Nazwa szkoły : GIMNAZJUM NR 1 SZAMOTUŁY ID grupy: 98_19_MF_G1

2. Nazwa szkoły : GIMNAZJUM NR 1 SZAMOTUŁY • ID grupy: 98_19_MF_G1 • Opiekun: IWONA BŁOCH • Kompetencja: matematyczno- fizyczna • Temat projektowy: • KOLOROWE MORZA • Semestr/rok szkolny: IV - 2011/1012

3. Witamy • Każde zjawisko występujące we wszechświecie można wytłumaczyć. • Kolorowe morza czyli barwy morskie naukowcy tłumaczą zjawiskiem optyki zatem załamaniem, odbiciem, rozpraszaniem fal świetlnych oraz obecnością różnych substancji. • Zatem przedstawiamy elementy optyki i nie tylko….

4. Co to jest światło??? • Niewątpliwie światło jest falą- falą elektromagnetyczną, to znaczy, że należy do tej samej rodziny fal co sygnały radiowe i telewizyjne, mikrofale z kuchenek mikrofalowych i z układów radarowych, promieniowanie podczerwone wykorzystywane w noktowizorach, promieniowanie ultrafioletowe powodujące opaleniznę na skórze, promieniowanie X stosowane w aparaturze rentgenowskiej, a także promieniowanie γ pochodzące z substancji radioaktywnych. Wszystkie te fale mają tę samą naturę i prędkość rozchodzenia się, a różnią je tylko częstotliwości i długości fal oraz sposoby ich wytwarzania i odbioru. Światło wyróżnia się jedynie tym, że jego odbiorcą jest oko ludzkie. Długość fali promieniowania elektromagnetycznego wynosi od 380 do 760 nm. • Zmianie długości fali towarzyszy również zmiana odczucia barwy światła. Każdej, bowiem długości fali odpowiada inna barwa promieniowania. Światło dzienne zawiera promieniowanie o wszystkich barwach tęczy – od ciemnoczerwonej do fioletowej.

5. Rodzaje światła • światło białe ( barwa biała) – najjaśniejsza z barw. Jest to zrównoważona mieszanina barw prostych, która jest odbierana przez człowieka jako najjaśniejsza w otoczeniu odmiana szarości. • światło monochromatyczne (barwy proste) -stopniowo zmieniające się barwy od fioletu poprzez indygo, niebieski, zielony, żółty, pomarańczowy, czerwony aż do purpury. Zakłada się, że skrajna purpura jest takim samym kolorem jak skrajny fiolet. • światło spójne: 1. (W znaczeniu szerszym) światło zdolne do interferencji. • 2. (W znaczeniu węższym) światło składające się z fotonów zgodnych w fazie.

6. ZJAWISKA OPTYCZNE • Przyroda nie poskąpiła nam wielu doznań, które są równie ważne i piękne w naszej zwykłej szarej codzienności. Fascynująca jest na przykład tęcza, lub zachód słońca oglądany na plaży, kogo nie fascynuje burza gdy stoi w korku, albo poranna rosa na trawniku przed domem? Zaobserwować można w naszym otoczeniu przeróżne zjawiska optyczne. Są one spowodowane odbiciem, załamaniem, dyfrakcją czy nakładaniem się światła słonecznego albo księżycowego w chmurowych kroplach wody albo kryształkach lodu.

7. odbicie światłaŚwiatło padające na granicę dwóch ośrodków może ulec odbiciu. Dzieje się tak bardzo często, przy czym dodatkowo część wiązki świetlnej może dodatkowo ulegać załamaniu .Odbiciem rządzi dość proste prawo zwane prawem odbicia.Prawo odbicia światła β = αKąt odbicia równy jest kątowi padania. Kąty - padania i odbicia leżą w jednej płaszczyźnie.Typowe, najbardziej nam znane odbicie zachodzi wtedy, gdy drugi ośrodek jest w ogóle nieprzepuszczalny dla światła. Jeżeli dodatkowo w tym drugim ośrodku światło nie jest pochłaniane, to cała wiązka ulega odbiciu. W ten sposób otrzymujemy zwierciadło.

