Download
1 / 56
560 likes | 681 Views
E N D
Kobieta przygotowuje się do narodzin dziecka przez cały okres ciąży; to proces, który przebiega zarówno na poziomie świadomym jak i nieświadomym. Z jednej strony mama czuje, że dziecko jest jej częścią, a ich rytmy życia stopniowo się synchronizują. Z drugiej strony ruchy dziecka, które w pewnym momencie zaczyna odczuwać przygotowują także kobietę do tego, że dziecko opuści jej ciało i będzie oddzielną istotą. Mężczyzna jest pozbawiony takich bezpośrednich doznań i w jego wypadku przygotowanie się do roli ojca wypływa bardziej ze świadomej decyzji. I to nie tylko po to, żeby być dobrym ojcem czy lepiej rozumieć emocje i zachowanie własnej żony. Równie ważne jest by on sam po narodzinach nie czuł się niepotrzebny obserwując więź łączącą mamę i dziecko.
Gdy kobieta zachodzi w ciążę często objawia się to: - wrażliwością na zapachy, - zmianami w piersiach, - brakiem miesiączki, - częstszym oddawaniem moczu, - zmęczeniem, - zaburzeniem smaku, - porannymi nudnościami, - zwiększeniem wydzieliny pochwowej,
Lekarze odliczają początek ciąży od daty ostatniej miesiączki, czyli w dwa tygodnie od zapłodnienia tzw. Wiek ciążowy wynosi cztery tygodnie. Średnio ciąża trwa ok. 40 tygodni, chociaż jeśli dziecko urodzi się w 37 tygodniu, mówi się, że urodziło się o czasie. Do 8 tygodnia ciąży rozwijające się dziecko nazywa się zarodkiem, a po 8 tygodniu – płodem. 4-6 tydzień Przez pierwsze tygodnie ciąży zarodek zagnieżdża się w błonie śluzowej macicy, ma wielkość główki od szpilki. Po 6 tygodniach 6-milimetrowe dziecko ma głowę i tułów. 8-10 tydzieńSerce dziecka uderza 140-150 razy na minutę, można je zlokalizować na monitorze w badaniu USG. Dziecko ma już 13-25 mm, a jego główne organy (serce, płuca, wątroba i nerki) już się wykształciły. Oczy, uszy, palce rąk i stóp są już prawie całkowicie uformowane. 11-12 tydzień Dla dziecka wówczas kończy się najbardziej niebezpieczny okres, ponieważ wykształtowała się już większa część jego organów, łącznie z narządami płciowymi. Główka staje się bardziej okrągła i zaczynają funkcjonować nerki. Dziecko ma ok. 75mm długości.
15-16 tydzień Przez 16 tygodni u dziecka rozwijały się palce rąk i stóp. Może teraz robić miny, ssać palce, pić płyn owodniowy i wydalać go przez pęcherz. Całe jego ciało pokrywają delikatne włoski, zwane meszkiem. Waży teraz około 125g. Zdarza się, że można już poczuć jego pierwsze ruchy. 18-20 tydzień Od tego momentu większość matek zdecydowanie odczuwa kopanie i ruchy dziecka. Można nawet zobaczyć te ruchy przez skórę. Dziecko ma już teraz włosy na główce, brwi i rzęsy, a jego skóra jest pokryta białą substancją, zwana mazią płodową, chroniącą skórę bobasa przed płynem owodniowym. Jeżeli w tym czasie kobieta nie czuje ruchów dziecka musi zgłosić się do lekarza lub położnej na wizytę. 24 tydzień Skóra dziecka staje się grubsza. Dziecko zaczyna wyraźniej słyszeć, a hałas może spowodować, że dziecko się wystraszy. Ma już otwarte oczy. Czuwa, bądź śpi. Waży ok. 600g i ma ok. 36cm długości. Dzieci urodzone w tym czasie mają szanse na przeżycie dzięki intensywnej opiece. 32 tydzień Płuca dziecka są już zdolne do samodzielnego oddychania; dzieci urodzone w tym okresie mają dużą szansę na przeżycie. Dziecko waży już ok. 1,3kg i mierzy ok. 40cm. 36-40 tydzień Wszystkie narządy dziecka są już w pełni ukształtowane i pracują normalnie. W każdym jego momencie jego główka może się przesunąć w dół miednicy. Dziecko jest już gotowe do porodu.
