie ta niewyraźna podobizna na monecie.

  10. Dynastia anglosaska Edward Wyznawca (ur. ok. 1002 w Islip k. Oksfordu, zm. 5 stycznia 1066) – król Anglii od 1042, syn króla Ethelreda II Bezradnego i Emmy, córki Ryszarda I Nieustraszonego, księcia Normandii, święty Kościoła katolickiego i anglikańskiego. Harold II, Harald II (ur. ok. 1022, zm. 14 października 1066), król Anglii w 1066 r. Syn Godwina, earla Wessex, i Gythy Thorkelsdottir, spowinowaconej z królem Kanutem Wielkim, szwagier Edwarda Wyznawcy. Edgar II Ætheling (ur. ok. 1051 - zm. ok. 1126) - ostatni członek rodu królów anglosaskich z dynastii Wesseksu. Syn Edwarda Wygnańca i Agaty, urodził się na Węgrzech. W 1057 r. został mianowany przez króla Edwarda Wyznawcę swoim następcą, ale po jego śmierci w 1066 r. przegrał z earlem Wesseksu Haroldem.

  11. Dynastia Normańska Wilhelm I Zdobywca (William the Conqueror,), zwany także Wilhelmem Bękartem (William the Bastard,), (ur. ok. 1028 w Falaise, zm. 9 września 1087 w klasztorze Saint Gervais niedaleko Rouen), król Anglii i książę Normandii. Był nieślubnym synem księcia Normandii Roberta I Wspaniałego, zwanego również Robertem Diabłem. Jego matką była Herleva (lub Herletta), najprawdopodobniej córka Fulberta, garbarza z Falaise. Był genialnym strategiem i dowódcą. Przez wiele lat walk nie odniósł porażki. Walczył z ówczesnym władcą Anglii Haroldem i pokonał go mimo mniejszej o jedną trzecią i gorzej uzbrojoną armią. Zwycięzca bitwy pod

  12. Dynastia normańska Wilhelm II, zwany Rudym (Rufus) (ur. ok. 1056, zm. 2 sierpnia 1100), król Anglii w 1087–1100 z dynastii normandzkiej. Był synem księcia Normandii i króla Anglii – Wilhelma Zdobywcy oraz Matyldy Flandryjskiej, córki Baldwina V z Lille, hrabiego Flandrii, bratem Roberta II Krótkoudego i Henryka I. Henryk I (ur. 1068 w Selby w Yorkshire, zm. 1 grudnia 1135 Saint-Denis-le-Froment koło Gisors, Francja) – król Anglii 1100–1135, książę Normandii 1106–1135. Najmłodszy syn Wilhelma Zdobywcy i Matyldy - córki Baldwina V, hrabiego Flandrii. Stefan I z Blois (ok. 1097 w Blois – 25 października 1154 w Dover) – ostatni król Anglii z dynastii normandzkiej, młodszy syn Stefana II Henryka, hrabiego Blois, i Adeli, córki Wilhelma Zdobywcy. Tron objął po śmierci swojego wuja, Henryka I. Przez cały okres panowania toczył walkę o władzę z córką Henryka I, Matyldą, i jej synem, Henrykiem.

  13. Dynastia Plantagenetów Henryk II Plantagenet lub Andegaweński, Curtmantle, Fitzempress (ur. 5 marca 1133 roku w Le Mans, zm. 6 lipca 1189 w Chinon) – od 1151 hrabia Andegawenii, od 1154 król Anglii, w różnych czasach kontrolował także część Walii,Szkocji, północną Irlandię i zachodnią Francję. Henryk Plantagenet, zwany "Młodym Królem" (the Young King, ur. 28 lutego 1155, zm. 11 czerwca 1183 w zamku Martel w Turenii), drugi z pięciu synów Henryka II Plantageneta, króla Anglii, księcia Normandii i hrabiego Andegawenii, oraz Eleonory, dziedziczki księstwa Akwitanii.

