Depresja

1. Depresja Depresja inaczej zaburzenia depresyjne - Zaburzenia psychiczne z grupy zaburzeń afektywnych, charakteryzujące się obniżeniem nastroju, obniżeniem napędu psychoruchowego, zaburzeniem rytmów okołodobowych i lękiem.

2. Typy depresji: Depresja epizodyczna (epizody depresyjne – trwa krócej niż dwa lata i charakteryzuje się wyraźnym początkiem; • Zaburzenia depresyjne nawracające – powtarzające się epizody depresji bez objawów wzmożonego nastroju i zwiększonej energii w przeszłości • depresja endogenna – uwarunkowana biologicznie, typowa; ostrzejsza w przebiegu od egzogennej; depresja duża, epizod depresyjny o znacznym nasileniu; • depresja egzogenna (depresja reaktywna) – poprzedzona stresującym zdarzeniem. • Niektórzy badacze twierdzą, iż w rzeczywistości jest to ta sama depresja jednobiegunowa, a powyższy podział tak naprawdę odzwierciedla podział na depresję ostrą i łagodną. • Depresja przewlekła – trwa co najmniej dwa lata, a remisja nie trwa dłużej niż dwa miesiące. • Depresja poschizofreniczna – przejawia się w epizodzie depresyjnym po psychozie schizofrenicznej. Objawy schizofreniczne występują, lecz nie dominują już w obrazie klinicznym.

3. Występowanie depresji • Około 10% populacji cierpi na depresję. Choć najczęściej ujawnia się pomiędzy 15 a 30. rokiem życia, zachorować mogą także dzieci i osoby w podeszłym wieku. Wskazuje się na dwa szczyty zachorowania na depresję: pierwszy około 30 lat a drugi około 60 lat. Około 25% epizodów trwa krócej niż jeden miesiąc. 50% ustępuje przed upływem trzech miesięcy. Depresja ma skłonność do nawrotów. 75% chorych zachoruje ponownie w ciągu 2 lat od wyleczenia poprzedniego epizodu. • Na depresję częściej chorują kobiety niż mężczyźni, zwykle rozwija się ona później niż choroba afektywna dwubiegunowa. • Około 15% pacjentów z ciężką depresją umiera wskutek samobójstwa, 20-60% chorych na depresję próbuje sobie odebrać życie, 40-80% ma myśli samobójcze.

4. Kryteria Kryteria diagnostyczne. Według klasyfikacji ICD-10, aby stwierdzić występowanie epizodu depresyjnego, muszą występować przez co najmniej dwa tygodnie najmniej dwa z trzech poniższych objawów: - obniżenie nastroju, - utrata zainteresowań i anhedonia, - mniejsza energia lub wytrzymałość na zmęczenie, - oraz dwa lub więcej objawów takich jak: - trudności w skupieniu uwagi, - obniżenie samooceny, - odczuwanie winy, czucie się bezwartościowym, - pesymistyczne postrzeganie przyszłych wydarzeń, - myśli bądź zachowania suicydalne lub zachowania autoagresywne, - problemy ze snem, - zmniejszenie apetytu.

5. Czy depresja jest pomocna ? • Depresja jako dostosowanie. • Szacuje się, że około 30-50% ludzi cierpiało w swoim życiu na zaburzenia depresyjne, a największe ryzyko ich wystąpienia jest wśród młodych. Sugeruje to, że depresja jest formą dostosowania, pozwalającą skupić się na rozmyślaniu nad złożonymi problemami życiowymi. Ludzie w depresji myślą bardziej analitycznie, a takie objawy depresji jak izolowanie się czy utrata odczuwania przyjemności zmniejszają możliwości rozproszenia uwagi.

6. Leczenie depresji Leczenie depresji. Leczenie depresji powinno odbywać się pod okiem specjalisty psychiatry, czasem może to być specjalista neurolog. Najważniejsze jest zapewnienie bezpieczeństwa chorego, w tym zapobieżenie ewentualnej próbie samobójczej. Niektóre leki, działając silniej aktywizująco mogą spowodować "odhamowanie" chorego przed wyrównaniem nastroju i poważne ryzyko targnięcia się chorego na własne życie. Zatem w wielu przypadkach depresji zalecana jest hospitalizacja, często nie dłuższa niż kilkanaście dni, która pomaga też w doborze leków i wielkości dawki. Przed podjęciem właściwego leczenia przeciwdepresyjnego lekarz zazwyczaj zaleca badania ogólne, aby wstępnie wykluczyć inne przyczyny.

7. Ja nie mam depresji a ty?! Wykonałartek Hajduk