Kilka słów o psychologii prenatalnej… Przez długi czas, uważano, ze umysł dziecka w momencie narodzin, jest jak czysta tablica (Tabula rasa). Dziecko stawało się człowiekiem dopiero w momencie narodzin. Rozwój psychologii prenatalnej oraz przeprowadzane badania udowadniają, że dziecko jest istotą ludzką już od momentu poczęcia. Człowiekiem, który czuje, uczy się, dąży do kontaktu ze światem zewnętrznym. Co więcej, prowadzi dialog ze swoimi przyszłymi rodzicami, który ma ogromne znaczenie dla jego dalszego rozwoju. Jeszcze 25 lat temu uważano, ze dialog z dzieckiem w okresie życia łonowego jest niemożliwy - brak jest połączeń nerwowych między organizmem matki i dziecka. Jednak badania naukowe dowodzą, ze informacje matka-dziecko przekazywane są zwrotnie za pomocą neuromediatorów, hormonów i substancji biochemicznych. W 13 dniu swojego istnienia u dziecka można wyodrębnić zawiązki układu nerwowego, a w 20 dniu zostają ukształtowane zawiązki mózgu. Jak twierdzi prof. Włodzimierz Fijałkowski(…) Skoro istnieje struktura, musi istnieć i odpowiednia dla niej funkcja. Tak, więc procesy psychiczne są faktem (…). Dziecko będąc jeszcze zarodkiem w organizmie matki, wysyła pierwsze sygnały świadczące o jego obecności. Wszelkie zmiany w organizmie kobiety zachodzące w tym czasie, są ich dowodem. Senność, nadwrażliwość na smaki i zapachy, nabrzmiałe piersi wszystko to, są sygnały wysyłane do matki świadczące o istnieniu nowego życia. Dziecko wysyła sygnały i oczekuje odpowiedzi, choć nie zrozumie słów do niego wypowiadanych, to zrozumie ich znaczenie, oznaczające miłość i akceptację, której potrzebuje jeszcze przed urodzeniem. Ważne dla jego rozwoju jest, by wzrastało w atmosferze miłości i radości z jego istnienia.
Pierwsze rozmowy Pierwszym podstawowym krokiem rodziców, aby nawiązać więź i dialog z poczętym dzieckiem, jest jego akceptacja, jako pełnoprawnego członka rodziny, pewność, że dialog potrzebny jest obu stronom. Jedną z form akceptacji dziecka, jako nowego członka rodziny, i chęć podjęcia dialogu z nim jest nadanie mu tzw. imienia zastępczego, którym przez okres życia płodowego, rodzice będą zwracać się do niego. Rozmowa, jako forma komunikacji i nawiązania więzi z dzieckiem może być prowadzona – w formie monologu, poprzez czytanie dziecku wierszy, bajek, historyjek lub dialogu, czyli głośnej rozmowy z dzieckiem lub w myślach, koncentrując nasze myśli na nim. Tematy rozmów powinny wynikać z konkretnych sytuacji i być wyrazem indywidualnych przeżyć. Może się zdarzyć, że poczęcie nastąpiło w sposób nieplanowany, przypadkowy, matka powinna powiedzieć mu, o swoich problemach w zaakceptowaniu go, zapewniając jednocześnie, że spróbuje go pokochać, ale może później, dziecko i tak wyczuje u matki sprzeczne uczucia. Każdy z rodziców przez okres 9-ciu miesięcy ma szansę na wypracowanie własnego stylu dialogu z dzieckiem, który zaprocentuje w przyszłości.
Komunikacja przez słuch i dotyk Inną, ale równie ważną formą komunikacji jest dotyk, przez który nawiążemy z dzieckiem kontakt intelektualny. Frans Veldman, holenderski terapeuta opracował naukową metodę dotykowa zwaną, – haptonomią, która poprzez odpowiednią technikę masażu brzucha, pobudza dziecko i komunikuje mu o uczuciach rodziców. Dzięki temu, mama poprzez taki kontakt z dzieckiem, po pewnym czasie nauczy się odczytywać sygnały wysyłane do niej przez dziecko. Wie, kiedy jest zadowolone, kiedy daje do zrozumienia, że czuje się źle, że coś sprawia mu przykrość lub kiedy jest mu niewygodnie. Oczywiście kontakt z dzieckiem dotyczy nie tylko matki, ale w takim samym stopniu ojca czy też starszego rodzeństwa. Dzięki takim kontaktom w momencie narodzin, rodzice będą czuli się pewniej dotykając noworodka, a dla dziecka bezpośredni kontakt z rodzicami nie będzie obcy. Około 4 miesiąca życia łonowego dziecko zaczyna słyszeć odgłosy z zewnątrz, dlatego bardzo dobra formą kontaktu z dzieckiem jest śpiew i wspólne słuchanie muzyki. Słuchając naszego głosu dziecko uczy się rozpoznawania go i nie jest istotne czy umiemy śpiewać czy nie, gdyż takim głosem będziemy zwracać się w przyszłości do dziecka. Śpiewanie jest istotne również dla matki, gdyż wydłuża się faza wydechu, co przyda się podczas akcji porodowej. Dzieci uwielbiają słuchać muzyki, preferują dźwięki o niskich częstotliwościach, a więc głównie muzykę poważną. Mama poprzez ruchy dziecka jest w stanie określić czy dziecku podoba się słuchana muzyka, czy też nie. Stosowanie wymienionych powyżej form komunikacji z dzieckiem, nie tylko pobudza jego rozwój, ale przede wszystkim świadczy o przywiązaniu rodziców do niego. Wpływa także na rozwój miłości i więzi między rodzicami. Jednak najistotniejsze jest to, że dziecko przychodzące na świat, z którego większość docierających do niego bodźców jest czymś nowym i przerażającym, czuje się o wiele bezpieczniej, kiedy tuż po narodzinach, przytulone do piersi mamy usłyszy znany mu wcześniej odgłos bicia serca, jej głos i głos swojego taty.
