Nowoczesne łączniki w konstrukcjach stalowych

1. Nowoczesne łączniki w konstrukcjach stalowych Grzegorz Gremza, Jan Zamorowski, Katedra Konstrukcji Budowlanych Politechnika Śląska

2. Połączenia na łączniki mechaniczne Projektowane według Eurokodu 3 Połączenia na śruby Połączenia konstrukcji cienkościennych na wkręty samowiercące, nity, gwoździe wstrzeliwane i na śruby Projektowane indywidualnie na podstawie np. aprobat Połączenia śrubowo – klejowe, połączenia klejowe Na łączniki specjalne (np. kotwie wklejane, kołki gwintowane) Połączenia bez łączników uzyskane przez odkształcenie blachy 2

3. Zasady wykonania wszystkich typów połączeń śrubowych projektowanych według części 1-8 i 1-4 Eurokodu 3 oraz połączeń elementów cienkościennych projektowanych według części 1-3 Eurokodu 3 określone zostały w europejskiej normie wykonawczej PN-EN 1090-2, zawierającej wytyczne wytwarzania i montażu oraz kontroli wykonania konstrukcji stalowych budowlanych. W normie PN-EN 1090-2 dopuszczono stosowanie również innych łączników i metod połączeń. Właściwości i ewentualne badania tych łączników muszą być jednak zawarte w specyfikacji. 3

4. System oznaczeń części złącznych System oznaczeń części złącznych (śrub, nakrętek, podkładek, kołków, wkrętów itd.) został ustalony w normie PN-ISO 8991. 4

5. Przykład oznaczenia śruby wg PN-ISO 8991: Śruba z łbem sześciokątnym PN-EN ISO 4014-M12x80-8.8-A2P Śruba z łbem sześciokątnym z gwintem o wielkości d = M12, długości nominalnej l = 80 mm i klasie własności mechanicznych 8.8, klasy dokładności A (na co wskazuje nr normy) z powłoką elektrolityczną wg ISO 4042 o symbolu A2P, co oznacza powłokę cynkową, o grubości5 mikronów, o wykończeniu dowolnym. 5

6. Łączniki ze stali węglowych i stopowych Śruby klasy własności 3.6, 4.6, 4.8, 5.6, 5.8, 6.8 produkowane są ze stali węglowych, śruby klas 8.8, 9.8, 10.9 ze stali węglowej lub stopowej hartowanej i odpuszczanej, a klasy 12.9 ze stali stopowej hartowanej i odpuszczanej. W połączeniach projektowanych według części 1-8 Eurokodu 3 (PN-EN 1993-1-8) ogranicza się klasy śrub do następujących: W załącznikach krajowych do Eurokodu 3 poszczególne kraje mogą jeszcze bardziej ograniczyć zakres stosowanych klas własności mechanicznych (dotyczy klas 4.8, 5.8 i 6.8 (patrz PN-EN 10548-1 i [28]). 6

7. Łączniki ze stali nierdzewnych Według normy ISO 3506-1 do 4 na łączniki można stosować stale: - austenityczne A1, A2, A3, A4, A5 (na rynku dostępne głównie A2 i A4), - ferrytyczne F1, - martenzytyczne C1, C3, C4. W PN-EN 1993-1-4 przewidziano możliwość stosowania śrub ze stali A2, A3, A4, A5 do połączeń niesprężanych. W przypadku połączeń sprężanych, wymagane jest doświadczalne potwierdzenie skuteczności takiego rozwiązania. Z kolei zgodnie z PN-EN 1090-2 w połączeniach sprężanych nie należy stosować śrub ze stali nierdzewnej, chyba, że ustalono inaczej. Zgodnie z PN-EN 1993-1-4, nie należy stosować śrub rodzaju A1. 7

8. W przypadku łączników ze stali austenitycznych rozróżnia się klasy: 50, 70, 80. Łączniki ze stali martenzytycznych wykonuje się w klasach: 50, 70, 80, 110, a ze stali ferrytycznych w klasach: 45, 60. Zgodnie z PN-EN 1993-1-4, śruby ścinane ze stali nierdzewnej klas 50, 70 i 80 traktuje się w obliczeniach jako śruby klas 4.6, 5.6 i 8.8. 8

9. Przykładowe gatunki stali nierdzewnych na śruby Cechowanie łączników ze stali nierdzewnych według normy ISO 3506-1 do 4 9

10. Łączniki zabezpieczone antykorozyjne za pomocą powłok Na elementach stalowych stosuje się następujące rodzaje powłok metalicznych: - galwaniczne (elektrolityczne) wg PN-EN ISO 4042, - uzyskane w procesie cynkowania ogniowego wg PN-EN ISO 10684, - cynkowe płatkowe wg PN-EN ISO 10683, - uzyskane w procesie cynkowania mechanicznego, - uzyskane w procesie niklowania chemicznego. Do powłok niemetalicznych zalicza się powłoki uzyskane przez: • czernienie termiczne (olejowe), • oksydowanie (powstaje zwarta powłoka tlenku żelaza, szara), • fosforanowanie, (pasywacja w kwaśnych roztworach zawierających fosfor, powstaje powłoka z trudno rozpuszczalnych soli barwy szarej lub ciemnoszarej), • chromianowanie (pasywacja w kwasie chromowym, różne kolory). Chromianowanie i fosforanowanie są stosowane jako obróbka dodatkowa. 10

11. Powłoki cynkowe na łącznikach Powłoki cynkowe galwaniczne wg PN-EN ISO 4042: - grubość powłoki: od 5 do 25 mikronów, - oznaczenie powłoki: Zn lub A (oraz dodatkowe oznaczenia). Przykład: A2P – powłoka cynkowa galwaniczna, grubości 5 mikrometrów, o wykończeniu dowolnym Powłoki cynkowe zanurzeniowe wg PN-EN ISO 10684: - grubość powłoki: min. 40 mikronów, średnia 50 mikronów, - oznaczenie powłoki: tZn (oraz dodatkowe oznaczenia). Powłoki cynkowe płatkowe wg PN-EN ISO 10683: - grubość powłoki: od 6 mikronów do 12 mikronów, - oznaczenie powłoki: flZn (oraz dodatkowe oznaczenia). Na powłokach cynkowych mogą być wykonywane dodatkowe powłoki konwersyjne lub lakierowe. 11

12. Aby umożliwić osiągnięcie odpowiedniego zacisku złącza, nakrętka powinna swobodnie obracać się na trzpieniu śruby, co należy sprawdzić po dostarczeniu zestawu. W celu uniknięcia wcisku gwintu podczas montażu, w normach PN-EN ISO 4042, PN-EN ISO 10683 i PN-EN ISO 10684 zawarto zalecenia abynominalna grubość powłoki nie przekraczała ¼ minimalnego luzu połączenia gwintowego. W tablicach normowych zamieszczane są grubości powłok przypisane określonemu polu tolerancji. Dodatkowo w normach zaleca się olejenie śrub lub nakrętek ocynkowanych. Zestawy śrubowe przeznaczone do sprężania są smarowane przez producenta. 12

13. Kruchość wodorowa – powłoki galwaniczne i cynkowe zanurzeniowe Na kruchość wodorową są szczególnie narażone wysokohartowane części o wytrzymałości na rozciąganie powyżej 1000 N/mm² i twardości ponad 320HV, czyli do grupy tej zaliczają się śruby klas 10.9 (i 12.9). Nawodorowanie materiału łącznika może nastąpić podczas czyszczenia kwasem, które odbywa się przed nakładaniem powłoki cynkowej. Nadzór nad procesem galwanicznym lub procesem powlekania zanurzeniowego przy cynkowaniu tych wyrobów powinien być prowadzony z zastosowaniem testu wykrywającego kruchość wodorową. Nie wolno cynkować wyrobów śrubowych bez kontroli producenta tych wyrobów nad tym procesem. W przypadku elementów cynkowanych płatkowo, zastosowanie metod wstępnego czyszczenia, które nie powodują powstawania wodoru, eliminuje ryzyko kruchości wodorowej. 13

14. Połączenia na śruby Zakładkowe kat A Połączenia na śruby niesprężane Doczołowe kat. D Połączenia na śruby z iniekcją kat A Połączenia na śruby pasowane Cierne kat. B i C Połączenia na śruby sprężane (w tym połączenia na śruby HRC i z podkładkami DTI) Doczołowe kat. E Połączenia na śruby pasowane Połączenia na śruby z iniekcją kat B i C Połączenia cierne, na śruby pasowane i z iniekcją są zalecane w połączeniach zakładkowych narażonych na wibracje 14