  14. Jan I urodził się 24 grudnia 1167 roku w Oksfordzie zmarł 18 lub 19 października 1216 w Newark , zwany „Janem bez Ziemi „ – król Anglii od 6 kwietnia 1199 , brat Ryszard I . Jego przydomek pochodzi stąd , że w odróżnieniu od swych starszych braci nie otrzymał od ojca Henryka II Plantageneta żadnych posiadłości ziemskich . Dopiero w roku 1189 kiedy tron objął jego brat Ryszard Lwie Serce , otrzymał od niego hrabstwo Gloucester . Był piątym synem króla Henryka II i Eleonory Akwitańskiej . Jan został królem Anglii i jego panowanie uważa się za jedne z najgorszych Ryszard zginął od strzały łucznika podczas obleżęnia zamku wicehrabiego Limousin. JAN I

  15. Ryszard I Lwie Serce- (ang. Richard the Lionheart, fr..Cœur de Lion) (ur. 8 września 1157, zm. 6 kwietnia 1199) – król Anglii od 1189. Syn Henryka II Plantageneta i Eleonory Akwitańskiej. W latach 1190-1192 był jednym z dowódców trzeciej wyprawy krzyżowej. Uwięziony w Austrii w czasie drogi powrotnej, następnie przekazany cesarzowi Henrykowi VI. Został uwolniony w 1194 roku. Zginął, walcząc z francuskim królem Filipem II Augustem o angielskie posiadłości we Francji. Władca niezwykle kontrowersyjny, który swe królestwo traktował jako źródło dochodów na pokrycie kosztów swych wojen, nigdy nie nauczył się angielskiego, a w kraju przebywał okazjonalnie. Legendę króla wspierał jego niezwykły przydomek, dzięki czemu historia jego panowania aż do XIX wieku przesłonięta była opowieściami z pogranicza baśni; wpleciono ją nawet w opowieści o Robinie z Locksley. Ryszard I Lwie Serce

  16. Dynastia PLantagenetów Henryk III (ur. 1 października 1207 w Winchesterze, zm. 16 listopada 1272 w Londynie) – król Anglii od 1216 r. Najstarszy syn Jana bez Ziemi i Izabeli, córki Aymera Tillefera, hrabiego Angoulême. Edward I, zwany Długonogim (ang. Longshanks) lub Młotem na Szkotów (ang. Hammer of the Scots) (ur. 17 czerwca 1239 w Londynie, zm. 7 lipca 1307 w Burgh koło Carlisle) – król Anglii od 1272 r., najstarszy syn króla Henryka III i Eleonory, córki Rajmunda Beregara IV, hrabiego Prowansji. Zyskał sławę wojownika, który podbił Walię i ujarzmił Szkocję. dward II (zwany też Edwardem z Caernarvon, ur. 25 kwietnia 1284 w Caernarfon, zm. 21 września 1327 w Berkeley) – król Anglii od 1307 r., czwarty syn Edwarda I i jego żony, Eleonory Kastylijskiej, córki króla Kastylii Ferdynanda III Świętego. 7 lutego 1301 r. uzyskał tytuł księcia Walii, jako pierwszy angielski książę.

  17. Dynastia Plantagenetów Edward III (ur. 13 listopada w 1312 w zamku Windsor, zm. 21 czerwca 1377 w Sheen Palace) – najstarszy syn króla Anglii Edwarda II i jego żony Izabeli Francuskiej. Król Anglii od 25 stycznia 1327 do śmierci. Jest jednym z najdłużej panujących monarchów angielskich (50 lat). Jego panowanie zostało zdominowane przez wojny z Francją (wojna stuletnia) i Szkocją. Ryszard II (ur. 6 stycznia 1367 w Bordeaux, zm. 14 lutego 1400 w Pontefract), młodszy syn Edwarda Czarnego Księcia, księcia Walii, syna króla Edwarda III, i Joanny z Kentu. Król Anglii od 22 czerwca 1377 do 29 września 1399. Urodził się w czasach, gdy jego ojciec był księciem Akwitanii. Po rychłej śmierci starszego brata Edwarda, który zmarł w wieku 6 lat, i śmierci ojca w 1376 r. został księciem Walii i następcą angielskiego tronu. 22 czerwca 1377 r. po śmierci dziadka Edwarda III został kolejnym królem Anglii. Miał wtedy 10 lat.

