تپش قلب B.P ذخاير G و قند خون احساس کسلی خواب آلودگی بيحالی درد و گرفتگی عضلانی تهوع

3. تپش قلب • B.P • ذخاير G و قند خون • احساس کسلی • خواب آلودگی • بيحالی • درد و گرفتگی عضلانی • تهوع • سرگيجه • هيپوگلسيمی ورزش اختلال در صورت ادامه منظم و مستمر فعاليت ورزشی قلبی - عروقی سازگاری هورمونی متابوليک عصبی- عضلانی ريوی سلولی خونی

4. فعاليت بدنی Physical Activity فعاليت بدنی به فعاليتی گفته می شود که بدن برای هدفهای ديگری بجز گسترش آمادگی بدنی انجام می دهد. فعاليت بدنی منظم گسترش آمادگی بدنی آمادگی: توانائی تحمل يک فشار معين آمادگی ويژه: تحمل فشارهای ويژه

5. آمادگی بدنی Physical Fitness آمادگی بدنی به معنی آمادگی برای انجام فعاليت بدنی است. آمادگی بدنی شکل های گوناگونی دارد. آمادگی در ارتباط با: قدرت عضلانی، توان عضلانی، استقامت عضلانی، استقامت قلبی تنفسی، انعطاف پذيری، ترکيب بدنی و چابکی بکار برده می شود. آمادگی بدنی، حالتی از عملکرد بدنی است که با توانائی بدن در مقابل استرس ورزش مشخص می شود. اجرای فعاليت های ورزشی به روش منظم و سازمان يافته گسترش اجزای خاصی از آمادگی بدنی. آمادگی بدنی: توانائی تحمل فشار ورزشی آمادگی بدن امری اختصاصی است.

6. تمرين ورزشی Exercise training استفاده مکرر از فعاليت ورزشی به منظور گسترش آمادگی بدنی را اصطلاحا“ تمرين ورزشی می گويند. جلسه های ورزشی معين، بايد تحريک لازم را برای گسترش اجزای آمادگی بدنی تأمين کند گسترش عملکردهای معين تکرار فعاليت های ورزشی برای گسترش آمادگی بدنی تمرين ورزشی

7. سازگاری های حاد (سازگاريهای کوتاه مدت)Acute Adaptations بدن، پاسخهای کوتاه مدتی به فعاليت ورزشی می دهد. (با توجه به نوع فعاليت ورزشی انجام شده پاسخها فرق می کنند) واکنشهای بسيار کوتاه مدت مثل: Vasoconstriction-B.P -HR در عروق سطح پوست يا امعاء و احشاء + Vasodilation در عروق عضلات فعال اين سازگاری ها به بدن کمک می کنند تا فعاليت بدنی يا ورزشی را تحمل کند.

8. سازگاری های تدريجی (درازمدت) Chronic Adaptations زمانی که تغييرات و سازگاری ها از يک جلسه فعاليت ورزشی تا جلسه ديگر حفظ شوند، و در نتيجه مدت زمان طولانی تری در بدن باقی بمانند، اين نوع سازگاری ها را تدريجی (درازمدت) می گويند. گسترش سازگاری های بلندمدت ممکن است چندين هفته طول بکشد. برای مثال: افزايش اندازه عضله در حالی که سازگاری های ديگر فقط به چند روز زمان نياز دارند (برای مثال گسترش توانائی برای مصرف اکسيژن) يا حتی ممکن است بعد از يک يا دو جلسه فعاليت ورزشی بوجود آيند (برای مثال، افزايش حجم خون). سازگاری های تدريجی به تغييرات ساختاری و عملکردی بدن گفته می شود که بعد از اتمام فعاليت های ورزشی در بدن باقی می مانند.

9. فيزيولوژی ورزشی Exercise Physiology فيزيولوژی ورزشی رشته ای است که به مطالعه چگونگی تغيير ساختار و عملکرد بدن بر اثر فعاليت های ورزشی می پردازد. ورزش ميزان مصرف انرژی بدن کنترل وزن+ از دست دادن چربی بدن ورزش هزينه انرژی کنش دستگاههای مختلف بدن: قلبی عروقی، تنفس، عصبی – عضلانی، اسکلتی، عصبی، هورمونی، ايمنی و ... فعاليت های ورزشی، ريخت (مورفولوژی) و کنش بافت های بدن را به روشی اختصاصی تغيير می دهند. فعاليت ورزشی انقباض عضله اسکلتی تغيير شکل و کنش عضله اسکلتی (اثر بر فعاليت و غلظت آنزيم های متابوليسمی و نحوه تغيير سنتز پروتئين های عضله)

10. فعاليت ورزشی نوعی استرس (فشار) بدن تحمل استرس ادامه فعاليت ورزشی

11. - فعاليت قلب و ريه ها تثبيت مقدار O2 و CO2 خون شريانی - تنظيم سوخت و ساز عضله بازسازی ATP و تأمين ATPموردنياز - عملکرد قلب، عروق و کليه دفع گرما به محيط - عملکرد مناسب قلب، کليه و عروق محيطی عادی سازی فشار خون تظاهرات فشار ناشی از فعاليت ورزشی

12. هوموستاز Homeostasis عملکرد بدن در زمانی که ثبات محيط داخلی بدن برقرار باشد. (تعادل فيزيولوژيک) (حفظ محيط داخلی در وضعيت ثابت و بدون تغيير) حالت پايدار Steady State حالت پايدار به هنگام فعاليت ورزشی، وضعيتی است که طی آن کنش های خاصی از بدن در سطحی جديد به حالت ثبات ديناميکی رسيده اند. (هموستاز نيست).

13. استراحت فعاليت انتقال اکسيژن + سوخت و ساز در بدن تأمين سوخت مورد نياز انقباض عضلانی بنابراين بدن پس از يک دوره زمانی کوتاه مدت، در مصرف اکسيژن و فرايندهای فيزيولوژيک به حالت پايدار می رسد. حالت پايدار از سازگاری با فعاليت ورزشی حمايت می کند. حالت پايدار، وضعيتی است که در آن ارزشهای اکسيژن مصرفی و تواتر قلبی در طول زمان نسبتا ثابت و بدون نوسان باقی می مانند.

14. کم تحرکی: تمرين با اضافه بار سازگاری ( قدرت، حجم عضلات و ...) حذف محرک تمرينی معکوس شدن سازگاری ها ( قدرت، استقامت و ...) فقدان فعاليت (مثل استراحت در بستر) در کمتر از 20 روز 27 درصدی در Vo2max تحقيقات: کاهش Vo2max ناشی از قطع تمرين، در درجه اول بدليل کاهش حجم پلاسما و در درجه دوم، کاهش محسوس در ميزان فعاليت آنزيمهای ميتوکندريايی عضله است.

15. حجم پلاسما پس: کم تحرکی Vo2max آنزيمهای ميتوکندريايی عضله

16. تحقيقات: هنگام کم تحرکی، کاهش فعاليت آنزيمهای گليکوليتيکی گزارش نشده است (مورد بحث است). بنابراين علل متابوليکی کاهش عملکرد هنگام اجرای فعاليت های قدرتی يا توانی، اندک هستند. لذا منحنی های کم تحرکی قدرت و توان عضلانی در مقايسه با آمادگی استقامتی، روندی آهسته تر دارند.

17. اثرات کم تحرکی روی قدرت و توان عضلانی: بدترين نوع کم تحرکی، استراحت در بستر و بی تحرکی مطلق است (مثل زمان شکستگی ها، عمل های جراحی و ...) بی تحرکی اندازه عضلات اسکلتی آتروفی قدرت و توان عضله بی تحرکی کامل آتروفی سريع دوره طولانی کاهش فعاليت آتروفی تدريجی

18. تحقيقات: قدرت و توان عضله، به هنگام کم تحرکی کاهش می يابد، ولی اين تغييرات در چند ماه اول ناچيز است. مکانيزم کاهش قدرت عضلانی متعاقب کم تحرکی : بی تحرکی تحريکات عصبی فراخوانی طبيعی تارها ناتوانی در فعال کردن برخی تارهای عضلانی قدرت عضلانی

19. عضلات نيازمند حداقل تحريکات جهت حفظ قدرت، توان و اندازه کسب شده هستند. حتی در عضو آسيب ديده، حرکات ساده ايزومتريکی بعنوان حداقل تحريک مؤثر است. • توان عضلانی نسبت به قدرت عضلانی به کم تحرکی حساس تر است و زودتر کاهش می يابد.

