Download
1 / 5
E N D
SSAKI Kasia Góralczyk klasa Va
Ssaki – zwierzęta należące do kręgowców, charakteryzujące się głównie występowaniem gruczołów mlekowych u samic, obecnością owłosienia (włosy lub futro) oraz stałocieplnością (potocznie "ciepłokrwistość"). Większość ssaków utrzymuje temperaturę w granicach 36-39 °C. Stałocieplność umożliwia aktywny tryb życia w różnych środowiskach – od mroźnych obszarów podbiegunowych do gorących tropików. Futro i tłuszcz pomagają uchronić się przed zimnem, a wydzielanie potu i szybki oddech pomagają pozbyć się nadmiernego ciepła. • Ssaki zamieszkują zarówno środowiska wodne, jak i lądowe, opanowały także przestrzeń powietrzną. Obecnie żyje na świecie blisko 5500 gatunków ssaków
Przykłady ssaków: • - kot • - mysz • - koń • - królik • - kret • - nietoperz • - wiewiórka • - delfin • - niedźwiedź • - kuna • - wilk
Nietypowy ssak • Dziobak to jeden z najdziwniejszych ssaków zamieszkujących Ziemię. Spotkać go na wolności mogą tylko nieliczni, ponieważ zamieszkuje potoki, jeziora i rzeki jedynie na wschodzie i południu Australii i na Tasmanii. Dziobaka w znacznym stopniu wytępiono z powodu cennego futra i dlatego jest pod szczególną ochroną.Ssak ten jest dosyć niewielkich rozmiarów. Samce mają od 45 do 85 centymetrów długości wraz z ogonem i ważą od jednego do dwóch i pół kilograma. Samice są jeszcze mniejsze. Dziobaki pokryte są nieprzepuszczającym wodę, miękkim, gęstym, brązowym, szarobrązowym lub ciemnobrązowym futrem ze srebrzystym nalotem. Nie posiadają małżowin usznych, mają małe czarne oczy. Wiele cech jego wyglądu odróżnia je od reszty ssaków. Dziobak, jak sama nazwa wskazuje ma dziób. Miękki, gumowaty dziób dziobaka to bardzo skomplikowany narząd. Wyposażony jest w receptory zmysłu dotyku i detektory elektryczności. Kiedy zwierzę znajdzie się na dnie rzeki, kołysze dziobem z boku na bok, wykrywając nawet bardzo nikłe pola elektryczne wokół zwierząt, którymi się żywi, pola powstające wskutek kurczenia się mięśni. Dziób służy mu także do odnalezienia drogi w nocy lub w mętnej wodzie. Podczas nurkowania dziobak kontaktuje się ze światem zewnętrznym głównie za pomocą dzioba, ponieważ oczy, uszy i nos ma szczelnie zamknięte. Kolejnym wyróżnikiem są kończyny podobne do płetw, które zakończone są ostrymi, silnymi pazurami. Kończyny umieszczone są z boku ciała, a nie pod nim, co odbija się w „gadzim” sposobie chodzenia. Na tylnych kończynach błona pławna jest mniej rozwinięta, służą one bowiem za ster i współ pracują z ogonem w czasie poruszania się w wodzie. A kiedy dziobak ryje, mocno przyczepia się nimi do podłoża. Dziobak ma także ogon, podobnie jak bóbr, który służy mu do sterowania w czasie pływania.
