Download
1 / 6
E N D
Kamienie szlachetne - w stanie surowym wyglądają stosunkowo niepozornie. Dopiero po oszlifowaniu ujawniają swoje cechy, które czynią je niepowtarzalnymi. Dlatego w przeciągu stuleci wypracowano rozmaite formy szlifowania. Do kamieni przezroczystych, o wysokim współczynniku załamania światła stosuje się szlif fasetkowy (wielościenny). Tworzy go wiele, prawidłowo na kamieniu rozmieszczonych, płasko szlifowanych ścianek. Przez te ścianki (fasetki) światło jest wielokrotnie odbijane, załamywane i kierowane do osoby patrzącej, co zwiększa lśnienie klejnotu i nadaje mu pożądaną jasność i grę barw. Są liczne odmiany szlifu uzależnione od rodzaju minerału, najbardziej znany to widoczny poniżej szlif brylantowy. W architekturze i budownictwie faseta oznacza ukośnie ściętą krawędź naroża stosowaną przy elementach narażonych na uszkodzenia np. :filary, obramowania okien. Jest to wklęsły zaokrąglony narożnik między ścianami a sufitem lub między samymi ścianami. Kamienie ozdobne - kamienie ozdobne są nazywane czasem także kamieniami półszlachetnymi. Mają one mniejszą wartość niż kamienie szlachetne. Nie są one bardzo twarde, większość z nich ma twardość około 5 - 7 w skali Mohsa. Przykłady kamieni ozdobnych to: ametyst, piemontyt, epidot, zoizyt, opal, granat, kwarc, turkus i jadeit. Kamienie szlachetne - kamienie szlachetne są najcenniejszymi drogimi kamieniami. Charakteryzuje je duża twardość (np. diament - twardość 10 w skali Mohsa). Wiele z nich ma piękny połysk. Szlify - jednostka masy kamieni szlachetnych jest karat. Jeden karat to 0,2 grama. O KAMIENIACH
Agricola Georgius, właściwie Georg Bauer (1494 - 1555), niemiecki górnik, mineralog, metalurg i humanista. Agricola jest nazywany "ojcem mineralogii". Urodził się w Glauchau w Saksonii. Ukończył studia na Uniwersytecie w Lipsku (niemieckim Leipzig). Z zawodu był lekarzem. Najważniejsze dzieła Agricoli to: - De re metallica libri XII z 1556 r., - De natura fossilium libri X z 1546 r., - De veteribus et novis metallis z 1546 r. - De ortu et causis subterraneorum z 1546 r. - De natura eorum quae effluunt e terra z 1545 r. Prace Agricoli są uważane za najwszechstronniejsze dzieła z dziedziny górnictwa, mineralogii i metalurgii z okresu średniowiecza. Bergman Torbern Olaf (1735 - 1784), szwedzki chemik i mineralog. Od 1758 roku był wykładowcą fizyki i matematyki, a od 1767 r. profesorem chemii i mineralogii. Jego uczniami byli m. in. Gadolin i Karl Wilhelm Scheele. W 1765 roku został członkiem Szwedzkiego Towarzystwa Królewskiego, a w 1780 roku członkiem Akademii Szwedzkiej. Bergman uważany jest za najwybitniejszego chemika analityka XVIII wieku. Sprawił, że chemia analityczna stała się odrębną gałęzią chemii. Podstawą jego badań było założenie, że pierwiastek chemiczny jest substancją prostą, której nie można już rozłożyć na prostsze. Znani mineralodzy • Kingsbury Arthur (1906 - 1968), angielski mineralog. Z wykształcenia był adwokatem. Mineralogią zainteresował się w 1927 roku, kiedy to rozpoczęcie pracy w Sherborne umożliwiło mu szukanie minerałów w Mendip Hills, a później w Devon i Cornwall. Podczas prac mineralogicznych w Mendip Hills poznał Arthura Russella i L. J. Spencera. Przez wiele lat marzeniem Kingsbury'ego była posada w Muzeum Historii Naturalnej. Jego marzenie częściowo się spełniło. Został asystentem R. C. Spillera, wykładowcy mineralogii na Uniwersytecie w Oxford. Po śmierci Kingsbury'ego jego kolekcja wraz z opisami minerałów i dołączonymi mapami została włączona do zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. • Berzelius Jöns Jacob (1779 - 1848), szwedzki chemik i mineralog. Był jednym z twórców podstaw chemii, największym autorytetem chemicznym pierwszej połowy XIX wieku. Od 1802 roku był wykładowcą, a od 1807 roku profesorem medycyny i farmacji w Instytucie Medyczno - Chirurgicznym w Sztokholmie. W 1808 roku został członkiem Szwedzkiej Królewskiej Akademii Nauk, a w 1810 roku jej przewodniczącym. • Jöns Jacob Berzelius odkrył: - cer (w 1803 roku, wraz z W. Hisingerem; niezależnie od nich cer odkrył również Klaproth), - selen (w 1817 roku), - tor (w 1828 roku).
UKŁADY KRYSTALICZNE UKŁAD REGULARNY UKŁAD TETRAGONALNY UKŁAD TRÓJNOŚNY UKŁAD HEKSAGONALNY
PRZYKŁADOWA BIŻUTERIA POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ
