WIELKIE BITWY

1. WIELKIE BITWY

2. Bitwa pod Cedynią • Oblężenie Niemczy • Obrona Głogowa • Bitwa pod Grunwaldem • Obrona Zbaraża • Obrona Jasnej Góry • Bitwa pod Chocimiem • Bitwa pod Wiedniem • Bitwa pod Węgrowem „Polskie Termopile” • Bitwa Warszawska „Cud nad Wisłą” • Obrona Westerplatte • Bitwa pod Monte Cassino • Powstanie Warszawskie

3. Bitwa pod Cedynią 972 rok Cedynia Herb Cedyni

4. Bitwa pod Cedynią Jest rok 972. Polską rządzi Mieszko I - dobry i bardzo wojowniczy władca. Wrócę na chwilę do początków panowania naszego pierwszego wodza. Od początku panowania Mieszko I toczy wojny z sąsiednimi plemionami. Podbija Pomorze Wschodnie i Środkowe. Następnym celem wojennym są tereny znajdujące się nad Odrą. Tam napotyka jednak Wieletów. Ich wódz zabija brata Mieszka. W 965 roku Mieszko poślubia czeską księżniczkę Dobrawę. Rok później przyjmuje chrzest wraz ze swoim dworem i rozpoczyna proces chrystianizacji całego kraju.

5. Bitwa pod Cedynią Poprzez wprowadzenie chrześcijaństwa Polska zdobyła nowego sojusznika - Czechy. Z jego pomocą Mieszko zaczyna odważniej poczynać na Pomorzu. Walcząc na tamtych terenach nasz wódz, doprowadza do sporu z margrabią łużyckim - Hodonem. Tutaj zaczyna się moja opowieść o bitwie pod Cedynią.

6. Bitwa pod Cedynią Po obu stronach stanęło po około 4000 wojów. Polskie wojska były ubrane w kolczugi złożone z wielu metalowych kulek. Bronią były strzały, włócznie oraz wiele rodzajów mieczy. Taki ekwipunek posiadali tylko najbogatsi drużynnicy. Biedniejsi używali więc toporów, które są równie złowrogą bronią.

7. Bitwa pod Cedynią Bitwa zaczęła się przy rzece Odrze, niedaleko Cedyni. Początek walki nie układał się dla nas dobrze. Niemcy mieli sporą przewagę, ale nie było się o co martwić - przecież mieliśmy świetnego wodza i wojsko. Polacy zaczęli cofać się w stronę grodu. Wtenczas Mieszko rozdzielił wojsko na trzy części: jedna odpierała ataki przeciwników, druga czekała w Cedyni, a ostatnia pod wodzą Czcibora (brata Mieszka) ukrywała się za wzniesieniami nad drogą. Wojska obu stron dotarły do bram miasta. Zaskoczonych Niemców od frontu zaatakował odział stacjonujący za wałami Cedyni. Odwrót wojskom Hodona uniemożliwił Czcibor z jego wojami. Tak przeciwnicy zostali zepchnięci w bagna. Tam nasze wojska wygrały! Było to pierwsze wielkie zwycięstwo Polaków. Od tego czasu Polska rządziła Pomorzem Zachodnim.

8. Oblężenie Niemczy 1017 rok

9. Oblężenie Niemczy Jest rok 1017, Polską rządzi następca Mieszka I Bolesław Chrobry. Wcześniej był sojusznikiem Cesarza niemieckiego Ottona III. Jednak po śmierci Cesarza na niemieckim tronie zasiadł Henryk II. Wówczas kontakty z sąsiadami istotnie się pogorszyły.

