DANE INFORMACYJNE

2. DANE INFORMACYJNE ● Nazwa szkoły: Gimnazjum im. Jana Pawła II w Sulęcinie ● ID grupy: 98/40.PG1 ● Opiekun: Ewa Krynicka ● Kompetencja: Przedsiębiorczość ● Temat projektowy: Poznaj region, w którym mieszkasz. ● Semestr: s. I ● Rok szkolny: 2011/2012

3. Mamy zaszczyt przedstawić Państwu prezentację na temat naszego regionu.

4. Plan prezentacji ▪ przedstawienie tematyki prezentacji ▪ definicja regionu ▪ nasz region – zakres historyczny ▪ nasz region – zakres przyrodniczy ▪ nasz region – zakres ekonomiczny ▪ podsumowanie prezentacji

5. Nasza prezentacja... W naszej prezentacji zajmiemy się opisaniem naszego regionu. Znajdzie się tam dokumentacja geograficzna Sulęcina, materiały dotyczące walorów turystycznych naszego regionu, dokumentacja historyczna naszej miejscowości, a także materiały, które zawierają dokumentację społeczno-ekonomiczną Sulęcina.

6. ŻYJEMY W SULĘCINIE NA ŚWIECIE W GMINIE SULĘCIN W EUROPIE W WOJ.. LUBUSKIM W POWIECIE SULĘCIŃSKIM W POLSCE

7. Czym jest region? Region – wydzielony, stosunkowo jednorodny obszar odróżniający się od terenów przyległych cechami naturalnymi lub nabytymi na przestrzeni dziejów. Regionami nazywa się obecnie także duże, zdolne do samodzielnego funkcjonowania się społeczności, którym władze centralne danego państwa przekazały istotne kompetencje samorządowe. Regiony w tym rozumieniu mają swoje władze, podmiotowość prawną i własny budżet. Żródło: wg. Alicja Pacewicz, Tomasz Merta : „KOSS” Podręcznik i ćwiczenia. Część 2.

8. NASZ REGION GMINA SULĘCIN

9. Gmina Sulęcin Herb Sulęcina - herb przedstawia na czarnej tarczy herbowej białego Baranka Bożego zwróconego w lewo, trzymającego przednią prawą łapą osadzoną na żółtym drzewcu białą flagę z czerwonym krzyżem maltańskim. Herb nawiązuje do związków miasta z Templariuszami.

10. Sulęcin Sulęcin - spokojna miejscowość, która zachwyca odwiedzających turystów zabytkami. Do najciekawszych z nich zaliczyć można: gotycki kościół św. Mikołaja z XIV w. fragmenty murów obronnych z XIV w. oraz kamienice w okolicach rynku z XVIII i XIX w. Na uwagę zasługują także: neogotycki kościół św. Henryka z XIX w, gotycki kościółek znajdujący się w leżącym koło Sulęcina Ostrowie oraz kościół w Żubrowie z XVIII w. Miasto i gmina Sulęcin, według stanu na dzień 31 grudnia 2009 roku liczy 16575 mieszkańców, w tym w Sulęcinie 10368. Powierzchnia i granice gminy Sulęcin pozostają niezmienione od roku 1975, kiedy to dokonano podziału administracyjnego Polski. W skład gminy wchodzi m. Sulęcin i 14 sołectw i miejscowość Wędrzyn.

11. Ziemia Sulęcińska W skład Gminy Sulęcin wchodzą następujące miejscowości: ▫ Długoszyn ▫ Małuszów ▫ Trzebów ▫ Zarzyń ▫ Drogomin ▫ Wielowieś ▫ Brzeźno ▫ Sulęcin ▫ Rychlik ▫ Miechów ▫ Żubrów ▫ Wędrzyn ▫ Grochowo ▫ Trzemeszno Lubuskie ▫ Tursk

12. Historia naszego regionu 3 lutego 1945 Sulęcin został zdobyty po ciężkich walkach przez wojska 1 Frontu Białoruskiego Armii Radzieckiej. Miasto w wyniku działań wojskowych nie zostało zniszczone, jednak podczas stacjonowania wojsk radzieckich zostało zniszczone w 50%, przez umyślne podpalanie najokazalszych budynków. Po wojnie wschodnia część ziemi lubuskiej wraz z Sulęcinem została przyłączona do Polski. Dotychczasową ludność miasta wysiedlono do Niemiec. Wiadomo także, że częstym gościem miasta Sulęcin był Adolf Hitler, który przybywał do tutejszego właściciela fabryki, którego nazwisko brzmiało Kajzer. Do dziś na obrzeżach Sulęcina znajduje się jego rezydencja. Ratusz w Sulęcinie, który został zniszczony w trakcie wojny.