8. Załamanie światła • Załamanie różni się zdecydowanie od odbicia, ponieważ w jego wyniku światło zmienia ośrodek w jakim się rozchodzi. Wraz ze zmianą ośrodka dochodzi najczęściej do zmiany kierunku rozchodzenia się światła. Załamanie światła powoduje szereg ciekawych efektów - m.in. złudzenie "złamania" łyżeczki od herbaty umieszczonej w szklance, nieprawidłowej lokalizacji dna jeziora, gdy patrzymy na nie z brzegu. Załamanie światła jest wykorzystywane do budowy soczewek stosowanych w okularach, obiektywach aparatów, lunetach i innych przyrządach optycznych. • Przykłady. Załamanie występuje m.in. gdy światło przechodzi: • z powietrza do wody • z wody do powietrza • ze szkła do powietrza • z powietrza do szkła • z warstwy powietrza gęstszego do rzadszego • itd... Ogólnie - światło będzie się załamywać prawie zawsze gdy zmienia się ośrodek. Warto dość mocno skojarzyć sobie załamanie ze zmianą ośrodka, bo istnieje podobne w nazwie zjawisko optyczne – ugięcie, które może się pomylić z załamaniem. Ugięcie ma inną naturę (zachodzi w jednym ośrodku) i inaczej przebiega, tak więc pomylenie tych zjawisk byłoby poważnym błędem. Załamanie światła jest podstawowym zjawiskiem na którym opiera się funkcjonowanie soczewek i pryzmatów. Z załamaniem światła wiąże się dodatkowy efekt związany z tym, że promienie o różnych barwach dość często załamują się różnie

9. Rozszczepienie światła

10. Rozszczepienie światła • Rozszczepienie światła spowodowane jest różną prędkością rozchodzenia się promieni świetlnych o różnych barwach. Różna prędkość rozchodzenia się światła owocuje oczywiście różnym współczynnikiem załamania światła i różnym kątem załamania (patrz zjawisko załamania światła). • Ponieważ zaś światło białe jest mieszaniną świateł o wielu barwach, to przepuszczenie go przez pryzmat spowoduje rozdzielenie poszczególnych składowych na piękną tęczę. • Np. promienie czerwone rozchodzą się w szkle szybciej niż promienie fioletowe. Dlatego też promienie czerwone załamują się słabiej niż fioletowe. Załamanie i rozszczepienie światła występuje dla większości materiałów przezroczystych. Ono nadaje piękny poblask brylantom i kryształom, ono powoduje powstawanie tęczy (światło jest wtedy załamywane i rozszczepiane przez miniaturowe kropelki wody). • Rozszczepienie najłatwiej jest zaobserwować w pryzmacie (w porównaniu do tego samego efektu padającego na zwykłą granicę dwóch ośrodków), ponieważ załamuje on i rozszczepia światło dwukrotnie dzięki czemu barwne promienie są silniej rozbieżne niż w przypadku załamania jednokrotnego. • W przypadku soczewek używanych do produkcji przyrządów optycznych rozszczepienie jest zjawiskiem niekorzystnym, ponieważ powoduje ono powstawanie tzw. aberracji chromatycznej.

11. Błękit nieba • W czasie zachodu Słońce ma barwę czerwonobrunatną, natomiast będąc wysoko nad horyzontem jest białe. Przechodząc przez atmosferę, światło ulega rozproszeniu. Natężenie światła rozproszonego jest odwrotnie proporcjonalne do czwartej potęgi długości fali. Światło białe jest mieszaniną wszystkich kolorów tęczy czyli fal o różnych długościach, ponieważ każda barwa ma inną długość fali. Fale czerwone i żółte są najdłuższe, zaś niebieskie i fioletowe najkrótsze. O wschodzie i zachodzie promienie Słońca przechodzą przez znacznie grubsze warstwy atmosfery niż o innej porze dnia. Zatem w świetle przechodzącym dominują większe długości fali (krótkie czyli fioletowe i niebieskie uległy rozproszeniu), a ich przewaga jest tym wyraźniejsza, im grubszą warstwę atmosfery światło pokonuje. • Błękitny kolor nieba • Niebieską barwę nieba można wytłumaczyć również rozproszeniem światła słonecznego na cząsteczkach powietrza. Cząsteczki gazów rozpraszają silnie fale o mniejszych długościach czyli fioletowe i niebieskie. Fale te przechodząc przez atmosferę są wielokrotnie rozpraszane w różnych kierunkach i dochodzą do nas ze wszystkich stron nieba. Rozproszenie sprawia, że powietrze odbieramy jako jasne z wyraźną przewagą fioletu, sporą porcją barwy niebieskiej, mniejszą barwy zielonej i całkiem małą barwy żółtej czy czerwonej. Takie połączenie barw odbierane jest przez ludzkie oko jako błękit. • Błękit nieba jest tym mocniejszy, im powietrze jest czystsze

