Licówki

1. Licówki

2. Licówki • Zwane inaczej LAMINATAMI – stanowią obecnie nieodzowny rodzaj rekonstrukcji protetycznych w arsenale mało inwazyjnych terapeutycznych środków estetycznych • Uważa się, że technika stosowania licówek pozwala otrzymać 95% pozytywnych wyników po upływie 5 lat, co zapewnia jej stałe miejsce w protetyce adhezyjnej

3. górny łuk dolny łuk Licówki mogą być mocowane właściwie na wszystkich zębach, choć jako uzupełnienie spełniające kryteria stawiane stomatologii estetycznej stosowane jest głównie w odcinku przednim, zarówno górnego jak i dolnego łuku zębowego

4. Licówki są najczęściej stosowane w przypadkach: • Zębów przebarwionych (po leczeniu endodontycznym, uogólnionych przebarwień uwarunkowanych wiekiem, polekowych oraz przebarwień tetracyklinowych bez uszkodzenia struktury szkliwa) • Planowanej zmiany kształtu zębów • W pourazowych odłamaniach brzegów siecznych z niewielkim odsłonięciem zębiny • Planowanej zmiany długości koron zbyt krótkich lub startych • Obecności uogólnionych erozji (ale tylko z punktowym odsłonięciem zębiny) oraz ubytków przyszyjkowych

5. Nieestetycznych wypełnień na powierzchniach wargowych • Obecności diastemy lub trem międzyzębowych • Zmiany położenia zębów (korekta nieznacznych rotacji zębów i przechylenia) • Rehabilitacji niektórych pacjentów ze zgryzem otwartym częściowym przednim • Zębów stożkowych (soplowych) • Genetycznie lub rozwojowo uwarunkowanych dysplazji zębów w tym amelogenesis imperfecta oraz hipoplazje szkliwa • Zaleca się stosowanie u osób młodych jako alternatywę dla koron pełnych

6. przeciwwskazania do zastosowania licówek, które w znacznym stopniu decydują o niepowodzeniu leczenia • Niektóre zaburzenia okluzyjne • Parafunkcje zwarciowe (nie leczony bruksizm) i niezwarciowe (szkodliwe nawyki, powodujące zbyt duże, niefizjologiczne naciski na uzupełnienia np. obgryzanie paznokci czy ołówków) • Zęby zbyt krótkie (o ile nie jest planowany zabieg chirurgiczny odsłaniający) • Zęby z niedostateczną jakościowo lub ilościowo warstwą szkliwa dla uzyskania odpowiedniej retencji. • Pacjent nie potrafiący utrzymać prawidłowej higieny jamy ustnej, niedbale wykonujący podstawowe czynności niezbędne w utrzymaniu właściwej higieny jamy ustnej.

7. Materiały służące do wykonania licówek: • Akryl • Kompozyt • Ceramika

8. Licówki kompozytowe • Są najmniej inwazyjnym typem licówek • wykonywane z najbardziej estetycznych i zarazem  bardzo wytrzymałych materiałów złożonych. • Licówki kompozytowe mogą być wykonane w dwojaki sposób: - bezpośrednio przez lekarza w gabinecie, - pośrednio, wykonane przez technika , po uprzednim częściowym oszlifowaniu zęba i pobraniu w gabinecie wycisku. Podczas następnej wizyty lekarz nakleja je na ząb, używając specjalnych technik - cementownia.

9. Wykonane bezpośrednio na fotelu-ich zaletą jest stosunkowo krótki czas wykonania, niska cena, plastyczność, można w każdej chwili zmienić ich kształt i kolor. Mogą posłużyć jako wstępna faza przed licowaniem lub koronowaniem zębów jako ocena wyglądu przyszłego uśmiechu lub stanowić przez długie lata wersję ostateczną.

10. Licówki porcelanowe • Licówki porcelanowe są wykonane zawsze przy pomocy technika, po pobraniu przez lekarza wycisku, poprzedzonego wcześniej oszlifowaniem przez niego zęba na powierzchni wargowej, na głębokość około 0,8 mm. Zaletą tego typu prac jest mała utrata tkanek twardych zęba, naturalna transparencja, perfekcyjna estetyka, brak późniejszych przebarwień oraz biokompatybliność. Przy zastosowaniu licówek konieczna jest wcześniejsza szczegółowa analiza zwarcia. 