Wpływ emocji matki na rozwój dziecka w okresie prenatalnym Od wielu wieków wiadomo było, że zdrowie kobiety i jej stan psychiczny mają wpływ na jej nienarodzone dziecko. Jednak dopiero przeprowadzane w XX w. badania, dowiodły, jakie skutki na rozwój dziecka mają emocje i stres matki. W 1982 r. w Izraelu przeprowadzono badania na grupie ciężarnych kobiet. Badania te, pokazały jak stan emocjonalny matki odczuwa dziecko w jej łonie. Kobietom założono słuchawki, w których słyszały muzykę, jaką lubiły najbardziej. Naukowcy przy pomocy ultrasonografu obserwowali w tym czasie dzieci, które na przyjemne doznania mamy zaczęły żwawiej poruszać się. Zadziwiające jest to, że dzieci nie słyszały utworów, które sprawiały ich mamom przyjemność, a reagowały na zmianę nastroju matki. Naukowcy poprzez ten eksperyment doszli do wniosku, że dziecko reaguje na zmiany w stanie emocjonalnym matki. Ogromne, negatywne działanie na mózg nienarodzonego dziecka ma długotrwały stres, przeżywany przez matkę. Dziecko jest chronione w pewnym stopniu przez łożysko przed szkodliwymi czynnikami. Hormony stresu w niewielkiej ilości przenikające przez nie, są dla dziecka pożyteczne. Problem pojawia się w momencie, kiedy poziom hormonu stresu-kortyzolu, staje się zbyt wysoki. Powtarzające się sytuacje silnego stresu w ciąży mogą przyczynić się do wielu wad u noworodków takich jak- - rozszczep wargi, zespół Downa, zaburzenia neurologicznych, trudności z oddychaniem, wrzody żołądka i zapalenie ucha, opóźnieniem rozwoju umysłowego, w skrajnych przypadkach nawet do śmierci. Kontakt z dzieckiem w okresie prenatalnym nie tylko umożliwia jego prawidłowy rozwój. Jest również początkiem nawiązania więzi z obojgiem rodziców. Oprócz tego zacieśnia i wzbogaca więzi, które zbudowali rodzice dziecka między sobą.
W czasie ciąży należy w szczególności zadbać o dietę. Aby bezpiecznie się odżywiać należy: - unikać surowego i niedogotowanego mięsa - nie jeść pasztetów i dań z surowych ryb (np. sushi) - unikać surowych jaj i produktów zawierających je (np. majonez) - nie pić pasteryzowanego mleka krowiego, koziego i owczego, - nie jeść serków pleśniowych, - nie spożywać rozpuszczających się lodów, - myć dokładnie owoce i warzywa, - nie spożywać przeterminowanych produktów, - jeść 5-6 posiłków dziennie - raczej nie pić kawy (lub pić bardzo słabą, albo bezkofeinową) - nie pić alkoholu - nie brać żadnych leków bez wiedzy lekarza - brać witaminy i kwas foliowy, który jest niezbędny do właściwego rozwoju płodu.
Dobrze zbilansowana dieta zawiera odpowiednią ilość węglowodanów, tłuszczów, witamin i minerałów. Znajdują się one w pięciu głównych grupach produktów żywnościowych. Dla każdej z tych grup zostało ustalone dzienne możliwe spożycie. Jeśli kobieta w stanie błogosławionym przestrzega zalecanych norm, to jej dieta jest zdrowa i zbilansowana. • Faktem jest, że w czasie ciąży przez wzgląd na maleństwo wzrasta zapotrzebowanie na energię, jednak jest ono stosunkowo nie wiele większe, gdyż przeciętnie kobieta w ciąży potrzebuje tylko 200-300 kcal więcej niż wcześniej. • Piramida żywieniowa.
To szkoła świadomego macierzyństwa, w której przedmiotem edukacji jest przygotowanie do świadomego, aktywnego i sprawnego uczestnictwa w urodzeniu dziecka oraz przygotowaniu do rodzicielstwa.
Pierwsze Szkoły Rodzenia powstały w latach 60-tych w Anglii. Ich twórcą był lekarz położnik G.D.Read, który twierdził, że przyczyną zwiększonego i nienaturalnie odczuwanego bólu w czasie porodu jest ogromny lęk . Lęk i stres wywołują napięcie mięśni, a to potęguje doznania bólowe i wzmaga lęk. W Polsce, pierwsza Szkoła Rodzenia została stworzona w 1957 roku w Łodzi przez Profesora Włodzimierza Fijałkowskiego, którego działalność na rzecz psychoprofilaktyki położniczej, liczne podręczniki i poradniki w znacznym stopniu przyczyniły się do rozwoju polskiego położnictwa. Dopiero w latach 90-tych wielka, medialna ogólnopolska akcja Fundacji Rodzić po Ludzku "reaktywowała" Szkoły Rodzenia, które różni się nazwą, ale ideę mają wspólną .Od tamtych czasów zmieniła się forma opieki nad kobietą ciężarną i zmieniło się całe położnictwo. "Strzeżone" oddziały położnicze zostały otwarte dla odwiedzających. Coraz większą popularnością zaczęły się cieszyć porody rodzinne a rodzące aktywnie uczestniczyć w porodzie. Na początku lat 2000 usługi medyczne w ramach Szkoły Rodzenia były refundowane przez WRKCH. Kolejna reforma dotycząca kontraktowania usług nie uwzględniała tego typu świadczeń co skutkowało zaprzestaniem spotkań w szkole.
