FRANSA EĞİTİM SİSTEMİ

1. FRANSA EĞİTİM SİSTEMİ 090625007 Eray EĞMİR

4. GENEL BİLGİLER Resmi Adı: Fransa Cumhuriyeti Yönetim biçimi: Parlamenter Başkanlık Tipi Cumhuriyet Başkent: Paris Resmi Dil: Fransızca Para birimi: Euro (EUR) Yüzölçümü: 547.030 km2 Nüfusu: 63.587.700(temmuz 2006 verileri) Nüfus Yoğunluğu(km2 başına): 110 kişi Gelişmişlik Endeksi: 0.961(8.- yüksek) (http://tr.wikipedia.org/wiki/Fransa)

5. FRANSA’DA EĞİTİMİN GENEL YAPISI Fransa’da merkeziyetçi bir yönetim yapısı olduğundan tüm eğitim sistemi devlet denetiminde olup yönetimde en üst makam Milli Eğitim, Araştırma ve Teknoloji Bakanlığı’dır. Fransa’da eğitimin merkezi yapısı 1808 Napolyon dönemine kadar dayanır. 1828’e kadar kilisenin başı eğitimin de başı idi. 1945’te Milli Eğitim Bakanlığı oluşturuldu. Sonraları çıkarılan yasalarla merkeziyetçilik keskinleştirildi. Bu katı merkeziyetçilik 1982 yılına kadar devam etti. (Sözer, Anadolu Üniv.,1997) Fransa, devlet tarafından kullanılan bazı yetki ve sorumlulukları bölgelere aktarmaya karar verdikten sonra, 1982'den itibaren yerinden yönetim çalışmalarına hız vermiş ve bu çalışmalarını 1987'de tamamlamıştır (Demirel, 1998).

6. Fransız eğitim sistemi, bölgesel düzeyde üç idari birime ayrılmıştır. Bunlar büyüklüklerine göre; üniversite bölgesi(académies), taşra teşkilatı(département) ve mahalli birimlerdir(communé). Fransa 28 üniversite bölgesine bölünmüştür. Her üniversite bölgesinin başında bir rektör bulunur. Rektör, üniversite ve yüksekokullar dahil bölgesindeki tüm öğretim kurumlarından sorumludur. Rektöre her bir eğitim basamağı için bölge müfettişleri yardımcı olurlar(Ada, Pegem,2009).

7. Fransa'da eğitim laiktir. Yani devlete ait eğitim kurumlarında dinî eğitim yapılmaz. Eğitim ücretsizdir ve kamuya ait bir hizmet alanıdır. Eğitimciler Millî Eğitim Bakanlığı tarafından atanır. Fransa’da ve kendisine bağlı denizaşırı bölgelerdeki (DOM) öğrenci nüfusu 14.940.900 olarak kaydedilmiştir. Bunların 6.529.000’i okul öncesi ve ilköğretim, 5.596.000’i ortaöğretim ve 2.209.000’i de yükseköğretim öğrencisidir. Öğretim dili Fransızcadır. Bölgesel dillerde eğitim ise modern diller çalışma dalının bir parçası olarak verilmektedir(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html)

8. Eğitim sisteminin genel amacı; bir yandan herkesi okullu yapmak, “okulu terk etme” oranını (yaklaşık %10) azaltmak, meslekî ve teknik eğitime duyulan soğukluğu önlemek, diğer yandan sorumlu ve kültürlü, toplumda ve aktif hayatın her alanında yer alabilecek, toplumun ve ekonomik faaliyetlerin gelecekteki tekamülüne uyum sağlayabilecek, yeni bilgileri transfer edebilecek vatandaşlar yetiştirmektir(Ada, Pegem,2009).

