50 likes | 151 Views
Sandor F erenczi. Është i pari që pati një katedër në universitet për lëndën e psikanalizës, në Budapest në 1918 dhe ka meritën se bëri njohjen në ambientet akademike, të psikanalizës si shkencë më vete. Ferenczi.
E N D
SandorFerenczi • Është i pari që pati një katedër në universitet për lëndën e psikanalizës, në Budapest në 1918 dhe ka meritën se bëri njohjen në ambientet akademike, të psikanalizës si shkencë më vete
Ferenczi • Ferenczi e quajti metodën e tij, “terapeutike“, dhe e futi këtë koncept në 1920; një praktikë e përdorur për t’u lejuar pacientëve më të vështirë të kapërcejnë pikat e vdekura të analizës.
Ferenczi • përpunoi të ashtuquajturën teknikë aktive, ku i analizuari pyetet që të bëjë çfarëdo që të dojë për të nisur asosacionet e lira ose në një tjetër këndvështrim të frenojë çdo aktivitet tjetër që pengon asosacionet e lira. • për të ndihmuar ndërmjetësimin e natyrës autoritare të metodës aktive, ai zhvilloi teknikat e elasticitetit dhe tolerancës. Duke shtyrë tolerancën e regresionit në ekstremet e tij, ai lejoi pacientët e traumatizuar të bëjnë eksperiencë të simptomave të veta përsëri. • ai zhvilloi atë që njihet si analiza bipersonale, ose analiza e dyanshme, që faktikisht ai e braktisi menjëherë për shkak të padobishmërisë së saj, në të cilën ai mundohej të ruante pacientët e traumatizuar nga konseguencat e keqkuptimit dhe nga kundërtransferti i analistit.
Konceptet kryesore të tij që gjetën përhapje ishin empatia klinike e reciprocitetit, ndërsubjektiviteti dhe rëndësia e kundërtransfertit të analistit • Ferenczi i mëshonte idesë së një roli më aktiv të analistit. • Ferenczi donte që i analizuari të ishte një bashkëanalist, një ko-pjesëmarrës aktiv i këtij takimi të krijuar nga binomi terapeutik • Vetëhapja e analistit është një forcë e rëndësishme mëshuese terapeutike.
Ferenczi • Praktika e përfshirjes së personalitetit të terapeutit në terapi rezultoi në idenë e takimit reciprok: terapisti lejohet të diskutojë disa përmbajtje nga jeta e vet dhe nga mendimet e tij, nëse këto janë të dobishme për terapinë dhe jo t’i fusë në diskutim pa asnjë motiv. Këtu vërejmë divergjencën me idetë freudiane të përmbajtjes terapeutike, dmth., mospërfshirjen e analistit me jetën e tij personale në terapi dhe me qëndrimin e tij neutral.