Podczas zajęć można uzyskać informacje, dotyczące: - przebiegu ciąży, porodu i połogu z uwzględnieniem wskazówek zapobiegającym różnym zaburzeniom,-radzenia sobie z bólem porodowym, -pokonywać strach przed porodem, -wykonywać ćwiczenia oddechowe, relaksacyjne, rozciągające mięśnie,- karmienie piersią i radzić sobie z zaburzeniami laktacji, pielęgnować noworodka (kąpać, przewijać, dbać o pępek, nauka żywienia), -rozpoznawać i walczyć z depresją poporodową, -dbać o siebie w połogu, -kontrolować swoją płodność po porodzie,-przybliżenia obrazu przebiegu porodu ukazanego od strony rodzącego się dziecka.
- czy szkoła współpracuje ze szpitalem, w którym przyszła mama chce urodzić. Umożliwia to zapoznanie z warunkami na bloku porodowym oraz w salach poporodowych. - liczbę uczestników w zajęciach. - wykwalifikowaną kadrę wykładowców (ginekolog położnik, anestozjolog, pediatra, położna, czasem również psycholog lub dietetyk) - programowi zajęć(forma zajęć: warsztaty lub wykłady, treści) - zapoznaj się ze zdaniem znajomych, którzy niedawno urodzili jaką placówkę polecają. - czy po porodzie jest zapewniony kontakt ze specjalistą.
Aż do końca XIX wieku kobiety rodziły w domu w obecności i przy pomocy akuszerek. Dopiero w latach 50. XX wieku powstały pierwsze izby położnicze i szkoły rodzenia. Akuszerka, nazywana także babką, dzieciobiorką, pęporzezką lub powituchą, (do końca XIX wieku) była niezbędną pomocą dla rodzącej kobiety. Ten popularny kobiecy „zawód" był często przekazywany z matki na córkę. Podczas porodów mężczyźni oczekiwali na swoje kobiety w innych pomieszczeniach, miejscach, ponieważ akt narodzin był uzawany przez nich jako nieczysty. Kobieta nie była godna ich obecności. Akuszerka wzywana była, gdy tylko ciężarna poczuła pierwsze oznaki. Rola odbierającej poród kończyła się wraz z przyjściem dziecka na świat.
Izby porodowe W połowie XX wieku porody odbywały się w specjalistycznych placówkach medycznych, czyli izbach porodowych, gdzie odbierano w nich niemal wszystkie porody, a w przypadku komplikacji lub ciąży wysokiego ryzyka przenoszono na oddział położniczy szpitala. Izby - jako placówki odrębne od oddziałów szpitalnych - przetrwały aż do 2008 roku, kiedy to zlikwidowano ostatnią z nich. Poród w szpitalu W latach 60. ciężarne były już kierowane do szpitala, gdzie ich kontakt z dzieckiem było ograniczony do kilkuminutowych pór karmienia. Sytuacja zaczęła zmieniać się w ostatniej dekadzie XX wieku, kiedy to ruszyła pierwsza edycja akcji „Rodzić po ludzku" i rozpoczęła swoją działalność fundacja o tej nazwie. To dzięki propagowaniu przez organizatorów akcji i media potrzeby zapewnienia rodzącym kobietom godnych warunków w szpitalu, stało się początkiem zmian. Ich efektem jest zaawansowany system opieki medycznej, dostęp do specjalistycznych badań medycznych oraz sprzętu, używany podczas trudnych porodów i komplikacji, a także możliwość wyboru formy porodu, znieczulenia i skorzystania z akcesoriów porodowych.
Kobiety często niepokoją się przed porodem, zwłaszcza jeśli jest to ich pierwszy poród. Zazwyczaj odczuwają wtedy lęk, przerażenie i strach, a to z kolei co powoduje duży stres. Co kobieta powinna zrobić w takiej sytuacji? Zaprezentujemy kilka wskazówek, które są często pojawiają się w różnych poradnikach dla przyszłych mam.
Zastanów się, czego najbardziej się boisz w związku z porodem. Nie odpowiadaj od razu: "po prostu porodu", "wszystkiego" czy "bólu, jak wszyscy". Poświęć chwilę, by to dobrze przemyśleć. Jeśli jest ci trudno znaleźć odpowiedź, spróbuj do niej dotrzeć metodą eliminacji. Jeśli np. początkowo wydaje ci się, że najbardziej przeraża cię ból, wyobraź sobie, że masz możliwość pełnego jego wyeliminowania. Czy teraz boisz się mniej? Albo jeśli wydaje ci się, że najbardziej lękasz się o zdrowie dziecka, to czy pewność, że urodzi się zdrowe znacząco zmniejszyłaby twój niepokój. Czasem taka rozmowa ze sobą może prowadzić do zaskakujących wniosków np. okazuje się, że tak naprawdę wcale nie chodzi o ból tylko o to, czy poradzisz sobie potem w roli matki. Albo o to, czy będziesz wystarczająco "dzielna" i jak zareaguje partner, który ma ci towarzyszyć. Kiedy zrozumiesz, o co naprawdę ci chodzi, łatwiej znajdziesz sposób na zmniejszenie swego niepokoju.
