POMOC HUMANITARNA

1. POMOC HUMANITARNA dr n. med. Lucyna Kapka Katedra Zdrowia Publicznego WSIiZ E-mail: lkapka@wsiz.rzeszow.pl

2. Obowiązek niesienia pomocyhumanitarnej Analizując szereg umów międzynarodowych, można bez trudu zauważyć prawno-międzynarodowy obowiązek niesienia pomocy humanitarnej. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje Karta Narodów Zjednoczonych, będąca najbardziej powszechnym – to znaczy podpisanym i przestrzeganym przez prawie wszystkie kraje – dokumentem międzynarodowym.

3. Obowiązek niesienia pomocyhumanitarnej Zgodnie z art.1 pkt.3 Karty, Narody Zjednoczone (czyli państwa należące do Organizacji Narodów Zjednoczonych) mają: „rozwiązywać w drodze współpracy międzynarodowej zagadnienia międzynarodowe o charakterze gospodarczym, społecznym i kulturalnym lub humanitarnym, jak również popierać i zachęcać do poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności dla wszystkich bez względu na różnice rasy, płci, języka lub wyznania”.

4. Obowiązek niesienia pomocyhumanitarnej Obowiązek współdziałania z innymi członkami społeczności międzynarodowej (między innymi podczas akcji humanitarnych) spoczywa na wszystkich członkach ONZ, co zostało uregulowane w art.2 pkt.5 Karty. W miejscu tym czytamy, że „wszyscy członkowie organizacji powinni okazywać jej wszelką pomoc w akcjach podjętych zgodnie z Kartą”.

5. Obowiązek niesienia pomocyhumanitarnej Rozwinięcie tego obowiązku możemy także odnaleźć w Deklaracji o prawach i obowiązkach jednostek, grup i organów społecznych odnośnie promocji i ochrony uniwersalnych praw człowieka i podstawowych wolności, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne NZ 9 grudnia 1998 r. Stwierdza ona jednoznacznie, że agendom humanitarnym zobowiązani są pomagać wszyscy członkowie społeczności międzynarodowej.

6. Obowiązek niesienia pomocyhumanitarnej Międzynarodowa odpowiedzialność humanitarna była także tematem dyskusji poza Organizacją Narodów Zjednoczonych. Jedną z najważniejszych z organizacji międzynarodowych zajmującą się tą kwestią jest Unia Europejska. Podstawę prawną jej polityki w zakresie niesienia pomocy poza jej granicami stanowią zapisy Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską – w szczególności Tytuł XX Traktatu: Współpraca na rzecz rozwoju. Mówi on, że polityka Wspólnoty w tym zakresie jest uzupełnieniem pozostałych polityk i ma sprzyjać: „trwałemu rozwojowi gospodarczemu i społecznemu krajów rozwijających się, a w szczególności najmniej uprzywilejowanym spośród nich; harmonijnemu i stopniowemu włączaniu krajów rozwijających się do gospodarki światowej; walce z ubóstwem w krajach rozwijających się”(art.177).

7. Obowiązek niesienia pomocyhumanitarnej Wspólnota była zaangażowana w niesienie pomocy na całym świecie już w latach 60. Jednakże ze względu na stale rosnącą skalę podejmowanych działań, niezbędne było szczegółowe określenie zasad działalności Unii na tym polu. Kwestię tę reguluje obecnie Rozporządzenie Rady Unii Europejskiej z dnia 20 czerwca 1996 r., dotyczące niesienia pomocy humanitarnej przez UE.

8. Obowiązek niesienia pomocyhumanitarnej Stwierdzono w nim między innymi, że gdziekolwiek ludzie znajdują się w niebezpieczeństwie, są ofiarami klęsk żywiołowych, wojen i konfliktów albo innych podobnych, nadzwyczajnych okoliczności, mają prawo do międzynarodowej pomocy humanitarnej, jeśli ich własne władze nie są zdolne efektywnie im jej zapewnić.

