Download
1 / 8
E N D
Altówka Nazwa altówki pochodzi od włoskiego viola. Nazwę tę początkowo używano do określenia violi da gamba, czyli instrumentu przytrzymywanego pomiędzy kolanami. Jednak za prawdzziwego przodka zarówno skrzypiec jak i altówki należy uznać violę da braccio opieraną na ramieniu. Nie wiadomo kiedy dokładnie altówka się pojawiła, ale najstarszy zachowany egzemplarz pochodzi z 1580 roku i został on wykonany przez P. Zanettiego. Instrument ten należy do rodziny instrumentów strunowych smyczkowych. Jest nieco większa od skrzypiec (jest o jedną siódmą większa oraz jej smyczek jest nieco dłuższy i cięższy), posiada miękką, łagodną i głęboką barwę brzmienia, jednocześnie mniej jaskrawą niż skrzypcowa. Jej cztery struny są strojone o kwintę niżej niż w skrzypcach: c, g, d1, a1. Altówka rzadziej jest używana jako instrument solowy, przede wszystkim wchodzi ona w skład zespołów kameralnych oraz orkiestry symfonicznej. Przez bardzo długi czas służyła ona niemal wyłącznie za instrument pomocniczy w muzyce orkiestrowej i kameralnej. Dopiero kiedy zwróciła uwagę swoją unikalną jakością tonu oraz niskim, niemal nosowym, tajemniczym brzeminiem, zaczęto ją wykorzystywać również jako instrument solowy. Pod koniec XVIII w. muzycy zaczęli doceniać charakterystyczne piękno tego brzmienia, i co się z tym wiązało, altówka zaczęła stopniowo nabierać coraz większego znaczenia.
Wiolonczela Wiolonczela jest instrumentem z grupy instrumentów strunowych smyczkowych. Jej nazwa pochodzi od włoskiego violoncello. Za jej przodka uważa się piętnastowieczną violę da gamba, czyli wiolę między kolanami, jednak dopiero pod koniec XVII w. zajęła ona miejsce tenorowej violi da gamba, przewyższając ją znacznie możliwościami technicznymi i wyrazowymi. Ostateczne udoskonalenie i ustalenie wymiarów wiolonczeli przypisuje się A. Stradivariusowi. Wiolonczela w stostunku do skrzypiec posiada dwókrotnie dłuższy korpus, czterokrotnie wyższe boczki oraz proporcjonalnie krótszą szyjkę. Z dolnej części instrumentu wystaje krótka nóżka, służąca do oparcia instrumentu, który podczas gry ustawia się na podłodze w położeniu pochyłym. Smyczek wiolonczeli jest nieco krótszy, ale mocniejszy niż skrzypcowy. Cztery struny są strojone w kwintach o oktawę niżej niż w altówce i dają dźwięki: C, G, d, a, zaś skala chromatyczna, jaką można osiągnąć na tym instrumencie to od C do g2, którą można jeszcze poszerzyć w górę za pomocą flażoletów. Barwa dźwięku wiolonczeli jest soczysta, bardzo śpiewna. Bogactwem brzmienia wiolonczela nie ustępuje skrzypcom, jednak jej większe rozmiary sprawiają, że wiolonczela mam mniejszą ruchliwość. Obecnie wiolonczela wchodzi nie tylko w skład orkiestr smyczkowych i symfonicznych w wielokrotnej obsadzie oraz zespołów kameralnych, ale także jest również cenionym instrumentem solowym. W Polsce już w XVI w. wiolonczela była w powszechnym użyciu. W ludowej praktyce muzycznej nosi ona nazwę basów.
Skrzypce Skrzypce należą do rodziny instrumentów strunowych smyczkowych. Nazwa pochodzi od włoskiego violino. Obecną estetyczną i delikatną postać przybrały w XVII w. Jest to jeden z najpopularniejszych instrumentów, przy czym również jest jednym z instrumentów o największej sile wyrazu i wielu kompozytorów stosuje go do budowania nastroju. Dzięki rozmaitym technikom gry pozwala uzyskać szeroki zakres efektów dźwiękowych. Posiada on 4 struny (strojone na dźwięki g, d1, a1, e2 ), dźwięk wydobywa się poprzez pocieranie lub szarpanie tychże strun. Ich drgania powodują, że powietrze wewnątrz korpusu rezonansowego wibruje i wzmacnia dźwięk. Zjawisko to nazywa się rezonansem. Struny początkowo wykonywano z katgutu, teraz jednak coraz częściej wykonuje się je z tworzyw syntetycznych. Skala skrzypiec obejmuje przeszło 4 oktawy od dźwięku g. W wielokrotnej obsadzie skrzypce wchodzą jako najważniejszy instrument w skład orkiestry symfonicznej i wielu innych zespołów orkiestrowych i kameralnych.
Dziękujemy Tomasza Kot i Stanisław Zakrzewski
