Przepisy konkurencji olimpijskich

1. Przepisy konkurencji olimpijskich

2. Rugby Nazwa rugby pochodzi od angielskiej miejscowości Rugby, gdzie w roku 1823 rozegrano pierwszy mecz. Celem tej gry jest wbicie piłki do bramki przeciwnika i zdobycie jak największej ilości punktów. Bramka ma kształt litery H, szerokość pięciu, sześciu metrów, a poprzeczka znajduje się na wysokości trzech metrów. Dwie piętnastoosobowe drużyny rozgrywają mecz na boisku długości dziewięćdziesięciu do stu metrów, szerokości sześćdziesięciu sześciu do sześćdziesięciu dziewięciu metrów. Gra się owalną piłką o wadze czterystu do czterystu czterdziestu gram. Przepisy zezwalają na odbijanie i podawanie piłki rękami, ale tylko do tyłu, lub kopanie nogami we wszystkich kierunkach. Punkty przyznawane za przyłożenie piłki na polu punktowym lub udany strzał w bramkę. W roku 1895 w wyniku sporu o zarobki graczy, powstały w Anglii dwa rodzaje tej gry: nowsza, zawodowa, w której trzynastoosobowe zespoły rywalizują w ramach Rugby League oraz tradycyjna i szeroko rozpowszechniona wersja, do 1995 teoretycznie amatorska, z drużynami piętnastoosobowymi zrzeszonymi w Rugby Union.

3. Piłka wodna Piłka wodna rozwinęła się jako dyscyplina w Anglii około roku 1860, a jej pierwotna nazwa to waterpolo. Od 1900 roku jest jedna z dyscyplina na Igrzyskach Olimpijskich, od 1926 Mistrzostw Europy, a od 1973 Mistrzostw Świata. W roku 1925 odbyły się pierwsze Mistrzostwa Polski w piłce wodnej. Piłka wodna jest grą dla dwóch drużyn po siedmiu zawodników w basenie pływackim. Gra ta ma na celu uzyskanie jak największej liczby bramek. Zawodnicy tej samej drużyny rozpoznają się po czepkach jednego koloru. Mecz trwa cztery razy po pięć minut efektywnej gry. Przewinienia, zwykle zatapianie piłki, dotykanie jej oburącz jednocześnie, itd.i główne, np. trzymanie, zatapianie, kopanie, uderzanie przeciwnika, karane są rzutami wolnymi i wykluczeniami z gry zawodników. Basen do gry w piłkę wodną ma wymiary dwadzieścia na trzydzieści metrów, a głęboki jest na minimum 1,80 metra. Bramki maja wymiar 3×0.9m. Piłka wodna uprawiana jest obecnie w ponad stu krajach, także przez kobiety. W roku 2005 wprowadzono zmiany. Każdy mecz trwa już cztery razy po osiem minut, w trzy minutową przerwą w środku spotkania.

4. Piłka siatkowa Celem zawodników jest przebicie piłki nad siatką na pole drużyny przeciwnika w taki sposób, by nie mogła jej prawidłowo odebrać. Dwie drużyny po sześciu zawodników rozgrywają mecz na boisku podzielonym siatką na dwa równe pola. Gra rozpoczyna się od zagrywki (serwu) piłki na pole drużyny przeciwnej. Zawodnicy jednej drużyny mogą odbić piłkę po swojej stronie trzy razy ( cztery, gdy została dotknięta podczas blokowania). Przy przebiciu na pole przeciwne musi przejść nad siatką, zabronione jest dotknięcie siatki i przekroczenie linii środkowej przez zawodników. Punkty przyznawane za każde udane zbicie lub błąd przy zagrywce drużyny przeciwnej. Gra trwa do trzech wygranych setów. Zdobycie 25 punktów, ewentualnie przynajmniej dwu punktowa przewaga oznacza wygraną w secie. W przypadku stanu 2:2 w setach, rozgrywany tej tie-break do 15 punktów. Siatkówka powstała w USA w roku 1895. W 1900 odbyły się pierwsze mecze w Kanadzie, potem Ameryce Południowej, Japonii, Chinach oraz na Filipinach. W Europie znana od I wojny światowej. Najpierw we Francji, potem Czechosłowacji i Polsce.

5. Piłka nożna W gry zbliżone do piłki nożnej grano około 2000 lat przed nasza erą w Chinach, nieco później w Egipcie, Grecji i Rzymie. W średniowieczu w Anglii, Francji i Włoszech. Współczesny futbol narodził się w Anglii w połowie XIX wieku. Tam od 1855 pierwszy klub grający regularnie to Sheffield Club. W 1863 powstał pierwszy związek piłkarski w Anglii i opracowano zasady gry. W Polsce w piłkę nożną grano od początku XX wieku. W roku 1919 powstał Polski Związek Piłki Nożnej. Gra mająca na celu strzelenie piłki do bramki przeciwnika. O zwycięstwie decyduje większa liczba strzelonych bramek. Dwie jedenastoosobowe drużyny rozgrywają piłką mecz na boisku. Piłkę można uderzać głową, nogami, a rękoma może posługiwać się tylko bramkarz w obrębie swojego pola karnego oraz zawodnik wyrzucający piłkę z autu. Wykroczenia, m.in., atak na nogi, uderzenie przeciwnika, zatrzymanie go rękami, chwytanie piłki rękoma karane jest rzutami wolnymi lub karnymi. Szczególnie groźne wykroczenia karane są kartkami, żółtymi lub czerwonymi.