10. Oblężenie Niemczy Ten rok jest szczególnie trudny dla Polski. Henryk II rozłościł się na naszego króla. Złość była wywołana odmową na wsparcie w wojnie z Italią. Już dwa lata temu Niemcy napadły na nas. Daliśmy sobie z nimi radę. Niemiecki król był niezadowolony z tego faktu więc spróbował jeszcze raz. Teraz z pomocą ruskiego księcia Jarosława oraz niewielkiej części czeskiej armii zaatakował nas ponownie. Ruscy wojownicy zaatakowali Brześć nad Bugiem z marnym dla nich skutkiem. Polacy odparli ich ataki i zniechęcili przeciwników do dalszych podbojów. Niemiecka armia nacierała zza zachodniej granicy. Zaczęli od napaści na Łużyce. Następnym celem był Głogów. Tam Niemcy napadli na nas razem z Czechami. Wojsko Mieszka II (syna Bolesława Chrobrego) przeprowadziło dywersyjną wyprawę na Czechy. Poprzez to działanie wojsko wroga zostało zmniejszone i przegrało.

11. Oblężenie Niemczy Niemcy, którzy stracili część armii ruszyli na Niemczę. Polacy dzielnie się bronili. Nawet niemieccy kronikarze bili zdumieni naszą walecznością i wolą walki. Polacy nie dali szans przeciwnikom. Cofający się do Magdeburga Niemcy doznali jeszcze poważnych strat. Po tej porażce Henryk II postanowił poddać się i podpisać pokój w Budziszynie. Wtedy Polska odzyskała panowanie na Łużycach, Milsku i Morawach. Osiem lat później, czyli w 1025 r. ukoronowano Bolesława Chrobrego na króla Polski! Banknot z lat 80 XX w.

12. Obrona Głogowa 1109 rok

13. Obrona Głogowa Jest rok 1109. Polską włada Bolesław III Krzywousty. Jest on bardzo wrogo nastawiony do Niemców. Dąży do niezależności całego naszego kraju. Król niemiecki Henryk V żąda od niego by przekazał Pomorze swojemu przyrodniemu bratu Zbigniewowi. Nasz władca nie zgadza się na ten dar i wywołuje tym wojnę.

14. Obrona Głogowa Bolesław Krzywousty wie, że nie ma szans na wygraną z przeciwnikiem, więc stosuje walkę podjazdową. Utrudnia przejścia przez lasy, rzeki i jeziora. Każdy oblegany gród dzielnie odpiera ataki. Szczególnym wyróżnieniem trzeba odznaczyć Głogów, który już ponad 100 lat temu był oblegany. Podczas walki Niemcy zawiesili na swoich maszynach oblężniczych głogowskie dzieci. Myślą, że nasi wojownicy nie będą strzelać do własnych potomków. Jednak są w błędzie. Polacy walcząc o obronę miasta, potrafią nawet zabić swoich bliskich. Płonące strzały niszczą machiny pozbawiając wrogów broni. Obrona jest skuteczna i rozbici Niemcy wracają do swojego kraju.

15. Obrona Głogowa Pomnik Dzieci Głogowskich

16. Bitwa pod Grunwaldem 15 lipca 1410 r.

17. Jedna z największych bitew w historii Polski • Bitwa rozpoczęła się w 15 lipca 1410 r. Licząca 20 tys. wojska Armia Polska, z pomocą 10 tys. rycerzy litewskich i ruskich zaatakowała wojsko krzyżackie. Początkowo sytuacja Polaków wyglądała wręcz dramatycznie. Po wyjątkowo szybkiej stracie jazdy litewskiej, główna siła naszej armii, śpiewając hymn „Bogurodzica” uderzyła na krzyżaków. Jednakże o wiele lepiej uzbrojony wróg rozbił ją w ,,proch i pył”. W tym czasie walczyły również polskie chorągwie, którym po bardzo krwawej walce udało się utrzymać strategiczne pozycje. • W tym czasie Ulrich Von Jungingen chcąc przechylić szalę zwycięstwa na swoją korzyść zaatakował Polaków z całą swą siłą. Władysław Jagiełło rozkazał wykorzystanie naszej armii do powstrzymania tego ataku. Ostatecznie siły krzyżackie zostały otoczone i wybite do ostatniego żołnierza. Zginą również Ulrich Von Jungingen. Cały obóz krzyżacki został zdobyty!