  18. Dynastia Lancasterów Henryk IV Lancaster (ur. 3 kwietnia 1367 w Bolingbroke w Lincolnshire, zm. 20 marca 1413 w Londynie), król Anglii w latach 1399-1413, najstarszy syn Jana z Gandawy, 1. księcia Lancaster (młodszego syna króla Edwarda III), i Blanki, córki Henryka Grosmonta, 1. księcia Lancaster. Henryk V Lancaster, Henryk Monmouth (ur. 9 sierpnia lub 16 września 1387 w Monmouth w Walii, zm. 31 sierpnia 1422 w Vincennes we Francji), król Anglii w latach 1413-1422. Syn króla Henryka IV i jego pierwszej żony, Marii de Bohun, córki 7. hrabiego Hereford. Henryk VI Lancaster (ur. 6 grudnia 1421, zm. 21 maja 1471) – był królem Anglii od 1422 r. do 1461 r., a potem ponownie od 1470 r. do 1471 r. Syn Henryka V i Katarzyny de Valois, księżniczki francuskiej.

  19. Dynastia Yorków Edward IV (ur. 28 kwietnia 1442 w Rouen, zm. 9 kwietnia 1483 w Westminsterze) – król Anglii w latach 1461–1483, z krótką przerwą w latach 1470–1471. Edward był synem Ryszarda Plantageneta, 3. księcia Yorku i Cecylii Neville, córki Ralpha Neville'a, 1. hrabiego Westmoreland. Edward V (ur. 4 listopada 1470 w Opactwie Westminsterskim w Londynie, zm. prawdopodobnie 6 lipca 1483 w Tower) – król Anglii od kwietnia do czerwca 1483 r. Najstarszy syn króla Anglii Edwarda IV z dynastii Yorków i jego żony Elżbiety Woodville, córki Richarda Woodville'a, 1. hrabiego Rivers. Edward V jest oprócz Lady Jane Grey i Edwarda VIII jedynym władcą Anglii, który nigdy nie został koronowany. Ryszard III, ang. Richard III (ur. 2 października 1452, zm. 22 sierpnia 1485) – król Anglii od 1483 r. (koronowany 6 lipca), najmłodszy syn Ryszarda Plantageneta, 3. księcia Yorku, i Cecylii Neville, córki 1. hrabiego Westmorlandu. Młodszy brat króla Edwarda IV. Przez krótki czas w 1483 r. Lord Protektor i regent Królestwa w imieniu małoletniego bratanka Edwarda V.

  20. Dynastia Tudorów Henryk VII, ang. Henry VII (ur. 28 stycznia 1457, zm. 21 kwietnia 1509) – król Anglii i lord Irlandii od 22 sierpnia 1485 do końca życia. Pierwszy król z dynastii Tudorów, uważany za jednego z najlepszych angielskich władców.