9. İlköğretimde öğrenim gören öğrencilerin %86,5’ini ve ortaöğretimde öğrenim gören öğrencilerin %79,9’unu kapsayan kamu sektörüne ait parasız okulların yanı sıra yine aynı düzeylerde eğitim veren özel okullar da mevcuttur; bu özel okulların büyük çoğunluğu devletle bir sözleşme imzalamıştır ve bu sözleşme sayesinde devlet, öğretmen ücretlerinin ödenmesiyle ilgili sorumluluğu üstlenebilmekte ve contratsd’association(“birlik/ortaklık sözleşmeleri”) adı verilen sözleşmeler sayesinde de söz konusu okulun işleyişini kontrol altında tutabilmektedir(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

10. Okul yılı, Eylül ve Haziran ayları arasında 180 günü kapsamaktadır. Okullar haftada 6 gün açıktır; ancak, Çarşamba ve Cumartesi öğleden sonraları ders yapılmamaktadır. bu zamanlarda sportif, sanatsal ve kültürel etkinlikler yapılmaktadır. Müfredat dışı bu etkinlikler yerel kurullar veya birlikler tarafından düzenlenir. Ders saatleri genelde 55 dakika olup dersler arasında 5 dakika teneffüs vardır(Kalkan, 2006).

11. A-OKUL ÖNCESİ EĞİTİM Fransa, “okul öncesi” eğitimle ilgili uzun bir geleneğe sahiptir. Fransa’da okul öncesi eğitimle ilgili ilk kurum 1771 yılında "Pastör Okulları" adıyla Vosges’te açılmıştır (http://tugeb.org.tr). Okul öncesi eğitim 2-6 yaş arası çocukları kapsar. Zorunlu olmamasına rağmen 2 yaşındaki çocukların %32’si, 3 yaşındaki çocukların % 93’ü, 4 ve 5 yaşındaki çocukların ise % 100’ü okul öncesi eğitime devam etmektedir.Yaklaşık olarak 2.146.000 (2-5 yaş arası toplam çocuk sayısının %85’i) çocuk okul öncesi eğitim almaktadır. (Ada, Pegem,2009).

12. Genel olarak anaokulu(écolematernelle) adı verilen okul öncesi eğitim kurumları büyük yerleşim birimlerinde ve kentlerde bağımsız okullar olarak; küçük yerleşim birimlerinde ise ilkokulların bünyesinde özel sınıflar olarak hizmet verirler(Sözer, Anadolu Üniv.,1997) Okul öncesi eğitim kurumlarının % 85’i kamu okullarıdır. Kamu kesimine ait “okul öncesi” eğitim veren okullar ya da “kreşler”, eğitim bakanlığının sorumluluğu altındadır ve bu okullar ücretsizdir. Çocukların %1,5’unun kayıtlı olduğu özel okullarda ise, ebeveynler okul ücretlerinin kendi paylarına düşen kısmını öderler(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

13. Okul öncesi eğitim İlk Öğrenimler Kademesi olarak adlandırılır ve üç kademeye ayrılmıştır. Bunlar 3 yaş için “küçük” grup (petitesection), 4 yaş için orta grup (moyennesection) ve 5-6 yaş için “büyük” veya “temel” gruptur(grandesection)(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html). Okul öncesi eğitimde, çocukların iletişimsel, bedensel, sanatsal becerilerinin ve öğrenme yeteneklerinin geliştirilmesi, onların sosyalleşmesi ve ileriki okul yaşamına hazırlanmaları amaçlanmaktadır. Haftalık ders saati 26’dır. Bu kademede Fransızca, ortak yaşam, matematik, dünyanın keşfi, sanat eğitimi, beden eğitimi, yabancı dil ve bölgesel dil ile okuma-yazma dersleri verilmektedir.(http://www.e-sosder.com/dergi/25091-110)

14. B- İLKÖĞRETİM Fransa’da 1959 yılında yürürlüğe giren Eğitim Yasası(Berthoin planı) ile zorunlu temel eğitimin süresi 10 yıla çıkartılmıştır. 6-16 yaş arasındaki çocukları kapsayan zorunlu eğitimin beş yılı ilköğretimde, dört yılı ortaöğretimin I. devresinde verilir. Ortaöğretimin I. Devresini bitiren öğrencilerin, zorunlu temel eğitimlerini tamamlayabilmeleri için,ortaöğretim II. Devrede genel eğitim, teknik eğitim veya mesleki eğitim liselerinden birinde bir yıl daha tam zamanlı öğrenim görmeleri zorunludur(Ada, Pegem,2009)

15. İlköğretim(écoleélementaire)zorunlu eğitimin ilk basamağını oluşturmakta olup, beş yıl sürer ve parasızdır.Temel işlevi çocukları ortaöğretime hazırlamak olan ilkokuldaki eğitimin amacı, çocukların sözlü anlatım, okuma, yazma, aritmetik gibi temel dilsel ve zihinsel becerilerini , bilgilerini , yeteneklerini , sanatsal yaratıcılıklarını , bedensel ve el becerilerini geliştirmek, bölgesel ve yerel özellikleri dikkate alarak aile ile birlikte çocukların ahlaki ve yurttaşlık eğitimini sağlamaktır(Ada, Pegem,2009).