9. Obowiązek niesienia pomocyhumanitarnej Natomiast bezpośrednio do problemu reagowania na kryzysy humanitarne w warunkach konfliktów zbrojnych odnoszą się konwencje genewskie z 1949 roku wraz z I Protokołem Dodatkowym. Czwarta konwencja genewska zobowiązuje strony walczące do podjęcia wszelkich możliwych kroków w celu zaspokojenia przynajmniej podstawowych potrzeb życiowych ludności cywilnej, zamieszkującej obszar przez nią kontrolowany (art. 47-78).

10. Obowiązek niesienia pomocyhumanitarnej W myśl konwencji, okupant ma obowiązek zapewnić zaopatrzenie ludności w leki i wyżywienie. W przypadku, gdy z jakichś przyczyn nie jest to możliwe, ma on obowiązek wyrażenia zgody na przeprowadzenie akcji pomocy z zewnątrz a także ułatwić jej przeprowadzenie.

11. Dawcy pomocy humanitarnej: • Państwa • Organizacje międzyrządowe • Unia Europejska • Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca • Organizacje pozarządowe

12. Rodzaje sytuacji kryzysowych • Klęski żywiołowe • Konflikty zbrojne • Napięcia wewnętrzne

13. Nieść pomoc to nasz obowiązek Ekrany naszych telewizorów i pierwsze strony gazet co tydzień wypełniają się obrazami konfliktów i katastrof. W obliczu takich zdarzeń Unia Europejska ma jeden cel − w możliwie jak najkrótszym czasie nieść pomoc potrzebującym, niezależnie od ich rasy, wyznania, przekonań politycznych, bądź od tego czy sytuacja kryzysowa została wywołana działaniem człowieka, czy też sił natury.

14. Solidarność w sercu Europy • Komisja Europejska jest jednym z najważniejszych dawców pomocy humanitarnej na świecie.

15. Polityka pomocy humanitarnej ukazuje jeden z najwyraźniejszych przykładów Unii Europejskiej w działaniu. • Co więcej, jest ona sztandarowym odzwierciedleniem naszych podstawowych wartości: solidarności, szacunku dla ludzkiej godności, równości, tolerancji oraz osobistego zaangażowania.

16. Nieść pomoc to nasz obowiązek UE jest obecna we wszystkich miejscach dotkniętych konfliktami, między innymi w Iraku, w Afganistanie, na Terytoriach Palestyńskich oraz w różnych częściach Afryki. Pomoc unijna ma zasięg globalny, czasami udziela się jej tam, gdzie nie docierają kamery telewizyjne, w tak zwanych zapomnianych strefach kryzysowych oraz na terenach, na których do niedawna jeszcze trwał konflikt. Tereny te obejmują Czeczenię, Kaszmir, Nepal, Birmę (Myanmar), Saharę Zachodnią i Kolumbię.

17. Nieść pomoc to nasz obowiązek

18. Nadchodzi ECHO Akcjami ratunkowymi UE kieruje ECHO, biuro pomocy humanitarnej. Działania ECHO odzwierciedlają mnogość poważnych kryzysów mających miejsce na całym świecie i pokazują, że UE jest gotowa na podjęcie się roli głównego dostawcy niezbędnego wyposażenia oraz specjalistów niosących pomoc ofiarom. W ostatnich latach jego średni roczny budżet wynosił około 700 mln euro.

19. Nadchodzi ECHO • ECHO przede wszystkim musi pomagać w ratowaniu i podtrzymywaniu życia, łagodzić cierpienie oraz chronić godność ofiar i dbać o ich prawe traktowanie. • Dostawy sprzętu kryzysowego mogą obejmować namioty, koce lub inne niezbędne rzeczy, takie jak żywność, leki, sprzęt medyczny, systemy uzdatniania wody i paliwo. • ECHO finansuje również zespoły medyczne, ekspertów od usuwania min oraz wsparcie transportowo-logistyczne. • Począwszy od 1992 r. ECHO prowadziło działania w ponad 100 krajach.