15. Wyroby śrubowe Przykładowe łby: Okrągły z gniazdem 6-kątnym (imbusowy) Kwadratowy Sześciokątny Stożkowy Śruby antykradzieżowej Sześciokątny z kołnierzem Grzybkowy z podsadzeniem Młotkowy Noskowy Przykładowe nakrętki: Nakrętki sześciokątne Kołpakowa Zrywalna antykradzieżowa Sześciokątna z kołnierzem Stożkowa 15

16. Zestawy śrubowe do połączeń niesprężanych W konstrukcjach stalowych wykonywanych zgodnie z PN-EN 1090-2 do połączeń niesprężanych należy stosować zestawy śrubowe ze stali węglowej, stopowej lub nierdzewnej austenitycznej spełniające wymagania zawarte w PN-EN 15048-1 (norma ta dotyczy wielkości gwintu od M12 do M36, lecz nie wyklucza stosowania innych wielkości). Zgodnie z pkt. 4.4.1 w PN-EN 15048-1 można zastosować każdą odpowiednią długość gwintu, a także zastosować każdy odpowiedni kształt łba i wymiar trzpienia, pod warunkiem, że są spełnione wymagania dotyczące wytrzymałości na rozciąganie. Zazwyczaj stosuje się wyroby o kształtach według norm powołanych w p. 1.2.4 PN-EN 1993-1-8 (śruby z łbem sześciokątnym i nakrętki sześciokątne) 16

17. Poszczególne części zestawu mogą być dostarczane w odrębnych pojemnikach. Znak po klasie własności mechanicznych zestawów zgodnych z PN-EN 15048-1 powinien zawierać litery „SB”. Pozostałe części znaku – jak stosowano dotychczas. Przykład cechowania śruby i nakrętki należących do zestawu śrubowego wg PN-EN 15048-1 Zgodnie z pkt. 8.2.2 w PN-EN 1090-2, nominalna średnica śruby w połączeniach elementów konstrukcji nie powinna być mniejsza niż M12, chyba, że w specyfikacji ustalono inaczej. 17

18. Zestawy śrubowe do połączeń sprężanych (PN-EN 14399-1 do 10) Śruby do połączeń sprężanych mogą należeć do systemu HV lub HR. Różnią się one sposobem obróbki materiału, prowadzącym do uzyskania określonych własności mechanicznych. W połączeniu należy konsekwentnie stosować elementy należące tylko do jednego z systemów. Zestawy śrubowe do połączeń sprężanych są bardzo wrażliwe na różnice wynikające z produkcji i smarowania, z tego względu istotne jest, aby cały zestaw był dostarczany przez jednego wytwórcę, który odpowiada za prawidłowe działanie zestawu. Cechowanie zawiera litery HR lub HV po znaku klasy własności mechanicznych oraz znak produ-centa. 18

19. Zestawy są poddawane badaniu przydatności. Badanie to ma na celu sprawdzenie, czy wymagana siła sprężająca: przy zastosowaniu określonej metody napinania, może być uzyskana z wystarczającą rezerwą, przy zapewnieniu, że nie wystąpi przeciągnięcie lub uszkodzenie.Wymaganą siłę sprężającą określa się według wzoru: Zgodnie z poszczególnymi normami wyrobu oraz z zał. H do PN-EN 1090-2, maksymalna siła uzyskana w badaniu Fb,max powinna osiągnąć wartość nie mniejszą niż: , Rys. wg PN-EN 14399-2 gdzie: Fub – nominalna wytrzymałość na rozciąganie materiału łącznika, As – pole przekroju. 19 19

20. Na podstawie krzywych moment obrotowy – siła w trzpieniu śruby uzyskanych w badaniach, można określić wartość współczynników ki oraz km, używanych następnie do ustalania momentu dokręcania: oraz gdzie: Mi – pojedyncza wartość przyłożonego momentu, uzyskiwanego jednocześnie z siłą Fp, n – liczba prób. 20 20