16. 6 – 11 yaş arasındaki çocukların devam ettikleri ilkokulda öğretim iki devreye ayrılır. Çocuğun temel bilgi ve becerileri öğrendiği birinci devre ilk iki yılı kapsar.1. sınıf hazırlık sınıfı, 2. sınıf da temel sınıf olarak değerlendirilir.Temel bilgi ve becerilerin sağlamlaştırıldığı ve derinleştirildiği ikinci devre son üç sınıfı kapsar. Nüfus artışının oldukça düşük olması sebebiyle(0,48), ilkokullardaki öğrenci sayısı azalmaktadır, sınıflarda ortalama öğrenci sayısı 22.6’dır(http://www.universite-toplum.org/text).

17. İlkokullarda haftada 26-27 saat ders yapılır.Bölgelere göre haftalık ders saatlerinde değişiklikler olabilir. İlkokulun beş sınıfında yer alan dersler:

18. İlkokulun bitiminde öğrenci, herhangi bir bitirme sınavına girmeden ve diploma almadan ortaöğretime yönlendirilir. İlkokulda değerlendirme, her devrenin sonunda ulaşılması öngörülen eğitim amaçlarına göre yapılır. Öğretmen, öğrencileri hem davranış yönünden hem de kazandığı temel bilgi ve beceriler yönünden değerlendirir. Başarı değerlendirmesi, ilk üç sınıfta öğretmenin doğrudan gözlemleri ile sınıf içi etkinliklere göre yapılır. Genel olarak yazılı ve sözlü sınavlara dayalı başarı değerlendirmesine 4. sınıftan itibaren yer verilir. Bu değerlendirmeler sonucunda başarısız öğrenciler sınıf tekrarı yaparlar. Öğrencinin sınıf tekrar etmesine, sınıf öğretmeninin önerisi ile öğretmenler kurulu karar verir(Ada, Pegem,2009).

19. C- ORTAÖĞRETİM Fransa eğitim sistemi içerisinde ortaöğretimin, gerek zorunlu eğitimin bir parçasını oluşturması, gerek de öğrencilerin üniversiteye ve mesleğe hazırlanması gibi nedenlerle önemli bir yeri vardır. 11 Temmuz 1975 tarihli yasa ile yeniden düzenlenen ortaöğretim basamağı iki devrelidir. Ortaöğretim I. devreyi , tüm öğrencilere ortak bir genel eğitimin verildiği ve onların istek ve eğilimlerine göre , II. devredeki yükseköğretime veya mesleğe götüren eğitim yollarına hazırlandıkları dört yıllık kolejler oluşturur. Ortaöğretim II. devre ise, öğrencilere üç yıllık bir eğitimle ilgi, istek ve başarılarına göre akademik veya mesleki yükseköğretime veya mesleğe hazırlayan genel,teknik ve meslek liselerini kapsar(Sözer, Anadolu Üniv.,1997) .

20. ORTAÖĞRETİM I. DEVRE 11-15 yaş arasındaki öğrencilerin eğitim gördüğü bu dönemde, eğitim 4 yıl sürer ve kolej(collège) adı verilen okullarda gerçekleşir. Sınıflar yukarıdan aşağıya doğru, “altıncı, beşinci, dördüncü ve üçüncü sınıflar” biçiminde düzenlenmiştir. Kolejlerde ilk yıl ( 6.sınıf ) gözlem ve uyum devresi; 2. ve 3. yıl( 7. ve 8. sınıflar ) pekiştirme ve geliştirme devresi ; son öğretim yılı da( 9. sınıf ) yönlendirme devresi olarak adlandırılmaktadır. Bu çağ öğrencilerin okullaşma oranı % 100’dür(Ada, Pegem,2009).

