Park Wilsona w Poznaniu

1. Park Wilsona w Poznaniu Jest to najstarszy poznański park publiczny. Zajmuje on powierzchnię 7,2 ha, a jego początki sięgają 1834 roku. W 1834 roku teren ten został wykupiony przez Towarzystwo do Upiększania Miasta i założono tu szkółkę drzew. W 1902 Towarzystwo przekazało szkółkę miastu. Powstał tu pierwszy w Poznaniu ogród botaniczny. Na terenie parku w 1910 wzniesiono palmiarnię. Po wojnie, w 1926, park otrzymał patrona - prezydenta USA Thomasa Woodrow Wilsona. W Parku stoi również murowana muszla koncertowa z 1936 roku, a także odlana w 1891 roku rzeźba Perseusza i Andromedy. Była ona podarkiem dla miasta od cesarzowej Wiktorii z okazji jej wizyty w Poznaniu w 1888 r. Park składa się z dwóch części: południowej i północnej. Południowa, ze stawami, sztucznymi wzniesieniami i alpinarium, utrzymana jest w stylu angielskim, naśladującym dziką naturę. Północna, przylegająca do Palmiarni w stylu francuskim, charakteryzującym się geometrycznym układem ścieżek i roślinności. Na terenie parku znajdują się dwa (drzewa), pomniki przyrody: platan o obwodzie pnia 410 cm i wierzba o obwodzie 430 cm.

2. Najliczniej występującymi drzewami w parku są: klon pospolity, klon jawor, dąb, szypułkowy, lipa drobnolistna. Spotkamy także: robinię akacjową, świerki pospolite, brzozy brodawkowate, kasztanowce zwyczajne, buki, graby pospolite, cisy pospolite, klony polne, klony srebrzyste, potężne platany klonolistne, jesiony wyniosłe, daglezje, orzecha szarego i sosnę czarną. Krzewy reprezentowane są głównie przez śnieguliczkę białą i jaśminowce wonne, występuje też lilak pospolity, forsycja i magnolia. Park wpisany jest do rejestru zabytków.