WYZWANIA POLSKIEJ PREZYDENCJI W RADZIE UNII EUROPEJSKIEJ

1. WYZWANIA POLSKIEJ PREZYDENCJI W RADZIE UNII EUROPEJSKIEJ

3. Studenckie Koło Naukowe PrawCzłowieka „Homo Homini” Uniwersytet im. Mikołaja Kopernika w Toruniu

4. Przygotowanie prezentacji: Joanna Kisielińska Mateusz Naleśnik Mateusz Walczak

5. Rada

6. Rada • Najważniejszy organ decyzyjny Unii Europejskiej. • Brak stałego składu – w zależności od tematyki każdy z krajów jest reprezentowany przez odpowiedniego ministra. • Przyjmowanie aktów UE. • 6 miesięcy –prezydencja narodowa. • Decyzje – efekt kompromisów. • Spotkania przygotowywane przez Komitet Stałych Przedstawicieli.

7. Prezydencja – zadania: • koordynowanie spotkań różnego szczebla dotyczących zarówno bieżącej jak i długoterminowej polityki, • reprezentowanie Rady UE wobec Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej, • wypracowywanie kompromisów wewnątrz członków wspólnoty, • składanie regularnych sprawozdań Parlamentowi Europejskiemu.

8. Trio prezydencji • Są to trzy kolejne, sprawujące po sobie prezydencję państwa dzielące pomiędzy siebie zadania. • Trio składa się z dwóch państw mniejszych i jednego większego, jedno z państw jest członkiem „starej” Unii. • Trio realizujące swe zadania od lipca 2011 do grudnia 2012 to Polska, Dania i Cypr.

9. Zmiana zakresu kompetencji • uszczuplenie kompetencji państwa przewodniczącego Radzie UE w zakresie polityki zewnętrznej, • wprowadzenie instytucji Wysokiego Przedstawiciela ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Stałego Przewodniczącego Rady Unii Europejskiej.

13. Partnerstwo Wschodnie • Inicjatywa wprowadzona do systemu stosunków zewnętrznych Unii Europejskiej. • Komponent funkcjonującej od 2004 r. Europejskiej Polityki Sąsiedztwa, która obejmuje kraje Europy Wschodniej, Kaukazu Południowego oraz kraje Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu.

14. Partnerstwo Wschodnie • Głównym twórcą Partnerstwa jest Polska, popierana przez Szwecję. • Koncepcję wysunięto na szczycie Rady Europejskiej w czerwcu 2008 r. • Inauguracyjny szczyt Partnerstwa Wschodniego miał miejsce 7 maja 2009 roku w Pradze. Przyjęto wtedy Wspólną Deklarację państw UE i krajów partnerskich.

15. Partnerstwo Wschodnie Współdziałanie w ramach Partnerstwa Wschodniego nie łączy się z perspektywą członkostwa w Unii Europejskiej, a negocjacje w sprawie członkowstwa mogą być prowadzone obok inicjatywy Partnerstwa.

16. Państwa partnerskie Inicjatywa Partnerstwa Wschodniego została skierowana do: • Armenii, • Azerbejdżanu, • Białorusi, • Gruzji, • Mołdawii, • Ukrainy.

17. Ważne wydarzenie Szczyt Partnerstwa Wschodniego w Polsce – wrzesień lub październik, pod przewodnictwem szefa Rady Europejskiej Hermana Van Rompuyai premiera Donalda Tuska.

18. GŁÓWNE ZAŁOŻENIA I OBSZARY DZIAŁANIA

19. Inicjatywy flagowe: 1)zintegrowany system zarządzania granicami, 2) wsparcie dla małych i średnich przedsiębiorstw, 3) regionalne rynki energii elektrycznej, 4) „południowy korytarz energetyczny” , 5) system zwalczania katastrof (naturalnych i spowodowanych przez człowieka).

20. Wprowadzone zmiany 1. wyodrębnienie krajów wschodniego sąsiedztwa spośród pozostałych państw objętych EPS – - objęcie w ramach EPS jednym mechanizmem krajów Europy Wschodniej, Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu obniżało rangę relacji UE - Wschód.

21. Wprowadzone zmiany 2. zwiększenie korzyści, jakie mogą być czerpane przez kraje partnerskie z dwustronnej współpracy z UE – - chodzi tu głównie o strefy wolnego handlu, liberalizację reżimu wizowego, czy wzmocnienie współpracy w zakresie bezpieczeństwa energetycznego.

22. Wprowadzone zmiany 3. element wielostronnej współpracy na obszarze wschodniego sąsiedztwa – - EPS funkcjonowała jedynie na podstawie stosunków bilateralnych.

23. SZANSE, WYZWANIA, ZADANIA

24. Perspektywa finansowa • Wyzwaniem dla Polski jest uwzględnienie PW przy ustalaniu nowej perspektywy finansowej na lata 2014-2020. • Obecnie – 600 mln euro, nie w pełni pozwolą na realizowanie wszystkich założeń inicjatywy. • Koordynacja programów rozwojowych.

25. Reżim wizowy • Wskazywanie innym krajom partnerskim drogi, którą podążała Ukraina. • Zabieganie o jak najszybsze sfinalizowanie rozmów z Ukrainą i wdrażanie podobnych ułatwień dla innych krajów partnerskich.

26. Pozyskiwanie sojuszników • Pozyskiwanie dla inicjatywy PW takich krajów, jak chociażby Niemcy, Rumunia, Bułgaria, Grecja, Francja lub Hiszpania. Potencjalnymi sojusznikami mogą być również kraje z naszego tria czy Węgry. • Ustalenie relacji pomiędzy PW a innymi organizacjami regionalnymi, promowanymi przez UE: Synergią Czarnomorską, Unią dla Morza Śródziemnego czy Wymiarem Północnym.