18. Przed bitwą - rozstaw sił polskich i krzyżackich Ostateczny kontratak rycerzy polskich Taktyczny obraz bitwy: • Atak krzyżackich sił pod wodzą Ulricha Von Jungingena • Otoczenie i pokonanie wojsk krzyżackich

19. Tak to mogło wyglądać:

20. Dwaj wielcy wodzowie: Władysław Jagiełło Ulrich Von Jungingen

21. Obrona Zbaraża 10 lipca 1649 r.

22. Bez szans na powstrzymanie wroga • Wojska polskie liczące 15 tys. ludzi i jeden oddział piechoty niemieckiej - to wszyscy obrońcy Zbaraża (miasto rejonowe w zachodniej Ukrainie). Oblegający ich Kozacy i Tatarzy liczyli łącznie ok. 120 tys. ludzi. Obrońcy, pod dowództwem Jeremiego Wiśniowieckiego, przez bardzo długi czas stawiali zaciekły opór. Niestety oprócz ogromnej przewagi liczebnej nie mogli rozstawić się na murach, ponieważ owe się do tego nie nadawały. Polacy musieli zrobić okopy i wykorzystywać je jako ochronę. • Jedyną nadzieją dla obleganych mogła być odsiecz Jana Kazimierza - ówczesnego króla. Jednakże i ta pomoc nie dotarła do Zbaraża. Król wraz z jego 25-tysięcznym wojskiem został osaczony przez rezerwy kozackie i tatarskie. Nie dał sobie z tymi rezerwami rady. • W końcu Polacy wystąpili z propozycją poddania się. Chan krymski Islam III Girej zażądał ogromnego haraczu i została podpisana ugoda zborowska. Była ona wielce niekorzystna dla Polski.

23. Niekorzystne aspekty ugody zborowskiej • Bohdan Chmielnicki pozostaje hetmanem wojsk zaporowskich • zwiększono rejestr Kozaków z 6 do 40 tysięcy • na Ukrainie powstały pod kontrolą Kozaków 3 województwa: kijowskie, bracławskie, czernichowskie

24. Obrona Jasnej Góry Obrona Jasnej Góry 18 listopada 1655 r.

25. Niewiarygodne odparcie wojsk nieprzyjaciela • 160 żołnierzy, 70 zakonników, 20 rodzin szlacheckich - to wszyscy obrońcy Jasnej Góry . Atakowani przez 40 dni umieli odpierać ataki kilkukrotnie liczniejszych żołnierzy szwedzkich. Obrońców klasztoru bardzo mocno zagrzewał do walki Ojciec Augustyn Kordecki. Oblegającymi wojskami szwedzkimi dowodził natomiast gen. Burchard Müller. • Szwedzi od dnia 18 listopada do nocy z 26 na 27 grudnia nieustannie atakowali klasztor na Jasnej Górze. Jednakże obrońcy w bardzo umiejętny sposób opierali się napastnikom. Skutki ataków Szwedów były bardzo znikome choć dysponowali oni dobrym uzbrojeniem, którego nie posiadali obrońcy. Po 40 dniach, w nocy, Szwedzi odeszli spod bram klasztoru. Do dzisiejszego dnia nie jest wyjaśniony powód ich odwrotu. Skuteczna obrona klasztoru w Częstochowie była punktem zwrotnym w całej wojnie ze Szwedami.

26. Ogromna skuteczność obrońców była spowodowana: • heroiczną postawą • nowoczesnym ufortyfikowaniem klasztoru • dobrym położeniem klasztoru • stosunkowo słabymi atakami ze strony Szwedów