20. Sieci współpracy • UE i ECHO nie są w stanie same zgromadzić zasobów w ilości niezbędnej do dostarczenia sprzętu kryzysowego, wysłania zespołów ratunkowych, założenia szpitali polowych oraz zainstalowania tymczasowych systemów komunikacyjnych. • Dlatego też ECHO finansuje i koordynuje takie działania, równocześnie polegając na partnerach humanitarnych – organizacjach pozarządowych (ang. „non-governmentalorganisations” – NGO), specjalistycznych agencjach ONZ oraz na Międzynarodowym Czerwonym Krzyżu – przy organizowaniu dostaw żywności i wyposażenia oraz prowadzeniu programów związanych z sytuacjami kryzysowymi.

21. Sieci współpracy • Każdy z tych partnerów ma do odegrania szczególną rolę. NGO mają ogromne znaczenie na terenach dotkniętych wojną domową, gdzie znajdować się mogą tylko one, ponieważ agencjom ONZ lub Czerwonego Krzyża odmówiono tam wstępu. • W najtrudniejszych sytuacjach kryzysowych, obejmujących rozległe tereny oraz powodujących przemieszczenia ludności na dużą skalę, jedynie największe agencje ONZ, takie jak Światowy Program Żywnościowy lub Urząd Wysokiego Komisarza ds. Uchodźców (UNHCR) mają możliwość dostarczenia większej ilości pomocy wszystkim ofiarom. • Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża posiadający agencje na całym świecie bardzo często jest właśnie tą organizacją, która może najszybciej przesłać pomoc do regionów dotkniętych niespodziewaną klęską żywiołową.

22. Pomocna dłoń Pomoc humanitarna realizowana przez UE dzieli się na trzy główne kategorie: • pomoc w sytuacjach kryzysowych, • pomoc żywnościową oraz • pomoc dla uchodźców, którzy uciekli z terenów objętych konfliktami oraz dla uchodźców zmuszonych do przemieszczania się na terenie kraju lub regionu objętego wojną. Pomoc na rzecz wysiedlonych kobiet w Darfurze.

23. Pomocna dłoń • Pomoc w sytuacjach kryzysowych przyznawana jest w formie środków pieniężnych, dzięki którym można dokonać zakupu i dystrybucji najpotrzebniejszych artykułów, takich jak leki, żywność i namioty lub w formie finansowania przeznaczonego na odbudowę infrastruktury po zażegnaniu kryzysu. • Pomoc w sytuacjach kryzysowych musi być udzielana w sposób szybki i elastyczny.

24. Pomocna dłoń • Pomoc żywnościowa dzieli się na dwa rodzaje: po pierwsze, Unia Europejska dostarcza regularnie żywność do regionów dotkniętych głodem lub suszą, aby pomóc w zabezpieczeniu dostaw do chwili ponownego uruchomienia produkcji. • Po drugie, UE dostarcza pomoc żywnościową w przypadkach nagłego braku żywności wynikających z katastrof powstałych z winy człowieka lub niemożliwych do przewidzenia katastrof naturalnych. • UE oraz jej państwa członkowskie udzielają pomocy uciekinierom wypędzonym ze swoich krajów oraz przesiedleńcom w granicach ich własnego państwa lub regionu. • Pomoc unijna pozwala takim osobom przetrwać okresy kryzysowe do momentu, gdy będą w stanie powrócić do domów lub osiedlić się w nowym kraju.

25. Strategia wyjścia i brak klarownych zasad • Pomoc w sytuacjach kryzysowych z definicji jest niemal zawsze krótkotrwała. Działania finansowane przez UE zwykle trwają krócej niż pół roku. • Jednakże celem unijnej pomocy jest zagwarantowanie, że w przypadkach wycofania pomocy humanitarnej ludzie, którzy dotychczas z tej pomocy korzystali, będą w stanie sami poradzić sobie w nowej sytuacji lub też, że zapewni się im pomoc długoterminową w innej formie. • Istnieje niebezpieczeństwo, że gdy faza udzielania pomocy humanitarnej dobiegnie końca, na miejscu nie będzie żadnych innych struktur pomocy.