  21. Henryk VIII -ur. 28 czerwca 1491 w Greenwich, zm. 28 stycznia 1547 w Londynie. Król Anglii od 21 kwietnia 1509 do końca życia. Doprowadził w latach 20. i 30. XVI wieku do rozłamu z  Kościołem rzymskokatolickim oraz ustanowienia niezależnego Kościoła anglikańskiego; za jego panowania dokonano kasaty klasztorów. Zasłynął 6 małżeństwami oraz ścinaniem niektórych swoich małżonek.Znaczące akty prawne uchwalone za jego panowania kilka ustaw rozdzielających Kościół anglikański od Kościoła katolickiego oraz ustanawiających Henryka VIII głową Kościoła anglikańskiego;-kilka ustaw rozdzielających Kościół anglikański od Kościoła katolickiego oraz ustanawiających Henryka VIII głową Kościoła anglikańskiego;-Akty Unii 1536–1543 łączące Anglię i Walię w jeden narodówDekret o Sodomii (tzw. Buggery Act) 1533 – pierwsze angielskie prawo przeciw sodomii Ustawa o Czarach (tzw. Witchcraft Act) 1542 – karząca śmiercią za "wywoływanie lub wyczarowywanie złych duchów.W późnych latach życia Henryk miał dużą nadwagę – w obwodzie brzucha mierzył 137 cm, możliwe jest też, że cierpiał na podagrę. Dość wiarygodna jest teoria, jakoby chorował na syfilis. Jego nadwaga miała początek w wypadku podczas turnieju w 1536. Poniesiona wtedy rana na udzie nie tylko uniemożliwiła zażywanie ruchu, ale też stopniowo jątrzyła się i możliwe, że pośrednio doprowadziła do jego śmierci 28 stycznia 1547 w pałacu Whitehall. Henryk VIII został pochowany w kaplicy św. Jerzego w Zamku Windsor, obok swojej żony Jane Seymour. Henryk VIII

  22. Dynastia Tudorów Edward VI (ur. 12 października 1537 w Hampton Court, zm. 6 lipca 1553 w Greenwich) – król Anglii w latach 1547–1553, jedyny syn Henryka VIII Tudora, króla Anglii i jego trzeciej żony Jane Seymour, córki sir Johna Seymoura, szlachcica z Wiltshire. Edward nigdy nie rządził samodzielnie – rządy w jego imieniu sprawowała Rada Regencyjna. Lady Jane Grey (ur. prawdopodobnie 12 października 1537 w Bradgate Park, zm. 12 lutego 1554 w Tower) – królowa Anglii zwana "dziewięciodniową królową" lub "królową dziewięciu dni". Maria I (ur. 18 lutego 1516 w Greenwich, zm. 17 listopada 1558 w St. James's Palace), zwana Krwawą Marią (Bloody Mary) – królowa Anglii w latach 1553–1558, królowa Hiszpanii w latach 1556–1558, córka króla Anglii Henryka VIII Tudora i jego pierwszej żony Katarzyny Aragońskiej, wdowy po starszym bracie Henryka, Arturze Tudorze, córki Ferdynanda II Katolickiego, króla Aragonii i Izabeli I Katolickiej, królowej Kastylii. Maria była starszą siostrą króla Edwarda VI i królowej Elżbiety I, ale każde z rodzeństwa miało inną matkę.

  23. Urodzona 7 września 1533 w Greenwich, zmarła 24 marca 1603 w Richmond – królowa Anglii i Irlandii (panowała od 17 listopada 1558 do śmierci w 1603), córka Henryka VIII i jego drugiej żony Anny Boleyn. Ostatnia z rodu Tudorów. Nazywana Królową-Dziewicą . Elżbieta była jedynym dzieckiem z drugiego małżeństwa Henryka VIII z Anna Boleyn, które dożyło wieku dojrzałego. Henryk i Anna byli ze sobą związani prawdopodobnie już od roku 1527, ale w wyniku sprzeciwu papieża na ich małżeństwo mogli się pobrać dopiero w końcu 1532 r., gdy w wyniku odłączenia się Kościoła angielskiego od papiestwa rozwód z poprzednią żoną Katarzyną Aragońską stał się możliwy. Wkrótce po wstąpieniu na tron, dworzanie rozpoczęli dyskusję, kogo poślubi Elżbieta. Powodów, dla których miałaby pozostać w stanie panieńskim, było wiele. Przede wszystkim do instytucji małżeństwa zraził ją jej ojciec Henryk, który traktował swoje kolejne żony bardzo instrumentalnie. Także śmierć matki nie była dla niej miłym wspomnieniem. Elżbieta I