13. Zjawisko konwekcji • Zjawisko konwekcji polega na • unoszeniu się ogrzanych gazów lub cieczy do góry • i opadaniu w dół oziębianych... • Ogrzany gaz lub ciecz ... zmniejsza swoją gęstość ... bo zwiększa się objętość • A to co ma mniejszą gęstość zawsze wypływa do góry - unosi się ... a po oziębieniu zwiększa się gęstość i zaczyna opadanie.. Na tym polega zjawisko konwekcji... unoszenie i opadanie gazów lub cieczy ogrzanych lub oziębianych • W kominie dym w górę leci ... też dzięki konwekcji .

14. iryzacja • Iryzacja, tęczowanie, ubarwienie strukturalne (gr. Iris ‘tęcza’) – zjawisko optyczne polegające na powstawaniu tęczowych barw w wyniku interferencji światła białego odbitego od przezroczystych lub półprzezroczystych ciał składających się z wielu warstw substancji o różnych własnościach optycznych. Występuje m.in. na powierzchni minerałów, plamach cieczy (np. benzyny), bańkach mydlanych a czasem w atmosferze – na chmurach.

15. Budowa oka

16. Oko jest jednym z najważniejszych narządów. To dzięki niemu odbieramy bodźce wzrokowe i mamy kontakt ze światem. Kształtem jest zbliżone do kuli, przez soczewkę i rogówkę wpadają promienie światła, które docierają aż do siatkówki. Od tego miejsca bodziec świetlny jest przesyłany do mózgu za pomocą nerwu wzrokowego, po czym powstaje obraz za pomocą, którego widzimy świat. Mówiąc najprościej oko jest bardzo precyzyjnym mechanizmem, za pomocą którego można cieszyć się otaczającym nas pięknem. Mimo, że jest tak małych rozmiarów jego budowa jest bardzo skomplikowana, a na samo widzenie składają się aż trzy procesy analizy światła, które do niego wnika: • Odbiór • Przekaz • Analiza

17. Kolorowe morza

18. Dlaczego Morze Białe jest białe, a Morze Czerwone - czerwone? • Obserwując morze, zwykle zastanawiamy się, czy przypadkiem barwa jego wód nie jest zwykłym odbiciem nieba. Choć pogląd taki nie jest pozbawiony podstaw, to jednak różne morza mają różne kolory: głęboki szafir, intensywna zieleń, czasem zaś barwa brunatna lub brunatnoczerwona. Nie bez powodu mamy Morze Białe, Morze Czarne, Morze Żółte czy Morze Czerwone. • Pionierskie badania nad przyczyną barwy wód morskich podjęli jednocześnie na dwóch przeciwległych krańcach świata Chandrasekhara Venkata Raman w Kalkucie i Wasilij Władimirowicz Szulejkin w Moskwie. Raman rozwiązał ten problem w przypadku Oceanu Indyjskiego z jego przezroczystą wodą u wybrzeży Zatoki Bengalskiej. Szulejkin zaś zajmował się zarówno przezroczystymi oceanami, jak również mętnymi akwenami w rodzaju Morza Białego lub Bałtyku.

