Pierre de Coubertin

1. Pierre de Coubertin

2. Kim był Pierre de Coubertin? Pierre de Coubertin (1 I 1863 - 22 IX 1937) francuski pedagog, historyk, inicjator nowożytnych igrzysk olimpijskich, działacz społeczny i sportowy, rzecznik usportowienia szkolnego wychowania fizycznego na wzór brytyjski. W latach 1894-1896 sekretarz generalny MKOl, 1896-1925 jego przewodniczący.

3. Początki życia Urodził się, jako trzecie dziecko z czworga dzieci, 1 stycznia 1863 roku w domu rodzinnym przy ulicy Oudinot 20, w 7 dzielnicy Paryża. By potomkiem francuskiej gałęzi włoskiego rodu de Fredych, której protoplastą był szambelan Ludwika XI, Pierre de Fredy sieur de la Motte. Drugi człon nazwiska został przyjęty od nazwy należących do rodziny, od 1577 r. dóbr Coubertin, położonych trzy mile od Wersalu. Edukację szkolną pobierał w jezuickim Liceum św. Ignacego, przy ulicy de Madrid w Paryżu. 21 października podjął studia w Szkole Nauk Politycznych, które ukończył 25 września 1885 r. Ostatecznie uzyskał trzy bakalaureaty: nauk humanistycznych (1880), nauk ścisłych (1881) i prawa (1885). Jednakże pogłębienie wiedzy czy też dążenie do ukończenia edukacji akademickiej w pełnej formie nie było celem młodego barona.

4. Pierwsza praca- krytyka systemu edukacji W swoich zainteresowaniach kieruje się głosem powołania. Pragnie dokonać dzieła reformy systemu kształcenia i wychowania młodzieży francuskiej. W szranki pedagogiczne wkracza już w 1887 r. Interesuje go wszystko, co wiąże się z systemem kształcenia i wychowania młodzieży. Za główną wadę obowiązującego systemu szkolnego uważał encyklopedyzm, przeładowanie programu nauczania faktami mało znaczącymi, brak ładu w formalnej strukturze oświaty i szkolnictwa oraz nowoczesnej koncepcji programowej. Koncentrując swoją uwagę głównie na szkole średniej, której program - zdaniem Coubertina - przeładowany był wiadomościami bezużytecznymi, werbalnymi, opartymi na metodzie pamięciowej co powodowało, że charakteryzował ją schematyzm, nuda i jednostronna dbałość o rozwój intelektualny, postulował nasycenie jej działalności sztuką i wychowaniem estetycznym. Wynikiem tych przemyśleń stał się artykuł, Przeciążenie (Le surmenag) zamieszczony w "LeFraçais", o konieczności reformy edukacji francuskiej.

5. Odrodzenie poprzez wychowanie fizyczne Jednakże nie te problemy stały się głównym obszarem jego działalności reformatorskiej, ale zagadnienia aktywności ruchowej młodzieży. Zmiana ta dokonała się czasie podróży do Anglii w latach 1883 - 1887 r., gdzie zainteresował się angielskim systemem wychowania fizycznego młodzieży, głównie osiągnięciami Thomasa Arnolda i jego poglądem na rolę wychowawczą gier sportowych. Ogłosił szereg prac poświęconych problemom wychowania ze szczególnym uwzględnieniem form ruchowych. Ideą jego było odrodzenie Francji przez nowe wychowanie, którego czołowym zadaniem miało być wzmaganie tężyzny fizycznej młodej generacji. Dewizą różnokierunkowej działalności Pierre de Coubertina było: rebronzer la France par le sport - zahartować Francję przez sport. Włącza się aktywnie w działalność utworzonej w1885 r. federacji francuskich związków sportowych, która wkrótce przyjmuje nazwę Unii Francuskich Stowarzyszeń Atletycznych (Union des SociétésFrançaises de Sport Athlétiques - USFSA), której zostaje sekretarzem generalnym. Pod auspicjami federacji od roku 1890 był wydawany miesięcznik "RevueAthletique" redagowany przez Pierre de Coubertina.

6. Podróże do USA W 1889 i w 1893 roku Pierre de Coubertin podróżował do USA i Kanady. Tą ostatnią odbył jako osoba prywatna, natomiast za pierwszym razem był oficjalnym przedstawicielem rządu francuskiego i legitymował się instrukcją nakazującą mu zbadanie amerykańskich szkół i uniwersytetów. Podróż 1889 obfitowała w liczne konferencje i wystąpienia, podczas których przedstawia wielokrotnie swoje koncepcje wychowania fizycznego, pedagogiki sportu i idei olimpijskiej, zyskując za oceanem, gdzie istniały bogate tradycje sportowe, wielu zwolenników swoich poglądów. W czasie tych podróży utrzymywał bliskie kontakty z W.M. Solanem profesorem Uniwersytetu w Princetown, oraz prof. A. Whitem, Eliotem i Galmanem. Tych czterech akademików wprowadziło barona w wychowawcze idee rozwijane w systemie wyższego szkolnictwa amerykańskiego