6. Koszykówka Początki nowoczesnej koszykówki przypadają na koniec XIX wieku w USA. Twórcą jej zasad był dr J. A. Naismith. W 1904 na Igrzyskach Olimpijskich w St Louis urządzono zawody pokazowe. W 1932 powstała Międzynarodowa Federacja Koszykówki Amatorskiej (FIBA). Od 1936 koszykówka mężczyzn jest dyscypliną olimpijską, a kobiet od 1938.. Od 1950 Mistrzostwa Świata mężczyzn, od 1953 Mistrzostwa Świata kobiet. Koszykarki po raz pierwszy wystąpiły na Olimpiadzie w 1976 roku. Celem gry jest wrzucenie piłki do kosza przeciwnika i obrona własnego. Wygrywa drużyna, która uzyskała większą liczbę punktów. Dwie pięcioosobowe drużyny rozgrywające mecz piłką na boisku dwiema tablicami z koszami na wysokości 3,05 metra. W wypadku wyniku nierozstrzygniętego dogrywka 5 minut. Przepisy koszykówki zabraniają kopania i uderzania piłki, dopuszczają poruszanie się tylko z kozłowaniem. Od chwili przejęcia piłki przez druga drożynę rzut do kosza musi być oddany w ciągu 30 sekund, inaczej strata na rzecz drużyny przeciwnej, za niestosowanie się do przepisów. Po pięciu przewinieniach następuję wykluczenie z gry.

7. Hokej na trawie Podobną grę znano w starożytnej Persji, Egipcie i Grecji. Pierwsze przepisy sformułowano w 1875 w Anglii. W Polsce pierwsze sekcje działały we Lwowie od 1907 roku. Na Igrzyskach Olimpijskich od 1908 roku występowali mężczyźni, a od 1980 kobiety. Od roku 1970 odbywają się Mistrzostwa Europy w hokeju na trawie, a od 1971 Mistrzostwa Świata. Gra ta ma na celu wbicie piłki za pomocą laski hokejowej do bramki (o szerokości 3,66 metra, a wysokiej na 2,14 metra) przeciwnika. Dwie jedenastoosobowe rozgrywają mecz (dwa razy po 35 minut) na boisku trawiastym, ziemnym lub kortowym (91,40×55m) piłką korkową obciągniętą skórą, o wadze od 156 do 163 gram, i obwodzie od 22,4-23,5 cm). Przepisy zezwalają na uderzenie i posuwanie piłki tylko płaską stroną laski( przypominającej trochę kij hokejowy), chwytanie jej w powietrzu lub na boisku ręką i natychmiastowe wprowadzenie do gry. Nie wolno uderzać, haczyć, i podbijać laski zawodnika ani zastawiać mu drogi do piłki.

8. Baseball. Baseball jest narodową grą USA. Wywodzi się z krykieta i palanta. W roku 1860 w USA powstała pierwsza federacja baseballa amatorskiego, a w 1869 roku pierwszy amerykański klub zawodowy. Od roku 1992 baseball jest dyscypliną olimpijską. Celem gry jest zdobycie większej liczby punktów od drużyny przeciwnej. Dwie dziewięcioosobowe drużyny rozgrywają mecz składający się z dziewięciu rund na specjalnym boisku. W każdej rundzie raz w ataku raz w obronie. Punkty zdobywa drużyna atakująca, z której czterech graczy powinno odbić kijem baseballowym piłkę narzuconą przez motacza drużyny przeciwnej możliwie daleko w pole, tak aby w czasie lotu piłki gracz zdążył obiec trzy bazy w polu i dobiec do czwartej bazy-mety, zdobywając punkty. Gracze drużyny będącej w obronie dążą do wyeliminowania z gry biegnącego, co może nastąpić po przejęciu piłki przez dotknięcie nią biegnącego lub najbliższej bazy.