27. Bitwa pod Chocimiem 11 listopada 1673 r.

28. Bitwa pod Chocimiem Bitwa pod Chocimiem miała miejsce 11 listopada 1673 roku. Wojska koronne oraz litewskie pod dowództwem Hetmana Wielkiego koronnego Jana Sobieskiego starły się z wojskami tureckimi, którymi dowodził Husejn Pasza. Wojska polskie obległy twierdzę chocimską. Twierdza od strony lądu zabezpieczona była wałami ziemnymi i licznymi szańcami obronnymi. Po salwie armatniej piechota i spieszeni dragoni wdarli się na wały, spychając nieprzyjaciela i wyrównując teren dla kawalerii. Po czym przez wyłomy w wałach i szańcach runęła husaria hetmana Jabłonowskiego. Turcy odpowiedzieli kontratakiem kawalerii spahisów, lecz ci nie wytrzymali brawurowej szarży ciężkozbrojnej husarii i wkrótce walki rozgorzały wewnątrz twierdzy i obozu tureckiego, wśród gęstwy namiotów. Husejn Pasza zarządził ewakuację na drugi brzeg Dniestru. Jedyny most został jednak zerwany i tylko kilku tysiącom Turków udało się przebyć rzekę i uciec.

29. Józef Brandt – Bitwa pod Chocimiem

30. Bitwa pod Wiedniem 12 września 1683 r.

31. Bitwa pod Wiedniem Bitwa pod Wiedniem została stoczona 12 września 1683 roku między wojskami polsko-austriacko-niemieckimi, które walczyły z armią turecką. Polskim dowódcą był Jan III Sobieski, a armią Turków dowodził wezyr Kara Mustafa. Na skraj Lasu Wiedeńskiego wojska Sobieskiego wyszły dopiero w późnych godzinach popołudniowych. Oczom Polaków ukazał się rozległy teren doliny rzeczki Wiedenki, opadający łagodnie w kierunku Wiednia, błyskającego na horyzoncie ogniami dział. Zamieszanie jakie powstało w szeregach jazdy tureckiej, gdy polski szwadron schował się w lesie, Sobieski wykorzystał, dając buławą znaki do rozpoczęcia generalnego szturmu. Równocześnie, a była to już godzina 18.00, ruszyły do szarży pułki husarii hetmanów Stanisława Jabłonowskiego, Mikołaja Sieniawskiego, a pomiędzy nimi pułki dowodzone bezpośrednio przez króla Sobieskiego. Ruszyła także jazda niemiecka. Turcy byli w odwrocie, wezyr Mustafa uciekł wraz z nielicznym wojskiem. Wiedeń został ocalony przez Jana III Sobieskiego i jego wielką armię.

32. Józef Brand – Bitwa pod Wiedniem Plan bitwy pod Wiedniem

33. Bitwa pod Węgrowem „Polskie Termopile” 22/23 sierpnia 1863 r.

34. Bitwa pod Węgrowem Bitwa pod Węgrowem została stoczona 3 lutego 1863 roku. Po ataku powstańców w nocy z 22 na 23 stycznia udało się opanować Węgrów z wojsk rosyjskich. Polscy dowódcy - Władysław Jabłonowski i Jan Matliński - założyli w mieście obóz, w którym zebrało się ok. 3500 powstańców. Rosjanie postanowili odbić miasto z rąk Polaków. Wysłano tam oddział pułkownika Georgija Papaafanasopuło, który liczył 1000 żołnierzy i kilka armat. Miasto zostało otoczone i stanowiło łatwy cel do ostrzału. Powstańcy nie mogli do tego dopuścić, więc wysłali 1000 kosynierów pod dowództwem Władysława Jabłonowskiego, który przeprowadził atak na rosyjskie armaty. Polacy stracili 150 kosynierów lecz Rosjanie musieli ustąpić. Odwrót Rosji spowodował, iż powstańcy mogli się ewakuować z miasta. Cyprian Kamil Norwid napisał w wierszu pt. „Vanitas”: „Grek ma więcej świetnych w dziejach kart Niż łez… w mogile – U Polaka tyle Węgrów wart, Tyle!… co Termopile…”