26. Strategia wyjścia i brak klarownych zasad • Aby zmniejszyć to ryzyko, UE zwraca się do partnerów działających w terenie o uwzględnianie w przygotowanych projektach strategii wyjścia, która po zakończeniu działań umożliwi im przekazanie kontroli w ręce władz lokalnych lub, w przypadku gdyby było to niemożliwe, zorganizowanie innych struktur pomocy. • Najważniejsze operacje kryzysowe prowadzone są na Bliskim Wschodzie, w Azji i przede wszystkim w Afryce. Działania pokonfliktowe prowadzone są obecnie w Liberii, Burundi, Demokratycznej Republice Konga, Sierra Leone, w Darfurze w zachodnim Sudanie oraz w graniczących z nim regionach Czadu.

27. Solidarność w sercu Europy • Każdego roku wydarzenia takie jak konflikty, susze czy trzęsienia ziemi, wywołują kryzysy humanitarne w różnych częściach świata. • Każdego roku miliony ludzi, czy to w Afganistanie, Czeczenii, Sudanie czy gdzie indziej, są pozbawione dachu nad głową, jedzenia, wody lub opieki medycznej.

28. Solidarność w sercu Europy • Pomoc najsłabszym społeczeństwom na świecie to moralna powinność społeczności międzynarodowej. • Bez względu na miejsce wystąpienia kryzysu czy rodzaj potrzebnej interwencji, zabezpieczenie życiowych potrzeb ofiar i pomoc w zachowaniu ich godności wymaga szybkiej mobilizacji zasobów ludzkich i materialnych.

29. Solidarność w sercu Europy • Przyczyny kryzysów humanitarnych są liczne i zróżnicowane. Często są to tragiczne skutki uboczne konfliktów, w których zwaśnione frakcje walczą o terytorium lub skąpe zasoby, a jednocześnie niszczą dorobek ludzi i zmuszają ich do opuszczenia domu. • Kryzysy bywają również wynikiem ekstremalnych zjawisk meteorologicznych – nadmiaru lub niedoboru deszczu, silnego wiatru, obfitych opadów śniegu – lub trzęsień ziemi czy erupcji wulkanów. • Czasami niewłaściwe zarządzanie gospodarką ubóstwo obraca w nędzę a niedożywienie w głód.

30. Solidarność w sercu Europy • Bez względu na swoje źródła, kryzysy nieuchronnie przynoszą ludzkie cierpienie.

31. Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej (2008/C 25/01) WSPÓLNE DEKLARACJE, RADA • Wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie, Parlamencie Europejskim i Komisji Europejskiej • KONSENSUS EUROPEJSKI W SPRAWIE POMOCY HUMANITARNEJ Podstawą wspólnotowej pomocy humanitarnej jest art. 179 (Współpraca na rzecz rozwoju) Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

32. Wyzwanie związane z pomocą humanitarną 1. Pomoc humanitarna jest jednym z najważniejszych przejawów powszechnej solidarności międzyludzkiej i obowiązkiem moralnym.

33. Wyzwanie związane z pomocą humanitarną Kryzysy humanitarne obejmują zarówno katastrofy spowodowane przez człowieka, jak i katastrofy naturalne. Ich skutki są coraz dotkliwsze i mają związek z kilkoma czynnikami, takimi jak zmieniający się charakter konfliktów, zmiany klimatu, rosnąca rywalizacja o dostęp do energii i zasobów naturalnych, skrajne ubóstwo, słabe rządy i niestabilne sytuacje. W największym stopniu cierpi ludność cywilna, często osoby najuboższe i najbardziej bezbronne, żyjące głównie w krajach rozwijających się. Skutkiem kryzysów humanitarnych jest duża liczba osób przesiedlonych, zarówno uchodźców, jak i osób przesiedlonych wewnętrznie.