9. Badminton Jest sportem, w który mogą grać mężczyźni i kobiety niezależnie od wieku czy umiejętności. Jednak aby z sukcesem konkurować na najwyższym poziomie, zawodnicy muszą opanować specjalne umiejętności, takie jak: technika, wytrzymałość, siła czy zwinność. Dyscyplina ta została wprowadzona do oficjalnego programu Igrzysk Olimpijskich w 1992 roku, w Barcelonie. Gra rozgrywana jest pojedynczo bądź parami i dzieli się na sety. Unikalne jest jednak w badmintonie to, że w grze parami, pary mogą być mieszane (mężczyzna i kobieta). Gra polega na przebiciu lotki ponad siatką, w taki sposób by przeciwnik nie mógł jej odebrać. Punkt zaliczany jest gdy lotka upadnie na pole przeciwnika. Zwycięzcą zostaje ten zawodnik (lub para), który wygra dwa sety 15 punktami (11 punktami w grze pojedynczej kobiet). Boisko ma wymiar - 13,40 m długości i 5,18 m szerokości (gra pojedyncza) lub 6,10 m szerokości (gra podwójna). Lotka zbudowana jest z półkolistego korkowego "czubka" (obciągniętego skórą) i dołączonymi 16 prawdziwymi, gęsimi piórami, ułożonymi w kształt stożka. Waga lotki musi być w przedziale: 4,74-5,50 gramów. Rakieta z drewna lub metalu (najczęściej) waży 85-100 gramów i ma maksymalne wymiary: 23x68 cm. W czasie Igrzysk Olimpijskich badminton rozgrywany będzie w 5 konkurencjach:

10. Boks Znalazł się w programie starożytnych Igrzysk Olimpijskich w 688r. p.n.e. Walczono wówczas na gołe pięści, ewentualnie przewiązane rzemieniami. Walka trwała do momentu gdy jeden z zawodników był niezdatny do dalszego boju. Boks pojawił się w programie nowożytnych Igrzyska Olimpijskich w 1904r. Obecnie walczy się używając specjalnych rękawic bokserskich i kasków ochronnych. W walce chodzi o zadanie rywalowi jak najwięcej ciosów - pawidłowych i uznanych za celne, unikając oczywiście ciosów przeciwnika. Zwycięzcą zostaje osoba, która zgromadzi najwięcej punktów lub spowoduje niezdolność do walki przeciwnika (nokaut, RSC). Wyjątkowymi sytuacjami są dyskwalifikacje jednego z zawodników, niestawienie się zawodnika lub poddanie zawodnika przez trenera. Walka podzielona jest na kolejne rundy, z tym że ich liczba jest różna w zależności od charakteru walki - najczęściej 4 dwuminutowe rundy z 1 minutą przerwy. Każdy z walczących w przerwach między rundami korzysta z pomocy technicznej i taktycznej trenera. Za prawidłowe ciosy uważa się ciosy zadane zamkniętą rękawicą w przednią powierzchnię ciała (łącznie z głową), powyżej pasa. Zabroniony jest m.in. przytrzymywanie przeciwnika rękoma (klincz). W boksie oprócz oczywiście przewagi fizycznej duże znaczenie ma technika i taktyka walki. Najczęstsze z ciosów dzielą się na proste, sierpowe i oddolne - zadawane są one w szczęki, skroń, tętnice szyjną czy też w żołądek, wątrobę i splot słoneczny. Wizualna brutalność tego sportu, pojawiające się kontuzję, a nawet śmierć na ringu, czy często dyskusyjne decyzje sędziów doprowadziły do prób usunięcia tej starożytnej dyscypliny z listy

11. Jeździectwo (hipika gr. "sztuka jeżdżenia") w dzisiejszym rozumieniu tego słowa obejmuje wszystkie formy sportu konnego z wyjątkiem wyścigów konnych i polo. Na Igrzyskach Olimpijskich odbywa się konkurs skoków, ujeżdżania oraz WKKW (Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego). Konkurs skoków odbywa się na torze, wewnątrz którego ustawionych jest (według dowolnego schematu) 12-15 przeszkód o wysokości do 1,6 m. Zadaniem jeźdźca jest przebycie toru możliwie bez żadnej zrzutki i to w jak najkrótszym czasie. Konkurs ujeżdżania polega na zaprezentowaniu stopnia ujeżdżenia. Koń wraz z jeźdźcem musi wykonać na czworoboku 60x20 m obowiązkowy program w ustalonym czasie. Sędziowie oceniają stopień poprawności programu i technikę stosowaną przez jeźdźca. Jest kilka programów ujeżdżania - na Igrzyskach Olimpijskich stosuje się tzw. program Grand Prix. WKKW jest złożonym konkursem jeździeckim składającym się z ujeżdżania, próby wytrzymałościowej i skoków. W próbie wytrzymałościowej wydziela się specjalne odcinki, takie jak: bieg po drogach, bieg z przeszkodami i cross jeździecki. Każdą z 3 prób ocenia się w punktach karnych, których suma decyduje o miejscu w klasyfikacji końcowej. Jeździectwo jest unikalnym sportem olimpijskim z tego względu, że zarówno mężczyźni jak i kobiety współzawodniczą między sobą na tych samych warunkach, a medalistami zostają nie tylko jeźdźcy ale i konie. Jeździectwo wprowadzono do oficjalnego programu Igrzysk Olimpijskich w 1912 roku w Sztokholmie.

