140 likes | 400 Views
SYSTEMY WIERSZA. Aneta Woźniak. WIERSZ ŚREDNIOWIECZNY składniowo rymowy Najstarszy typ wiersza. Wers tworzy pełne zdanie lub jego zamknięty człon. Powstał z systemu recytacyjno-melicznego, związany ze strukturą muzykalną, np. Bogurodzica.
E N D
SYSTEMY WIERSZA Aneta Woźniak
WIERSZ ŚREDNIOWIECZNY składniowo rymowyNajstarszy typ wiersza. Wers tworzy pełne zdanie lub jego zamknięty człon. Powstał z systemu recytacyjno-melicznego, związany ze strukturą muzykalną, np. Bogurodzica.
Cechy:- nienumeryczny (zdaniowy) - układy rymów niejednolite- rymy parzyste gramatyczne AA BB CC- intonacja wznosząca do średniówki i opadająca po niej- asylabiczność – niejednakowa ilość sylab w wersie
WIERSZ SYLABICZNYpowstał w II poł. XVI w., odkrył średniówkę. Najczęściej jest ośmiozgłoskowcem, jedenastozgłoskowcem (5+6) lub trzynastozgłoskowcem (7+6), np. „Zemsta”, „Grażyna”, „Pan Tadeusz”.
Cechy:- taka sama liczba sylab w każdym wersie (4-17)- rymy żeńskie (najczęstsze)- akcent na przedostatniej sylabie- średniówka - przerzutnia – wers nie kończy się znakiem interpunkcyjnym
WIERSZ SYLABOTONICZNYpowstał pod wpływem inspiracji ludowej w XVIII / XIX w. Występuje w krótkich utworach i pieśniach stylizowanych na ludowe. Stosowany głównie przez A. Asnyka i M. Konopnicką.
Cechy:- wiersz numeryczny- stała liczba sylab w wersie (13-17)- stałe umiejscowienie sylab akcentowanych i jednakowa ich liczba w każdym wersie- średniówka- większa rytmizacja niż w wierszu sylabicznym
WIERSZ TONICZNYpowstał w II poł. XIX w. Za twórcę uważa się Jana Kasprowicza. Wybija się w nim rytm i tempo muzyczne strofy. Jednostkę rytmiczną stanowi zestrój akcentowy. Są to szeregi trzy- i sześciozestrojowe. Stosowali go: W. Broniewski, T. Gajcy, K. Iłłakowiczówna, J. Tuwim
Cechy:- numeryczny – oparty o stały zestrój akcentowy- występuje jednakowa ilość zestrojów akcentowych w każdym wersie, ale ich rozmieszczenie nie jest stałe- średniówka- brak przerzutni
WIERSZ WOLNY- zdaniowy, askładniowy, nieregularny o swobodnej budowie rytmicznej. Zbliżony jest do prozy, bliski prozie zdaniowej. Stosowany w liryce refleksyjnej. Typowy dla poezji współczesnej i awangardy: M. Białoszewski, Z. Herbert, Cz. Miłosz.
Cechy:- zróżnicowana długość wersów- brak stałej liczby sylab i zestrojów akcentowych- brak interpunkcji i spójników- pełna swoboda autora w podziale na wersy- najważniejsze jest znaczenie słów
DZIĘKUJĘ!Bibliografia:Adam Kulawik, PoetykaSłownik terminów literackich