TENIS STOŁOWY NA IGRZYSKACH OLIMPIJSKICH

1. TENIS STOŁOWYNA IGRZYSKACH OLIMPIJSKICH

2. WAŻNIEJSZE DATY Z HISTORII IX w. - Początki tenisa stołowego w Azji w klasztorach mnichów indyjskich. XVIII w. - Angielscy marynarze, kupcy i żołnierze prezentują oglądaną w Indiach grę w Europie. XIX w. - Dwaj angielscy studenci nie mogąc grać deszczowego dnia w odmianę tenisa ziemnego, urządzili sobie minikort na stole i zaczęli grać, jeszcze bez wyraźnych reguł. Good wymyśla drewnianą rakietkę pokrytą gumą oraz celuloidową piłeczkę. 1902 r. - 1927 r. - Pierwsze Mistrzostwa Świata w Londynie. Mecz międzypaństwowy USA – Chiny. 1971 r. - DEBIUT TENISA STOŁOWEGO NA IGRZYSKACH OLIMPIJSKICH W SEULU. 1988 r. -

3. ZASADY I WARUNKI UCZESTNICTWA Konkurencje olimpijskie w tenisie stołowym to: gra pojedyncza i podwójna w kategorii kobiet (64 singlistki, 34 deble) i mężczyzn (64 singlistów i 36 debli). W turnieju singlowym pierwsza „16” będzie rozstawiona w turnieju głównym – uczestnicy igrzysk najwyżej sklasyfikowani na listach ITTF, natomiast pozostali – 48 zawodników/czek, zagrają w kwalifikacjach. Najlepsza 16 kwalifikacji uzupełni tabele turnieju głównego od m. 17 – do 32. W każdej konkurencji do zdobycia są 4 medale tzn. przegrani w półfinałach bez gry o 3 miejsce otrzymują brązowe krążki.

4. TENIS STOŁOWY – „GRA W CHIŃCZYKA” Gdyby powstała „aleja gwiazd” złotych olimpijczyków w tenisie stołowym, to gwiazdy poświęcone byłyby głównie Chińczykom. Od debiutu w Seulu (1988) poprzez Barcelonę (1992), Atlantę (1996) aż do Sydney (2000) zdobyli oni 13 złotych medali z 16 jakie wręczono. Dwa złote krążki wywalczyli Koreańczycy. Jedna gwiazda byłaby poświęcona legendarnemu Szwedowi Waldnerowi.

5. POLACY NA IGRZYSKACH OLIMPIJSKICH SEUL (1988) Szósta lokata debla Grubba/Kucharski. W grze singlowej obaj odpadli w ćwierćfinale gdzie Andrzeja Grubbę pokonał Szwed Jurgun Person 1:3 (-18,-10,19,-19). a Leszka Kucharskiego również Szwed Jan Ove Waldner 2:3 (21,-20,17,-17,-14). Trzeci reprezentant Polski Piotr Molenda zakończył swój udział w IO w fazie wstępnej. W Seulu, w 1/8 finału na drodze polskiego zawodnika znowu Szwed. W porywajacym pojedynku gdzie " wszystko się mogło zdarzyć" Kucharski uległ 2:3 (21,-20!!!,17,-17,-14) ówczesnemu wicemistrzowi świata Waldnerowi.

6. POLACY NA IGRZYSKACH OLIMPIJSKICH BARCELONA (1992) W Barcelonie wystąpili singliści Andrzej Grubba (z listy ITTF) oraz Piotr Skierski (awans z eliminacji kontynentalnych) oraz debel Grubba/Kucharski. Skierski nie zdołał wyjść z eliminacji grupowych zajmując 3 miejsce w grupie. Grubba w grze o ćwierćfinał uległ Chińczykowi Wang Tao 0:3 (13, 18, 7). Także w ćwierćfinale zakończyła się przygoda olimpijska naszego debla, który przegrał z parą Gatien/Eloi. W Barcelonie Grubbie i Kucharskiemu zabrakło szczęścia także w turnieju deblowym, gdzie o wejście do "ósemki" przegrali w niewiarygodnych okolicznościach 1:2 (15,-21,-17) z Gatienem i Eloi (Francja). Po wygraniu pierwszego seta Polacy prowadzili w drugim 20:10 (!!!)