  24. Jakub I Stuart-ur. 19 czerwca1566w Edynburgu, zm. 27 marca 1625 w TheobaldsHouse. Król Szkocji (jako Jakub VI) w latach 1567-1625 i król Anglii w latach 1603-1625. Syn Henryk Stuarta, lorda Darnleya, i Marii I Stuart, królowej Szkocji, córki króla Jakuba V Stuarta. Pierwszy król Anglii z dynastii Stuartów. Jego panowanie było początkiem unii personalnej Anglii ze Szkocją.W pierwszych latach rządów samodzielnych wielki wpływ na Jakuba wywierał książę Lennox.Wzmogło to podejrzenia o spisku z Francją i Hiszpanią w celu przywrócenia katolicyzmu w Szkocji. Aby uspokoić protestantów w styczniu 1581 r. Jakub wydał krótkie i zasadnicze wyznanie prawdziwej chrześcijańskiej wiary i religii zgodnej ze Słowem Bożym i aktami naszych Parlamentów. Nie uspokoiło to jednak protestantów i w 1582 r. grupa możnych porwała Jakuba. Lennox uciekł do Francji. Król jednak po roku uciekł z niewoli i, wspólnie z Jakubem Stuartem, hrabią Arran, rozpoczął reformy kościelne.Pod koniec życia Jakub cierpiał na demencję i realna władza w Anglii przeszła w ręce Villiersa i księcia Karola. Król zmarł 27 marca 1625 r. w londyńskim Theobalds House na "ciężką gorączkę" spowodowaną prawdopodobnie niewydolnością nerek lub udarem mózgu. Jakub został pochowany w katedrze westminsterskiej w Henry VII Lady Chapel. Tron po Jakubie objął jego syn Karol, książę Walii, jako Karol I król Anglii i Szkocji. Jakub I Stuart

  25. Dynastia Stuartów Karol I Stuart (ur. 19 listopada 1600 w Dunfermline, Fife; zm. 30 stycznia 1649 w Londynie), król Anglii i Szkocji w latach 1625-1649, syn Jakuba I Stuarta, króla Anglii i Szkocji (jako Jakub VI) oraz Anny, córki króla Danii Fryderyka II. Karol był jedynym brytyjskim władcą, jaki został obalony i ścięty.

  26. Czasy Republiki Oliver Cromwell (ur. 25 kwietnia 1599 w Huntingdon, zm. 3 września 1658 w pałacu Whitehall w Londynie) – polityk angielski, główna postać angielskiej wojny domowej, lord protektor Anglii, Szkocji i Irlandii 1653–1658. Cromwell uważany jest za dziesiątego spośród 100 najwybitniejszych Brytyjczyków wszech czasów. Richard Cromwell (Ryszard Cromwell, ur. 4 października 1626, zm. 12 lipca 1712) – trzeci syn Olivera Cromwella, rządził Anglią, Szkocją i Irlandią jako lord protektor od 3 września 1658 do 25 maja 1659.

  27. Dynastia Stuartów Karol II Stuart (ur. 29 maja 1630 w St. James's Palace, Londyn, zm. 6 lutego 1685 w Whitehall, Londyn) – król Anglii i Szkocji w latach 1649-1685 (de iure) lub 1660-1685 (de facto), syn Karola I Stuarta, króla Anglii i Szkocji i Henrietty Marii, córki Henryka IV Burbona, króla Francji. Jakub II, ang. James II (ur. 14 października 1633, zm. 16 września 1701) – od 1685 król Anglii oraz król Szkocji jako Jakub VII (szk.-gal. Seumas VII). Młodszy syn Karola I i Henrietty Marii Burbon, córki Henryka IV, króla Francji, brat i następca Karola II, ostatni katolicki król Anglii i ostatni król, który rządził w sposób absolutny. Maria II (ur. 30 kwietnia 1662 w Londynie, zm. 28 grudnia 1694 tamże), królowa Anglii, Szkocji i Irlandii. Była najstarszą córką Jakuba II i jego pierwszej żony – lady Anny Hyde.