12. Kolarstwo W programie Igrzysk Olimpijskich są trzy konkurencje kolarskie: kolarstwo szosowe, kolarstwo torowe i kolarstwo górskie. We wszystkich konkurencjach startują zarówno mężczyźni (od 1896r.), jak i kobiety (od 1984r.). Kolarstwo szosowe obejmuje wyścigi szosowe oraz jazdy indywidualne. W przypadku pierwszej grupy start jest wspólny i o kolejności medalowej decydują miejsca na mecie, a czasami także specjalne kryteria punktowe. Na IO długość trasy wyścigu wynosi od 230 do 250 km dla mężczyzn i od 100 do 140 km dla kobiet. W jeździe indywidualnej start odbywa się osobno w określonych odstępach czasu (90 sekund), a kryterium decydującym o podziale medali jest najczęściej czas każdego z zawodników. Długość trasy wynosi od 40 do 50 km dla mężczyzn i od 20 do 30 km dla kobiet. W przypadku kolarstwo torowego zawody odbywają się na specjalnych torach o kształcie elipsy i podłożu drewnianym lub betonowym. Tor nachylony jest do wewnętrznej strony od 12o na odcinkach prostych do 40-42os na łukach. Całkowita długość toru wynosi 250-333,33 m. Istnieje wiele konkurencji torowych: ze startu zatrzymanego, na dochodzenie itd. W przypadku wyścigów ze startu zatrzymanego zawodnik startujący wypychany jest po sygnale startu przez trenerów (lub startuje ze specjalnego urządzenia). W przypadku wyścigów na dochodzenie drużyny startują oddalone od siebie o równe odległości. Wygrywa ta drużyna, która dogoni przeciwnika (lub decyduje lepszy czas). Kolarstwo górskie pojawiło się w programie igrzysk dopiero w 1996r. Na IO kolarze górscy rywalizują w crossie olimpijskim przeprowadzonym na terenie o odpowiednich różnicach wzniesień i o zróżnicowanym podłożu.

13. Łucznictwo Znalazło się w programie Igrzysk Olimpijskich w 1900 r., ale od 1924 roku aż do 1972 nie rozgrywano konkurencji olimpijskich w tej dyscyplinie. Konkurencje łucznicze (drużynowe i indywidualne) w Atenach odbywać się będą na wolnym powietrzu. Zawodnicy strzelają w postawie stojącej, celując do oddalonej o 70 m tarczy. Tarcza strzelecka o średnicy 120 cm zamocowana jest na stojaku, na wysokości 1,3 m i posiada namalowane w różnych kolorach koncentryczne pierścienie o grubości około 12 cm. W środku tarczy znajduje żółte koło o średnicy 12,2 cm (oko byka). Trafienie w oko byka daje 10 punktów, a w zewnętrzny pierścień - 1 punkt. Trafienie pomiędzy zewnętrznym pierścieniem, a okiem byka punktowane jest od 2 do 9 punktów, w zależności od trafionego pierścienia. Łuk składa się z trzech podstawowych części: dwóch ramion, majdanu i cięciwy. Majdan jest centralną częścią łuku, wykonaną ze stopu aluminium. Sprężyste ramiona, wykonane z wielowarstwowego materiału, połączone są cięciwą. Dodatkowo łuk wyposażony jest w stabilizatory (tłumiące drgania) oraz celownik. Strzała zbudowana jest z karbonowej (włókna węglowe) rurki, zakończonej z jednej strony metalowym grotem, a z drugiej lotkami stabilizującymi lot. Średnica strzały nie może przekroczyć 9,3 mm, a jej długość jest uzależniona od wielkości łuku. W konkurencjach indywidulanych bierze udział 64 zawodników, którzy rozgrywają mecze parami. Zwycięzcy z każdej pary znów grają parami itd. aż do finału. Konkurencje drużynowe rozgrywane są w systemie każda drużyna z każdą. Bierze w nich udział 16 trzyosobowych drużyn wyłonionych w eliminacjach. Wyłonione w ten sposób 4 drużyny walczą następnie o medale.

14. Podnoszenie ciężarów Polega na podnoszeniu sztangi w kolejnych konkurencjach ciężarowych. Chociaż podnoszenie ciężarów uważane jest za sport, w którym głównie decyduje siła, to historia pokazuje, że siła atletów musi iść w parze ze zręcznością i odpowiednią techniką, zazwyczaj przekazywaną przez trenera. Pierwsze olimpijskie zawody ciężarowców w Atenach w 1896r. rozegrano bez podziału na kategorie wagowe. Obecnie, od 1976r. rozgrywany jest dwubój (rwanie, podrzut). Rwanie polega na podniesieniu sztangi z pomostu ponad głowę i jej przytrzymanie (zawodnik wykonuje wyprost i przysiad). Z przysiadu zawodnik musi ze sztangą nad głową przejść do pozycji stojącej. Podrzut w pierwszym etapie jest podobny do rwania z tym, że zawodnik w przysiadzie ma sztangę na klatce piersiowej. Następnie następuje faza przejścia do pozycji wyprostowanej z przerzuceniem sztangi z piersi ponad głowę (ramiona są wyprostowane, a faza wstawania wykonywana jest z charakterystycznym wykrokiem). Obecnie zawody olimpijskie rozgrywane są w 8 kategoriach wagowych mężczyzn i 6 kobiet. Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób w każdej konkurencji (rwanie i podrzut). Najlepsze wyniki z każdej konkurencji są sumowane i stanowi to wynik dwuboju. Jeśli kilku zawodników uzyska taki sam wynik, to wygrywa ten o niższej masie, jednak jeśli i to rozwiązanie zawiedzie o zwycięstwie decyduje kolejność wykonywania bojów (pierwszy raz zastosowano ten fragment regulaminu w Barcelonie - srebrny medal otrzymał wtedy Polak K. Siemion, a złoto przyznano P.Dimasowi z Grecji). Sztanga składa się z drążka z zamocowanymi na końcach ciężarkami. Sama sztanga waży 20 kg dla mężczyzn i 15 kg dla kobiet i ma około 2,1 m długości.