7. POLACY NA IGRZYSKACH OLIMPIJSKICH W Atlancie Polskę w singlu reprezentował tylko „niezawodny” Andrzej Grubba, kwalifikując się bezpośrednio z listy ITTF. Porażka z Matsushitą (Japonia) w rozgrywkach eliminacyjnych zamknęła mu drogę do „16” najlepszych. Drugim polskim akcentem w Atlancie był start debla Grubba/Błaszczyk. Polacy, ówcześni wicemistrzowie Europy nie sprostali w eliminacjach Koreańczykom Kim Taek Soo/Kong Hee Chan. ATLANTA (1996)

8. POLACY NA IGRZYSKACH OLIMPIJSKICH W Sydney w grze pojedynczej mieliśmy dwóch reprezentantów: Lucjana Błaszczyka, który zakończył gry na miejscu 9-16 oraz Tomasza Krzeszewskiego miejsce 33-48. Natomiast debel Błaszczyk/Krzeszewki uplasował się na miejscu 9-16. Miejsca Polaków, które nie były na pewno polskim „przedziałem marzeń” należy uznać jednak za zadowalające. SYDNEY (2000)

9. SPRÓBÓJ SWOICH SIŁ W TENISIE STOŁOWYM POZNAJ I POĆWICZ TECHNIKĘ GRY, ZOBZCZ SPRZĘT MOŻE KIEDYŚ ZAGRASZ W TURNIEJU OLIMPIJSKIM

10. Technika gry

11. Sposoby trzymania rakietki Trzymanie dłoniowe – europejskie Charakteryzuje się tym, że uchwyt rakietki bierze się do ręki w sposób podobny do podawania komuś dłoni jak do witania. Przy tym sposobie trzymania kciuk przylega do jednej strony dolnej części rakietki przy uchwycie. Stronę tę nazywamy forhendem. Palec wskazujący przylega do drugiej strony dolnej części rakietki przy uchwycie. Stronę tę nazywamy bekhendem.

12. Sposoby trzymania rakietki Trzymanie piórkowe - azjatyckie Używane głównie przez zawodników azjatyckich. Uchwyt rakietki obejmuje się jak pióro – obsadkę do pisania. Kciuk i palec wskazujący obejmuje uchwyt i przylegają do rakietki z jednej strony /forhendowej/. Pozostałe trzy palce opierają się punktowo na drugiej stronie rakietki /bekhendowej/.

13. Pozycja wyjściowa Odległość zawodnika od linii końcowej stołu zależy od stylu gry. Zawodnik ofensywny prowadzi grę najczęściej w pierwszej lub drugiej strefie gry, zaś defensywny najczęściej w trzeciej. Zawodnik w pozycji wyjściowej ustawia się zazwyczaj w pierwszej strefie gry. Nogi ugięte w kolanach, stopy rozstawione co najmniej na szerokość barków. Tułów począwszy od bioder lekko pochylony do przodu. Ręce ugięte, przygotowane do odbicia piłki.

14. Podstawowe rodzaje uderzeń • Podanie • Odbiór • Kontra • Skrót • Top – spin • Blok • Lob • Flip • Zbicie

15. Podanie P – Podanie Podanie jest pierwszym uderzeniem w wymianie. Jest to jedyne uderzenie, na które przeciwnik nie ma wpływu. Jego jakość ma podstawowe znaczenie, jeżeli dążymy do zdobycia punktu. Wykonanie podania polega na podrzuceniu piłki leżącej swobodnie na otwartej dłoni pionowo do góry i uderzeniu jej w fazie opadającej, aby najpierw dotknęła pola po stronie podającego, a następnie przechodząc nad lub wokół zestawu siatki, dotknęła pola gry odbierającego. Podania można podzielić z punktu widzenia: długości /długie, krótkie/, rodzaju rotacji /wsteczna, górna, boczna, bez rotacji/, rodzaju użytej strony rakietki /bekhendowe, forhendowe/.

16. Odbiór O – Odbiór Zasadniczo istnieją cztery sposoby odbioru podania : przebiciem, flipem, top-spinem i zbiciem. Podstawowe zasady odbioru: - przebijanie długiego podania jest błędem, - krótkie podanie z wsteczną rotacją odbieramy przebiciem, - krótkie podanie puste lub z górną rotacją odbieramy flipem, - długie podanie odbieramy top-spinem.