21. Kolejde öğrenciler, her üç devrede de haftada 24 saat ortak dersleri görürler.Ayrıca bazı dersler için(Fransızca, matematik, yabancı dil) takviye dersi yapılır.Yönlendirme devresinde ortak derslere ek olarak zorunlu seçmeli dersler de yer alır. Yönlendirme kademesinde, öğrenciler üç tip liseden(genel lise, meslek lisesi, teknik lise) birisine yönlendirilmektedir. Kolejde dört yıllık öğrenimlerini bitiren ve 15 yaşını dolduran öğrenciler, zorunlu eğitim süresini tamamlamak için, ortaöğretimin ikinci basamağında, ya genel eğitime yönelik bir lisede ya da bir meslek lisesinde en az bir yıl süreyle tam zamanlı bir eğitim görmek zorundadır(Sözer, Anadolu Üniv.,1997) .

22. Öğrencinin kolejden sonra devam edeceği eğitim türüne sınıf öğretmenler kurulu karar verir. Velinin bu karara itiraz hakkı bulunmaktadır. Kolej eğitimlerini tamamlayan öğrenciler, son iki yıllarında aldıkları notlara ve girecekleri ulusal bir sınavda gösterdikleri başarıya göre bir ulusal sertifika(brevet) almaya hak kazanırlar. Brevet, sahip olunması gereken zorunlu bir yeterlilik derecesi olmamaktadır. Ayrıca, öğrencilerin bir liseye kayıt yaptırıp eğitimlerine devam etmeleri, bahsi geçen bu ulusal sınavı geçip geçmemelerine bağlı değildir. Sınavın yapılmasındaki amaç ülke çapında öğrencilerin düzeylerini karşılaştırmaktır(Ada, Pegem,2009).

23. ORTAÖĞRETİM II. DEVRE Ortaöğretim II. devrenin kurumları, kolejin devamı olan ve kısaca lise(lycee) olarak adlandırılan genel eğitim ve teknik eğitim amaçlı liseler ile mesleki eğitim amaçlı liselerdir. Genel ve teknik liseler üç yıl sürer. Liselerde, birinci yıl “belirleme”, ikinci ve üçüncü yıllar ise “bitirme” devresi olarak adlandırılmaktadır. Üç sınıfı başarıyla tamamlayan öğrenciler lise bitirme sınavı olan Bakalorya (baccalauréat)'ya hazırlanırlar. Genel ve teknik lise diplomaları öğrencilere yükseköğretime girme hakkını kazandırır. Bu çağ öğrencilerinin okullaşma oranı %92'dir. Lise öğrencilerinin %70'i bakalorya düzeyine ulaşmaktadır(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

24. Lise öğrencileri ortak olarak aldıkları iki senelik eğitimin ardından, girmek istedikleri bakalorya sınavının türünü seçer. Buna göre gruplara ayrılan öğrenciler, çalışmalarını o yönde sürdürürler. Bakalorya sınavının türü üç genel kategoriden (ekonomik ve sosyal, edebi veya bilimsel) veya yedi teknolojik kategoriden biri olabilir(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

25. Meslek liseleri iki yıllık olup, BEP (Brevetd'EtudesProfessionnelles, Meslekî Eğitim Diploması) veya CAP (Certificatd'AptitudeProfessionnelle, Meslekî Yeterlilik Diploması) diye adlandırılan, meslek eğitimin birinci aşamasını oluşturan diplomaları vermektedir. Bu yeterlilik dereceleri, öğrencilerin mezun olur olmaz iş bulabilmelerini sağlamaya yöneliktir. İki yıl daha devam edildiğinde teknik lise diploması (baccalauréatprofessionnel ) için sınavlara girilebilir(Ada, Pegem,2009)

26. MESLEKİ EĞİTİM Fransa eğitim sisteminde mesleki eğitim önemli bir yer tutmaktadır. Sanayi sektörünün ihtiyaçlarını karşılamak için 1985 yılında meslek liselerinde düzenlemeler yapılmıştır. Öğrenciler çeşitli meslek gruplarında çalışabilmek için çeşitli programlarda öğrenim görmektedir. Bu programlar şöyle sınıflanır: 1-Meslek Sertifikası Programı: Öğrencilere bazı meslek dallarında bu mesleği yürütebilecek düzeyde temel mesleki bilgi ve becerilerin kazandırılmasının amaçlandığı bu program genel olarak 10. sınıfı kapsar. Öğretimlerini başarıyla tamamlayan öğrenciler ,ilgili meslek dalında yeterli niteliklere sahip olduklarını gösteren meslek sertifikasını alırlar.Bu sertifikayı alan öğrencilerin bir kısmı doğrudan o meslek dalında nitelikli elemen olarak çalışmaya başlarlar(Sözer, Anadolu Üniv.,1997).

