1 / 10

Carl Orff

Carl Orff. CARL ORFF. ( ur. 10 lipca 1895 w Monachium, zm. 29 marca 1982 tamże) – niemiecki kompozytor, pedagog i dyrygent.

gilda
Download Presentation

Carl Orff

An Image/Link below is provided (as is) to download presentation Download Policy: Content on the Website is provided to you AS IS for your information and personal use and may not be sold / licensed / shared on other websites without getting consent from its author. Content is provided to you AS IS for your information and personal use only. Download presentation by click this link. While downloading, if for some reason you are not able to download a presentation, the publisher may have deleted the file from their server. During download, if you can't get a presentation, the file might be deleted by the publisher.

E N D

Presentation Transcript


  1. Carl Orff

  2. CARL ORFF (ur. 10 lipca 1895 w Monachium, zm. 29 marca 1982 tamże) – niemiecki kompozytor, pedagog i dyrygent. Przedstawiciel prymitywizmu muzycznego XX wieku, w twórczości widoczne również wpływy muzyki średniowiecza i renesansu. Głównie stosowane współbrzmienia kwartowo - kwintowe, inne cechy charakterystyczne to monumentalizm brzmienia i wielki aparat wykonawczy. Carl Orff opracował własną metodę wychowania muzycznego dzieci, której głównym elementem jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych (tzw. instrumentarium Orffa, w skład którego wchodzą: bębenki, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne). Duży nacisk kładzie się na improwizację i rozwijanie ekspresji, najważniejszym elementem w muzykowaniu jest rytm. Metoda Orffa szeroko jest też wykorzystywana w muzykoterapii dorosłych.

  3. Metoda Orffa należy do metod twórczych. Najistotniejsze ich cechy to: * pełna samodzielność uczniów w rozwiązywaniu zadań i problemów ruchowych, * zadania dla podmiotu mają charakter zadań otwartych, * czynnikami motywującymi uczniów do działania są: informacje, oczekiwania, konflikty informacyjne, oraz wyniki własnych czynności, mające charakter nagród i kar, * uczeń stosuje samokontrolę i samoocenę dąży do samodoskonalenia.

  4. U podstaw systemu Orffa leżą założenia ogólnowychowawcze. Jest to wykorzystanie muzyki i aktywności muzycznej dziecka do celów wychowawczych, a także po to, by przygotować je do umiejętności zrozumienia dzieł sztuki (nie tylko muzycznej). Koncepcja Orffa łączy tworzenie, odtwarzanie i słuchanie muzyki. Swoistą nowością było zaprzeczenie, że tylko człowiek dorosły potrafi słuchać i odtwarzać muzykę w sposób twórczy. Cała koncepcja pedagogiki muzycznej według C. Orffa opiera się na trzech zasadach: ·        kładzenie nacisku na kształcenie poprzez zabawę, ·        rozwijanie muzykalności dzieci, ·        integracja muzyki, słowa i ruchu. Do konstruowania zabaw muzycznych podczas pracy z dziećmi młodszymi możemy wykorzystać: ·        dziecięcy folklor muzyczny (zaklęcia, powiedzonka, wyliczanki) ·        nazwy kwiatów, drzew, zwierząt, roślin, owoców, warzyw, itp. ·        wierszyki pisane przez poetów dla dzieci.

  5. Formy wychowania muzycznego w systemie Orffa.   Specyfika systemu Orffa determinuje częstsze wykorzystywanie pewnych form wychowania muzycznego i mniejsze zainteresowanie innymi. Często używa się tu: gry na instrumentach, ruchu przy muzyce, tworzenie muzyki. Rzadko sięga się po śpiew i słuchanie muzyki. Aby dokładniej przyjrzeć się na czym polega owo wykorzystanie form wychowania muzycznego w systemie Orffa, można przedstawić kolejno wszystkie: ŚPIEW, RUCH PRZY MUZYCE, GRA NA INSTRUMENTACH, SŁUCHANIE MUZYKI, TWORZENIE MUZYKI.