  28. Dynastia Stuartów Wilhelm III Orański (ang. Wiliam III, hol. Willem III, właściwie Wilhelm Henryk Orański) (ur. 14 listopada 1650 w Hadze, zm. 8 marca 1702 w Londynie) – książę Oranii-Nassau, stadhouder Republiki Zjednoczonych Prowincji, król Anglii i Szkocji, pogrobowy syn Wilhelma II Orańskiego i Marii Stuart, córki króla Anglii i Szkocji Karola I. Anna Stuart (ur. 6 lutego 1665, zm. 1 sierpnia 1714), od 8 marca 1702 r. do 1707 r. królowa Anglii, Szkocji i Irlandii, od 1707 r. królowa Wielkiej Brytanii i królowa Irlandii, pierwsza monarchini Wielkiej Brytanii. Była młodszą córką Jakuba II i jego pierwszej żony – lady Anny Hyde, młodszą siostrą królowej Marii II.

  29. Dynastia Hanowerska Jerzy I (urodzony jako Jerzy Ludwik, ur. 28 maja 1660 w Hanowerze, zm. 11 czerwca 1727 w Osnabrück) – pierwszy król Wielkiej Brytanii i Irlandii z dynastii hanowerskiej (od 1 sierpnia 1714). Był również elektorem Hanoweru. Jerzy II (urodzony jako George Augustus, ur. 10 listopada 1683 w Hanowerze, zm. 25 października 1760 w Londynie) - od 11 czerwca 1727 król Wielkiej Brytanii z dynastii hanowerskiej. Był również elektorem Hanoweru i księciem Brunszwiku-Lüneburga. Jerzy III (George William Frederick; ur. 4 czerwca 1738 w Londynie, zm. 29 stycznia 1820 w Windsorze, Berkshire) – ostatni (od 25 października 1760) król Wielkiej Brytanii i Irlandii i pierwszy (od 1801) król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, ostatni elektor i książę oraz pierwszy król (od 1814) Hanoweru. Jedyny król Anglii i Korsyki w latach 1794-1796.

  30. Dynastia Hanowerska Jerzy IV, właśc. Jerzy August Fryderyk (ang. George Augustus Frederick, ur. 12 sierpnia 1762 w Londynie, zm. 26 czerwca 1830 w Windsorze) – regent od 5 lutego 1811 do 29 stycznia 1820, potem król Wielkiej Brytanii i Hanoweru od 29 stycznia 1820, najstarszy syn króla Jerzego III i Charlotty Mecklenburg-Strelitz. Wilhelm IV (ur. 21 sierpnia 1765 w Londynie, zm. 20 czerwca 1837 w Windsorze, Berkshire) – król Wielkiej Brytanii i król Hanoweru od 26 czerwca 1830, nazywany królem żeglarzy. Młodszy syn Jerzego III i Charlotty Mecklenburg-Strelitz. Wilhelm kładł jeszcze większy nacisk niż jego poprzednicy na realizację woli parlamentu. Uczestniczył w przygotowaniu reformy systemu wyborczego w roku 1832. Po jego śmierci na skutek różnych zasad dziedziczenia tronu rozpadła się brytyjsko-hanowerska unia personalna Wiktoria z rodu Welfów, właśc. Aleksandryna Wiktoria (ang. Alexandrina Victoria) (ur. 24 maja1819 w Londynie, zm. 22 stycznia 1901 w Cowes na wyspie Wight) – królowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii przez 63 lata (od 20 czerwca 1837). Od 1 stycznia 1877 r. także cesarzowa Indii. Żona księcia Alberta Sachsen-Coburg-Gotha. Jej krewni i potomkowie zasiadali na tronach Grecji, Jugosławii, Rosji, Rumunii i Niemiec, a obecnie panują w Wielkiej Brytanii,Szwecji, Norwegii, Belgii, Danii i Hiszpanii.