20. تغييرات در استقامت عضلانی متعاقب کم تحرکی : عملکرد استقامتی عضله، پس از فقط 2 هفته بی تحرکی کاهش می يابد. 1 تا 2 هفته بی تحرکی 40 تا 60 درصدی در فعاليت آنزيم های اکسايشی (سوکسينات دی هيدروژناز و سيتوکروم اکسيداز). تحقيق coyle و همکاران: پس از 84 روز کم تحرکی 60 درصدی در فعاليت آنزيم های اکسايشی + عدم تغيير در فعاليت آنزيم های گليکوليتيک

21. تحقيقات:3 هفته کم تحرکی قابل توجه در استقامت عضلانی تحقيقات: کم تحرکی ميزان گليکوژن عضله تحقيقات: 4 هفته کم تحرکی از بين رفتن تعادل اسيدی – بازی (افزايش ميزان لاکتات خون + کاهش در بی کربنات خون) تحقيقات: 4 هفته کم تحرکی 40 درصدی در گليکوژن عضلانی

22. کاهش جريان خون عضلات هم بعنوان يک تغيير ساختاری متعاقب کم تحرکی مطرح است. کم تحرکی شبکه مويرگی عضلات جريان خون عضلات اکسيژن رسانی به عضلات پتانسيل اکسايشی عضله استقامت عضلانی.

23. نتيجه: دلايل کاهش استقامت عضلانی متعاقب کم تحرکی : 1- کاهش فعاليت آنزيم های اکسايشی 2- کاهش مقدار گليکوژن عضلانی 3- کاهش جريان خون عضله 4- از بين رفتن تعادل اسيدی - بازی

24. اثرات کم تحرکی بر سرعت، چابکی و انعطاف پذيری: تمرين پيشرفت کمتری در سرعت و چابکی نسبت به ساير عوامل فيزيولوژيک ايجاد می کند. در نتيجه کاهش سرعت و چابکی بر اثر بی تحرکی نيز ناچيز است. بی تحرکی مختصر در سرعت و چابکی بی تحرکی سريع انعطاف پذيری

25. بنابراين تمرينات انعطاف پذيری بايد در طول سال انجام شود. (در همه فصول و حتی خارج از فصل مسابقه) کم تحرکی سريع انعطاف پذيری تمرين بازگشت سريع انعطاف پذيری ولی بدليل اينکه کاهش انعطاف پذيری می تواند افراد را برای آسيب پذيری مستعد سازد، تمرينات کششی در طول سال توصيه می شود.

26. اثرات کم تحرکی بر استقامت قلبی – تنفسی: تحقيق: 21 روز بی تحرکی - HRSubmax - 25 درصد در S.V زيربيشينه - 25 درصدی در maxC.O - 25 درصدی در Vo2max بی تحرکی حجم قلب + حجم کلی خون + حجم پلاسما + انقباض پذيری C.O بطن ها است S.V Vo2max

27. - افراد آماده تر از نظر استقامت قلبی – تنفسی، کاهش بيشتری در Vo2max خود نسبت به افراد غيرآماده تر نشان می دهند. چند هفته بی تحرکی حجم خون S.V ضعف عملکرد دستگاه قلبی – عروقی تحقيق: 2 تا 4 هفته کاهش فعاليت پس از ماهها تمرين دوچرخه سواری و دويدن 9 درصد در حجم خون + 12 درصدی در حجم پلاسما 9/5 درصدی در Vo2max

28. توصيه بر پايه تحقيقات: شدت تمرين بايد حداقل 70-40 درصد Vo2max باشد تا پيشرفت هايی که بر اثر تمرين در Vo2max بوجود می آيد، حفظ شود. بهرحال حساس ترين عامل فيزيولوژيک به کم تحرکی ، استقامت قلبی – تنفسی است. و حفظ اين فاکتور هم از همه عوامل دشوارتر است.

29. با تشکر از توجه شما