Download
1 / 12
E N D
AĞUSTOS ÇIKMAZI Beni koyup koyup gitme, n'olursunDurduğun yerde dur Kendini martılarla bir tutma Senin kanatların yok Düşersin yorulursun Beni koyup koyup gitme, n'olursunBir deniz kıyısında otur Gemiler sensiz gitsin bırak Herkes gibi yaşasana sen İşine gücüne baksana Evlenirsin, çocuğun olur Beni koyup koyup gitme, n'olursun ATİLLA İLHAN
BEN Mİ? EVET… ben mi? evet... bir gün çıkıp gideceğim kapıları, evleri, dergileri, hüzünler bırakarak... bir çiçek merhaba diyecek... hoşgeldin diyecek dağ... orman gülümseyecek... anımsayışların, bekleyişlerin, ümitlerin ya da ümitsizliklerin hırsların, yarışların, tasaların kalktığı yerde tam anlatının, salt anlatının kaldığı yerde başlayacak şiir... hiç kimseye seslenmeyen, kendi kendine yeten sadece... kendi mantığı; kendi güzelliği içinde tutarlı...
ama halkın yaşantısı girecektir oraya, çünkü yaşayan büyük bir şeydir halk... deniz ve ufuk girecek, karınca yuvaları, gökyüzü, kozalaklar ve kopuk ve artık hasetsiz bir aşk... yani sevişmek denizle, koşulsuz, önyargısız, hesapsız... yani uzanmak ve düşünmek binlerce yıl.. doğan, ölen ve yaşayan şeyleri... doğumu, ölümü ve yaşamayı yani dingin ve büyük olan herşeyi anlatmak... ben mi?evet. çıkıp gideceğim bir gün... tasasız, gözyaşsız, geride birşey bırakmadan ve birşey beklemeden ilerde... sadece yağmur sularından pırıl pırıl bir yürek artık kendi kendinin anlamı ve nedeni olan bir yürekle...
BİR GECE Ondört asır evvel, yine böyle bir geceydi,Kumdan, ayın ondördü, bir öksüz çıkıverdi!Lakin, o ne hüsrandı ki: Hissetmedi gözler,Kaç bin senedir halbuki bekleşmedelerdi!Neden görecekler, göremezlerdi tabii;Bir kere, zuhur ettiği çöl en sapa yerdi,Bir kerede, mamure-I dünya, o zamanlar,Buhranlar içindeydi, bu günden de beterdi.Sırtlanları geçmişti beşer yırtıcılıkta;Dişsiz mi bir insan, onu kardeşleri yerdi!Fevza bütün afakını sarmıştı zeminin.
Salgındı, bugün şarkı yıkan, tefrika derdi.Derken, büyümüş kırkına gelmişti ki öksüz,Başlarda gezen kanlı ayaklar suya erdi!Bir nefhada insanlığı kurtardı o ma'sum,Bir hamlede kayserleri, kisraları serdi!Aczin ki, ezilmekti bütün hakkı dirildi;Zulmün ki, zeval aklına gelmezdi geberdi!Alemlere rahmetti evet şer-i mübini,Şehbaliniadl isteyenin yurduna gerdi.Dünya neye sahipse, O'nun vergisidir hep;Medyun ona cemiyyet-i, medyun O'na ferdi.Medyundur o masuma bütün bir beşeriyetYa Rab, bizi mahşerde bu ikrar ile haşret. MEHMET ÂKİF ERSOY
DÜŞÜNCELERİMİN UCUNDA Hasretimin yıllardan beri bel bağladığı..İşte odur düşüncelerimin başucunda.O, göğsünün taşkın hareketi avucunda,Gözlerinde rüyaların gülüp ağladığı.
Kendi bahçesidir onun içinde gördüğüm.Yollar yine her günkü gibi yaz uykusundaVe yaban çiçeklerinin buruk kokusundaHer ikindi günlük ruyasını gören mürdüm.Onun da dudaklarında bir eskiye dönüş,O da yüzmede bir ses yığını üzerinde.Bin hatırayı bir anda duyan gözlerindeİnsana ruhlar dolusu haz veren düşünüş.
Sonra kızlık kadar temiz, aydın bir açılma:Evine giden toprak yolda o yine çocuk,Yine uykuyla başlıyan alemde yolculukVe taptaze sabahlar kayısı dallarında.Hasretimin yıllardan beri bel bağladığı..İşte odur düşüncelerimin başucunda.O, göğsünün taşkın hareketi avucunda,Gözlerinde rüyaların gülüp ağladığı.