15. Pływanie Znalazło się w programie I IO w Atenach (pływano wówczas w morzu koło Pireusu). Obejmuje następujące style pływackie : dowolny, grzbietowy, klasyczny (żabka) i motylkowy (delfin). W stylu dowolnym zawodnik może płynąć wybranym przez siebie sposobem - jednakże ze względu na szybkość wybierany jest kraul. Rozgrywane są także konkurencje w stylu zmiennym, w kolejności: motylek, grzbietowy, klasyczny, dowolny. Zawody Igrzysk Olimpijskich odbywają się na basenie o długości 50 m i szerokości co najmniej 21 m (8 torów). Nie można stosować żadnych przedmiotów dodatkowych i odbijać się od dna. Pływanie synchroniczne - określane czasem jako wodny balet, pojawiło się w programie IO dopiero w 1984r. w Los Angeles. Konkurencje rozgrywa się na basenie o wymiarach co najmniej 12x12 m i głębokości 3 m, przy akompaniamencie muzyki, parami lub drużynami. Zawodnicy oceniani są osobno za złożoność techniczną układów i poziom artystyczny ich wykonania. Jest to jedna z 3 dyscyplin olimpijskich, w której udział biorą tylko kobiety.

16. Szermierka Jest dyscypliną obecną na wszystkich Igrzyskach Olimpijskich ery nowożytnej, począwszy od 1896r. Dzisiejsza szermierka sportowa dzieli się na 3 rodzaje broni - floret i szabla (na IO od 1896) oraz szpada (na IO od 1900 roku). Kobiety startują na Igrzyskach Olimpijskich we florecie od 1924 roku i w szpadzie od 1996 roku. Floret jest lekką, kolną bronią sportową. Charakteryzuje ją szereg ograniczeń regulaminowych, z których najważniejszą jest umowne pole trafienia obejmujące tylko i wyłącznie tułów. Nie liczą się więc trafienia w głowę, szyję i kończyny. Szabla jest bronią sieczno-kolną. Jej masa nie powinna przekraczać 0,5 kg, a długość 105 cm. Trafienia uznaje się tylko wtedy gdy są zadane od pasa wzwyż (łącznie z głową, szyją i rękami). Szpada jest bronią kolną wywodzącą się od XIX-wiecznej szpady pojedynkowej. Masa całkowita tej broni nie powinna przekraczać 770 g, zaś długość 110 cm, jednak w odróżnienia od poprzednich dwóch broni szpada nie jest bronią umowną i poprawne trafienie dotyczy każdego miejsca na ciele przeciwnika. Dotychczas na Igrzyskach Olimpijskich w szabli zmagali się tylko mężczyźni. Jednak w Atenach zadebiutują kobiety w konkurencji szabli indywidualnej (zamiast floretu drużynowego). Do oceny trafień bronią stosuje się układ elektroniczny, podłączony do zawodników, ułatwiający zawodnikom i sędziom analizę trafień. Kolorowe światła sygnalizują prawidłowe trafienia, a białe światło sygnalizuje trafienie poza dozwolonym obszarem na ciele zawodnika. W konkurencjach indywidualnych walka składa się z 3 rund po 3 min. każda, z 1-minutowymi przerwami. Zwycięzcą zostaje zawodnik, który jako pierwszy zdobędzie 15 celnych trafień lub uzyska największą liczbę trafień na koniec trzeciej rundy. W konkurencjach drużynowych walczą ze sobą 3-osobowe drużyny, a zasady walki są podobne do obowiązujących w konkurencjach indywidualnych.