27. 2-Orta Dereceli Meslek Diploması Programı: Bir yıl süreyle çeşitli meslek dallarında daha kapsamlı bir mesleki uzmanlık eğitiminin verildiği bu programa 10. sınıftan meslek sertifikasını almış olan öğrenciler alınır. Orta dereceli meslek diplomasını alan öğrenciler doğrudan ilgili meslek dalında çalışmaya başlayabilirler veya öğrenimlerini iki yıl daha sürdürerek “teknik olgunluk diplomasına” hazırlanırlar. 3- Mesleki Olgunluk Diploması: Öğrenim süresi iki yıl ( 11. ve 12. sınıflar )olan bu program ile hem çeşitli üretim ve bakım mesleklerinde gereksinim duyulan mühendis ve teknisyenler ile işçiler arasında nitelikli ara işgücünün yetiştirilmesi amaçlanmıştır(Sözer, Anadolu Üniv.,1997).

28. Fransa’da ortaöğretim kurumları da hem yönetsel hem de eğitsel yönden özerktir. Ortaöğretim kurumlarının başında devleti temsil eden bir okul müdürü ve bunun yanında da bir okul yönetim kurulu bulunmaktadır. Bu kurul, yerel kurum ve kuruluşlar ile öğretmen, veli ve öğrenci temsilcilerinden oluşur. Eğitsel sorunlar, ders kitaplarının seçimi, eğitsel etkinliklerin belirlenmesi, okulun amaçları ve ulaşılan sonuçlarla ilgili raporların hazırlanması konularında söz sahibidir. (Sözer, Anadolu Üniv.,1997).

30. D-YÜKSEKÖĞRETİM Fransa'da üniversite geleneği uzun bir geçmişe sahiptir. 1179 yılından beri Paris'te, 1229'dan beri Toulouse'da ve 1289'dan beri de Montpellier'de üniversite bulunmaktadır. Yılda 125 bin yabancı öğrenci kabul eden Fransa'da bugün 30 Akademi ve bu akademiler bünyesinde 82 üniversite ve yaklaşık 300 yüksek okul bulunmaktadır. Eğitim sistemi uluslararası planda tanınan eğitim alanlarının ve diplomalarının kalitesini garanti etmektedir.Fransa'da yüksek öğretim çağına gelmiş öğrencilerin okullaşma oranı %73, 19-25 yaş arası çağ nüfusunun okullaşma oranı %52'dir. Yüksekokul öğrencilerinin %50'den biraz fazlası Bac+2 (ön lisans) düzeyine ulaşmaktadır(http://www.e-sosder.com/dergi/25091-110).

31. Fransa’da yükseköğretim kurumları özerktir ve bir başkan tarafından yönetilir. Fransa’da yükseköğretim, yüksek öğretimin ilk aşaması olan lise bitirme sınavından (Bakalorya) sonra öğrenime devam niteliğindeki öğretimlerin tümü olarak tanımlanabilir. Yüksek öğretimde okuyan 2.2 milyon öğrenci bulunmaktadır. Yirmi yılda neredeyse ikiye katlanan öğrenci sayısı, büyük bir gelişmeye işaret etmektedir (1960’da 300.000 öğrenci okumaktayken 1980’de 1.200.000’e yakın öğrenci bulunmaktaydı)(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

32. Yükseköğretim, beş Katolik kurumu hariç tamamı devlete ait üniversitelerde ya da yüksek kamu kesimi okullarında veya bazıları grandesécoles (büyük okullar) olarak bilinen özel okullarda verilmektedir. Enstitüler ve okullar üniversitelere bağlı olabilir. Bunlar içerisinde kısa teknolojik dersler veren institutsuniversitaires de technologie (teknoloji enstitüleri) (IUTs), mühendislik alanında yeterlilik almak için çalışan öğrencilere yönelik institutsuniversitairesprofessionnalisés (mesleki enstitüler) ve öğrencileri öğretmen alımı sınavlarına hazırlayan ve öğretmenlik eğitimi sağlayan institutsuniversitaires de formationdesmaîtres (öğretmen eğitim enstitüleri) (IUFMs) bulunmaktadır(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