19. załamanie światła Aby lepiej zrozumieć opisywane zjawisko, warto przypomnieć sobie, jak zachowuje się światło przechodzące z powietrza do wody. Jeśli promień światła pada na jej powierzchnię pod jakimś kątem, to dalszy jego bieg w wodzie nie zachodzi już po tej samej prostej. Światło na granicy ośrodków (powietrza i wody) zmienia kierunek - mówimy, że ulega załamaniu i to - w zależności od jego barwy niejednakowo. Najmniej odchyla się światło czerwone, trochę więcej pomarańczowe, a dalej w kolejności: żółte, zielone, niebieskie i najbardziej - fioletowe. Z doświadczenia Newtona z pryzmatem wiemy, że promień białego światła ulega rozszczepieniu, dając widmo składające się z najróżniejszych barw, zmieszanych w ściśle określonej proporcji.

20. Co jednak się dzieje, jeśli promień białego światła pada pionowo na powierzchnię morza? Niewielka część światła zostanie odbita z powrotem, natomiast większość przeniknie w głąb wody. Ponieważ woda w niejednakowym stopniu przepuszcza promienie różnych barw będące składowymi światła białego, światło barwy czerwonej i żółtej zostanie dość silnie pochłonięte nawet przez cienkie warstwy wody, ale już niebieskie i fioletowe znacznie słabiej. Tak więc światło przenikające coraz głębiej nabiera wyraźnego zielonkawoniebieskiego koloru. W rzeczywistości to zjawisko komplikuje się, gdyż światło jest pochłaniane nie tylko przez cząsteczki wody, ale również przez substancje w niej rozpuszczone lub zawieszone. A w wodzie morskiej można znaleźć prawie wszystkie pierwiastki występujące na Ziemi. Oprócz soli, w morzu są rozpuszczone również substancje organiczne, które pochłaniają więcej energii świetlnej niż roztwory soli.

21. Pochłanianie światła przez wodę Światło ulega również rozproszeniu w wodzie we wszystkich kierunkach najsilniej promienie niebieskie, najsłabiej czerwone. Ponadto w wodzie światło jest rozpraszane przez mikroorganizmy, przez zawiesiny nierozpuszczalnych minerałów, cząstki emulsji tłuszczu oraz przez wahania gęstości wody. Biegnące w głąb światło rozprasza się we wszystkie strony, pewna jego część także ku górze, wydostając się na powierzchnię. Właśnie to światło odgrywa szczególnie istotną rolę w zabarwieniu morza. Ponieważ promienie niebieskie są słabo pochłaniane przez wodę, natomiast silnie się w niej rozpraszają, zostają najszybciej skierowane w górę i dzięki niewielkiemu pochłanianiu nie osłabną tak bardzo jak promienie innych kolorów.

22. Zmiana zabarwienia morza w czasie falowania Przy spokojnym morzu linia wzroku obserwatora patrzącego w dal ślizga się po prawie płaskiej powierzchni, a jaskrawość światła wewnętrznego jest znikoma. Dlatego widzialna barwa morza musi zależeć praktycznie jedynie od zabarwienia nieba. Gdy jest ono czyste, morze przybiera barwę jasnobłękitną, jeżeli jest zachmurzone morze staje się ołowianoszare. Wystarczy jednak, żeby powierzchnia morza nieco zafalowała, a woda będzie przybierać coraz intensywniejszą barwę siną lub zieloną, w zależności od barwy promieni pochodzących z głębi morza. Wiązki promieni świetlnych: M (wychodząca z wody) i H (odbita od powierzchni) zlewają się i wpadają w oczy obserwatora; H0 oznacza natężenie światła padającego na powierzchnię wody ze sklepienia niebieskiego, natomiast M0 natężenie światła, które wyszłoby spod powierzchni wody, gdyby część nie odbiła się od niej

23. KoloroweMorza Obserwując morze, zwykle zastanawiamy się, czy przypadkiem barwa jego wód nie jest zwykłym odbiciem nieba. Choć pogląd taki nie jest pozbawiony podstaw, to jednak różne morza mają różne kolory: głęboki szafir, intensywna zieleń, czasem zaś barwa brunatna lub brunatnoczerwona. Nie bez powodu mamy Morze Białe, Morze Czarne, Morze Żółte czy Morze Czerwone.