17. Taekwondo Jest sztuką walki obronnej, będącą kombinacją filozofii, dyscypliny duchowej oraz ćwiczeń fizycznych i odpowiednich predyspozycji zawodników. Taekwondo (z koreańskiego - droga doskonalenia sztuki walki rękami i nogami) jest bardzo starą sztuką walki. Jej korzenie sięgają początków naszej ery. Za ojczyznę tej dyscypliny bezsprzecznie uchodzi Korea (taekwondo wprowadzono jako dyscyplinę pokazową podczas Igrzysk w Seulu w 1988r.). Podobnie jak w judo, każdy z zawodników po opanowaniu określonych technik uzyskuje wyższy stopień (kup i dan) oraz zyskuje prawo do noszenia pasa odpowiedniego koloru. Debiut taekwondo w oficjalnym programie igrzysk nastąpił w Sydney, w 2000r. - jest to więc jedna z najmłodszych dyscyplin olimpijskich. Dzisiejsza sportowa wersja taekwondo jest połączeniem dawnych tradycyjnych technik walk koreańskich i elementów styli japońskich. Dzieli się na 2 grupy (według wytycznych WTF - Światowej Federacji Taekwondo): poomse (prezentacja technik i walka pozorowana) i kyurugi (rzeczywista walka między dwoma zawodnikami). Według regulaminu zawodnicy podczas walk niepozorowanych wykonują szybkie ciosy nogami i rękoma na górną część ciała - jednak bez głowy i szyi. Taekwondo jest dynamicznym sportem kontaktowym, stąd też zawodnicy podczas zawodów używają specjalnych ochraniaczy (hogoo) głowy, tułowia i przedramion. Całe pole walki, znajduje się na podium (podwyższeniu) 50-60 cm nad podłogą. Ma ono rozmiar 12x12 m i posiada gładkie podłoże, bez żadnych wystających elementów. Centralna cześć pola o rozmiarze 10x10 m pokryta jest elastyczną matą. Walki składają się z 3 rund po 3 minuty (2 min. dla kobiet). Zwycięstwo może być przez nokaut, na punkty, lub przez 3 kary udzielone przeciwnikowi.

18. Tenis To sport znany i popularny na całym świecie. Choć oprócz Igrzysk Olimpijskich odbywa się wiele prestiżowych (i dochodowych) konkursów tenisowych, to wszyscy wielcy mistrzowie zgodnie przyznają, że najwyższą wartość ma dla nich medal olimpijski. Na IO w Atenach rozgrywana będzie: gra pojedyncza i podwójna (zabraknie mieszanej). Gra rozgrywa się na korcie tenisowym (w hali lub na powietrzu) o różnych nawierzchniach. Kort ma kształt prostokąta o długości 23,77 m i szerokości 10,97 m (dla gry podwójnej) lub 8,23 m (dla gry pojedynczej), podzielonego siatką (o wysokości 91,4 cm) na dwie części. Średnica piłeczki kształtuje się w granicach 6,54-7,3 cm, a jej waga nie przekracza 59,49 gramów. Rakietka ma maksymalną długość 73,66 cm i szerokość 31,75 cm. Gracz zdobywa punkt jeśli przebije rakietą piłkę ponad siatką na pole przeciwnika, tak aby ten nie mógł jej odebrać. Punkt przyznawany jest także gdy piłka trafi przeciwnika, lub gdy przeciwnik wybije ją poza boisko (aut). Piłka wpadająca na pole przeciwnika może być odbita od razu lub po najwyżej jednym odbiciu od podłoża. Zasady punktowania gry mają aspekt historyczny: wygranie pierwszej piłki powoduje zmianę stanu gry z 0:0 na 15:0, kolejne wygrane piłki to 30:0 i 40:0. Wygranie czwartej piłki powoduje zwycięstwo w gemie. Jeśli jednak stan gry jest 40:40 gra się do uzyskania dwupunktowej przewagi - kto pierwszy wygra kolejne dwa zagrania wygrywa gema. Zwycięstwo w 6 gemach (z dwupunktową przewagą) daje wygranego seta. Przy wyniku 6:6 w gemach nie dąży się już do dwupunktowej przewagi tylko rozgrywa skróconą rozgrywkę: tie-break. W różnych turniejach (i na różnych etapach eliminacji) potrzebne są różne liczby setów konieczne do wygrania meczu. Tenis był w programie IO od 1896r. do 1924r., a następnie po przerwie od 1988r.