17. Kontra K – Kontra Uderzenie stosowane w pierwszej strefie gry. Ustawienie nóg oraz korpusu ciała jest skośne do linii końcowej stołu. Piłka jest uderzana w fazie wznoszącej /piłce nadajemy górną rotację/.Gracz wykonuje zamach lekko w dół, a następnie ku górze do przodu. Ruch ręki odbywa się prawie nad stołem i jest krótki. Kontra może być forhendowi (KF) i bekhendowi (KB). Najczęściej stosowana jest jako rozgrzewka przed zawodami lub na zajęciach treningowych w celu wymuszenia pracy nóg. K - forhend K - bekhend

18. Skrót s – Skrót Uderzenie skrót należy do zagrań taktycznych. Stosuje się go przeważnie wtedy, gdy przeciwnik znajduje się daleko od stołu. Piłkę uderza się zaraz po jej odbiciu od stołu tak, aby na polu przeciwnika odbiła się co najmniej dwa razy. Ten rodzaj uderzenia ma na celu wyprowadzenie przeciwnika z rytmu gry i zmuszenie go do poruszania bliżej i dalej od stołu, a co za tym idzie niekontrolowanego uderzenia piłki. Piłki zagrywane uderzeniem skrót nie należy kierować zbyt blisko linii bocznych stołu, ponieważ są wtedy łatwo osiągalne przez przeciwnika. Uderzenie skrót zagrywane jest przeważnie stroną forhendowi przeciwko uderzeniom podciętym przeciwnika. s - forhend s - bekhend

19. Top - spin Top-spin Uderzenie to powstało w latach sześćdziesiątych i zastosowane zostało po raz pierwszy przez zawodników japońskich. Istota uderzenia polega na nadaniu piłce maksymalnej rotacji zgodnej z kierunkiem lotu piłki. Do jego wykonania wykorzystujemy siłę nóg, ramienia, przedramienia i nadgarstka. Uderzenie rozpoczyna się od głębokiego ugięcia nóg, obszernego zamachu w dół, a następnie szybkiego prowadzenia rakietki ruchem przyśpieszonym ku górze do przodu zakończonego lekkim ruchem nadgarstka. Największy efekt uzyskuje się rakietką z okładziną gąbczastą o dobrej przyczepności. Top-spin może być forhendowy (TF) i bekhendowy (TB). T - forhend T - bekhend

20. Blok Blok Uderzenie to jest odpowiedzią na najgroźniejsze uderzenia ofensywne. W czasie uderzenia wykorzystuje się siłę uderzenia przeciwnika, nadając piłce kierunek lotu dzięki różnym nachyleniom rakietki. Piłka uderzona blokowaniem nie otrzymuje żadnej rotacji, zaś rotacja, którą piłka „przychodząca” już posiada zostaje częściowo wyhamowana. Uderzenia blokujące dzielimy na: - blokowanie aktywne /przystawienie rakietki poprzedzone jest zamachem/ - blokowanie pasywne /przystawienie rakietki z wykorzystaniem wyłącznie siły uderzenia przeciwnika. bl - forhend bl - bekhend

21. Lob Lob Uderzenie to stosowane jest przeważnie w trzeciej strefie gry, gdy zaistnieje konieczność oddalenia się od stołu. Polega ono na nadaniu piłce górnej rotacji z równoczesnym skierowaniem piłki wysoko nad stołem. Tor lotu piłki jest znacznie wydłużony, co pozwala na uzyskiwanie czasu do kolejnego uderzenia. Obowiązuje ugięcie nóg, szeroki zamach, ręka i rakietka prowadzona jest z dołu do góry /przypomina to ruch topspinowy – kozioł odbitej piłki jest wysoki/. Uderzenie lob jest najbardziej skuteczne, jeżeli piłka jest zagrana możliwie wysoko nad siatką /około 2m/ i spada blisko linii końcowej stołu przeciwnika. Uderzenie lobem wykonuje się forhendem (LF) lub bekhendem (LB). L - forhend L - bekhend