24. Pionierskie badania nad przyczyną barwy wód morskich podjęli jednocześnie na dwóch przeciwległych krańcach świata Chandrasekhara Venkata Raman w Kalkucie i Wasilij Władimirowicz Szulejkin w Moskwie. Raman rozwiązał ten problem w przypadku Oceanu Indyjskiego z jego przezroczystą wodą u wybrzeży Zatoki Bengalskiej. Szulejkin zaś zajmował się zarówno przezroczystymi oceanami, jak również mętnymi akwenami w rodzaju Morza Białego lub Bałtyku.

25. Aby lepiej zrozumieć opisywane zjawisko, warto przypomnieć sobie, jak zachowuje się światło przechodzące z powietrza do wody. Jeśli promień światła pada na jej powierzchnię pod jakimś kątem, to dalszy jego bieg w wodzie nie zachodzi już po tej samej prostej. Światło na granicy ośrodków (powietrza i wody) zmienia kierunek - mówimy, że ulega załamaniu i to - w zależności od jego barwy niejednakowo. Najmniej odchyla się światło czerwone, trochę więcej pomarańczowe, a dalej w kolejności: żółte, zielone, niebieskie i najbardziej - fioletowe. Z doświadczenia Newtona z pryzmatem wiemy, że promień białego światła ulega rozszczepieniu, dając widmo składające się z najróżniejszych barw, zmieszanych w ściśle określonej proporcji.

26. Co jednak się dzieje, jeśli promień białego światła pada pionowo na powierzchnię morza? Niewielka część światła zostanie odbita z powrotem, natomiast większość przeniknie w głąb wody. Ponieważ woda w niejednakowym stopniu przepuszcza promienie różnych barw będące składowymi światła białego, światło barwy czerwonej i żółtej zostanie dość silnie pochłonięte nawet przez cienkie warstwy wody, ale już niebieskie i fioletowe znacznie słabiej. Tak więc światło przenikające coraz głębiej nabiera wyraźnego zielonkawoniebieskiego koloru. W rzeczywistości to zjawisko komplikuje się, gdyż światło jest pochłaniane nie tylko przez cząsteczki wody, ale również przez substancje w niej rozpuszczone lub zawieszone. A w wodzie morskiej można znaleźć prawie wszystkie pierwiastki występujące na Ziemi. Oprócz soli, w morzu są rozpuszczone również substancje organiczne, które pochłaniają więcej energii świetlnej niż roztwory soli.

27. Kolory mórz Przenieśmy się jednak nad Bałtyk. Jest on wprawdzie ubogi w różnorodność życia, ale odznacza się za to niezwykle rozległą skalą barw - począwszy od granatowej w słoneczne dni pełnego lata, poprzez wszystkie odcienie barw zielonoszarych. Zielona barwa występuje w płytkich i przybrzeżnych wodach mórz szerokości umiarkowanych, a także w wodach polarnych. W sierpniu i wrześniu w Morzu Azowskim zazwyczaj kwitnie plankton. Z powodu jego obfitości woda jest wówczas zielona nawet w małej objętości, np. w wiadrze.

28. Wody morskie pozbawione planktonu są błękitne. Ponieważ plankton jest głównym składnikiem pożywienia ryb, w wodach błękitnych zwierząt jest niewiele. Dlatego biologowie takie wody nazywają "morskimi pustyniami". Występują one przede wszystkim na obszarach zwrotnikowych. • Wody o barwie żółtej i żółtobrunatnej występują w strefach przybrzeżnych. Barwy ich zależą od organicznych i nieorganicznych zawiesin niesionych przez rzeki, a nawet wiatry wiejące od strony lądu. Morze Żółte bogate jest w lessy i gliny dostarczane przez wielkie chińskie rzeki, głównie Jangcy. Z kolei Morze Białe zawdzięcza swą nazwę mgłom, które je zakrywają przez większą część roku.