  6. ŚPIEW - już pierwsze kontakty dziecka z muzyka związane są ze śpiewem. Występuje on praktycznie w każdej zabawie. Dlaczego jednak odgrywa on tutaj rolę drugoplanową? W koncepcji Orffa śpiew polega na wykonywaniu piosenek dziecięcych, ludowych, fragmentów muzyki poważnej przy akompaniamencie (zwykle perkusyjnym). Główny nacisk kładzie Orff na ekspresję wynikającą z zaangażowania dziecka i na jego możliwości twórcze. RUCH PRZY MUZYCE - nie ma ustalonych reguł poruszania się (umownych gestów, figur). Ruch jest spontaniczny, ma charakter kreatywny. Jest swobodny, zależny od wewnętrznego nastroju dziecka. Na samym początku ruch przy muzyce w koncepcji Orffa ma charakter prosty: chód, bieg, podskoki, czworakowanie. Następnie przybiera charakter improwizowany, by w końcu stać się kreatywnym. GRA NA INSTRUMENTACH - szczególna rola w systemie Orffa. Dzieci mają kontakt z instrumentami już od samego początku. Dobór repertuaru do wykonania przy pomocy instrumentów jest tak dobrany, aby nie znużyć i nie zniechęcić dzieci. SŁUCHANIE MUZYKI - nie odgrywa roli pierwszoplanowej. Ma miejsce podczas wspólnej improwizacji (np. ruchowej), także podczas wspólnego odtwarzania muzyki i gry na instrumentach. Dzieci mają okazję przysłuchiwania się dźwiękom, dostrzegają barwę instrumentów, rozwijają wrażliwość na ich współbrzmienie. Metoda Orffa daje możliwość przygotowania do percepcji muzyki. TWORZENIE MUZYKI - przybiera kształt improwizacji (wokalnej, instrumentalnej, wokalno-instrumentalnej i ruchowej). Jest całkowicie swobodna, niezależna, nie należy ograniczać jej żadnymi regułami. Ten etap improwizowania charakterystyczny jest szczególnie w grupach dzieci młodszych o mniejszym doświadczeniu muzycznym. Następne etapy w tworzeniu muzyki w systemie Orffa noszą już pewne cechy improwizacji kierowanej. Prowadzący może już narzucić dzieciom pewne zasady, np. dobór instrumentów, linię melodyczną, czy rytm.

  7. Etapy improwizacji: ·        słowno-rytmiczne - wprowadzanie wartości rytmicznych (dzieci improwizują rytm do imion, nazw, wierszy, itp.). Można wykorzystać dodatkowo: klaskanie, tupanie, pstrykanie palcami, uderzanie dłońmi o uda, itp. ·        echo rytmiczne  powtarzanie rytmu podanego przez nauczyciela na zasadzie "echa" przez dzieci. ·        rytmiczno - melodyczne  układanie melodii do własnego imienia, nazw zwierząt, kwiatów, śpiewanki muzyczne (tj. opowiedzenie śpiewem jakiejś historyjki, np. o psie)

  8. Walory metody Orffa to: -wszechstronność, -powszechność -atrakcyjność oparta na żywiołowym wyzwalaniu tendencji twórczych dziecka oraz działaniu w zespole. Charakterystyczną cechą programu Orffa jest założenie, że muzyka, słów i ruch są od początku istnienia związane przez zjawisko rytmu, który współtowarzyszy – zarówno dźwiękom i głosom, jak również elementom ruchowym. Stwarza to podstawę do równoczesnych przeżyć słownych, muzycznych i ruchowych. Zajęcia prowadzone metodą Orffa nie są celem samym w sobie, ale służą rozwojowi osobowości dziecka.

  9. Metoda Orffa zaleca pracę z dziećmi na zasadzie równorzędnych zadań. Każde dziecko bierze udział w wykonywaniu konkretnych zadań ruchowych a nauczyciel występuje tylko w roli doradcy, inspratora czy korektora. Lekcja prowadzona tą metodą zaczyna się zwykle zabawą oraz dobranym do możliwości dzieci zestawem form ruchowych i rytmicznych. Następnie wprowadza się różne teksty słowne, często powiązane ruchem. Każda lekcja powinna zawierać elementy słowa, ruchu i muzyki. Ich kolejność może ulegać daleko idącym zmianą a sposoby wiązania tych elementów, równoczesnego lub wyłącznego ich występowania, stanowią wdzięczne pole dla inwencji nauczyciela, który poznał specyfikę metody i potrafi swobodnie operować narzędziami pracy w tym zakresie.

  10. Metoda Orffa rozwija podstawowe uzdolnienia dzieci przez: • * odtwarzanie muzyki wokalnej i instrumentalnej • * tworzenie muzyki wokalnej i instrumentalnej • * realizację ruchową muzyki • integrację ruchu, śpiewu, gry na instrumentach i słowa. • Metoda Orffa wykorzystuje żywiołowy zapał dzieci i ich naturalną motoryczność- uczniowie sami tworzą muzykę, rozwijają swą fantazję i pomysłowość przy improwizowaniu komponują własne ilustracje do słuchanej melodii lub rytmu.

More Related