27. Zbliżenie społeczeństw • Poprawa kontaktów międzyludzkich. • Inicjatywy: wymiany studentów, wspólne projekty kulturowe czy naukowe. • Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Partnerstwa Wschodniego

28. „ (Partnerstwo Wschodnie) to dla Polski jest szansa budowania nie tylko dobrej współpracy gospodarczej z naszymi sąsiadami, ale też mocnej pozycji w Unii Europejskiej.” - Waldemar Pawlak

29. Realizacja zadań PW • urzeczywistnianie przez państwa partnerskie wartości,takich jak demokracja, praworządność, poszanowanie praw człowieka czy gospodarka rynkowa, • kroki, jakie podejmie Unia.

30. POLITYKA SPÓJNOŚCI

31. Politykaspójnościelementembudżetu

32. StanowiskoPolski • “StanowiskoRząduRzeczypospolitejPolskiej w sprawieprzyszłościPolitykiSpójnościUniiEuropejskiepo 2013 r.” z 30 stycznia 2008 r. • “StanowiskoRząduRzeczypospolitejPolskiejws. PrzyszłościPolitykiSpójnościpo 2013 r. PolitykaSpójnościjakoskuteczna, efektywna I terytorialniezróżnicowanaodpowiedźnawyzwaniarozwojoweUniiEuropejskiej” z 18 sierpnia 2010 r.

33. II StanowiskoRządu RP ŹRÓDŁA: • Czwarte Forum Kohezyjne, • PublikacjaZielonejKsięgids. spójnościterytorialnej, • Reflection PaperkomisarzDanutyHübner, • Orientation PaperkomisarzaPawłaSameckiego, • RaportAn Agenda for a Reformed Cohesion PolicyFabrizioBarca.

34. Strategicznepodejście • Partnerstwo. • Wzmocnienie instytucjonalne. • Ewaluacjaśrodków. • Reformacja systemudokumentów.

35. Koordynacja • Wykorzystanieistniejącegopotencjału. • Racjonalnyrozwój. • Usprawieniemechanizmu.

36. Architekturacelów • Regionysłabiejrozwinięteorazprzejściowe (cel1). • Regionylepiejrozwinięte (cel2).

37. Koncentracjatematyczna Strukturaprojektów: • projektyobowiązkowe, • projektyfakultatywne.

38. Warunkowość • Nacisknasankcjepozytywne. • Odstępowanieodsankcjinegatywnych. • Rezerwy. • Politykawyników. Podejście terytorialne • Korzystanie z istniejącegodorobku. • Szczególnaochronaregionównajbardziejpotrzebujących.

39. Reformasystemuwdrażania • Nacisknaefektywność. • Ograniczenieprocedur. • Zasady: - obowiązkowe, - nieobowiązkowe.

40. Wyniki polityki spójności w Polsce Osiągnięcia: • 85 000 wdrożonych projektów w okresie 2004-2007, • do 2007 r. remont lub budowa 3700 km dróg i ponad 200 km autostrad, • 15 000 projektów wspierających przedsiębiorstwa do 2007 r., • wsparcie dla 350 000 młodych ludzi w kwestii zatrudnienia.

41. Polska w polityce spójności • W latach 2007-2013 Polska jest największym beneficjentem polityki spójności. • Przyznano nam 67 miliardów euro

42. Mapa dotacji

43. POLITYKA ENERGETYCZNA

44. Znaczenie Z perspektywy Unii Europejskiej: • wykształcenie jednolitej i skoordynowanej strategii energetycznej, • unormowanie stosunków politycznych z Rosją, • sprostanie wyzwaniom XXI wieku – konieczność rozwoju tzw. „zielonej energii” w ramach walki z ocieplaniem klimatu • modernizacja i rozbudowa europejskiej sieci energetycznej

45. Znaczenie Ze strony Polski: • określenie roli złóż gazu łupkowego w dalszej perspektywie energetycznej, • konieczność uniezależnienia się od dostaw energii z Rosji, • modernizacja niewydolnej i przestarzałej sieci energetycznej kraju oraz jej silniejszego powiązania z siecią zachodnioeuropejską.

46. Udział surowców zewnętrznych wykorzystywanych w krajach UE źródło: EU-25 Energy and Transport Outlook to 2030, European Commission, January 2003.

47. Zapotrzebowanie na surowce w UE w perspektywie do 2030 r. źródło: EU-25 Energy and Transport Outlook to 2030, European Commission, January 2003.

48. Stopień uzależnienia od Rosji

49. Zasady prowadzenia polityki: • eliminacji dyskryminacji pomiędzy eksporterami we Wspólnocie, • swobodnego przepływu usług spółek energetycznych, • integracji przemysłowej i gospodarczej, wytwarzania i przesyłu energii elektrycznej. Lata praktyki udowodniły, iż ciężko mówić o jednolitej polityce energetycznej.

50. Przeszkody w stworzeniu faktycznej wspólnej polityki • pośrednie przyzwolenie na prowadzenie autonomicznej polityki energetycznej przez kraje UE, • nieodpowiednia liczba połączeń pomiędzy sieciami energetycznymi poszczególnych krajów Unii, • powiązanie stosunków energetycznych i politycznych z Rosją, • brak atrakcyjnych warunków finansowania budowy transeuropejskiej sieci energetycznej, • przedkładanie partykularnych interesów ponad interes ogólnoeuropejski.