Download
1 / 13
E N D
Walc jest tańcem wirowym pochodzenia niemieckiego o umiarkowanym tempie, w metrum 3/4. Za prototyp walca uchodzą tzw. taniec niemiecki w takcie 3/8 orazpokrewne lendler, Steirischer (zwany w Polsce sztajerkiem), Dreher – czyli obracany – oraz Roller – czyli toczony. Walc był początkowo tańcem podmiejskim; tańczono go tylko w podrzędnych lokalach. Tempo tańca początkowo było wolne, wirowano na jak najmniejszej przestrzeni, czyli w miejscu i to uchodziło za dowód kunsztu tanecznego. Z przedmieść walc wkroczył do sal balowych i do salonów mieszczańskich, a nawet arystokracji
Tańce niemieckie komponowali m.in.: Joseph Haydn Ludwig van Beethoven Wolfgang Amadeus Mozart Franz Schubert
WALC WIEDEŃSKI Początki walca sięgają co najmniej XIV w. i pewne jest, że taniec ten nie jest dziełem jednego pokolenia, ale ewoluował przez wieki. Walc wiedeński wywodzi się prawdopodobnie z ludowych tańców południowych Niemiec i Austrii. Walc na salony trafił na początku XIX podczas Kongresu Wiedeńskiego. Kiedy po raz pierwszy zatańczono go na dworze wiedeńskim damy ostentacyjnie opuściły salę balową, zgorszone tym, że mężczyźni na oczach wszystkich obejmowali kobiety. Moralizatorzy protestowali, straszono zgubnymi konsekwencjami dla zdrowia, które miało wywoływać wirowanie w tańcu, powoływano się nawet na wypadki śmiertelne! Ostatecznie jednak ten piękny i romantyczny taniec zdobył uznanie wśród arystokracji i dzisiaj jest najstarszym i najbardziej eleganckim tańcem standardowym.
WALCWIEDEŃSKIjest szybszy niż jego młodszy brat walc angielski i nazywany jest tańcem wirowym, bo jego główna cechą jest rotacyjny ruch obrotowy w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Ruch ten powinien być mocny, ale płynny, pozbawiony podskoków. Akcja unoszeń i opadań musi być delikatna. Podobnie jak w walcu angielskim sylwetki tancerzy muszą być niezmienne i stykać się od kolan aż po mostek partnerki. Ciekawostka jest to, że walc wiedeński ma tylko 5 figur: obrót w prawo, obrót w lewo, krok zmienny, natural fleckerl i reversefleckerl.
Tradycyjne stroje noszone w Niemczech i Austrii noszą wiele cech wspólnych. Najbardziej popularny był ciepły i odporny na zużycie wełniany filc. Kobiety obu nacji nosiły szyte z niego szerokie i sztywne spódnice, nieco krótsze niż szlachcianki i mieszczki, co jest wspólne dla wszystkich chłopek pracujących na roli. Spódnice bardziej oficjalne były dłuższe i jaśniejsze. Najjaśniejsze i najbardziej misternie zdobione (haftem i koronkami) suknie oficjalne nosiły mieszkanki Bawarii, na co dzień noszące krótkie i kolorowe spódnice, do których zakładały rodzaj sznurówki wiązanej z przodu i bawełniane fichudrukowane w kolorowe kwiaty. Pod koniec XIX wieku gorsety wiązano nie wstążkami, a geschnuer– łańcuszkami z ozdobnymi haczykami.
Kobiety nosiły ubrania raczej jednokolorowe, a niemal wcale nie utrwaliły się tam paski czy motywy kwiatowe. Najbardziej spektakularne wydają się stroje z Badenii-Wirtembergii i Saksonii. Saksonki prawie do końca XIX wieku nosiły tradycyjne stroje: krótką tuż za kolano spódnicę, rodzaj płaszcza wiązanego w talii wyraźną kokardą i wysokie, cylindryczne czepce zdobione piórami. Nawet te bardziej postępowe spośród kobiet, których sylwetka nadążała za modą, pozostawały przy tradycyjnych, tubalnych nakryciach głowy, wykonanych z usztywnionych czarnych koronek.
Nakrycia głowy w Badenii-Wirtembergii przypominają z kolei czepce elżbietańskie lub popularne w tym okresie w Anglii stojące kołnierze. Najbardziej powszechnym kapeluszem był bollenhut z płaskim rondem i wieloma czarnymi lub czerwonymi pomponami na czubku, wykończony czasem usztywnianą koronką otaczająca głowę niczym korona i taśmami, spływającymi na plecy aż do pasa, na staranie zaplecionych w warkocze włosach.
Stroje ludowe DIRNDLljest tradycyjnym, kobiecym, ludowym strojem noszonym w południowych Niemczech i Austrii, opartym o historyczny ubiór chłopów zamieszkującychAlpy. Wbrew pozorom wyglądający na prosty i zwyczajny ubiór, dzisiejszy Dirndl może być bardzo drogi. Zimowy Dirndljest ciężki , zrobiony z ciepłych materiałów o ciemnym zabarwieniu. Dirndl noszony w lato jest lekki i jasny, o żywym zabarwieniu. Dodatkami do tego ubioru mogą być różnego rodzaju ozdoby, jak i paski, kapelusze oraz rękawiczki.Węzełna fartuchu może oznaczać status osoby. Gdy jest zawiązany po lewej strony, nosząca go dziewczyna jest panną. Z prawej noszony jest przez mężatki, a z tyłu przez wdowy.
zielone kapelusze Biała bluzka białakoszula gorset spodniena szelkach z czerwoną obramówką spódnica fartuch
koniec Maria Tworzydło Alicja Górecka Gabriela Ryżak