13. Najstarszy dokument historyczny Najstarszy zachowany dokument dotyczący Sulęcina pochodzi z 1241 r. (Zulenche), kolejne to: Sulenzec (1286), Sulenzhit (1289), Zcullentzk (1347), Zyllenzig (1575). Nazwa pochodzi od nazwy rodowej Sulęta (por. imiona Sulimir, Sulisław). W 1249 r. książę Śląski Bolesław Rogatka sprzedał Ziemię Lubuską wraz z Sulęcinem margrabiom brandenburskim. Przejąwszy nabytki stworzyli oni Nową Marchię. W 1269 r. miasto i gród, z którego Brandenburczycy prowadzili antypolskie działania zniszczył książę wielkopolski Bolesław Pobożny. Posiadłości templariuszy, po ich kasacie w 1314 r., przeszły w ręce brandenburskie, a następnie zostały przekazane joannitom. Miasto pozostawało w rękach joannitów do ich kasaty w 1810 r.

14. Zabytki gminy Sulęcin W Sulęcinie i jego okolicach można zwiedzać wiele zabytków. Niektóre z nich są naprawdę godne uwagi. Wielu turystów z Niemiec Przyjeżdża tutaj specjalnie po to, aby zobaczyć naszą piękną gminę Sulęcin i historyczne budynki, które się tutaj znajdują.

15. Gotycki kościół św. Mikołaja z XIV w. Fragmenty murów obronnych z XIV w.

16. Dom Joannitów Neogotycki kościół parafialny św. Henryka z XIX w.

17. Fontanna Dobrosąsiedztwa A w tle piękne kamieniczki sulęcińskie

18. Poznawanie naszego regionu Aby bliżej poznać nasz region członkinie grupy projektowej udały się na wycieczkę krajoznawczą po mieście.

21. Pod koniec wycieczki z opiekunką – Panią Ewą Krynicką

22. SŁAWNE POSTACIE W Sulęcinie i jego regionach żyło wielu bohaterów, którzy brali udział podczas walk II wojny światowej. W pobliżu naszego regionu, w Gorzowie Wielkopolskim, żył biskup Wilhelm Pluta. Jest to postać znana dla szerszego grona osób, nie tylko dla Lubuszan. Jedną ze sławnych postaci jest również Poseł RP Bożena Sławiak. Pomaga ona w rozwiązywaniu problemów dla Lubuszan. Pochodzi z naszej pięknej miejscowości – Sulęcina. Z Sulęcina pochodzi także znany polski lekkoatleta - Stanisław Ożóg. Trzykrotnie startował w mistrzostwach Europy: w Bernie 1954 był trzynasty w biegu na 10 000 m, w Budapeszcie 1958 zajął 5. miejsce na tym samym dystansie, a w Belgradzie 1962 był dziewiąty w maratonie. Był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich w Rzymie 1960. W biegu na 10 000 m zajął 18. miejsce. Jedenaście razy zdobywał tytuł mistrza Polski. Kilkakrotnie bił rekordy Polski.

23. Bożena Sławiak Bp. Wilhelm Pluta

24. PODSUMOWANIE INFORMACJI Z ZAKRESU HISTORYCZNEGO Sulęcin i okolice to ciekawe pod względem historycznym i przyrodniczym regiony. Interesująca historia oraz wiele atrakcji co roku przyciąga turystów z całej Polski, a także obcokrajowców.

25. ZIEMIA SULĘCIŃSKA Gmina Sulęcin położona jest w obrębie mezoregionu Pojezierza Łagowskiego i częściowo na terenie Równiny Torzymskiej, w północno-zachodniej części województwa lubuskiego, około 45 km na południe od Gorzowa Wielkopolskiego.