35. Bitwa pod Węgrowem (autor anonimowy)

36. Głaz ustawiony na mogile powstańców styczniowych poległych pod Węgrowem 3 lutego 1863 r w krwawej bitwie z Rosjanami

37. Bitwa Warszawska „Cud nad Wisłą” 1920 r.

38. Bitwa Warszawska „Cud nad Wisłą” Bitwa, zwana „Cudem nad Wisłą”, rozegrała się niedaleko Warszawy w miejscowości Radzymin i była jedną z kluczowych starć w wojnie polsko-bolszewickiej. Gdyby Rosjanie wygrali te bitwę, doszłoby do kolejnego rozbioru polski pomiędzy Niemcami, a bolszewicką Rosją. Nie stało się tak dzięki wspaniałym dowódcom polskim - Józefowi Piłsudskiemu, Władysławowi Sikorskiemu, Józefowi Helerowi i Tadeuszowi Rozwadowskiemu, którzy przez swój upór zwyciężyli. Prezentacja zdobytych sztandarów bolszewickich

39. Bitwa Warszawska „Cud nad Wisłą” - przebieg Marszałek Piłsudski zgromadził w rejonie rzeki Wieprz sześć dywizji piechoty i jedną brygadę kawalerii. Reszta naszych oddziałów miała bronić podejść do Warszawy i dolnej linii Wisły. Ważnym wydarzeniem był wypad na Ciechanów Kaliskiego 203 Pułku Ułanów, który doprowadził do zajęcia i rozbicia sztabu 4 Armii Sowieckiej, a także przejęcia głównego ośrodka łączności czyli jednej z dwóch radiostacji służących Rosjanom do łączności z dowództwem w Mińsku. Dzięki temu rozszyfrowali wiadomość od dowódcy frontu Michała Tuchaczewskiego z rozkazem dla 4 armii zawrócenia i uderzenia na armię gen. Sikorskiego walczącego pod Nasielskiem. Polacy podjęli decyzję przestrojenia nadajnika Warszawskiego na częstotliwość radiostacji sowieckich i rozpoczęcie zagłuszania odległych nadajników z Mińska. Dzięki czemu druga z radiostacji znajdująca się u Rosjan po jej ponownym uruchomieniu i tak nie mogła odebrać rozkazów Tuchaczewskiego. Obraz „Cud nad Wisłą”

40. Bitwa Warszawska „Cud nad Wisłą” zakończenie 16 Sierpnia 1920 grupa uderzeniowa znad Wieprza rozpoczęła atak na tyły sowieckich armii atakujących Warszawę. Słaba obrona Grupy Mozyrskiej nie stanowiła dla Polaków żadnej przeszkody i praktycznie bez oporu jednostki polskie weszły na linię Bugu. W tym samym czasie reszta wojsk przeszła do kontrofensywy i większość wyczerpanych i pozbawionych łączności z dowództwem wojsk musiało przejść do nieskoordynowanego odwrotu. Inna część armii nie mogąc się przebić na wschód, przekroczyła granicę niemiecką i została internowana na terytorium Prus Wschodnich. Kaliszanie z 203 Pułku Ułanów Straty po stronie polskiej wyniosły: ok. 4500 zabitych, 22 tys. rannych, 10 tys. zaginionych. Straty po stronie Sowieckiej wyniosły: ok. 25 tys. zabitych lub rannych ok. 60 tys. jeńców 30-25 internowanych

41. Obrona Westerplatte 1939 r.

42. Obrona Westerplatte Po kolejnej salwie z pancernika niemieccy żołnierze z oddziału SS ”Heimwehr Danzig” i kompani szturmowej z „Schleswiga-Holsteina” ruszają do pierwszego ataku. Załamuje się on w ogniu polskich karabinów maszynowych i moździerzy. Tak rozpoczęła się siedmiodniowa obrona Westerplatte. Mjr.Sucharski Załoga Westerplatte: 178 oficerów i żołnierzy, 1 działo kal. 75 mm, 2 działka ppanc. 4 moździerze Wojska niemieckie: ok. 3000 żołnierzy i marynarzy, pancernik”Schleswig-Holstein”, 2 mniejsze okręty, 47 bombowców Ju-87, 2 baterie haubic, bateria moździerzy „Schlaswig-Holstein”