22. Flip Flip Ten rodzaj uderzenia w tenisie stołowym pojawił się dopiero w latach siedemdziesiątych. Prekursorem jego był szwedzki zawodnik Stellan Bengtsson /1971 r./. Flip jest uderzeniem atakującym, granym przeważnie przy odbiorze krótkiego podania z górną rotacją. Pozwala to rozpocząć grę ofensywną mimo krótkiego podania przeciwnika. Stosowany jest również w odpowiedzi na uderzenie „skrót” jak również przy wymianie „krótkich piłek” w celu przejścia do ataku. Zawodnik wykonuje szybki krok do przodu prawą nogą /przy uderzeniu z forhendu/, która zatrzymuje się prawie pod stołem. Uderzenie piłki następuje w jej najwyższym punkcie ruchem z dołu do góry do przodu. Przy tym uderzeniu decydującą rolę odgrywa ruch nadgarstka i jego elastyczność. f - forhend f - bekhend

23. Zbicie Zbicie Zbicie jest uderzeniem atakującym., którego celem jest zakończenie akcji. Piłka po tym uderzeniu może osiągnąć szybkość 45m/s. Najczęściej wykonywane jest stroną forhendową rakietki w pierwszej lub drugiej strefie gry. Piłkę uderza się w zasadzie w najwyższym punkcie jej toru lotu lub bardzo krótko przed jego osiągnięciem. Wyjątek stanowi uderzanie piłek zagranych „lobem”. W tym przypadku uderzenie może być wykonane w trzech różnych fazach lotu piłki. Najtrudniejsze jest zbicie piłki wznoszącej się ze stołu ze względu na największą rotację w tej fazie lotu piłki. Za łatwiejsze uznaje się zbicie piłki znajdującej się na maksymalnej wysokości lub opadającej. Zawodnik wykonując zbicie robi zamach w tył, a następnie prowadzi rakietkę zasadniczo pod kątem prostym do piłki, zamykając ją w końcowej fazie uderzenia. Z - forhend Z - bekhend

24. Sprzęt Tenis stołowy jest grą sportową, w której o wynikach decyduje nie tylko przygotowanie zawodnika, ale również sprzęt, którym się posługuje. W porównaniu do innych gier rakietkowych, takich jak tenis ziemny, badminton czy squash, znaczenie sprzętu w tenisie stołowym jest największe. Rozwój tenisa stołowego związany jest ściśle z ewolucją rakietki. Zastosowanie w poszczególnych etapach jego rozwoju różnego rodzaju materiałów na rakietki powodowały zmiany obrazu techniki gry.

25. Deski • Podział desek ze względu na styl gry • Defensywne •  Wszechstronne •  Ofensywne

26. Okładziny Ze względu na budowę okładziny możemy podzielić na: OKŁADZINY GŁADKIE KRÓTKIE CZOPY DŁUGIE CZOPY ANTI- SPIN CZOPY BEZ PODKŁADU

27. Stoły Górna płaszczyzna stołu , zwana powierzchnią gry , powinna być prostokątem (2,74 m x 1,525 m) i być usytuowana na wysokości 76 cm powyżej powierzchni podłogi . Powierzchnia gry powinna być jednolicie pomalowana na ciemny kolor i być matowa , z białą boczną linią o szerokości 2 cm wzdłuż każdej bocznej i końcowej krawędzi stołu.

28. Zestaw siatki Zestaw siatki składa się z siatki, jej zawieszenia i nośnych słupków wraz z zaciskam , mocującym i je do stołu . Górna część siatki , na całej długości powinna być 15,25 cm powyżej powierzchni gry .

29. Piłeczki Piłeczka powinna być kulą o średnicy 40 mm i wadze 2,7 g i powinna być wykonana z celuloidu lub podobnego plastycznego materiału .

30. Stroje sportowe

31. Inne akcesoria-klej i wałek do klejenia okładzin

32. Inne akcesoria-stolik i zestaw sędziowski

33. Inne akcesoria-płyny do klejenia i odklejania okładzin

34. Inne akcesoria- ręczniki , stojaki i płotki

35. Inne akcesoria-roboty i trenażery

36. Autorzy prezentacji : Zdzisław Koniecko – Historia Tenisa stołowego na Igrzyskach Olimpijskich. Tomasz Kindeusz – Technika Gry, Sprzęt W przygotowaniu prezentacji wykorzystano : Publikacje i zdjęcia z Magazynu „Tenis Stołowy”.