Expositie ‘Er is thee met een kaakje’

1. Informatie Expositie ‘Er is thee met een kaakje’ 1e verdieping 4e verdieping RINO Groep aan de kunst 9 oktober t/m 31 december 2008

2. “Er is thee met een kaakje” Een tijdje geleden werd er in de buurt waar ik woon een grote hoeveelheid containers neergezet. Ze waren aan een kant open en werden in een lange rij, drie hoog op elkaar gestapeld. Toen ik een week later weer voorbij kwam, bleken de open voorkanten grote ramen te zijn en waren de containers aan de buitenkant opgefleurd met heldere kleuren. Er waren ijzeren trappen geplaatst, een overkapping gemaakt die beschutting gaf als het regende, het waren appartementen voor studenten geworden. Elke ochtend fiets ik er langs en probeer naar binnen te kijken. Maar dat lukt niet omdat al die grote ramen standaard zijn voorzien van vitragegordijnen. Handig natuurlijk, want niemand kan zien wat er zich in de kamers afspeelt, terwijl je wel naar buiten kan kijken als je je in de kamer bevindt. Alleen ’s avonds als ik er op weg naar huis weer langs kom, zijn de lampen aan en kan ik precies zien wat er binnen gebeurt. Als ik thuis gekomen m’n fiets op slot zet en een praatje maak met de buurvrouw, bedenk ik, dat mensen eigenlijk ook een vitragegordijn om zich heen hebben, een soort onzichtbare vitrage-burka. Hier sta ik met de buurvrouw te praten, terwijl ik dit aan het denken ben. Stel dat zij zou weten dat ik met m’n gedachten ergens anders ben, dan zou ze waarschijnlijk boos worden en me verontwaardigd vertellen dat ik net doe alsof ik het interessant vind wat zij heeft te vertellen, dat ik dan vast en zeker ook niet zo aardig ben als ik me voor doe, dus niet te vertrouwen ben en ze niks meer met mij te maken wil hebben. Maar andersom kan natuurlijk ook, wie weet waar haar gedachten zijn, terwijl ze mij vertelt dat ze zich zorgen maakt over haar man die al oud en ziekelijk is. Misschien denkt zij wel aan hoe heerlijk het zal worden als haar man er niet meer zal zijn. Toch wel handig die vitrage. We wisselen informatie uit, die niet echt belangrijk is, maar die wel zorgt dat we niet gevaarlijk voor elkaar zijn, die maakt dat we vriendelijke buren blijven, zodat ik zo nu en dan haar zware boodschappen naar boven zal tillen en zij voor mij de pakjes van de postbode aanneemt als ik er niet ben. De vitrage zorgt ervoor dat het samen met elkaar leven soepeltjes verloopt, dat je niet elke keer opschrikt van wat iemand bezig houdt, dat dingen gedaan worden die niet meteen te maken hebben met iemands persoonlijk leven en intieme gedachtes. Buiten dat je soms geconfronteerd wordt met een burka-potloodventer of dat er situaties zijn waar het heerlijk is om je langzaam van je vitrage te ontdoen, kan het gebeuren dat een windvlaag de vitrage op een onverwachts moment doet opwaaien, waardoor je even bij iemand naar binnen kan kijken en inzicht krijgt in een situatie. Vaak is dat schrikken omdat je vergeten was dat die vitrage er was, schrikken ook omdat die wereld er achter zo herkenbaar is. In deze tentoonstelling heb ik kunstenaars bij elkaar gebracht die alledaagse situaties en voorwerpen laten zien op het moment dat de vitrage even opwaait. Jans Muskee, expositiesamensteller september 2008 Sonja Hillen “Twaalf”