11. Licówki ceramiczne wymagają nieco większej preparacji zęba, choć najnowsze technologie pozwalają  na bardzo oszczędne opracowanie tkanek twardych zęba ograniczające się do szkliwa zęba. Do wykonania tych uzupełnień wykorzystywane są ceramiki skaleniowe ze względu na dobre właściwości optyczne (możliwe jest odtworzenie warstwowej struktury zęba, przezierności, opalescencji). Ten rodzaj porcelany jest kilka razy twardszy od naturalnego szkliwa zębów

12. Cechy licówek ceramicznych • Biozgodność-porcelana jest biokompatybilnym materiałem dla tkanek jamy ustnej. Jest obojętna biologicznie miejscowo i ogólnie, nie działa toksycznie i alergizująco. Gładka powierzchnia porcelany nie sprzyja szybkiemu powstawaniu płytki nazębnej. • Estetyka -zachowuje trwałą barwę i połysk Duża wytrzymałość na ściskanie i bardzo zbliżony do szkliwa współczynnik załamania światła, czyni z niej dobry materiał odwzorowujący twarde tkanki zęba. Porcelana jest materiałem stabilnym, nie ulega przebarwieniu, wykazuje właściwości estetyczne ze znacznym stopniem przezierności. Stwarza duże możliwości indywidualnej charakterystyki. • Oszczędnośćtkanek przy preparacji • Zachowanie równowagi w tkankach przyzębia

13. Zalety licówek ceramicznych • Niewielki zakres preparacji twardych tkanek zęba • Wyjątkową szczelność brzeżną • Dużą odporność na ścieranie • Bardzo dobry efekt estetyczny • Kompatybilność z tkankami przyzębia • Znaczną poprawę samopoczucia pacjentów po zakończonym leczeniu.

14. Wady licówek ceramicznych • Trudności w dopasowaniu i cementowaniu licówki (uzupełnienie przed cementowaniem jest bardzo delikatne a jego wytrzymałość mechaniczna niewielka, łatwo o uszkodzenie na etapie przymierzania gotowych licówek) • Stosowanie wymaga doświadczenia od lekarza • Trudność w doborze koloru (należy uwzględnić zarówno kolor oszlifowanego zęba jak również cementu łączącego). • Brak możliwości naprawy • Względy finansowe

15. Redukcja tkanek twardych podczas preparacji pod licówki wynosi od 17 do 30% na powierzchni wargowej, dla porównania opracowanie kikuta zęba pod koronę pełnoceramiczne lub złożone to średnio 63 do 72% utraty zrębu koronowego.

16. Trzy podstawowe typy preparacji powierzchni zębów pod licówki • Typ I • Typ L • Typ U ponad to ich kombinacje i podtypy uzależnione od głębokości preparacji szkliwa a czasem zębiny.

17. Typ „I” • to preparacja klasyczna (licówka klasyczna) obejmująca jedynie powierzchnię wargową bez opracowywania brzegu siecznego, z zachowaniem punktów stycznych. • można stosować ją w przypadkach niewielkich przebarwień powierzchni zębów oraz małych ubytków tkanek bez planowanego wydłużania korony zęba. Przy czym, jeżeli ząb jest mocno przebarwiony często preparację należy rozszerzyć mezjalnie i dystalnie, nierzadko znosząc punkty styczne. Takie postępowanie gwarantuje uzyskanie zadowalającego efektu estetycznego.

18. Typ „L” • to opracowanie powierzchni wargowej oraz brzegu siecznego, z zachowaniem punktów stycznych  (licówka poszerzona) • stosowany jest najczęściej w przypadkach planowanego wydłużenia korony zęba oraz w pourazowych odłamaniach brzegu siecznego.

19. Typ „U” • to opracowanie powierzchni przypominające opracowanie pod koronę trzyćwierciową, ale obejmujące tylko powierzchnię wargową, jednak ze zniesieniem punktów stycznych. • zastosowanie przy większych uszkodzeniach tkanek twardych oraz planowanych dużych zmianach kształtu koron zębów.

20. Preparacja pod licówki • Granica preparacji pod licówki jest zazwyczaj nad lub dodziąsłowa a tylko w wyjątkowych sytuacjach poddziąsłowa. Dlatego właśnie licówki są uważane za rekonstrukcje nie zaburzające równowagi tkanek przyzębia. • W celu uzyskania miejsca pod przyszłą licówkę oraz przygotowania powierzchni dla właściwej retencji, należy zeszlifować powierzchniową warstwę na grubość ok. 0,5 mm poza częścią przydziąsłową, gdzie należy opracować powierzchnię płyciej pozostawiając minimalną ilość szkliwa pod licówkę. Z reguły nie powinno się przekraczać następujących wartości: przyszyjkowo (0,1-0,2 mm), wargowo (0,3- 0,7 mm), skracanie brzegu siecznego (1- 1,5 mm), a podniebienne bądź językowo (0,5- 0,7 mm). Profil powierzchni wargowej zęba powinien zostać opracowany zgodnie z rzeźbą powierzchni.