29. Morze Czerwone rzeczywiście czasem ma barwę czerwonawą. Przyczyna tego zjawiska leży w masowym pojawianiu się w warstwie powierzchniowej czerwono zabarwionego planktonu i alg. Czerwonawy odcień nadaje mu też czerwono-fioletowa mgiełka pochodząca z pyłów nanoszonych od rozprażonych Słońcem okolicznych pustyń. Planktonowe sinice podobnie jak krwawe zachody Słońca potęgują ogólny efekt czerwonej barwy morza. • Całą różnorodność barw wód morskich tłumaczy się załamaniem, odbiciem, pochłanianiem i rozpraszaniem światła na powierzchni i pod wodą oraz przez substancje rozpuszczone i zawieszone w wodzie. Warto o tym pomyśleć, podziwiając ich piękno.

30. Morze żółte Morze Żółte-morze, odnoga Oceanu Spokojnego między Koreą a wybrzeżem chińskim. Leży na północ od Morza Wschodniochińskiego Średnia głębokość 41 m, największe głębokości dochodzą do 115 m. Zasolenie – 32 promile. Żółta barwa pochodzi od napływów rzecznych, przede wszystkim Żółtej Rzeki. Odgrywa duże znaczenie w żegludze różnych typów statków. Dla okolicznej ludności jest miejscem obfitych połowów ryb.

31. Morze Czarne. • Morze Czarne-– morze śródlądowe rozciągające się pomiędzy Azją Mniejszą na południu, Kaukazem na wschodzie, Niziną Wschodnioeuropejską na północy i Półwyspem Bałkańskim na zachodzie. Wchodzi w skład systemu oceanicznego Oceanu Atlantyckiego. Nazwa pochodzi od siarczków (morze jest największym na świecie zbiornikiem wody beztlenowej) barwiących wodę na czarno.

32. Morze czerwone. Morze śródlądowe między Afryką, a Półwyspem Arabskim, część Oceanu Indyjskiego. Morze Czerwone połączone jest przez cieśninę Bab al-Mandab z Morzem Arabskim, a przez Kanał Sueski z Morzem Śródziemnym. Na północy posiada dwie zatoki - Zatokę Sueską i Zatokę Akaba, otaczające z dwóch stron Półwysep Synaj. Mimo że jest to morze śródlądowe, nie jest morzem szelfowym. Środkiem dna Morza Czerwonego biegnie dolina ryftowa. Jest to Ryft Morza Czerwonego. Jego dno stanowi skorupa oceaniczna zbudowana z bazaltu. W tym miejscu Afryka oddala się od Azji, a właściwie płyta afrykańska od płyty arabskiej. Proces ten rozpoczął się w eocenie i przyśpieszył w czasie oligocenu.

33. Morze Białe. • Morze Białe -morze śródlądowe, stanowiące część Oceanu Arktycznego, położone między Półwyspem Kolskim a wybrzeżem północnej Rosji. Maksymalne głębokości przekraczają lokalnie 300 m, maksymalna (w zależności od źródeł) ok. 340–350m w północnej części Zatoki Kandałaksza, średnia głębokość (w zależności od źródeł) ok. 60–90 m. Zasolenie wody waha się w granicach 24–36‰. Charakteryzuje się licznymi zatokami przy lejkowatych ujściach rzek. Temperatura wód powierzchniowych waha się od 15 °C latem do -1,6 °C zimą, od końca sierpnia do połowy maja Morze Białe jest bardzo często pokryte lodem. Obfituje w ryby. Jego największym portem jest Archangielsk.

34. Zjawisko pochłaniania w morzu

35. Pochłanianie światła przez wodę Światło Światło ulega rozproszeniu w wodzie we wszystkich kierunkach najsilniej promienie niebieskie, najsłabiej czerwone. Ponadto w wodzie światło jest rozpraszane przez mikroorganizmy, przez zawiesiny nierozpuszczalnych minerałów, cząstki emulsji tłuszczu oraz przez wahania gęstości wody. Biegnące w głąb światło rozprasza się we wszystkie strony, pewna jego część także ku górze, wydostając się na powierzchnię. Właśnie to światło odgrywa szczególnie istotną rolę w zabarwieniu morza. W czystych wodach oceanicznych minimum pochłaniania promieniowania leży w przedziale 470-490 nm. W Bałtyku jest to przedział 460-600 nm. (żółto- zielone zabarwienie wody).