7. Próba wznowienia Igrzysk Olimpijskich W 1892 roku zaproponował na Sorbonie wznowienie igrzysk olimpijskich, lecz uczestnicy kongresu, którzy byli zaproszeni w celu uczczenia rocznicy Unii Francuskich Stowarzyszeń Atletycznych nie zbyt entuzjastycznie przyjęli tę propozycję. Niemniej członkowie Unii w roku następnym (1893) powołali komisję ds. przygotowania kongresu sportowego, na którym miano podjąć odpowiednie decyzje. W skład komisji weszli: P. de Coubertin, jako przedstawiciel kongresu na kontynent europejski, C. Herbert, sekretarz Amatorskiego Zrzeszenia Atletycznego (AmateurAthleticAssociation) na terenie Imperium Brytyjskiego oraz W.M. Sloane, Profesor uniwersytetu w Pirinceton (USA), sekretarz takiego zrzeszenia w Ameryce. Komisja odbyła dwie narady (w New Yorku - 1893, i w Londynie - 1894) i postanowiła zwołać w dniach 16 - 24 czerwca 1894 roku Międzynarodowy Kongres Sportowy.

8. Pierwsze Igrzyska Kongres stał się miejscem wskrzeszenia nowożytnych igrzysk portowych, których datę odbycia wyznaczono na rok 1896, ustanowienia Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego oraz amatorskich zasad olimpijskiego współzawodnictwa sportowego.

9. Przewodnictwo w MKOL Coubertin w latach 1894 - 1896 był sekretarzem generalnym MKOl, a w latach 1894 - 1925 prezydentem. Za swoje zasługi dla ruchu olimpijskiego, otrzymał tytuł honorowego prezydenta igrzysk olimpijskich. Dzięki jego staraniom przyznano MKOl w 1915 r. stałą siedzibę w Lozannie, w pałacyku Mon Repos.

10. Spuścizna Pierra de Coubertina –Karta Olimpijska Karta Olimpijska jest zbiorem fundamentalnych zasad olimpizmu oraz artykułów i przepisów wykonawczych do tych artykułów przyjętych przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl). Reguluje organizację, działania i funkcjonowanie Ruchu Olimpijskiego oraz ustanawia warunki ceremoniału Igrzysk Olimpijskich.W istocie, Karta Olimpijska służy trzem podstawowym celom: •  Jako podstawowe narzędzie o charakterze konstytucyjnym, Karta Olimpijska ustanawia i przywołuje fundamentalne zasady oraz zasadnicze wartości olimpizmu. • Pełni rolę statutu Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. • Określa główne wzajemne prawa i obowiązki trzech głównych elementów Ruchu Olimpijskiego, Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, Międzynarodowych Federacji i Narodowych Komitetów Olimpijskich oraz Komitetów Organizacyjnych Igrzysk Olimpijskich, których obowiązkiem jest postępowanie zgodnie z Kartą Olimpijską.

11. Protokół Olimpijski "Sprawa ceremoniału jest ze zrozumiałych względów jedną z najważniejszych. On to właśnie musi odróżnić Olimpiadę od serii zwykłych mistrzostw świata, a charakteryzuje się ona powagą i uroczystością wcale nie mniej ważnymi od prestiżu, jaki zapewniają jej posiadane już przez nią tytuły szlacheckie” - (Pierre de Coubertin, Nowoczesna Olimpia, "Revue Olympique" 1910 r.).

12. Flaga Olimpijska Zaprezentowano ją po raz pierwszy, oficjalnie w Paryżu w 1914 roku, w czasie wielkich uroczystości, obchodzonych z okazji XX rocznicy wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, zbiegających się z I Kongresem Krajowych Komitetów Olimpijskich.Jej pomysłodawcą był Pierre de Coubertin. Zachodzące na siebie kolorowe koła symbolizują pokój i braterstwo. Kolor niebieski symbolizuje Europę, żółty - Azję, czarny - Afrykę, zielony - Australię, czerwony - Amerykę. Po raz pierwszy flaga zawisła na stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku. Jej wymiary wynoszą 3 m x 2 m.

13. Hymn Olimpijski Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de Coubertina, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach w 1896 r. zabrzmiał "Hymn olimpijski", wykonany przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu instrumentalistów.Twórcą muzyki był absolwent konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA, który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis PALAMAS.Pierwsze wykonanie miało niesamowitą oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu. Hymnu można posłuchać pod poniższym hiperłączem: Hymn Olimpijski

14. Przysięga Olimpijska W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi, Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin.

15. Schyłek życia Pierra de Coubertina Umiera nagle na atak serca, podczas spaceru w genewskim parku Lagrange, w dniu 2 września 1937 roku, w wieku 75 lat. Pochowany został na cmentarzu Bois de Vaux w grobie, którą przydzieliła mu, jako swemu honorowemu obywatelowi wdzięczna Lozanna, którą uczynił stolicą ruchu olimpijskiego. Spoczywa wśród swoich najbliższych - żony, syna, córki, podczas gdy jego serce zgodnie z ostatnią wolą, znalazło miejsce 26 marca 1939 r. w Grecji w Olimpii.

16. Autor: Agata Bazyleweska Dziękuje za uwagę