43. Obrona Westerplatte dzień 1 O godzinie 4.48 pancernik „Shlezwig-Holstein” rozpoczyna ostrzał Westerplatte. Pierwsze salwy stawiają na nogi wszystkich polskich żołnierzy, którzy zajmują wyznaczone im pozycję .Wróg przeprowadza pierwszy atak powstrzymany przez polskie karabiny maszynowe i moździerze. Największe straty Niemcy ponoszą pod placówką Prom, którą dowodzi por. Leon Pająk. Obrońcy wytaczają ich jedyne działo kal.75mm, które wkrótce zostaje zniszczone. W międzyczasie Polacy bronią składnicę w rejonie jednej z wartowni przed odziałem Schupo. Wrogowie zaskoczeni siłą obrońców idą w rozsypkę. Placówka port walczy z oddziałami ukrytymi w rejonie komory celnej.Wkrótce dołączają do nich moździerze. Podczas obrony czterech żołnierzy traci życie. Po pierwszych próbach zdobycia Westerplatte niemieccy żołnierze wycofują się na pozycje wyjściowe. Pancernik kontynuuje ostrzał a jeden z odłamków ciężko rani por Pająka. Polacy ostrzeliwują pancernik z działka prz.panc.kal.37mm, ale ciężko opancerzony „Shlewig-Holstein” pozostaje niewzruszony. Załoga placówki Prom wycofuje się do wartowni nr 1. Wartownie nr 1,2,5 i placówka fort odpierają drugie natarcie niemieckie. Po południu i wieczorem o godz.19:00 Niemcy podejmują kolejne szturmy wszystkie odparte. Noc upływa w miarę spokojnie. Mapa rozłożenia wojsk na Westerplatte

44. Obrona Westerplatte dzień 2 i 3 Przed świtem wyruszają niemieckie patrole. Po ich powrocie rozpoczynają się przygotowania do ostrzału wartowni nr 1 i 2 oraz na koszary. Wkrótce po nim pewni swego zwycięstwa Niemcy rozpoczynają atak, by po chwili polec w morderczym ogniu polskich karabinów maszynowych. O godz. 11 Polacy udaremniają kolejne natarcie. O godz. 17:40 47 bombowców nurkujących Ju-87, zwanych stukasami, rozpoczyna bombardowanie Westerplatte. Samoloty niszczą wartownie nr 5, zabijając prawie całą załogę. Niszczą również stanowiska moździerzy i przerywają linie telefoniczne placówek, wartowni i koszar. Pod wieczór nad poważnie uszkodzonymi koszarami pojawia się na chwile białe flaga wzniesiona z rozkazu mjr.Sucharskiego, który chce ocalić resztę załogi. Dzięki sprzeciwowi pozostałych oficerów z kpt. Dąbrowskim na czele walka została ponownie podjęta. Około godz. 22 odpierają trzecie natarcie i o godz. 23 wypad niemiecki na fort oraz wartownie 1 i 2. W nocy gdy walki ustały Polacy naprawiają linie telefoniczne i odbudowują stanowiska polowe. Tego dnia poległo ośmiu żołnierzy. Niemiecki bombowiec Ju-87 O świcie dochodzi do starć na przedpolach głównych pozycji obronnych. Przez trzy godziny Polacy wytrzymują ostrzał „Schleswiga-Holsteina”. O godz. 11 Niemcy zaprzestają ostrzału i zaczynają świętować wejście do Gdańska regularnych oddziałów Wermachtu. O godz. 15:15 przez lasek ruszają niemieckie grupy rozpoznawcze. Ale zmuszeni są do odwrotu przez czujnych żołnierzy polskich. Polacy udaremniają próby szturmu przez zaskoczenie grup żołnierzy wroga. Polska czujka udaremnia także próbę desantu wroga w basenie amunicyjnym.