36. Woda • Woda mimo że słabo pochłania promienie niebieskie, bardzo silnie je rozprasza. Pewna ilość tych rozproszonych promieni jest z powrotem odbijana ku górze na powierzchnię. Jednak mimo słabego pochłaniania pozostają silne w stosunku do promieni innych kolorów. • Inaczej jest z promieniami czerwonymi. Są one silnie pochłaniane przez wodę. Przenikają więc na znaczną głębokość, inne zostają rozproszone i odrzucone do góry. Jedynie takie promienie, odbite ku górze, wychodzą z wody. Promienie odbite w dół lub w bok łączą się z innymi promieniami idącymi w tym kierunku.

37. Teoria Czysta woda oceaniczna ma podobne widmo*absorpcyjne jak woda destylowana. Można stąd wnioskować, że rozpuszczone sole w oceanie nie wywierają większego wpływu na pochłanianie promieniowania. Inaczej zjawisko absorpcji przebiega w wodach zanieczyszczonych. Promieniowanie pochłaniane jest również przez zawiesiny, głównie organiczne, np. plankton (barwniki: chlorofil, karoten i inne) lub martwą substancję organiczną. • *Absorpcja – w optyce proces pochłaniania energii fali elektromagnetycznej przez substancję. Natężenie światła wiązki przechodzącej przez substancję ulega zmniejszeniu nie tylko w wyniku absorpcji, lecz również na skutek rozpraszania światła. O ile jednak promieniowanie rozproszone opuszcza ciało, to część zaabsorbowana zanika powodując wzrost energii wewnętrznej tego ciała.

38. Kiedy w wodzie pojawi się plankton Kiedy w wodzie pojawi się plankton, pochłania fioletowe rozproszone światło, dając jej zielononiebieski lub zielony kolor. Bezbarwna zawiesina np. większy plankton, rozprasza światło niezależnie od długości fali. Przesuwa ona nieco ogólne zabarwienie wody ku zieleni i rozjaśnia ją. Przykładem są wody arktyczne i subarktyczne. ; Barwna zawiesina - drobny plankton, mineralne i organiczne składniki wód - odbija światło w zależności od jej barwy. Przeważnie jest barwy zawartej między zieloną i brązową. Bywają i inne zabarwienia, np. czerwone wody Morza Czerwonego. Ze względu na to, że morza południowe mają mało planktonu, ich woda jest czystsza niż wody chłodne i odbija promienie niebieskie, nadając morzom barwę niebieską, lazurową

39. Wpływ wody na światło słoneczne Pochłanianie światła zachodzi nierównomiernie dla różnych długości (barw) fali światła. Najintensywniej tłumione jest promieniowanie ultrafioletowe, później czerwone, fioletowe i żółte. Straty światła dla części niebieskiej i zielonej są najmniejsze, Wszystkie odcienie koloru czerwonego znikają do ok. 5m, żółtego do 15 m (z tego powodu butle nurkowe są malowane na żółto i nawet na większej głębokości są dobrze widoczne), a poniżej głębokości 30m wszystko posiada zielono-niebieski kolor, jako ostatni zanika kolor niebieski. Dopiero włączenie latarki (dlatego nawet na nurkowania prowadzone w ciągu dnia dobrze zabrać latarkę, najlepiej o dużej mocy, proponuję halogen 50W lub więcej) lub zdjęcie wykonane przy użyciu lampy błyskowej, są w stanie wydobyć naturalne bogactwo kolorów.

40. Efekt Tyndalla. • Efekt Tyndalla, zjawisko Tyndalla – zjawisko fizyczne polegające na rozpraszaniu światła przez koloid z wytworzeniem charakterystycznego stożka świetlnego. • Jeżeli przez roztwór koloidalny przepuści się wiązkę światła, to wskutek uginania się promieni na cząstkach fazy rozproszonej, światło staje się widoczne w postaci tzw. stożka Tyndalla. Intensywność tego zjawiska jest tym większa, im większa jest różnica między współczynnikiem załamania fazy rozproszonej i ośrodka dyspersyjnego. Zależy również od długości rozpraszanej fali – silniej rozpraszane są krótsze.