Największy lęk budzi w nas to, co nieznane. Dlatego warto poznać podstawowe fakty na temat przebiegu porodu np. jak długo trwają poszczególne jego fazy i czym się charakteryzują, jak może reagować twoje ciało, jakie zabiegi mogą zostać wykonane i w jakich okolicznościach. Rozważ również czy chcesz rodzić w obecności osoby towarzyszącej.
To bywa bardzo oczyszczające. Adresatem może być partner, bliskie krewne, przyjaciółki albo położna i inne ciężarne. Dobrym miejscem na takie rozmowy jest m.in. szkoła rodzenia
Najlepiej jeśli zobaczysz na własne oczy izbę przyjęć i salę porodową. Potem, kiedy przyjedziesz tam rodzić, nie będziesz czuła się tak bardzo obco. Na miejscu zapytaj też o wszystkie interesujące cię szczegóły np. możliwość wyboru pozycji w czasie porodu, rodzenia w wodzie, rutynowo wykonywane zabiegi, stosowane metody łagodzenia bólu itd.
Spakuj odpowiednio wcześniej torbę do szpitala* (sprawdź, co jest wymagane w placówce, którą wybrałaś). Możesz też wykonywać ćwiczenia Kegla i masaż krocza jeśli zależy ci na tym, by chronić je w czasie porodu. Dobrym pomysłem będzie też spisanie plan porodu. Te wszystkie czynności dadzą ci większe poczucie wpływu, a co za tym idzie zmniejszą twój niepokój i poziom stresu. * torba szpitalna: dokumenty, koszule nocne, szlafrok, biustonosze do karmienia, przybory toaletowe, ubranka dla noworodka, kosmetyki dla dziecka, pieluszki, jedzenie i picie i coś dla taty jeżeli razem będziemy oczekiwali na poród.
W dzisiejszych czasach kobiety mają szeroki wybór możliwości sposobu rodzenia dzieci, ale także mają na to wpływ dzieci poprzez sposób ułożenia, sposobnością wydostania się na świat.Wyróżniamy dwa zasadnicze typy porodów w zależności od stopnia integracji medycznej.Poród siłami naturyporód, w którym zasadnicze zadanie do wykonania ma kobieta i jej dziecko. Kierująca się instynktem,sygnałami wysyłanymi przez ciało, a także siłami natury.Poród aktywnyWiąże się z aktywnością kobiety w czasie I i II etapu porodu. Przyjmuje ona pozycje ułatwiające dziecku przejście przez kanał rodny: chodzi, kręci biodrami, kołysze się i skacze na piłce, opiera się o partnera, korzysta z prysznica, oddycha przeponą. Zaś w II fazie może przeć na łóżku porodowym, w kucki, na boku czy w klęku.
Poród w wodzie Rodzenie w wodzie ma na celu przede wszystkim niwelowanie bólu związanego ze skurczami, a także łagodne przechodzenie dziecka z łona do świata. Rodząca przebywa w specjalnej wannie z wodą o temp. 36-37°C i głębokości 50-60 cm. Temperatura powietrza powinna wynosić co najmniej 26°C. Nie wszystkie kobiety mogą jednak skorzystać z immersji wodnej (przeciwwskazania to m.in.: choroby układu krążenia, nadciśnienie, choroby naczyń, choroby skórne, patologia ciąży czy zaburzenia w czasie porodu). Poród w domu Decydują się na ten typ porodu przede wszystkim kobiety, które obawiają się szpitala i najbezpieczniej czują się w domu. Formą pośrednią między szpitalem a domem ma być coraz popularniejszy w Polsce „dom narodzin”. Aby rodzić u siebie, trzeba skontaktować się z położną (bądź lekarzem), która poród będzie nadzorowała. Należy zapoznać się z nią na tyle wcześnie, by móc nabrać wzajemnego zaufania, przygotować siebie i dom. Poród zabiegowy O porodach zabiegowych mówimy, kiedy sama natura nie wystarcza, aby urodzić dziecko. Jeśli pojawiają się jakieś komplikacje, wtedy wkracza medycyna. Czasem o porodzie zabiegowym lekarz decyduje o wiele wcześniej (cesarskie cięcie), nieraz jednak ingerencja jest decyzją podejmowaną w trakcie porodu i ma na celu ratowanie życia.