33. Bazı liseler yükseköğretime katkıda bulunur; çünkü, grandesécoles (büyük okullar)’e kayıt yaptırmak isteyen öğrencilere classespréparatoiresauxgrandesécoles (büyük okullara hazırlık sınıfları) (CPGE) içerisinde hazırlık eğitimi verirler veya bünyelerinde kısa teknik eğitim dersleri veren sections de technicienssupérieurs (STS, ya da yüksek teknisyen bölümleri) barındırırlar(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

34. Üniversiteler; bakalorya, diplômed’accèsauxétudesuniversitaires (DAEU, veya “üniversite çalışmalarına kabul diploması) ya da bunlara eşdeğer bir yeterlilik belgesi sahibi öğrencileri kabul eder; tıp, dişçilik ve eczacılık alanları ve de teknoloji enstitüleri(IUT) hariç başka herhangi bir seçim prosedürü uygulanmaz. Büyük okullar olarak bilinen en prestijli yükseköğretim okullarına kabul, yapılan bir sınav sonucunda alınan başarıya göre gerçekleşir; öğrenciler bu sınava hazırlanmak için CGPE’de iki yıl süren bir hazırlık eğitimi alırlar. Genel olarak, üniversite sektörü dışında yer alan oldukça büyük bir çeşitliliğe sahip kurumlara kabul süreci, katı seçim prosedürleri üzerine oturtulmuştur(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

35. Uzun üniversite dersleri, geleneksel olarak, ulusal derecelerin alınmasının sağlayan ve birbiri ardına gelen üç eğitim aşaması halinde yapılandırılmıştır: Bakaloryadan sonraki iki yıllık dönemi kapsayan diplômed’étudesuniversitairesgénérales (DEUG, veya “genel üniversite çalışmaları diploması”); licence (lisans) (üçüncü yılı kapsar ve kısmen bir Üniversite diplomasına eşdeğerdir) ve master (bakaloryadan sonraki dördüncü yıla tekabül eder ve kısmen bir Master derecesine eşdeğerdir). Sonrasında da üçüncü aşama yeterlilik dereceleri olan diplômed’étudessupérieuresspecialisées (DESS, veya “yükseköğretimde uzmanlık çalışmaları diploması”), diplômed’étudesapprofondies (DEA, veya “ileri yükseköğretim çalışmaları diploması) ve doktora(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

36. Ancak, 2002 Nisan ayından bu yana ve bir Avrupa Yüksek Öğretim Alanı geliştirmek için hazırlanan Bologna Süreci’nin uygulanma safhasına uygun olarak, Fransız yükseköğretiminin yapısını Avrupa 3-5-8 sistemine (bakalorya (lise bitirme) sınavını takip eden üç yıl, beş yıl ve sekiz yıl) veya lisans, master ve doktora anlamına gelen LMD sistemine aşamalı olarak uydurmaya yönelik bir bakış açısıyla bir dizi yönetmelik çıkarılmış ve yayınlanmıştır.   Dolayısıyla, yükseköğretimden sorumlu bakanlık, derslerini dönemler ve modüller halinde yeniden yapılandırmak ve bu sayede Avrupa Kredi Transfer Sistemi (ECTS)’ne uygun olarak öğrencilerin kredi toplamasını sağlamak amacıyla içerisinde bulundukları dört yıllık sözleşmelerini yenileme sürecinde üniversiteleri teşvik etmektedir. Genel olarak üç yıllık bir süre içinde 180 krediyi toplamayı başarabilen öğrenciler lisans diploması almaya hak kazanırlar; mastır derecesi alabilmek içinse 300 kredi toplamak gerekmektedir (lisans diplomasının ardından 120 krediye daha ihtiyaç vardır; bu da iki yıl daha eğitim görmek anlamına gelmektedir(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

