Nośniki pamięci

1. Nośniki pamięci CD-ROM I FDD

2. CD-ROM(informacje ogólne) Płyta kompaktowa (ang. Compact Disc, CD-ROM – Compact Disc – Read Only Memory) — poliwęglanowy krążek z zakodowaną cyfrowo informacją do bezkontaktowego odczytu światłem lasera optycznego. Zaprojektowany w celu nagrywania i przechowywania dźwięku, przy użyciu kodowania PCM, który dzisiaj jest tylko jednym ze standardów cyfrowego zapisu dźwięku. Taką płytę nazywa się CD-Audio. Dzięki dużej jak na swoje czasy pojemności, niezawodności i niskiej cenie, dysk kompaktowy stał się najpopularniejszym medium do zapisywania danych. Standardowa płyta CD ma średnicę 120 mm i jest w stanie pomieścić 700 MB danych lub 80 minut dźwięku. Płyta kompaktowa została opracowana wspólnie przez koncerny Philips i Sony pod koniec lat 70., a jej premiera odbyła się w fabryce w Langenhagen własności Polygram 17 sierpnia 1982, która wtedy należała do Philipsa. Pierwsze płyty i odtwarzacze CD zostały wprowadzone we wrześniu 1982 roku w Japonii. W sprzedaży w Stanach Zjednoczonych i Europie pojawiły się w marcu 1983 r.

3. HistoriaCR-ROM’u Płyta CD to produkt który ma za zadanie przechowywania informacji w postaci cyfrowej. Historię płyty CD otwiera, pod koniec lat 70. XX wieku, firma Philips. Pracująca tam grupa naukowców, po wielu próbach i badaniach doszła do wniosku że najlepszym sposobem na zapis informacji jest płyta w postaci okrągłej, zapisywana i odczytywana optycznie. W tym samym czasie firma Sony prowadząc podobne badania i zaproponowała zapis danych na krążku o średnicy 30 cm, co odpowiadało ok. 2,5 godzinnemu nagraniu. Obie firmy podpisały porozumienie w 1979 roku, dotyczyła ona wspólnej wymiany informacji i kontynuowaniu dalszego rozwoju projektu. Rok 1983 był przełomowy, w sprzedaży pojawiły się odtwarzacze CD zwane dyskofonami, po trzech latach katalog płyt CD zawierał 5000 pozycji. Ludzie w XX wieku zaczęli generować ogromne ilości danych, zaczęło brakować miejsca na ich przechowywanie na klasycznych nośnikach. Doszła do tego moda na zapis informacji dźwiękowych jak i filmowych, cena w eksploatacji oraz procesy kompresji danych. To wszystko spowodowało wzrost popularności płyty CD.

4. Podział płyt CD Technologia tworzenia nośnika pozwala na klasyfikację: • zwykłe płyty CD to matryca odciśnięta i będąca negatywem • płyty CD-R zawierają ścieżki, w których możemy za pomocą lasera zapisać nasze dane • płyty CD-RW są podobne do płyt CD-R ale pozwalają nam do zapisu jak i wymazywania danych do ok. 1000 razy • CD-ROM XA czyli Compact Disc - Read Only Memory eXtended Architecture - rozszerzona architektura CD-ROM • CD 8 cm • płyty w kształcie wizytówki Dwie ostatnie są mniejsze rozmiarami i mają mniejsze pojemności.

5. Zapisywanie i kasowanie danych Proces wytwarzania pitów na warstwie nośnej to proces zapisu danych na płycie, barwnik i warstwa nośna zostają podgrzane przez laser, którego moc wynosi od 4 do 11 MW. Temperatura uzyskana podczas pracy wynosi ok. 250 stopni Celsjusza, pod jej wpływem warstwa nośna topnieje a barwnik jest rozprzestrzeniany na wolne obszary dysku. Początkowo laser generuje wyższą moc aby uległ stopieniu barwnik ale w momencie gdy już to nastąpi następuje zmiana mocy, umożliwiającą zapis danych. Podstawową warstwę płyty CD przed zapisem tworzy powłoka polikrystaliczna, podczas procesu nagrywania, laser rozpoczyna podgrzewanie obszarów nagrywanej ścieżki do temperatury od 500 do 700 stopni Celsjusza a moc lasera waha się w granicach od 8 do 14 MW. Laser roztapia kryształy tworząc z nich warstwę amorficzną tzw. pity te mają słabsze właściwości odbijania światła a to prowadzi do możliwości rozróżnienia tych obszarów, podczas odczytu danych przez czytniki CD-ROM oraz stacjonarne CD. Proces kasowania danych na płytach CD-RW to droga powrotna ze stanu amorficznego do stanu krystalicznego nośnika. Jest to możliwe po uzyskaniu temperatury 200 stopni Celsjusza poniżej stanu topnienia oraz utrzymania tego stanu na okres ok. 37 minut. Ten zabieg powoduje że płyta CD-RW wraca do stanu nie nagranego czystego nośnika.

6. Trwałość płyt CD Po wprowadzania standardu CD trwałość płyt szacowano na kilkaset lat - szacunki takie opierano na założeniu, że skoro żaden element odtwarzacza nie ma fizycznego kontaktu z powierzchnią płyty, to praktycznie nie będzie ona ulegała zużyciu. Dla płyt produkowanych w latach 80. i początkach lat 90. te szacunki były prawdziwe. Ówczesne płyty były wysokiej jakości. Wraz z popularyzacją standardu i spadkiem cen samych płyt spadała także ich jakość, co negatywnie odbija się na trwałości zapisu. Choć dla odpowiednio przechowywanych płyt tłoczonych wciąż liczony on jest w dziesiątkach lat. Inaczej jest z płytami zapisywalnymi. Tanie płyty CD-R często stają się nieczytelne już po kilku tygodniach od zapisu, choć istnieją także, odpowiednio droższe, płyty o gwarantowanej trwałości.