  31. Dynastia Windsorów Edward VII, właśc. Albert Edward von Sachsen-Coburg und Gotha (ur. 9 listopada 1841 w Pałacu Buckingham w Londynie, zm. 6 maja 1910 tamże) – król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii i dominiów brytyjskich, cesarz Indii od 22 stycznia 1901. Syn królowej Wiktorii. Panowanie Edwarda przyniosło pewien powiew świeżości w zakresie obyczajów – konserwatywna królowa Wiktoria stała się symbolem pruderii, jej syn słynął z rozrywkowego trybu życia. W przeciwieństwie do matki raczej nie brał bezpośredniego udziału w rządzeniu państwem, zajmując się pełnieniem funkcji reprezentacyjnych.

  32. Urodził się 3 czerwca 1865 w Londynie, zmarł  20 stycznia 1936 w Sandringham) – król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii (od 1927 Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej) i cesarz Indiiod 6 maja 1910. W czasie I wojny światowej zmienił nazwisko na Windsor, gdyż dotychczasowe o niemieckim pochodzeniu (Coburg) źle się w Anglii kojarzyło. Za jego rządów w 1922 r. Imperium Brytyjskie osiągnęło rozmiar 36,6 milionów km², stając się największym imperium w historii ludzkości. Jerzy urodził się w Marlborough House i był drugim synem Alberta Edwarda, księcia Walii, i jego żony, księżniczki duńskiej Aleksandry (córki króla – Chrystiana IX i Luizy z Hesji-Kassel). Chrzest Jerzego odbył się 7 lipca 1865 r. w zamku Windsor. Jego starszym bratem był Albert Wiktor, książę Clarence i Avondale. Chłopcy wychowywali się razem pod okiem wielebnego Daltona, proboszcza Sandringham. Obaj chłopcy nie byli zbyt inteligentni i nie osiągali sukcesów w nauce. Jerzy V

  33. Dynastia windsorów Edward VIII – Edward Albert Christian George Andrew Patrick David (ur. 23 czerwca 1894 w Richmond, zm. 28 maja 1972 w Paryżu) – książę Walii od 1911 (inaugurowany w Caernarfon), król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej i dominiów, cesarz Indii, Obrońca Wiary od 20 stycznia 1936 do abdykacji 11 grudnia 1936. Po ustąpieniu z tronu otrzymał tytuł księcia Windsoru (Duke of Windsor). Jerzy VI (ang. George VI, ur. 14 grudnia 1895 w Sandringham House, zm. 6 lutego 1952 tamże) – król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej i dominiów (1936–1952), cesarz Indii (1936–1947), król Indii (1947–1949), król Irlandii (1936–1949). Brat Edwarda VIII i jego następca po abdykacji Edwarda. Zyskał popularność i szacunek, gdy podczas niemieckich nalotów na Londyn nie opuścił miasta, mimo iż dziewięć razy bombardowany był pałac.

  34. Elżbieta II-właściwie Elizabeth Alexandra Mary urodzona 21 kwietnia1926, w Londynie – królowa Wielkiej Brytanii z dynastii Windsorów, koronowana 2 czerwca1953.Jest ona córką króla Jerzego VI i jego żony – Elżbiety Bowes-Lyon zwana Królową- Matką. Na tronie zasiadła w 1953 roku. W 2007 roku królowa i jej mąż – książę Filip obchodzili 60 rocznice ślubu. Oprócz godności królowej Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jest również głową 15 innych państw: Antigui i Barbudy, Australii, Bahamów, Barbadosu, Belize, Grenady, Kanady, Jamajki, Nowej Zelandii, Papui-Nowej Gwinei, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyn, Tuvalu i Wysp Salomona. Dzieciństwo spędziła na Piccadilly Road 145, gdzie mieszkali wówczas Yorkowie. Elżbieta miała tylko młodszą o cztery lata siostrę, Małgorzatę. W 1932 Elżbieta z rodzicami i siostrą przeprowadziła się do Royal Lodge w parku przy zamku Windsor. Królowa Elżbieta II w ciągu 60 lat swego panowania przeżyła 12 prezydentów USA oraz 6 papieży. Od momentu wstąpienia na tron monarchini otrzymała 404 500 wyróżnień i nagród. Jest też patronką przeszło 600 organizacji charytatywnych. Elżbieta II

More Related