26. Flora Ziemi Sulęcińskiej TORFOWISKA NA TERENIE POLIGONU WĘDRZYN Torfowisko tworzy się w miejscach, gdzie poziom wód jest stale wysoki i podłoże trwale wilgotne. Powstały torf, jak też rosnąca na jego powierzchni roślinność, dzięki swym właściwościom, niczym gąbka chłoną wodę, podciągając jej słup coraz wyżej. Powstawanie torfowiska, to proces bardzo długotrwały. Może przebiegać wiele tysięcy lat. Ze względu na rodzaj zasilania w wodę, wyróżnia się 3 główne typy torfowisk: niskie, przejściowe i wysokie. Większość obiektów w Łagowskim Parku Krajobrazowym to tor­fowiska przejściowe. Zasilane są zarówno wodami opadowymi, spływającymi po zboc­zach niecki terenowej, jak też gruntowymi i powierzchniowymi. Rosną tu gatunki roślin właściwe dla typu wysokiego i niskiego. Podstawą roślinności są mszary zbudowane z mchów torfowców (np. torfowiec odgięty, torfowiec spiczastolistny) oraz mchów bru­natnych (np. płonnik cienki, próchniczek bagienny). Mszar poprzerastany jest gałązkami żurawiny błotnej, wełnianką pochwowatą, wąskolistną, a także turzycami. W wielu miejscach na obrzeżach bujnie rozwija się czermień błotna. Wśród krzewów dominują kopuły wierzby szarej.

27. ŁAGOWSKI PARK KRAJOBRAZOWY Łagowski Park Krajobrazowy zajmuje najciekawszą pod względem krajobrazowym część Pojezierza Lubuskiego. Rzeźba tego terenu, ukształtowana podczas ostatniego zlo­dowacenia, jest bardzo urozmaicona. W krajobrazie wyróżniają się głębokie rynny polodowcowe, w których położone są malownicze jeziora, charakteryzujące się wydłużonym kształtem, urozmaiconą linią brzegową i znaczną głębokością. Są to m.in. jeziora: Trześniowskie, Łagowskie, Buszno i Buszenko. Na terenie Parku znajduje się najwyższe na Pojezierzu Lubuskim wzniesienie - liczący 227 m n.p.m. Bukowiec. Wśród lasów zajmujących ponad 65% powierzchni Łagowskiego Parku Krajobrazowego, dominują lasy liściaste i bory mieszane. Jednak największą wartość przyrodniczą mają rozległe partie buczyn. Na uwagę zasługuje również obecność cisa, rosnącego zwartym płatem w północnej części Parku. Na niewielkich powierzchniach, w bezodpływowych zagłębieniach terenu występują torfowiska, a wzdłuż cieków wodnych wąskimi pasami ciągną się wilgotne łąki. W Łagowskim Parku Krajobrazowym występuje ponad 550 gatunków roślin, w tym licznie gatunki rzadkie i chronione. Do najciekawszych należą: storczyki, marzanka wonna, grzybień biały, grążel żółty, rosiczka okrągłolistna, bagno zwyczajne i wiele innych.

28. ŻYZNA BUCZYNA NIŻOWA Niewielkie fragmenty tego zespołu występują w rezerwacie „Buczyna Łagowska” i nielicznie w buczynach położonych wokół jezior Buszno i Buszenko, wśród bogato urzeźbionego terenu. Fragmenty te zajmują obszar wielkości kilku do kilkunastu arów i znajdują się zwykle w dolnych partiach zboczy o nachyleniu od 15 do 45° lub na dnie wąwozów Drzewostan żyznej buczyny niżowej tworzą buki, a słabo rozwiniętą warstwę podszytu tworzy głównie podrost bukowy. Gatunkami charakterystycznymi dla tego typu buczyn są występujące w runie: trawa - perłówka jednokwiatowa, marzanka wonna i prosownica rozpierzchła. KWAŚNA BUCZYNA NIŻOWA Największe powierzchnie naturalnych lasów na terenie Poligonu Wędrzyn zajmuje kwaśna buczyna niżowa Luzulo pilosae-Fagetum. Jest to las bukowy charakteryzujący się mało urozmaiconą strukturą przestrzenną, rosnący na stosunkowo ubogich, kwaśnych glebach. Kwaśna buczyna niżowa charakteryzuje się najmniej licznym składem florystycznym spośród różnych typów lasu bukowego. Charakterystyczne dla niej jest występowanie gatunków roślin typowych dla siedlisk borowych, czyli m.in.: borówki czernicy i śmiałka pogiętego.