34. Wyzwanie związane z pomocą humanitarną Podmioty działające w dziedzinie pomocy humanitarnej stoją dziś przed wieloma istotnymi problemami. Coraz częściej zdarza się, że prawo międzynarodowe, w tym międzynarodowe prawo humanitarne, prawo dotyczące praw człowieka i prawo w dziedzinie uchodźców, jest ignorowane lub jawnie łamane. Podstawowymi warunkami wstępnymi dostarczania pomocy humanitarnej są: „przestrzeń humanitarna” konieczna do zapewnienia dostępu do ludności znajdującej się w trudnej sytuacji i bezpieczeństwo pracowników organizacji humanitarnych; zasadniczym warunkiem z punktu widzenia Unii Europejskiej (UE) i jej partnerów w zakresie pomocy humanitarnej jest możliwość uzyskania pomocy, w tym ochrona ludności dotkniętej sytuacją kryzysową, w oparciu o poszanowanie zasad neutralności, bezstronności, humanitaryzmu i niezależności działań związanych z pomocą humanitarną — zasad, zapisanych w prawie międzynarodowym, w szczególności w międzynarodowym prawie humanitarnym.

35. Wyzwanie związane z pomocą humanitarną Pomoc humanitarna zapewniana przez UE leży w zakresie wspólnych kompetencji państw członkowskich wspólnych kompetencji państw członkowskich i Wspólnoty Europejskiej. Ma ona długoletnią tradycję i odzwierciedla różnorodność podmiotów uczestniczących w udzielaniu tej pomocy. Działania związane z pomocą humanitarną UE prowadzone są w ramach ogólnego międzynarodowego podejścia, które łączy Organizację Narodów Zjednoczonych, Ruch Czerwonego Krzyża/Czerwonego Półksiężyca, pozarządowe organizacje humanitarne oraz inne podmioty, i które wspiera lokalne działania podejmowane w odpowiedzi na kryzysy humanitarne za pomocą partnerskiego podejścia z udziałem społeczności dotkniętych tymi kryzysami. Główną odpowiedzialność za ochronę ludności w obliczu katastrofy nadal ponoszą władze krajowe państw znajdujących się w takiej kryzysowej sytuacji.

36. Wyzwanie związane z pomocą humanitarną Łącznie UE ma największy udział w obecnej oficjalnej międzynarodowej pomocy humanitarnej, na którą składają się wkłady wspólnotowe i dwustronne wkłady państw członkowskich UE. Z tego tytułu i z racji swego doświadczenia UE ma obowiązek zapewnienia skuteczności i odpowiedniego charakteru swojego ogólnego wkładu w działania w zakresie pomocy humanitarnej; musi również dopilnować, aby jej wkład stanowił podstawę międzynarodowych starań humanitarnych służących udzieleniu pomocy ludziom, którzy jej potrzebują, oraz aby stanowiła ona właściwą odpowiedź na wyzwania stojące dziś przed podmiotami działającymi w dziedzinie pomocy humanitarnej.

37. Wyzwanie związane z pomocą humanitarną Konsensus europejski w sprawie pomocy humanitarnej przedstawia wspólną wizję, która kieruje działaniami UE w dziedzinie pomocy humanitarnej w państwach trzecich, zarówno na poziomie państw członkowskich, jak i Wspólnoty. Wspomniana wspólna wizja stanowi temat pierwszej części niniejszego oświadczenia; część druga przedstawia podejście Wspólnoty Europejskiej dotyczące pomocy humanitarnej, które ma kierować urzeczywistnianiem tej wizji na poziomie Wspólnoty, i bardziej szczegółowo określa priorytety konkretnych działań na poziomie Wspólnoty.

38. Wyzwanie związane z pomocą humanitarną Konsensus europejski w sprawie pomocy humanitarnej jest uzgodniony wspólnie przez Radę i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie, Parlament Europejski i Komisję Europejską. W ten sposób pragniemy potwierdzić nasze oddanie zasadom, które stoją u podstaw pomocy humanitarnej UE, wzmocnić obecne zobowiązania w zakresie dobrych praktyk darczyńców w całej UE — we współpracy z innymi zainteresowanymi stronami w dziedzinie pomocy humanitarnej — a także przygotować fundamenty pod ściślejszą współpracę, aby zapewnić jak najskuteczniejszą realizację pomocy humanitarnej UE w nadchodzących latach.

39. CZĘŚĆ PIERWSZA — WIZJA UE DOTYCZĄCA POMOCYHUMANITARNEJ 1. Wspólny cel

40. 1. Wspólny cel Celem pomocy humanitarnej UE jest zapewnienie działań w sytuacjach kryzysowych, działań, które będą oparte na potrzebach i których celem będzie ochrona życia, zapobieganie ludzkiemu cierpieniu i łagodzenie go, a także zachowanie godności ludzkiej zawsze, gdy pojawi się taka potrzeba, w sytuacjach gdy rządy i podmioty lokalne są przeciążone, niezdolne lub niechętne do podjęcia działań. Pomoc humanitarna UE obejmuje działania w zakresie wsparcia, pomocy doraźnej i ochrony, których celem jest ratowanie i ochrona życia w sytuacji kryzysu humanitarnego lub bezpośrednio w ich następstwie, ale również działania służące ułatwianiu lub uzyskiwaniu dostępu do ludzi znajdujących się w potrzebie i służące swobodnemu przekazywaniu pomocy. Pomoc humanitarna UE jest dostarczana w odpowiedzi na sytuacje kryzysowe spowodowane przez człowieka (w tym złożone sytuacje kryzysowe) i na katastrofy naturalne, w zależności od potrzeb.

41. 1. Wspólny cel Lokalne działania podejmowane w odpowiedzi na sytuacje kryzysowe i zmniejszenie ryzyka wystąpienia katastrof, w tym gotowość na wypadek katastrofy i wychodzenie z sytuacji kryzysowej, mają zasadnicze znaczenie dla ratowania życia i umożliwiania społecznościom zwiększania swojej odporności na sytuacje kryzysowe. Częścią pomocy humanitarnej UE są również działania związane z budowaniem zdolności, których celem jest zapobieganie skutkom katastrof i ich łagodzenie, a także zintensyfikowanie działań w zakresie pomocy humanitarnej.

42. 2. Wspólne zasady i dobre praktyki2.1. Podstawowe zasady humanitarne Więcej informacji w Dyrektywie UE

43. Mandat Pomocy Humanitarnej Komisji Europejskiej to : • ratowanie i ochrona życia w naturalnych lub spowodowanych przez człowieka sytuacjach krytycznych i w ich następstwie; • udzielanie pomocy i wsparcia ludziom dotkniętym długotrwałymi kryzysami, jak np. wojny domowe; • finansowanie i dostarczanie pomocy humanitarnej oraz zapewnianie jej dostępności dla osób, dla których jest ona przeznaczona; • pomoc uchodźcom lub przesiedleńcom w miejscu schronienia i wsparcie przy ich repatriacji; • wspieranie krótkoterminowych prac odbudowy i rekonstrukcji w celu umożliwienia ofiarom odzyskania minimalnego poziomu samowystarczalności, z uwzględnieniem – gdzie to możliwe – długoterminowych celów rozwoju; • dbanie o gotowość do klęsk żywiołowych: tworzenie systemów wczesnego ostrzegania oraz finansowanie projektów przeciwdziałania klęskom w regionach wysokiego ryzyka.