Cesarskie cięcie Jest najbezpieczniejszym z porodów zabiegowych. Cesarskie cięcie to operacja polegająca na wydobyciu dziecka i łożyska poprzez nacięcie przedniej ściany powłok brzusznych i macicy. Ten typ porodu wymaga następnie rehabilitacji, pobyt w szpitalu jest przedłużony, a kobieta po powrocie do domu powinna bardziej się oszczędzać (aż rana dobrze się zagoi). Poród kleszczowy Kleszczy używa się, aby szybko wydobyć główkę dziecka na świat (gdy nie jest już możliwe wydobycie dziecka za pomocą cięcia cesarskiego). Narzędzie to dwie duże łyżki, które kształtem dopasowane są do główki dziecka oraz krzywizn kanału rodnego. Doświadczony lekarz pociąga – w czasie skurczu – rękojeść kleszczy i prowadzi główkę jak podczas porodu fizjologicznego. Po urodzeniu główki kleszcze są zdejmowane. Negatywnym efektem ich użycia mogą być otarcia naskórka głowy. Próżniociąg położniczy Ma cel identyczny jak kleszcze. Jako metoda rozwiązywania porodu pojawił się próżniociąg dopiero w połowie XX wieku (kleszcze stosowano już w wieku XVI; był to pilnie strzeżony wynalazek rodziny Chamberlen; dopiero w XVIII wieku zaczęto go stosować na szerszą skalę). Urządzenie zakończone jest specjalną przyssawką, która – przytknięta do główki dziecka – wytwarza próżnię. W miejscu zamocowania przyssawki najczęściej pojawia się krótkotrwały obrzęk.
Poród rodzinny Polega na obecności podczas porodu bliskich osób, ich aktywnym uczestniczeniu podczas narodzin i wspieraniu rodzącej. Już ok. 40% osób spodziewających się dziecka korzysta z prawado porodu rodzinnego. Z roku na rok ta liczba rośnie.
Kobiecie - przede wszystkim oparcie, większy spokój - szczególnie podczas pierwszego okresu porodu, kiedy położna nie jest cały czas obecna przy rodzącej, a kobieta przez większość czasu pozostawiona jest sama. Przyszły tata może pomagać w oddychaniu, wspierać w trakcie trwania skurczów, a jeśli coś niepokoi rodzącą, to on idzie wezwać położną. Pierwszy okres porodu jest zwykle długi. Kobieta pod koniec tego etapu porodu jest bardzo zmęczona, więc wsparcie i przychylność najbliższej osoby mogą okazać się dla niej szczególnie ważne. Pomocne może być proste trzymanie za rękę, przytulenie, mobilizacja do dalszego wysiłku. Partner może też mierzyć czas między skurczami i czas trwania skurczu. Zna też swoją partnerkę na tyle, że zwykle wie kiedy potrzebny jest środek przeciwbólowy. Często pomaga on w dobrej komunikacji między wyczerpaną kobietą a personelem medycznym. Wspólne przeżywanie tak ważnego momentu z pewnością umacnia więzi. Obecność partnera zapewnia poczucie czułości, akceptacji i zrozumienia, a dobra kondycja psychiczna z kolei sprawia, że poród przebiega łatwiej. Odczuwanie bólu w dużej mierze zależy od nastawienia psychicznego. Mężczyzna zapewniając rodzącej lepsze samopoczucie, tym samym ułatwia jej przetrwanie bolesnych skurczów.
Istnieją trzy fazy porodowe: • Pierwsza faza: Jest najdłuższa i trwa zwykle 6-10h. W tym czasie skurcze stają się coraz silniejsze, szyjka macicy stopniowo się rozszerza (nazywa się to rozwarciem, określa się je w centymetrach) i skraca (skrócenie szyjki macicy mierzy się w procentach) aż do pełnego rozwarcia, pozwalającego dziecku zstąpić do kanału rodnego. Podczas porodu kontroluje się akcję serca dziecka. Zazwyczaj rytm jego serca zwalnia, kiedy skurcz macicy osiąga największą intensywność, a potem przyspiesza, gdy skurcz zanika. Wszelkie odstępstwa od tej reguły mogą wskazywać, na to że dziecko źle znosi poród (co jest nazwane stanem zagrożenia płodu). W takiej sytuacji możliwe jest postępowanie medyczne przyspieszające poród. Do metod kontroli akcji serca dziecka należy:- osłuchiwanie przez słuchawkę lekarską lub aparatu USG, badanie wykonywane co 15-30 min.- kardiotokografia (KTG), badanie wykonywane co 2-4h, przez 10-30 min.
Druga faza: Zaczyna się w momencie pełnego rozwarcia szyjki macicy (ok. 10 cm), a kończy się z chwilą urodzenia dziecka. Trwa średnio od 30 min. do godziny, ale może trwać mniej niż 10 min. albo ponad 2h. Jednak gdy faza ta trwa ponad 2h wówczas najczęściej dochodzi do interwencji lekarskiej. Skurcze w tej fazie są bardzo silne i długotrwałe oraz częste. Jest to najbardziej wyczerpująca i trudna faza, gdyż wówczas dziecko wydostaje się na świat. • Trzecia faza:W tej fazie po urodzeniu dziecka z macicy wydalane jest łożysko. Zwykle trwa od pięciu minut do pół godziny. W tym czasie również pojawiają się skurcze, choć po urodzeniu dziecka i nadmiaru emocji często są one już nieodczuwalne.