29. CISY ŁAGOWSKO - SULĘCIŃSKIE Cis pospolity Taxus baccata należy obecnie do najrzadszych gatunków drzew w Europie i podlega w Polsce ścisłej ochronie gatunkowej. Ze względu na cenne drewno barwy wiśniowej, cis od wieków był nadmiernie eksploatowany. Stało się to przyczyną jego prawie całkowitego wyginięcia. Cis jest dwupiennym drzewem iglastym, dorastającym do wysokości 15-20 m. Kwitnie w marcu i kwietniu, a nasiona, dojrzewające jesienią, otoczone są mięsistą osnówką koloru czerwonego, która jest jedyną częścią rośliny nie zawierającą trującego alkaloidu - taksyny. Cis rośnie powoli i jest długowieczny. Może osiągać wiek ponad 1000 lat. Cisy Łagowsko-Sulęcińskie rosną na powierzchni 1,66 ha. Zinwentaryzowano tu ponad 150 osobników, z których najokazalsze mają pokrój drzewiasty, mocno rozgałęziony. Wiek najstarszych drzew ocenia się na 130-150 lat. Cisy zostały tu wprowadzone sztucznie, o czym świadczą wyraźnie zachowane rzędy najstarszych drzew. Jednak sprzyjające warunki glebowe i klimatyczne pozwalają im rozmnażać się i młodsze osobniki pochodzą już z naturalnego odnowienia, drogą zoo-chorii, tzn. rozsiewane są przez ptaki. Obecnie w Polsce istnieje ponad 20 rezerwatów chroniących ten gatunek drzewa. Najbliższe z nich znajdują się w Borach Tucholskich, na Pomorzu i w Sudetach. Stanowisko cisa w Łagowskim Parku Krajobrazowym proponowane jest do objęcia ochroną w formie powierzchniowego pomnika przyrody.

30. ALEJA I GRUPA DAGLEZJI ZIELONYCH NA TERENIE POLIGONU WĘDRZYN Daglezja zielona Pseudotsuga menziesii to zimozielone, żywiczne drzewo osiągające wysokość od 30 do 100 m, przeważnie około 75 m. Najwyższe, ścięte pod koniec XIX wieku, miało 130 m, a najgrubsze 470 cm średnicy pnia. Daglezja pokrojem i ułożeniem gałęzi przypomina świerk pospolity. Kora na młodych drzewach jest gładka z pęcherzykami żywicy. Stara kora jest gruba (do 60 cm), ciemna i głęboko spękana. Roztarte igły daglezji pachną jabłkami lub pomarańczami. Kwiaty daglezji są jednopienne. Szyszeczki męskie zwisają, żeńskie sterczą, zwisając dopiero w kilka tygodni po zapłodnieniu. Charakterystyczne szyszki, z długimi trójzębnymi łuskami wspierającymi, przylegającymi do łusek nasiennych, osiągają długość 7-10 cm. Daglezja zielona jest drzewem długowiecznym. Osiąga często wiek 700-800 lat. Pochodzi z Ameryki Północnej, występuje od Kanady po Kalifornię. Sprowadzona do Europy, jest jednym z najważniejszych drzew obcego pochodzenia. Obok modrzewia i jodły olbrzymiej jest to najszybciej rosnące w Polsce drzewo iglaste. Rosnącą na terenie Poligonu Wędrzyn aleję dorodnych daglezji zielonych tworzy 8 około 130-letnich drzew. Obwody ich pni wahają się między 340 a 390 cm. Aleja daglezji została objęta ochroną jako pomnik przyrody. Na terenie Poligonu Wędrzyn rośnie również grupa daglezji zielonych objętych ochroną jako pomnik przyrody. Wiek drzew o średnicach od 320 do 340 cm określa się na 110 lat.

31. DĘBY SZYPUŁKOWE W TRZEMESZNIE LUBUSKIM I NA TERENIE POLIGONU WĘDRZYN Dęby szypułkowe Quercus robur to potężne, dorastające do 30, a niekiedy nawet 50 m wysokości drzewa, osiągające średnicę 2-3 m. Charakteryzują się szeroką koroną, krótkim pniem i grubymi konarami. Kora dębu szypułkowego jest ciemna i głębo­ko spękana. Skórzaste liście osiągają 10-15 cm długości. Są one obustronnie nagie lub od spodu nieco owłosione. Owoce dębu szypułkowego - żołędzie występują zazwyczaj po kilka sztuk na długiej szypule. Mają kształt elipsoidalny, a ich długość dochodzi do 3,5 cm. Świeże żołędzie wyróżniają się ciemniejszymi prążkami. Dęby szypułkowe są drzewami długowiecznymi. Żyją kilkaset lat, a niektóre osobniki osiągają wiek nawet 1000 lat. Początkowo rosną powoli, owocując na otwartej przestrzeni po około 40-50 latach. Dąb szypułkowy jest symbolem trwałości i długo­wieczności. Żyje najdłużej w naszych lasach, dlatego często sadzony jest jako drzewo pamiątkowe. Jego drewno jest ciężkie, twarde i trwałe, używane m.in. do wyrobu mebli i klepki podłogowej. Dawniej drewno dębu szypułkowego stosowano do wyrabiania statków, kostki brukowej tłumiącej stukot kół, beczek czy maglownic. Po długim, co najmniej kilkusetletnim leżeniu w wodzie, lub w glinie, piasku czy torfie, w warunkach stałej wilgotności czernieje, zachowując przy tym swoje właściwości mechaniczne. Powstaje wtedy tzw. czarny dąb („polski heban”).