19. Tenis stołowy Jest stosunkowo młodą dyscypliną olimpijską, historycznie wywodzącą się od tenisa ziemnego. Choć pierwsze rozgrywki odbywały się już na początku XXw. (od 1920r. w Polsce), to dyscyplina ta trafiła do programu Igrzysk Olimpijskich dopiero w 1988 roku w Seulu (zarówno mężczyźni jak i kobiety). W grze uczestniczy 2 (gra pojedyncza) lub 4 zawodników (gra podwójna lub mieszana). Celem gracza jest takie uderzenie rakietką piłeczki na stronę przeciwnika aby ten nie był w stanie jej odebrać lub aby był zmuszony popełnić błąd. Każdy błąd jest liczony jako punkt dla przeciwnika. Jednego seta gra się do 11 punktów (choć tak jak w tenisie ziemnym aby wygrać seta trzeba mieć 2 punkty przewagi). Liczba setów potrzebnych do zwycięstwa waha się w zależności od turnieju i stopnia eliminacji od 3 do 5. Zawody rozgrywają się na stole koloru niebieskiego lub zielonego, o wymiarach 152x274 cm i wysokości 76 cm. Na środku stołu rozpięta jest pionowo siatka (również zielona) o wysokości 15,25 cm, dzieląca stół na dwie równe części. Celuloidowa (lub z innego podobnego tworzywa) piłeczka ma średnicę 40 mm i wagę 2,7 g. Piłka ma kolor biały lub żółty - w zależności od koloru stołu. Zawodnik może odbić piłkę tylko przy użyciu rakietki. Rakietka wykonana jest z drewna (sklejka) pokrytego warstwą gumy. Technologia wykonania gumowej powierzchni rakietki jest bardzo złożona, ale dzięki temu zawodnicy mogą w znacznym stopniu kontrolować lot uderzonej piłki, a zwłaszcza jej obroty. Jest to bardzo istotne, gdyż obracająca się piłeczka zmienia radykalnie kierunek lotu podczas odbicia od stołu lub rakietki przeciwnika. Rakietka trzymana jest za uchwyt tradycyjnie (całą dłonią - styl europejski) lub podobnie do trzymania długopisu podczas pisania (styl azjatycki).

20. Triatlon Jest chyba najbardziej męczącą dyscypliną sportową jaka kiedykolwiek pojawiła się w programie Igrzysk Olimpijskich. A pojawiła się niedawno - w 2000r. w Sydney. Triatlon składa się z: wyścigu pływackiego, kolarskiego i biegu długodystansowego. Wszystkie te konkurencje rozgrywane bezpośrednio po sobie - bez chwili przerwy. Pływanie w otwartym zbiorniku wodnym (rzeka, jezioro, morze) to nie tylko niska temperatura wody, ruchy wody (fale) ale też test z orientacji. Najistotniejsze jest pierwsze 300-500 m, kiedy to zawodnicy starają się odbić od grupy i zająć najlepsze pozycje do dalszej walki. Ale to tylko rozgrzewka do wyścigu kolarskiego (szosowego). Najtrudniejszy jest jednak ostatni etap - bieg. Ze względu na wyczerpanie organizmu poprzednimi etapami jest on porównywany do biegu pod górę, aż do wyczerpania mięśni. Pokonanie całego triatlonu klasycznego zajmuje zawodnikom prawie 2 godziny. Trudno jednoznacznie określić gdzie narodził się pomysł tak męczącej konkurencji, jednak pierwsze wzmianki pochodzą z okresu sprzed II Wojny Światowej. Mimo tak długiej historii nie ustaliły się konkretne dystanse poszczególnych wyścigów. Na Igrzyskach Olimpijskich rozgrywa się triatlon klasyczny - 1,5 km do przepłynięcia, 40 km do przejechania i 10 km do przebiegnięcia. Istnieją także inne odmiany: sprint (odpowiednio: 750 m, 20 km, 5 km), długi dystans (odpowiednio: 4 km, 120 km, 30 km) oraz tzw. Iron Man (odpowiednio: 3,8 km, 180 km, 42,2 km - długość maratonu). Największą popularność zdobyły rozgrywane w USA mordercze zawody Iron Man. W 1997r. Australijczyk Chris Leigh uczestniczący w tym wyścigu, po pokonaniu odcinka pływackiego i kolarskiego "prawie" pokonał bieg maratoński - upadł 50 m przed metą i nie był w stanie zakończyć wyścigu.

21. Żeglarstwo Jachty żeglarskie od setek lat były używane przez ludzi dla rozrywki i w podróży. Pierwszą poważniejszą samotną wyprawą jachtem była podróż H.de Voogta z Holandii do Londynu w 1601r. Pierwszy związek żeglarski o charakterze sportowym powstał w 1875 roku w Anglii (Royal Yachting Association). Żeglarstwo wpisano także do programu pierwszych Igrzysk Olimpijskich w Atenach, jednak zawody nie odbyły się. Debiut nastąpił 4 lata później w Paryżu (kobiety w 1988r.). W Polsce początki żeglarstwa sięgają XVI wieku. W 1784-93 roku miały miejsce wyprawy Polaka J. Potockiego (Aleksandria, Kair). Pierwszy jacht klub w Polsce powstał w 1922 roku w Gdańsku, a w 1924 roku założono Polski Związek Żeglarski. Ukoronowaniem polskich ambicji żeglarskich był samotny rejs dookoła świata L.Teligi na jachcie Opty (1967-69). Żeglarstwo w wydaniu olimpijskim uprawiane jest na łódkach różnej wielkości i w związku z tym wyróżnia się wiele klas olimpijskich (Finn, Europa, 470 itd.). Poszczególne klasy zmieniały się od początków wprowadzenia żeglarstwa na IO - początkowo były to potężne łodzie klasy np. 20 ton (1900 rok). Najdłużej nadal pływającymi klasami są Star (od 1932 roku) i Finn (od 1956 roku). Od 1984 roku do programu Igrzysk wprowadzono w ramach żeglarstwa nową, coraz bardziej popularną konkurencję - deskę z żaglem (klasa Lechner i Mistral). W 2004r. rozegrane zostaną konkurencje w 9 następujących klasach: Yngling, Star, Tornado, 49er, 470, Laser, Europe, Finn, Mistral. Żeglarstwo jako sport bardzo elitarny pociągał także członków rodzin królewskich - w 1960 roku w klasie Dragon złoty medal zdobył grecki następca tronu książe Konstanty, a w Barcelonie startował syn króla hiszpańskiego - książe Filip.

