Proloog : “Geef nooit op, geef je nooit gewonnen.” oorlogskreet

2. Proloog : “Geef nooit op, geef je nooit gewonnen.” oorlogskreet

3. Ze lag er ongenaakbaar bij. Een eeuwige adem golfde over haar rug. Ze leek onbereikbaar, of was dit een illusie? Philippe keek naar de besneeuwde toppen die zich voor hem uitstrekten. Het geluid van de stilte weergalmde in zijn oren. De Annapurna van Tibet was met haar 8026 m echt wel de ‘goddelijke moeder’ zoals haar naam in het Sanskriet weergaf. Haar schoonheid was overweldigend.

5. Hoofdstuk 4 : “Dood voor oneer.” Massada ceremonie

6. Besef, Gidonim, dat jullie als enigen hier onbeschermd zijn door een uniform. Als krijgsgevangenen worden jullie niet beschermd door de Conventie van Genève, die alle krijgsgevangenen onder haar hoede neemt. Jullie staan er alleen voor, altijd. Maar laten we bidden dat deze situatie zich nooit zal voordoen. Wij zullen nooit falen. Ik wil deze plechtigheid afsluiten met deze bedenking. Israël verdedigen is jullie plicht. Maar Israël is een staat en vechten voor een abstract begrip is moeilijk. Maar Israël is meer.

8. Hoofdstuk 5 : “If I can make it there....” Frank Sinatra

9. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat een rabbi een grote menora ontstak. De vlammen van de reusachtige kaarsen deden de gezichten van de omstaanders in een rode gloed baden. Iedereen was stil geworden, de drukte van New York leek volledig in dit moment verzwolgen. Natasja nam Philippes hand stevig vast. “Bedankt,” fluisterde ze. “Graag gedaan. Dat weet je.”

11. Hoofdstuk 7 : “Und der Haifisch, der hat Zähne Und die trägt er im Gesicht. Und Maceath, der hat ein Messer Doch das Messer sieht man nicht.” Bertolt Brecht

12. Plots verblindden twee koplampen hem. Hij bevroor ter plekke. Net als de konijnen, dacht hij bitter. Een schaduw verscheen vanachter het geopende portier.

14. Hoofdstuk 11 : “Hush little baby, don’t say a word…” Oud kinderliedje

15. Ondertussen streelde hij het blonde jongenshoofdje en bracht het zachtjes naar zich toe, terwijl hij neuriede. "Cara mia, wees niet bang, jij mag slapen dagenlang, cara mia…Hush hush hush“ Zijn ene hand duwde uitnodigend op het kussen. Neville stond verstijfd. Het spook had hem ingehaald.

17. Hoofdstuk 17 : “All that lives must die, passing through nature to eternity.” Shakespeare, Hamlet, Act I, scene 2

18. Dat ijs kon hen onmogelijk houden. Plots zag hij een hand over de rand van de kloof verschijnen. “Philippe, pak mijn hand. Vertrouw me.” Hij klemde zijn handen wanhopig aan zijn pikhouweel vast, die zekerheid kon hij gewoon niet loslaten. “Philippe, je hand.” Het gekraak van het ijs nam weer vervaarlijk toe. Langzaam loste hij zijn greep en gaf hij zich over aan de zwaartekracht. De leegte zoog hem naar zich toe.

20. “En aan haar zal ik geven in mijn huis en binnen mijn muren een gedenkteken, een eeuwigdurende naam (een yad vashem), dat nooit zal afgesneden worden.” Isaiah, Hoofdstuk 56, Vers 5

21. Ann en Marc wensen jullie veel leesplezier!