Maluch przytula główkę do klatki piersiowej, a nóżki do tułowia. Podróż przez kanał rodny przebywa, przesuwając się ruchem śrubowym. Najtrudniejszy jest moment, kiedy dziecko próbuje pokonać cieśń macicy – zwłaszcza wtedy warto się ruszać, to ułatwia dziecku dopasowanie główki do tego trudnego odcinka. Stopniowo usuwane są wody płodowe z płuc malucha. Gdy kobieta ma odruch parcia to sygnał od dziecka, że chce przywitać się z mamą. Jego główka bowiem drażni zakończenia nerwowe odpowiedzialne za ten odruch. W czasie skurczu partego dziecko przesuwa się też w dół, natomiast pomiędzy skurczami odrobinę się cofa. Ten etap kończy się wyjściem dziecka na świat. Po przyjściu na świat dziecko leży na brzuszku mamy lub po raz pierwszy jest karmione piersią. Jednak najczęściej w polskich szpitalach dziecko jest osuszane, ważone i mierzone, ocenia się podstawowe odruchy i ocenia w skali Apgar.
Cały czas czuwa położna - sprawdzi, czy podczas porodu nie doszło do uszkodzeń szyjki macicy i pochwy, oceni, czy krwawienie z dróg rodnych jest prawidłowe. Często w tym czasie wykonuje się następujące zabiegi: • Łyżeczkowanie To niezbędny zabieg w przypadku, gdy łożysko nie zostało wydalone w całości. Jeśli poród odbył się bez znieczulenia zewnątrzoponowego, przed zabiegiem lekarz powinien podać ci znieczulenie dożylne.
Szycie krocza.Jeśli podczas porodu doszło do pęknięcia krocza lub do jego rozcięcia przez położną, po to by dziecko mogło wydostać się na świat wówczas lekarz zakłada, lekarz założy na ranę szwy rozpuszczalne lub zwykłe (liczba szwów zależy od rozległości rany, zwykle wystarczają 3-4 szwy). Zszywanie krocza z eguły nie jest bolesne, gdyż wykonuje się je w znieczuleniu miejscowym. • Zszywanie powłok brzusznych po cesarskim cięciu. Po wydobyciu dziecka lekarze będą zszywać ranę przez kilkadziesiąt minut-godzinę. Następnie zostaniesz przewieziona na salę pooperacyjną. Jeśli operacja została przeprowadzona w znieczuleniu ogólnym, dopiero tam się obudzisz. Na sali pooperacyjnej spędzisz ok. kilkanaście godzin, chyba że twój dobry stan zdrowia pozwoli na wcześniejsze przeniesienie do zwykłej sali na oddziale położniczym.
Poród naturalny. Najczęściej stosowane znieczulenie zewnątrzoponowe można podawać nawet kilka razy w ciągu porodu - w zależności od stopnia natężenia bólu, czasu trwania porodu i potrzeb kobiety. • Przy cesarskim cięciu. Po przewiezieniu na salę pooperacyjną dostaje się bardzo silne, ale bezpieczne środki przeciwbólowe (dożylnie, domięśniowo lub do cewnika).
Po porodzie naturalnym. Kobieta jest zmęczona i trochę obolała, może jej dokuczać obrzęk tkanek krocza i zawroty głowy. Prawdopodobnie też odczuwać może mnóstwo bardzo silnych i często sprzecznych emocji - euforię, lęk, dumę, podniecenie i niedowierzanie. Spokojnie, to zupełnie naturalna i zrozumiała reakcja. • Po cesarskim cięciu. Jeśli operacja była przeprowadzona w narkozie, przez pierwsze godziny po przebudzeniu można odczuwać chłód, drżenie ciała, ból gardła (skutek umieszczenia w krtani rurki do intubacji), ból głowy i osłabienie. Może się też zdarzyć, że kobieta będzie wymiotować. Gdy odzyska czucie w nogach, należy kręcić stopami, aby pobudzić krążenie.
W czasie ciąży i porodu przez organizm matki przetacza się burza hormonów - to wiemy nie od dziś. Według najnowszych badań naukowców z Northwestern University w Chicago, podobnie na narodziny dziecka reaguje organizm mężczyzny. Okazuje się, że w ciągu pierwszego miesiąca od powitania niemowlęcia na śiwcie u ojców poziom testosteronu spada nawet o połowę. A w kolejnych miesiącach stabilizuje się na poziomie o około jedną trzecią niższym niż przed narodzinami malca. Badania, których wyniki zostały opublikowane w piśmie "Proceedings of the National Academy of Sciences ", przyniosły jeszcze jeden ciekawy wniosek. Otóż na spadek poziomu testosteronu u ojców w kolejnych latach życia dziecka wpływa czas, jaki poświęcają swoim pociechom. Wystarczy 1-3 godziny opieki nad maluchem dziennie, by poziom hormonu znacząco spadł. Czy to źle? Autorzy badań podkreślają, że niski poziom testosteronu chroni mężczyzn przed wieloma chorobami przewlekłymi (co sprawia, że będą w stanie wychowywać dzieci przez kolejne lata). Sugerują również, że dzięki temu panowie są bardziej wierni swoim partnerkom (niski poziom testosteronu idzie w parze ze słabym libido).