41. Emulsja. • Emulsja – dwufazowy układ dyspersyjny ciecz-ciecz dwóch nie mieszających się wzajemnie cieczy - polarnej i niepolarnej. Jest to układ termodynamiczne nietrwały. Kinetycznie trwałe emulsje można jedynie otrzymać w obecności emulgatora. Emulsja jest szczególnym przypadkiem układu koloidalnego. W mniej ścisłym sensie, stosowanym zwłaszcza w inżynierii chemicznej za emulsję uważa się każdą zawiesinę jednej cieczy w drugiej, niezależnie od tego czy występują w niej micele, natomiast nie uważa się za emulsję mieszanin gazów i ciał stałych w cieczy, nawet jeśli w powstałym układzie istnieją micele.

42. Emulsja. • Zazwyczaj zawiesiny, w których nie występują micele są bardzo nietrwałe i ulegają łatwej sedymentacji. Niektóre kombinacje dwóch związków chemicznych tworzą trwałe emulsje w sposób spontaniczny po odpowiednio intensywnym ich zmieszaniu. Na ogół jednak do powstania trwałej emulsji niezbędny jest trzeci związek chemiczny zwany emulgatorem, który stabilizuje powstające micele.

43. Układ koloidalny. • Układ koloidalny (koloid, układ koloidowy, roztwór koloidalny) – niejednorodna mieszanina, zwykle dwufazowa, tworząca układ dwóch substancji, w którym jedna z substancji jest rozproszona w drugiej. Rozdrobnienie (czyli dyspersja) substancji rozproszonej jest tak duże, że fizycznie mieszanina sprawia wrażenie substancji jednorodnej, jednak nie jest to wymieszanie na poziomie pojedynczych cząsteczek.

44. jak w warunkach domowych, z "odpowiednim" przybliżeniem mogę zmierzyć prędkość rozchodzenia się światła w wodzie? • Do doświadczenia potrzebne są: wskaźnik laserowy lub inne źródło światła dające wiązkę równoległą ,akwarium ,woda linijka. Nalewasz wody do akwarium, pod akwarium umieszczasz kartkę papieru, żeby widać było na niej światło z lasera. Kierujesz wiązkę światła na wodę pod znanym katem α .Pozwól, ze posłużę się rysunkiem. • Otrzymasz wiązkę załamaną, która padnie na kartkę w odległości y • od normalnej. Y = H sinB • Wysokość lustra wody zmierzysz. • Przekształcając to równanie otrzymasz kąt załamania β. • Znasz takie równanie: sinα/sinβ=V1/V2 • Przyjmuje się, że prędkość rozchodzenia się światła w powietrzu ma wartość c wobec tego przekształcony wzór ma postać V2= c *sinβ/sinα • v2 jest prędkością rozchodzenia się światła w wodzie.

45. Załamanie światła • nalewany wody do szklanki • wkładamy do niej kredkę, tak by jego część wystawała poza wodę • obserwujemy kredkę w miejscu przejścia z powietrza do wody WNIOSEK Obraz kredki w wodzie jest przesunięty względem obrazu kredki w powietrzu. Nastąpiła zmiana kąta załamania w wyniku przejścia światła przez dwa ciała przejrzyste o różnych współczynnikach załamania.

46. Parzenie herbaty • woda wokół torebki zaczyna zabarwiać się; w szklance z gorącą wodą proces zachodzi szybciej • parzenie herbaty zachodzi dzięki zjawisku dyfuzji • dyfuzja w wyższych temperaturach zachodzi szybciej

47. Zjawisko dyfuzji Do pojemnika nalewamy zimnej wody i na tę wodę powoli i ostrożnie nakładamy farbki wymieszane z olejem. Na powierzchni wody tworzą nam się kolorowe plamy- zjawisko dyfuzji

48. Korzystaliśmy: http://www.sciaga.pl/tekst/69403-70-czym_jest_swiatlo Encyklopedia Gutenberga; Świat wiedzy; Wiedza i życie; • Informacje zostały pobrane z:Wikipedi • Obrazki zostały pobrane z: google grafika http://fizykon.org/optyka/

49. dziękujemy