PRYWATNE UBEZPIECZENIA ZDROWOTNE W POLSCE

1. PRYWATNE UBEZPIECZENIA ZDROWOTNEW POLSCE ZAŁOŻENIA PROPONOWANEJ REGULACJI NA TLE ROZWIĄZAŃ INNYCH PAŃSTW UE MINISTERSTWO ZDROWIA

2. W krajach UE: • rola i znaczenie prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych jest determinowana kształtem, zakresem i dostępnością świadczeń w publicznym systemie opieki zdrowotnej, • prywatne ubezpieczenia zdrowotne są zróżnicowane pod względem rozmiaru rynku, jego struktury oraz modelu regulacyjnego.

3. Systematyka prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych funkcjonujących w krajach UE (wg ich charakteru w stosunku do ubezpieczeń publicznych): • Suplementarne (supplementary), • Komplementarne (complementary), • Substytucyjne (substitutive).

4. Ubezpieczenia suplementarne • Obejmują świadczenia, które są gwarantowane w systemie publicznym , ale umożliwiają ubezpieczonemu szerszy wybór świadczeniodawców czy szybszy dostęp do świadczeń (skrócenie czasów oczekiwania) niż w systemie publicznym. • Ubezpieczeni są jednocześnie (równolegle) ubezpieczeni w systemie publicznym. (funkcjonowanie: Wielka Brytania, Hiszpana, Rumunia i Polska).

5. Ubezpieczenia komplementarne Mogą obejmować: • świadczenia, które nie są gwarantowane w systemie powszechnym (service-charges) (funkcjonowanie: Dania, Węgry, Holandia) albo • obowiązkowe opłaty (współpłacenie, user-charges) (funkcjonowanie: Francja, Belgia, Litwa, Słowenia).

6. Ubezpieczenia substytucyjne Mogą obejmować: • osoby nie podlegające ubezpieczeniu powszechnemu (funkcjonowanie: Czechy, Estonia) albo • osoby, które mogą wystąpić z systemu powszechnego (opt-out) (funkcjonowanie: Niemcy).

7. Relacje prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych w stosunku do ubezpieczeń publicznych • Suplementarne = OBOK • Komplementarne = PONAD • Substytucyjne = ZAMIAST

8. Przykład Słowenii • Reforma ochrony zdrowia w latach 90-tych była oparta - podobnie jak w Polsce – na założeniu przejścia od zcentralizowanego modelu budżetowego do modelu ubezpieczeniowego. • W przeciwieństwie do Polski – jednocześnie ze zmianą modelu finansowania wprowadzono współpłacenie za usługi zdrowotne w granicach od 5% do 75 % ceny usługi. • Takie podejście spowodowało, że w Słowenii rozwinął się powszechny rynek prywatnych (komplementarnych) ubezpieczeń zdrowotnych (ponad 13% ogólnych wydatków na zdrowie) – najlepiej rozwinięty rynek komplementarnych ubezpieczeń zdrowotnych w UE.

9. Przeprowadzone w Polsce reformy dotyczyły przede wszystkim zmian systemu finansowania (wprowadzenie systemu quasi-ubezpieczeniowego) oraz wprowadzenia instytucji płatnika trzeciej strony (kasy chorych / Narodowy Fundusz Zdrowia). • Bez zmian pozostał natomiast szeroki zakres gwarancji dotyczących dostępnych usług zdrowotnych finansowanych przez publicznego płatnika/państwo.

10. Dynamicznemu rozwojowi prywatnego sektora usług zdrowotnych nie towarzyszyło wypracowanie oraz regulacja modelu współpracy pomiędzy systemem publicznym oraz prywatnym, w tym m.in. między płatnikami publicznym i prywatnymi. Brak regulacji w tym zakresie mógł prowadzić do naruszania praw obywatelskich gwarantowanych konstytucją oraz praw pacjentów. Brak prawnego określenia zasad funkcjonowania prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych skutkuje również bardzo słabym rozwojem instytucjonalnego prywatnego finansowania ochrony zdrowia w Polsce.

11. Cel regulacji Dlatego podstawowym celem proponowanych regulacji jest takie określenie modelu współpracy pomiędzy prywatnym i publicznym systemem ubezpieczeniowym, aby w sposób najpełniejszy zagwarantować przestrzeganie praw obywateli do ochrony zdrowia oraz praw pacjenta.

12. Cel regulacji Celem dodatkowym jest stworzenie takich mechanizmów (finansowych i organizacyjnych) rozwoju prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych, które przyczynią się do zwiększenia dostępności usług zdrowotnych w systemie ubezpieczenia publicznego.

13. Przedmiot regulacji • Wprowadzenie definicji prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego. • Umożliwienie obejmowania prywatnymi ubezpieczeniami zdrowotnymi świadczeń z zakresu medycyny pracy. • Określenie minimalnych wymagań jakie powinny spełniać Ogólne Warunki Umów w zakresie prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych.

14. Przedmiot regulacji • Określenie minimalnych wymagań jakie powinna spełniać umowa ubezpieczenia. • Określenie dodatkowych wymagań w stosunku do świadczeniodawców wykonujących świadczenia zdrowotne zarówno na podstawie umów z NFZ, jak i umów z zakładami ubezpieczeń. • Określenie warunków współpracy (w tym w zakresie przekazywania danych) pomiędzy zakładami ubezpieczeń oraz Narodowym Funduszem Zdrowia.

15. Przedmiot regulacji • Rozszerzenie kompetencji Rzecznika Praw Pacjenta i Rzecznika Ubezpieczonych w zakresie ochrony praw pacjentów / ubezpieczonych. • Umożliwienie pracodawcom finansowania polis prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

16. Przedmiot regulacji • Wprowadzenie ulgi podatkowej dla osób wykupujących polisy prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego gwarantujących dostęp do deficytowych świadczeń zdrowotnych.