21. Zgodnie z PN-EN 1090-2 w połączeniach sprężanych elementów stalowych stosuje się podkładki hartowane płaskie lub w przypadku potrzeby hartowane klinowe, przy czym: • dla śrub klasy 8.8 stosuje się podkładki pod łeb lub nakrętką, to jest od strony dokręcanej, • w śrubach klasy 10.9 zakłada się podkładki pod łeb i pod nakrętką. • podkładki powinny być tak ułożone, aby ścięcie było od strony łba lub nakrętki, • należy tak dobrać długość trzpienia śruby aby pod nakrętką pozostawały co najmniej cztery pełne zwoje gwintu. Prawidłowy sposób założenia zestawu śrubowego składającego się ze śruby klasy 10.9 i nakrętki klasy 10 oraz określenie długości skleszczenia przedstawiono na rysunku obok: 21 21

22. Przed rozpoczęciem sprężania, łączone części powinny zostać wstępnie dokręcone tak jak w połączeniach niesprężanych. Szczelina po wstępnym skręceniu nie powinna być większa od 2 mm Fot. W. Basiński Dokręcanie odbywa się zazwyczaj przez obrót nakrętki. W przypadku braku dostępu do nakrętki należy przeprowadzić badania kalibracyjne lub zlecić dodatkowe badania u producenta w celu określenia wartości momentu sprężania przez obrót łba. Użyty zestaw do sprężenia i następnie rozkręcony nie powinien być stosowany ponownie. Można ponownie stosować natomiast śruby, które nie były napinane, a tylko wstępnie skręcone. 22 22

23. W celu uzyskania nominalnej, minimalnej siły sprężającej Fp,C, zalecaną wartość momentu dokręcenia Mr,i można obliczyć korzystając ze współczynnika ki lub km podanego przez producenta. Na przykład: Mr,2=km d Fp,C Podawane przez producenta wartości współczynników km lub ki, kalibrowane w zależności od k-klasy (patrz tablica), dotyczą zestawów sprężanych przez obrót nakrętki. 23 23 23

24. Dokręcanie śrub metodą kontrolowanego momentu Zgodnie zpkt. 8.5.3 w PN-EN 1090-2, sprężenie wykonuje się w dwóch etapach, dokręcając po kolei w obu etapach wszystkie łączniki w połączeniu: W pierwszym etapie ustawia się na kluczu moment równy 0,75 momentu Mtest uzyskanego w teście kalibracyjnym lub, w przypadku zestawu k-klasy K2, momentu Mr,2 obliczonego według wzoru: Mr,2=km d Fp,C W drugim etapie klucz ustawia się na: lub M = 1,1*Mtest M = 1,1*Mr,2 gdzie wartość 1,1 odpowiada wartości mnożnika (1+1,65Vk) przy Vk = 0,06 dla klasy K2; Według [17] można przyjąć M2 = km(1+1,65Vk), gdzie km i Vk podawane są przez producenta na podstawie badań kalibracyjnych. 24 24

25. Dokręcanie śrub metodą HRC (TC Bolt, Torshear) Na trzpieniu śruby HRC na końcu części gwintowanej wykonywane jest przewężenie , którego wielkość dobierana jest ze względu na pożądany moment obrotowy, przy którym następuje sprężenie śruby określoną siłą. Gdy moment obrotowy osiąga po-trzebną wartość, końcówka trzpie-nia ulega przerwaniu w zwężonym przekroju szyjki i dalsze dokręcanie jest przerywane. Do dokręcania stosuje się specjalne klucze dwuszczękowe z dwoma współśrodkowymi uchwytami Łączniki te można również dokręcać metodą kontrolowanego momentu lub bezpośrednich wskaźników napięcia. Wg [45], [56] 25

26. Dokręcanie śrub metodą bezpośrednich wskaźników napięcia Zgodnie zpkt. 8.5.6 w PN-EN 1090-2, sprężenie wykonuje się w dwóch etapach, dokręcając po kolei w obu etapach wszystkie łączniki w połączeniu: W pierwszym etapie dokręcania należy uzyskać stan równomiernego ścisłego docisku. Jest to stan, w którym rozpoczyna się zgniatanie wypustek. W drugim etapie, po osiągnięciu określonej wielkości szczeliny, która została ustalona w testach służących kalibracji, powinno się uzyskać nie mniejszą niż wymagana wartość siły sprężającej. Podkładka (wskaźnik DTI) [59] Podstawowy wariant umieszczenia wskaźnika [9] 26