37. Ayrıca, iş piyasasına uygun olarak hazırlanmış bir masterprofessionnel (mesleki mastır yeterlilik derecesi) ve masterrecherche (araştırma amaçlı mastır yeterlilik derecesi) mevcuttur; masterrecherche için yapılan hazırlık amaçlı çalışmalar, DEA (ileri yükseköğretim çalışmaları diploması) için yapılanlarla büyük ölçüde benzeşir ve doktora derecesi alana kadar yapılması gereken üç yıl süreli doktora çalışmalarının birinci aşamasını oluşturur(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

38. İki yıl süreli kısa teknolojik yükseköğretim dersleri, IUT’lerin bünyesinde hazırlanan diplômeuniversitaire de technologie (teknoloji diploması) (DUT) veya bazı liselerin yüksek teknisyenlik bölümlerinde kayıtlı öğrencilerin alabilmek için çalıştıkları brevet de techniciensupérieur (BTS, veya yüksek teknisyen diploması) ile sona erer. Ecolessupérieures (yüksekokullar) kendi diploma derecelerini verirler. Kamu kesimine ait ya da özel mühendislik okulları, mühendislik alanında yeterlilik derecesinin onaylanabilmesi için kurul tarafından tanınması gereken bir diploma verirler. İşletme okulları ise, belli şartlar altında Devlet tarafından tanınabilecek bir diploma verirler(http://megep.meb.gov.tr/indextr.html).

39. ÖĞRETMEN YETİŞTİRME Fransa’da Türkiye’deki ana sınıf ve sınıf öğretmenliği bölümlerine bir arada denk düşen okul öğretmenliği sertifikası 3 yıllık olarak düzenlenmektedir. Fransa’da kamu kesimine ait ilk ve ortaokullarda görev yapan öğretmenler bir lisans diplomasına(bakalorya sınavının ardından alınan 3 yıllık üniversite eğitimi sonucunda hak kazanılır), uzman öğretmenlik söz konusu olduğunda bir master derecesine(bakaloryadan sonra 4 yıllık üniversite eğitimi sonucunda hak kazanılır) ya da eşdeğer olarak nitelendirilen başka herhangi bir yeterlilik dercesine sahip adayların katılımına açık bir sınav sonucunda atanmaktadır. Sınavda başarı gösterilmesinin ardından öğretmenlik mesleği için bir yıllık zorunlu bir eğitim sürecine girilir ve bu süreç öğretmen eğitim enstitülerinde verilen teorik bilgileri uygulamaya dönük çalışmalarla birleştirir(Ada, Pegem,2009).

40. KAYNAKÇA • Ada, S., 2009, Eğitim Yapıları ve Yönetimleri Açısından Çeşitli Ülkelere Bir Bakış, Pegem Yayınları, Ankara • Sözer, E., 1997, Üç Avrupa Ülkesinde Eğitim: Almanya, Danimarka, Fransa Eğitim Sistemleri, Anadolu Üniversitesi Yayınları, Eskişehir • Megep Yayın Komisyonu, 2006, Türkiye ve Avrupa Birliği Ülkelerinin Eğitim Sistemleri, Kalkan Yayınları, Ankara • Figel, J., 2005, Avrupa’da Eğitime İlişkin Temel Veriler, M.E.B Yayınları, Ankara • Yıldırım, C., 2008, “Avrupa Birliği Ülkelerinde ve Türkiye’de Okulöncesi Eğitim”, Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, C.7 S.25 (091-110)http://www.e-sosder.com/dergi/25091-110. (27.11.2009) • www.megep.meb.gov.tr/megep/genel/moduler/ulkeler/France(TR).doc(07.12.2009) • http://tr.wikipedia.org/wiki/Fransa (29.11.2009) • http://www.ulkeler.net/fransa.htm#02 (27.11.2009) • Topbaş, E., 2005, “Fransa’da Yükseköğretimin Örgütsel Yapısı: Paris Akademisi Örneği”, Milli Eğitim Dergisi, S.167 www.yayim.meb.gov.tr/dergiler/167/orta3-topbas.htm(28.11.2009) • Maya, İ., 2006, “AB Sürecinde Türkiye ile AB Ülkeleri Eğitim İstatistiklerinin Karşılaştırılması”, Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 4(4)

41. TEŞEKKÜRLER