44. Pomoc Humanitarna Komisji Europejskiej nie zajmuje się wyłącznie finansowaniem operacji humanitarnych. Inne jej działania to: • systematyczne monitorowanie projektów humanitarnych i tworzenie struktur koordynujących pomiędzy różnymi uczestnikami działań humanitarnych; • promowanie i koordynacja środków gotowości wdrażanych przez wykwalifikowanych specjalistów, wzmacnianie instytucji lokalnych oraz wspieranie mikroprojektów pilotażowych; • wspieranie programów szkoleniowych w dziedzinie pomocy humanitarnej oraz zapewnianie pomocy technicznej partnerom; • podnoszenie świadomości społecznej w zakresie kwestii humanitarnych w Europie i poza nią; • ciągła ocena wpływu i skuteczności operacji w celu jak najbardziej efektywnego wykorzystania pieniędzy podatnika europejskiego.

45. Rodzaje Podejmowanych Decyzji • Co roku Komisja wyznacza sobie strategiczne cele w odniesieniu do pomocy humanitarnej. • Opierają się one na wnikliwej ocenie istniejących oraz przewidywanych potrzeb, na podstawie informacji dostarczanych przez ekspertów w terenie, jak również przez inne organizacje humanitarne. • W przypadku znaczącej i nieprzewidzianej sytuacji wyjątkowej, Komisja ma możliwość wystąpienia o dodatkowe środki z rezerwy budżetowej.

46. Rodzaje Podejmowanych Decyzji • Decyzje finansowania podejmowane są przez cały rok na podstawie dokonanej przez Komisję oceny potrzeb oraz konkretnych wniosków jego partnerów. • Komisja dysponuje szeroką gamą instrumentów prawnych, które umożliwiają dostosowanie działań do różnych rodzajów kryzysów humanitarnych.

47. Rodzaje Podejmowanych Decyzji • Plan globalny to ogólne strategiczne ramy działania w konkretnym kraju lub regionie. Komisja korzysta z tego instrumentu w sytuacjach długotrwałego utrzymywania się potrzeb humanitarnych. Ma to często miejsce w przypadku przeciągających się konfliktów. • Istotnym elementem planowania jest spójność z programami Państw Członkowskich oraz innych dobroczyńców i agencji. • Przed ostateczną decyzją Komisji, plan globalny jest opiniowany przez składający się z przedstawicieli Państw Członkowskich Komitet Pomocy Humanitarnej.

48. Rodzaje Podejmowanych Decyzji • Decyzje indywidualne podejmowane są w przypadku pojawiania się nowych sytuacji wyjątkowych i dodatkowych potrzeb, nieobjętych planami globalnymi. • Pierwotna decyzja kryzysowa to narzędzie szybkiego reagowania na nowe kryzysy (w ciągu 72 godzin). W przypadku huraganu lub trzęsienia ziemi niezbędne jest dostarczenie na miejsce pożywienia, materiałów ochronnych, koców, ciepłej odzieży i lekarstw w ciągu zaledwie kilku godzin.

49. Partnerzy • Pomoc Komisji Europejskiej wdrażana jest za pośrednictwem organizacji partnerskich, do których należą agencje pomocy ONZ, członkowie ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca oraz ponad 160 organizacji pozarządowych.Baza partnerów specjalizujących się w bardzo różnych dziedzinach jest dla Komisji Europejskiej szczególnie istotna, ponieważ umożliwia reagowanie na rosnące potrzeby ludzi dotkniętych coraz bardziej skomplikowanymi kryzysami w różnych częściach świata. Komisja utrzymuje z partnerami bliską współpracę zarówno pod względem określania ogólnej strategii działania, jak i w zakresie konkretnych operacji humanitarnych.

50. Współpraca na rzecz rozwoju i pomoc humanitarna • Unia Europejska jest obecnie największym darczyńcą pomocy na rzecz rozwoju na świecie, dostarczającym ponad połowę globalnej pomocy finansowej. • Dostarcza ona w rzeczywistości 55% pomocy publicznej na rzecz rozwoju (APD).