„Becikowe” to jednorazowa zapomoga w wysokości 1000 zł z tytułu urodzenia się żywego dziecka. Obecnie przysługuję ona matce lub ojcu dziecka, opiekunowi prawnemu lub faktycznemu – jeśli wystąpił on w z wnioskiem do sądu rodzinnego o przysposobienie dziecka. Do końca 2012 roku przyznanie „becikowego” nie jest uzależnione od kryterium dochodowego. Świadczenie to, podobnie jak wszystkie świadczenia rodzinne jest wolne od podatku dochodowego. Niezbędne formalności Wniosek o wypłatę becikowego należy złożyć w terminie 12 miesięcy od dnia narodzin dziecka w urzędzie gminy lub w ośrodku pomocy społecznej (tam, gdzie wypłacane są świadczenia rodzinne). Do wniosku należy dołączyć:-Dokument stwierdzający tożsamość osoby ubiegającej się o przyznanie becikowego-Skrócony odpis aktu urodzenia dziecka-Pisemne oświadczenie, że na dziecko nie zostało już pobrana becikowe (np. przez drugiego z rodziców)
Od początku 2013 roku konieczne jest również zaświadczenie, że kobieta pozostawała pod opieką medyczną nie później niż od 10 tygodnia ciąży do dnia porodu. Aby uzyskać becikowe młoda mama musi udać się na kontrolę do lekarza co najmniej raz w każdym trymestrze ciąży. Wzór zaświadczenia potwierdzającego pozostawanie kobiety pod opieką lekarską nie później niż od 10. tygodnia ciąży do porodu uprawniający do dodatku z tytułu urodzenia dziecka. Jest on dostępny na stronie Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej. W przypadku gdy wniosek dotyczy dziecka objętego opieką prawną, opieką faktyczną albo dziecka przysposobionego wniosek należy złożyć w terminie 12 miesięcy od dnia objęcia dziecka opieką albo przysposobienia, nie później niż do ukończenia przez dziecko 18-go roku życia.
Zmiany w „becikowym” od 2013 roku Od 1 stycznia 2013 ma zostać wprowadzone kryterium dochodowe uprawniające do przyznawania becikowego. Projekt nowelizacji ustawy o świadczeniach rodzinnych, zakłada, że becikowe będzie przysługiwało rodzinom, w których dochód w przeliczeniu na osobę nie przekracza 1 922 zł netto. Kwota ta odpowiada wysokości progu podatkowego (85 528 tys. zł rocznie) dla rodziny trzyosobowej, które stanowią obecnie połowę wszystkich rodzin ubiegających się o to wsparcie. Wprowadzenie kryterium dochodowego przy ustalaniu prawa do becikowego oznacza, że rodzice będą musieli składać oświadczenia lub zaświadczenia dokumentujące ich dochody.
Dodatek z tytułu urodzenia dziecka w wysokości 1000 zł przysługuje jednorazowo matce lub ojcu dziecka, opiekunowi prawnemu lub faktycznemu – jeśli wystąpił on w z wnioskiem do sądu rodzinnego o przysposobienie dziecka - którzy są uprawnieni do zasiłku rodzinnego. Przyznanie prawa do zasiłku rodzinnego uzależnione jest od wysokości dochodu. Dochód netto nie może przekroczyć kwoty 504 zł miesięcznie na osobę w rodzinie albo 583 zł miesięcznie na osobę w rodzinie z dzieckiem niepełnosprawnym. W przypadku wystąpienia o przysposobienie więcej niż jednego dziecka lub urodzenia więcej niż jednego dziecka podczas jednego porodu dodatek przysługuje na każde dziecko.
Niezbędne formalności Wniosek o dodatek z tytułu urodzenia dziecka należy składać do momentu ukończenia przez dziecko pierwszego roku życia u pracodawcy, jeśli zatrudnia on więcej niż 20 pracowników. W przypadku osób bezrobotnych, funkcjonariuszy lub osób, których pracodawca zatrudnia mniej niż 20 pracowników, wniosek o przyznanie dodatku należy złożyć do Ośrodka Pomocy Społecznej. Do wniosku należy dołączyć: • dokument stwierdzający tożsamość osoby ubiegającej się o przyznanie zasiłku rodzinnego • skrócony odpis aktu urodzenia dziecka • orzeczenie o niepełnosprawności albo o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności, w przypadku, gdy w rodzinie wychowuje się dziecko niepełnosprawne • zaświadczenia lub oświadczenia stwierdzające wysokość dochodu rodziny wydawane przez Urzędy Skarbowe • zaświadczenie potwierdzające pozostawanie kobiety pod opieką lekarską nie później niż od 10. tygodnia ciąży do porodu
Niektóre gminy i miasta wspierając politykę rodzinną na swoim terenie przyznają rodzicom jeszcze trzecie becikowe, samorządowe, według zasad określonych przez radnych. Najczęściej wysokość takiego świadczenia to ok. 1000-1500 zł, jednak tylko co 10-ta gmina decyduje się na tak rodzaj wsparcie dla rodzin.