27. Odmiennym od poprzedniego rozwiązaniem jest zestaw składający się z dwóch podkładek, pomiędzy którymi umieszczono dwa pierścienie - zewnętrzny i wewnętrzny, przy czym pierścień zewnętrzny może się luźno obracać Wg [54] Siła sprężająca powoduje ściśnięcie wewnętrznego pierścienia aż do jego głębokiego uplastycznienia, co pozwala na likwidację szczeliny pomiędzy pierścieniem zewnętrznym a podkładkami. Uznaje się, że w chwili, w której przestaje być możliwe poruszanie zewnętrznym pierścieniem zostaje osiągnięta założona siła sprężająca. 27

28. Śruby z iniekcją W połączeniach tego typu, przestrzeń pomiędzy śrubą a ścianką otworu jest z założenia całkowicie wypełniona żywicą, dzięki czemu odkształcenia połączenia są niewielkie, podobne jak w przypadku połączeń na nity lub śruby pasowane. Obciążenia w takich połączeniach są przenoszone przez ścinanie i docisk, a w przypadku dodatkowego sprężenia - również przez tarcie. Iniekcji dokonuje się po sprężeniu. Zgodnie z PN-1090-2 połączenia na śruby z iniekcją są traktowane jako specjalne. 28

29. Śrubonity ze zrywaną końcówką trzpienia Klasy własności mechanicznych śrubonitów odpowiadają klasom własności mechani-cznych śrub. Na rynku są dostępne wyroby klas 8.8 i 10.9. Wg [33] Po nałożeniu nasadki (2), specjalne urządzenie (3) pociąga za końcówkę trzpienia (1), jednocześnie zaciskając nasadkę na rowkach trzpienia i powodując powstanie docisku nasadki i łba do powierzchni łączonych elementów. Po osiągnięciu określonej wartości siły sprężającej, końcówka sworznia ulega przerwaniu w miejscu przewężonym Wg [40] Średnice otworów należy dobierać według zaleceń producentów. 29

30. Śrubonity bez zrywanej końcówki Po nałożeniu nasadki (krok 1), urządzenie mocujące napinana trzpień do żądanej siły (krok 2). Po osiągnięciu żądanej siły, nasadka jest zaciskana na rowkowanym trzpieniu (krok 3). BobTail [40] 30

31. Łączniki do połączeń z jednostronnym dostępem Sworznie jednostronne Gwinty formowane w otworach wykonanych tradycyjnie Gwinty formowane w otworach wykonanych w procesie wiercenia termicznego Połączenie ceownika z rurą (fot. K. Słowiński) Łączniki rozporowe Inne sposoby – np. śruby z łbem młotkowym Połączenie rurowy słup-belka [22] 31

32. Sworznie jednostronne (BOM, Avbolt) Średnice: np. 12.7, 16, 19 mm Zakres grubości łączonych elementów od 2,3 do 41,3 mm. Łącznik Nośność łącznika na rozciąganie wyższa niż śrub klasy 8.8 o zbliżonej średnicy nominalnej. Przewężenie Łącznik po rozłożeniu (fot. S. Swierczyna) Etapy montażu [40] Łączniki te ze względu na uzyskiwaną siłę w trzpieniu można traktować co najwyżej jako częściowo sprężone (~50% siły sprężającej). 32

33. Przekrój połączenia przed obciążeniem [23] Montaż ceownika do rury Przekrój połączenia po obciążeniu [23] 33

34. Łączniki z tulejką spęczaną podczas obrotu nakrętki (Ultra Twist) Średnice tulejki na rdzeniu w przeliczeniu na jednostki metryczne 20, 24 i 27 mm. Otwór może być powiększony względem średnicy łącznika maksymalnie o 1,5 mm dla każdej z trzech średnic. Zakres grubości łączonych elementów (skleszczenie) od 6,4 do 93,5 mm. Wg [40] 34