22. Wioślarstwo Jest jedną ze starszych dyscyplin sportu. Najdawniejsze wyścigi organizowali pierwotni mieszkańcy Ameryki Północnej i Afryki. W Europie pierwsze regaty wioślarskie zorganizowano w Wenecji, a współczesne wioślarstwo ma swe korzenie w Anglii gdzie zorganizowano pierwsze regaty w 1775 roku. W 1893 rozegrano pierwsze MŚ i włączono dyscyplinę do oficjalnego programu IO w Atenach w 1896r. Zawody nie odbyły się jednak ze względu na złe warunki pogodowe. Wioślarstwo jest dyscypliną sportową, w której łodzie poruszane są siła mięśni zawodnika. Początkowo zawodnicy siedzieli na nieruchomych ławeczkach lecz od 1857 roku montuje się na łódkach specjalne ruchome wózki, które umożliwiają lepsze wykorzystanie siły wiosłującego. Na osadzie wioślarskiej może znajdować się od jednej do dziewięciu osób (w wydaniu olimpijskim). Wioślarze siedzą odwrotnie do kierunku ruchu - nie dotyczy to jednak będącego na niektórych łodziach specjalnego zawodnika - sternika, który siedzi przodem i dyktuje tempo. Podczas gdy tradycyjne kajaki były drewniane, większość nowoczesnych łodzi wykonana jest z włókna szklanego lub plastiku. Kajaki mają długość od 8,2 m do 19,9 m i szerokość od 59,7 do 62,2cm. Waga kajaków waha się od 14 do 96 kg. Wiosła mają długość około 3 m w przypadku gdy jeden zawodnik porusza dwoma wiosłami (po jednym każda ręką) i 3,82 m w pozostałych konkurencjach (zawodnik porusza obiema rękami jednym wiosłem). Wyścigi olimpijskie odbywają się na specjalnym torze regatowym o długości 2 km (jezioro, rzeka, kanał lub sztuczny tor). Na IO w Sydney wprowadzono nowe klasy łodzi tzw. osady wagi lekkiej w celu wyrównania szans dla osób o słabszej budowie ciała (mężczyźni do 72,5 kg, a kobiety do 57 kg).

23. Zapasy Są jedną z najdawniejszych form rywalizacji sportowej między ludźmi. Najstarsze wzmianki o tej dyscyplinie datuje się na 3000r. p.n.e i pochodzą one z terenów dzisiejszego Iraku. Zapasy znano także w Egipcie, a od 708r. p.n.e. sport ten znalazł się w programie starożytnych Igrzysk Olimpijskich w Grecji - początkowo jako konkurencja pięcioboju, a następnie w połączeniu z walką na pięści (pankration). W XIX wieku sport ten stał się jedną z głównych dyscyplin sportowych Europy i Ameryki. Został włączony do oficjalnego programu pierwszych Igrzysk Nowożytnych w Atenach. W zapasach rozróżnia się styl wolny (popularniejszy w USA i wprowadzony na Igrzyska w 1904 roku) oraz klasyczny (popularniejszy w Europie i wprowadzony obok stylu wolnego na Igrzyska Olimpijskie w 1908 roku). Styl wolny dopuszcza atak na całe ciało przeciwnika, stosując przy tym chwyty rękoma, nogami lub równocześnie rękoma i nogami. Na IO 2004 walczyć będą mężczyźni w kategoriach wagowych: 55 kg, 60 kg, 66 kg, 74 kg, 84 kg, 96 kg, 120 kg oraz kobiety w kategoriach: 48 kg, 55 kg, 63 kg, 72 kg. Styl klasyczny (grecko-rzymski) dopuszcza atak tylko rękami i tylko na ciało przeciwnika od pasa w górę. W stylu klasycznym w Atenach walczyć będą tylko mężczyźni w takich samych kategoriach wagowych jak w stylu wolnym. Walka odbywa się na kwadratowej lub ośmiokątnej macie o boku 12 m, z wyznaczonym polem centralnym (o średnicy 7 metrów) na zewnątrz którego jest pole pasywności (1 metr) i strefa ochronna (1,20 m). Walka polega na położeniu przeciwnika na łopatki lub wygraniu na punkty. W walce stosuje się wiele różnorodnych technik - rzut, chwyty itp. Pojedynek składa się z dwóch trzyminutowych rund, rozdzielonych 30 sekundową przerwą.