Rewalidacja

1. Rewalidacja

2. Co to jest rewalidacja? Rewalidacja (łac. re- znów, valius – mocny) oznacza przywrócenie człowiekowi pełnej sprawności. Jest procesem wychowawczym, z zaplanowanymi celami, uwzględniającym wiedzę teoretyczną i działanie skierowane na osobę niepełnosprawną w celu usprawniania zaburzonych funkcji rozwojowych i intelektualnych.

3. Rewalidacja indywidualna Jest to ogół działań, które podejmuje się, aby pomóc dziecku niepełnosprawnemu osiągnąć najwyższy z możliwych dla niego poziom funkcjonowania psychicznego i fizycznego. W czasie pracy z dzieckiem niepełnosprawnym wszystkie działania mają na celu doskonalenie funkcji niezaburzonych oraz optymalne usprawnianie tych, w których wystąpiły dysfunkcje.

4. Cel rewalidacji Celem zajęć rewalidacyjnych nie jest wyrównywanie braków. Rewalidacja przystosowuje dziecko niepełnosprawne do życia w społeczeństwie. Jej celem jest stawianie na jego mocne strony oraz szukanie tego co w nim jest najlepsze.

5. Główne kierunki oddziaływań rewalidacyjnych: • optymalne usprawnianie, rozwijanie tych wszystkich funkcji psychicznych i fizycznych, które są najsilniejsze i najmniej uszkodzone, • optymalne korygowanie funkcji zaburzonych, defektów i zniekształceń, • kompensowanie, czyli wyrównywanie przez zastępowanie, • dynamizowanie rozwoju (stymulowanie do działania).

6. Rodzaje zajęć rewalidacyjnych w przedszkolu: • korekcyjno – kompensacyjne, • logopedyczne, • gimnastyka korekcyjna, • wczesne wspomaganie rozwoju dziecka. Zajęcia rewalidacyjne w przedszkolach organizuje się dla dzieci posiadających orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego (dotyczy dzieci niesłyszących, słabo słyszących, niewidomych, słabo widzących, z niepełnosprawnością ruchową, intelektualnąi dzieci z autyzmem).

7. W rewalidacji indywidualnej wyróżnić możemy dwa etapy: • Wstępny (przygotowujący) - jest to wyrobienie gotowości do nauki, przyzwyczajenie dziecka do wysiłku, kontakt z rówieśnikami, przyzwyczajenie do pokonywania trudności, wyciszanie lub pobudzanie, wyróżnianie części ciała, stron w ciele, orientacja przestrzenna i kierunkowa, poczucie położenia ciała w przestrzeni. • Właściwy - kształtowanie umiejętności szkolnych: czytanie, pisanie, liczenie i doskonalenie technik szkolnych: • ćwiczenia ogólnej sprawności ruchowej i usprawnianie manualne • ćwiczenia funkcji wzrokowej i orientacji przestrzennej • ćwiczenia percepcji słuchowej

8. Metody stosowane podczas zajęć rewalidacji Metody pracy rewalidacyjnej z dziećmi niepełnosprawnymi są różnorodne, a ich dobór zależy od: • Celu i zadań oddziaływań, • Sytuacji dziecka (wieku, potrzeb, stopnia niepełnosprawności, możliwości i ograniczeń), • Realnych warunków, w jakich odbywają się zajęcia (dom rodzinny, przedszkole specjalne, przedszkole integracyjne, szkoła specjalna, ośrodek rehabilitacyjny, itp.). Niektóre metody w pracy rewalidacyjnej to: • Niedyrektywna Terapia Zabawowa • Ruch rozwijający – Weroniki Sherborne, który wspomaga terapię dzieci zahamowanych i nadpobudliwych psychoruchowo, • Metoda Dobrego Startu – zmodyfikowana przez M Bogdanowicz, wspomagająca rozwój wielu funkcji, a także utrwalająca integrację percepcyjno – motoryczną, • Metoda Dennisona – wspierająca i stymulująca rozwój umysłowy ucznia, • Metoda Knillów, • Muzykoterapia, • Zabawy paluszkowe, • Stymulacja polisensoryczna.

9. Formy rewalidacji Wybitny pedagog specjalny, profesor Władysław Dykcik wyróżnia następujące formy postępowania wobec różnorodnych niepełnosprawności: 1. Wczesna, dobrze rozwinięta diagnoza i interwencja 2. Wielostronna stymulacja i uaktywnianie 3. Usprawnianie 4. Korektura 5. Kompensacja 6. Indywidualizacja 7. Profilaktyka i prewencja 8. Wspieranie i wspomaganie Program terapii powinien obejmować ćwiczenia z poszczególnych etapów oraz wykazywać ich korelację. Dotyczy on rewalidacji w zakresie czytania, pisania, liczenia, wad wymowy, wad postawy oraz pracy nad poprawą kondycji psychoruchowej oraz działania z zakresu psychoterapii zmierzających do łagodzenia i usuwania zaburzeń emocjonalno-umysłowych

10. Co jest ważne? W pracy terapeutycznej ważną rolę odgrywa współpraca z rodzicami. Podczas zajęć rodzice obserwują ich przebieg, stosowane formy i metody pracy oraz zachowanie swojego dziecka na tle grupy. Udział rodziców w zajęciach zwiększa zaangażowanie emocjonalne w problemy dzieci, co pozwala na kształtowanie właściwych postaw rodzicielskich wobec trudności. Kontynuacja zajęć w domu poprzez maksymalizację działań z pewnością przyspieszy osiąganie pozytywnych efektów pracy. Dodatkowym czynnikiem motywacyjnym jest więź emocjonalna, gdyż we wspólnej pracy czy zabawie z matką dziecko chętniej wykonuje nielubiane czynności, angażujące zaburzone funkcje.