45. Obrona Westerplatte dzień 4 - 7 Po ostrzale Artyleryjskim do ataku przeszła piechota jednak poległa w ogniu niemieckiej, broni maszynowej strzelającej do wszystkiego co się rusza. Do boju ruszają saperzy wyposażeni w miotacze ognia, lecz muszą się wycofać dzięki polskim karabinom maszynowym. Wartownie 1, 2, 3, placówka Fort i Placówka Tor kolejowy prowadzą zaciętą wymianę ognia. Pułkownik Hecke salutuje mjr. Sucharskiemu Polacy udaremniają podstępny plan Niemców którzy chcą wysadzić cysternę pełną ropy obok polskich pozycji. Na koniec placówka Przystań odpiera kolejny atak niemieckiej piechoty. Piątego dnia okręty ostrzeliwują polskie pozycje, a najcięższą walkę toczy placówka Fort, tracąc 1 żołnierza. Rano Niemcy znów próbują podpalić las za pomocą cysterny wypełnionej ropą. Jak co dzień „Schleswig-Holstein” ostrzeliwuje Polaków. Mimo ciągłych ataków piechoty braku wody, żywności i straszliwego wycieńczenia żołnierze chcą walczyć dalej, ale mjr Sucharski podejmuje decyzje kapitulacji i nakazuje wywieszenie białej flagi. Uważa dalsza walkę za bezcelową i nie ma sensu ryzykować życia żołnierzy i skazywać ciężko rannych na śmierć. Żołnierze niszczą broń i udają się zwartą grupą w stronę pozycji niemieckich. Wkrótce zostają otoczeni przez wroga. Tak zakończyła się wspaniała epopeja obrońców Westerplatte. „Westerplatte broni się” było zobowiązujące dla innych obrońców ojczyzny. Wytrwali 7 dni, choć mieli bronić się 24 godziny. Obrona kosztowała życie 15 żołnierzy, szesnastego Niemcy zamordowali w nocy z 7 na 8, ponieważ odmówił ujawnienia szyfrów. Nawet przeciwnik uznał waleczność Polaków. „Biliście się dzielni” - powiedział dowódca niemieckich oddziałów i pozwolił mjr Sucharskiemu zachować szablę.

46. MONTE CASSINO 1944 ROK

47. ŚMIERĆ NA DAREMNE OD STYCZNIA 1944 ROKU WOJSKA ALIANCKIE DWUKROTNIE PODEJMOWAŁY NIEUDANE PRÓBY SFORSOWANIA MONTE CASSINO. DOPIERO W POŁOWIE MAJA DO SZTURMU RUSZYŁY ODDZIAŁY II KORPUSU POLSKICH SIŁ ZBROJNYCH GEN. WŁADYSŁAWA ANDERSA, WCHODZĄCE W SKŁAD 8 ARMII BRYTYJSKIEJ. PIERWSZE UDERZENIE 10 MAJA NIE POWIODŁO SIĘ I DOPIERO DRUGIE, ROZPOCZĘTE 16, DOPROWADZIŁO DO PRZEŁAMANIA OPORU NIEPRZYJACIELA.UMOCNIONE RUINY OPACTWA ZDOBYŁ 12. PUŁK UŁANÓW PODPOLSKICH. W TRAKCIE TEJ OPERACJI ZGINĘŁO WIELU POLAKÓW. JAK POTEM SIĘ OKAZAŁO ZDOBYCIE KLASZTORU NIE BYŁO KONIECZNE DO WYGRANIA WOJNY.

48. POWSTANIE WARSZAWSKIE1944 ROK

49. HEROIZM ZWYKŁYCH LUDZI 1.sierpnia. O godz. 17. 00, oznaczonej kryptonimem ,,W’’, rozpoczęło się w Warszawie powstanie, mające na celu wyparcie garnizonu niemieckiego i opanowanie miasta. Dowodził nim płk Antoni Chróściel. W postaniu brali udział głównie mieszkańcy Warszawy.

50. 63 DNI PIEKŁA Powstanie trwało 63 dni. Powstańcy nie mieli wyboru i musieli się poddać. Stracili już całą nadzieję na ratunek ze strony wojsk rosyjskich, które czekały za Wisłą, aż Niemcy stłumią powstanie. Brakowało leków i amunicji, które były dostarczane przez aliantów, dopóki ZSRR nie zamknął lotnisk dla ich samolotów.