35. Podczas obrotu nakrętki tulejka ściskana przez końcówkę trzpienia i tulejkę pomocniczą opierającą się na podkładce ścinanej ulega wstępnej deformacji, tworząc pseudo-łeb, tzw bańkę (2). Po zerwaniu podkładki ścinanej następuje dociśnięcie wstępnie zde-formowanej części tulejki do krawędzi otworu i dalsze jej spęczanie, następuje wzrost napięcia w rdzeniu (3). Osadzanie łącznika kończy się w chwili zerwania rdzenia (4). 35

36. Połączenia „flowdrill” – wiercenie termiczne W połączeniu wykorzystuje się trady-cyjne śruby, wkręcane w odpowiednio przygotowane otwory. Z uwagi na to, że wytworzona w procesie termicznym tulejka jest dłuższa niż wynosi grubość ścianki rury, możliwe jest uzyskanie gwintu o większej długości niż w przypadku tradycyjnie wykonanego otworu. 36

37. Łącznik rozporowy do konstrukcji stalowych (Hollobolt) [44] Ocynkowane łączniki klasy 8.8 są wytwarzane o średnicy trzpienia od M8 do M20, z łbami sześciokątnymi lub łbami o innych kształtach. Minimalna wymagana grubość blachy od strony łba wynosi 8 mm. Rozpieranie koszulki następuje podczas dokręcania łba przy zablokowaniu kołnierza. Istnieją różne wariacje tego rozwiązania (np. Lindabolt). 37

38. Wkładki gwintu do montażu zaślepiającego (HolloFast) [44] Wkładka składa się z radełkowanej tulejki i stożkowej nakrętki. Średnice trzpienia wprowadzanej śruby od M8 do M16, grubość materiału - np. 5 do 16 mm dla śruby M16. Tulejka wraz ze stożkiem blokowana jest w ciasnym otworze (luz max. 0,2 mm) dzięki radełkowaniu, następnie wprowadza się śrubę klasy 8.8, dokręcając ją za pomocą standardowego klucza określonym momentem, np. 147 Nm dla śruby M16 (nieco mniej niż przy pełnym sprężaniu) 38

39. Zestawy śrubowe ze składaną podkładką (Oneside) [29] Do otworu wprowadzana jest specjalnego kształtu śruba, a następnie składana podkładka. Podkładka ta wraz ze zgrubieniem na końcu trzpienia pełni funkcję łba śruby. Od zewnątrz zakłada się częściowo wpuszczaną podkładkę oraz tradycyjna nakrętkę. Średnice łączników to M6 do M39; klasy własności mechanicznych 4.6, 8.8, 10.9 i 12.9. Po wstępnym złożeniu zestawu, dalsze dokręcanie odbywa się za pomocą kluczy używanych do dokręcania tradycyjnych śrub. 39

40. Zaletą rozwiązania jest możliwość osiągnięcia pełnej nośności na rozciąganie trzpienia śruby; dzięki zastosowaniu tulejki (opcjonalnie) oraz dzięki wpuszczanym podkładkom jest również możliwe uniknięcie znacznego spadku nośności łącznika przy ścinaniu. Wadą rozwiązania jest konieczność stosowania znacznie powiększonych otworów powodujących osłabienie przekroju (np. dla śruby M16 otwór o średnicy 24 mm) oraz potrzebne miejsce na śrubę po stronie niewidocznej podczas jej wprowadzania. 40

41. Zabezpieczenie połączeń gwintowych przed odkręcaniem W przypadku, gdy w połączeniu mogą występować drgania, to istnieje ryzyko obluzowania się nakrętki. Jeżeli oprócz dokręcenia mają być zastosowane inne środki zapobiegające odkręcaniu nakrętek, powinno to być określone w specyfikacji. Śruby i nakrętki nie powinny być spawane, chyba, że w specyfikacji ustalono inaczej. Nie dotyczy to specjalnych nakrętek do spawania lub do zgrzewania. W połączeniach na śruby sprężane samo dokręcenie przy sprężaniu jest wystarczające i nie stosuje się dodatkowych środków blokujących nakrętki. 41

42. Zabezpieczenie połączeń gwintowych przed odkręcaniem Podstawowym sposobem zabezpieczania przed odkręceniem zalecanym przez PN-EN 1090-2 jest stosowanie nakrętek samozabezpieczających, zwanych też potocznie samohamownymi lub samokontrującymi. Nakrętka samokontrująca jednolita Nakrętka samokontrująca z wkładką poliamidową W normach powołanych w PN-EN 1090-2 podawany jest minimalny wymagany moment odkręcania dla nakrętek samozabezpieczających. 42

43. Nowsze metody mechaniczne i chemiczne: Zestaw podkładek blokujących [51]: Powłoki preaplikowane i kleje anaerobowe do połączeń łatwo, średnio i trudno rozbieralnych, uaktywniające się w kontakcie z metalem: [M43]: 43

44. Inne znane metody: itd... Skuteczność metod zabezpieczania przed spadkiem napięcia w śrubie wg [46]. 44

45. W katalogach producentów oraz normach wyrobów są zawarte liczne kombinacje materiałowe trzpień/rdzeń (w nawiasach podano opisy materiału stosowane w normach wyrobu): - stal ocynkowana/stal ocynkowana (St/St), -  stal nierdzewna/stal nierdzewna (A2/A2) lub (A4/A4), -  stop aluminium/stal ocynkowana (AlA/St), -  stop aluminium/stop aluminium (AlA/AlA), - stop aluminium/stal nierdzewna, -  miedź/stal nierdzewna, -  miedź/stal ocynkowana (Cu/St), -  miedź/stal z warstwą ochronną, -  miedź/brąz (Cu/Br), -  miedzionikiel/stal ocynkowana (NiCu/St), -  miedzionikiel/stal nierdzewna, - stop Monela. 45

46. Różnekształtytrzpieninitówwg PN-ENISO14588przedstawionona rysunku: otwarte zamkniętyy dzielone szczelinowy Najczęściej stosuje się nity jednostronne o średnicach od 2,4 do 6,4 mm. W handlu są dostępne nity o grubości skleszczenia od 0,5 mm do 30 mm. Maksymalna grubość skleszczenia powinna wynosić od 3 do 4 średnic nitu. Nity mogą występować w ofercie handlowej jako tzw. nity standardowe lub jako nity szczelne, z zamkniętym trzpieniem. szczelny standardowy Średnice otworów są większe od 0,1 do 0,2 mm od średnicy nitu. Średnica nitu nie powinna być nie mniejsza niż grubość łączonych elementów, odległość nitu od krawędzi – 2 średnice nitu. 46

47. Dobór materiału nitu i części łączonych Ze względu na wpływ korozji, istotny jest dobór materiału trzpienia i łączonych częściw zależności od łączonych materiałów. Kombinacje materiałów trzpienia i łączonych części przedstawiono w tablicy: 47

48. Wkręty samogwintujące i samowiercące Zgodnie z pkt. 5.6.11 PN-EN 1090-2, i p. 5.6.4. PN-EN 1090-3 w konstrukcjach stalowych i aluminiowych można stosować wkręty: • samowiercące wg EN-ISO 15480 o zakresach gwintów od ST 2,9 do ST 6,3 mm, • samogwintujące zgodne z EN ISO 1481, 7049, 1479 oraz ISO 10509 o zakresach gwintów od ST 2,2 do ST 9,5 mm. Wkręty samowiercące 48

49. Klasy wkrętów o średnicach znamionowych od 1 do 10 mm W opisie wkrętów stosuje się te same klasy własności mechanicznych jak dla śrub, przy czym w przypadku wkrętów klas 8.8, 9.8, 10.9 i 12.9 o średnicach znamionowych od 1 do 10 mm określa się wg PN-EN 20898-7 minimalną wartość momentu skręcającego, powodującego ich zniszczenie. Schemat badania wkręta wg PN-EN 20898-7 i PN-EN ISO 3506-1 49

50. Montaż wkrętów Wkręty należy montować za pomocą wkrętarek (zakrętarek) z regulowanym momentem dokręcenia, nie należy przy tym stosować wkrętarek udarowych. W przypadku wkrętów samogwintujących, lecz nie samowiercących, konieczne jest wykonanie otworu. Otwory te są mniejsze od średnicy wkręta. W czasie wkręcania następuje plastyczna deformacja połączenia, co pozwala na lepsze osadzenie elementu. Przykładowe zakończenia wkrętów samogwintujących (Jezierski, Kowalik [13]) 50