7. Budowa nośnikaCD-ROM Płyty kompaktowe wykonane są z poliwęglanowej płytki o grubości 1,2 mm i średnicy 12 cm pokrytej cienką warstwą glinu w której zawarte są informacje. Odczytywane są one laserem półprzewodnikowym o długości fali około 780 nm. Zapis tworzy spiralną ścieżkę biegnącą od środka do brzegu płyty. Prędkość obrotowa płyty zmienia się w taki sposób, że stała jest prędkość liniowa głowicy odczytującej względem ścieżki i zawiera się w zakresie od 1,2 do 1,4 m/s. Odczyt płyty odbywa się od środka na zewnątrz, a prędkość obrotowa maleje wraz z czasem odczytu – im ścieżka bardziej odległa od środka płyty, tym prędkość obrotowa jest mniejsza. Dane zapisane są w postaci wgłębień (pit) oraz pól (land), czyli przerw pomiędzy wgłębieniami. Każda zmiana stanu z wgłębienia na pole jest odczytywana przez układ optyczny jako 1, brak zmiany jako 0. Wgłębienie ma około 125 nm głębokości przy 500 nm szerokości, zaś jego długość waha się od 833 nm do 3,56 µm. Odległości między równoległymi pitami wynoszą 1,6 µm. Płytę kompaktową jest dość łatwo uszkodzić - ponieważ dane od strony nadruku chroni tylko cienka warstewka lakieru użycie nieodpowiedniego ostro zakończonego pisaka może spowodować głębokie zadrapanie a tym samym nieodwracalne uszkodzenie danych.

8. Napędy CD-ROM Napędy pierwszej generacji pracowały z prędkością ok. 150 KB/s. Producenci sprzętu zaprezentowali następnie napędy podwójnej prędkości (300 KB/s), czterokrotnej prędkości (600 KB/s) i szybsze. Najszybsze napędy CD osiągają 54-krotną prędkość odczytu (8100 KB/s), jest to jednak prędkość maksymalna, osiągana tylko na pewnym obszarze płyty. Swego rodzaju ewenement stanowił zaprezentowany w 1999 roku przez firmę Kenwood czytnik CD osiągający 72-krotną prędkość odczytu (10800 KB/s). Osiągnięcie tak wysokich transferów było możliwe dzięki zastosowaniu innowacyjnej technologii TrueX, polegającej na odczytywaniu danych z 7 ścieżek jednocześnie. Pozwoliło to na ograniczenie prędkości obrotowej dysku z ok. 11 000 obr/min (napędy 52x) do 2700-5100 obr/min i tym samym znaczne zmniejszenie poziomu hałasu i wibracji generowanych podczas pracy. Rozwiązanie to - pomimo niewątpliwych zalet - nie rozpowszechniło się zbyt szeroko, co mogło być spowodowane nadchodzącą erą dominacji napędów DVD.

9. FDD Stacja dyskietek (FDD; Floppy Disk Drive) – element komputera przeznaczony do obsługi jednego z rodzajów zewnętrznej pamięci komputerowej, jakim jest dyskietka. Stacje dyskietek zwane są stacjami dysków miękkich.

10. Miękki Dysk(Dyskietka) W komputerach osobistych używane były następujące rodzaje stacji dyskietek: • 8" – w pierwszych maszynach, pojemność 79,7 kB, 175 kB, 237,25 kB, 500,5 kB; • 5 1/4" – obecnie praktycznie nie jest spotykana (pojemność dyskietki: SS/SD – 160 kB, SS/DD – 180 kB, DS/SD – 320 kB, DS/DD – 360 kB, HD 1,2 MB), • 3 1/2" – mimo zmniejszenia znaczenia dyskietek, nadal czasem można spotkać te dyskietki (pojemność dyskietki: DD – 720 kB, HD – 1,44 MB, ED – 2,88 MB), • 3" – praktycznie się nie przyjęły i na masową skalę występowały tylko w komputerach Amstrad. Obecnie ich rolę przejęły nagrywalne płyty CD i DVD, a także coraz powszechniejsze nośniki USB. Dzisiaj stacje dyskietek nie są już standardowo montowane w komputerach, jednak bez nich nie jest możliwe przywrócenie systemu z kopii zapasowej lub niektóre inne istotne operacje.

11. Organizacja zapisu danych Najmniejszymi jednostkami zapisu danych na dyskietkach są: sektory i klastry. Pogrupowane stanowią ścieżki, których może być 40 lub 80. Jednostki te nanoszone są na nośnik podczas procesu formatowania. Dane na dyskietce mogą być zapisane w różnych formatach plików. Najczęściej spotykanym jest FAT, który wywodzi się z systemów MS-DOS/DR-DOS dla komputerów PC. Pierwszym sektorem na dyskietce jest sektor rozruchowy przechowujący podstawowe parametry nośnika Początkowo stacje dysków zapisywały dane jednostronnie (SS), szczególnie dotyczy to nośników większych niż 3,5 cala. Spotykane były też dyskietki jednostronne, choć w ostatnim etapie ich egzystencji, często były to odpady z produkcji nośników obustronnych, co umożliwiało ich formatowanie tak jak nośnika DS. Spotykane gęstości zapisu: DD, QD, HD, ED.

12. Autorzy Artur Bojko Aleksy Goliszewski Klasa 2r