32. KLON SREBRZYSTY W TRZEMESZNIE LUBUSKIM Klony srebrzyste Acer saccharinum w swojej ojczyźnie, którą są wschodnie Wybrzeża Ameryki Północnej dorastają zwykle do wysokości ok. 40 metrów. W Polsce ich wysokość maksymalna to około 25 m. Korona klonu srebrzystego jest wyniosła, luźna i otwarta. Boczne gałęzie zwisają. Popielato-szara kora długo pozostaje gładka. Liście o średnicy 8-15 cm są głęboko wcięte i ostro piłkowane. Zielonkawe, rzadziej czerwon­awe kwiaty klonów srebrzystych są bezpłatkowe i nie posiadają dysku miodnikowego. Kwiaty te są dwupienne. Z kwiatów wykształcają się owoce w kształcie dużych wydłużonych i wypukłych orzeszków. Owoce klonu srebrzystego dojrzewają i opadają wcześnie i od razu kiełkują. Klony występują zazwyczaj w lasach łęgowych nad wodami, na terenach zalewowych, w połącze­niu z wierzbami, olszami, brzozami, klonem czerwonym itp. Mają one duże zastosowanie dekoracyjne, dlatego często sadzone są w parkach. Są odporne na zanieczyszczenie powietrza i w dużym stopniu na mrozy. W miejscach odsłoniętych łatwo ulegają działaniu silnych wiatrów Mają kruche konary, łamliwe gałęzie i miękkie drewno, łatwo porażane przez grzyby. Klon srebrzysty w Trzemesznie liczący około 130 lat i 331 cm obwodu został objęty ochroną jako pomnik przyrody.

33. KLON POLNY W WIELOWSI Klon polny Acer campestre to wysoki krzew lub drzewo, dorastające do 10, a czasami nawet do 20 m wysokości. Korona klonu polnego jest gęsta i zaokrąglona. U form ksero fi tyc­znych klonu często występują naroślą korkowe. Liście klonów polnych są mniejsze niż u pozostałych klonów krajowych. Ich średnica waha się między 5 a 8 cm. Żółto - zielone kwiaty są rozdzielnopłciowe - jednopienne, bardzo miododajne. Wykształcające się z nich owoce to płaskie, owłosione lub nagie orzeszki z rozpostartymi skrzydełkami. Klon polny występuje w Europie (poza jej północnymi rejonami), w północno-zachodniej Afryce i południowo - zachodniej Azji. W Polsce występuje głównie wzdłuż linii Wisły i Bugu oraz na pogórzu. Jesienią klony polne przebarwiają się na intensywnie żółty kolor. Rosną powoli. Są odporne na suszę, znoszą niewielkie zasolenie i duże zacienienie. Idealnie nadają się na for­mowane żywopłoty. Rosnący w Wielowsi klon polny mający około 140 lat i 352 cm obwodu został objęty ochroną jako pomnik przyrody.

34. REZERWAT PRZYRODY „BUCZYNA ŁAGOWSKA” Rezerwat „Buczyna Łagowska" został utworzony w 1968 r. w celu ochrony zbiorowiska lasu bukowego pochodzenia naturalnego. Rezerwat zajmuje powierzchnię 115,86 ha. W rezerwacie występuje wiele roślin chro­nionych: konwalia majowa, marzanka wonna, barwinek pospolity, widłak jałowcowaty i paprotka zwyczajna. Na uwagę zasługuje również bogactwo porostów. Badacze tego terenu wyróżnili ich około 120 gatunków. http://www.sulecin.pl/content.php?cms_id=29&o_id=65&mod=sub

36. Fauna Ziemi Sulęcińskiej Fauna Ziemi Sulęcińskiej jest równie bogata jak flora. Występuje tu bardzo wiele gatunków zwierząt zarówno wodnych jak i lądowych a także liczne ptactwo. Na terenie jeziora Buszno spośród ryb oprócz sielawy, żyją tu także płocie, wzdręgi, leszcze, okonie, szczupaki i węgorze. Ptaki wodne reprezentują: krzyżówka, perkoz dwuczuby, łabędź niemy, a w dziuplach pobliskich starych drzew gniazduje gągoł. Przy brzegach poluje wydra. Na terenie Łagowskiego Parku Krajobrazowego licznie występują ssaki leśne: jeleń, sarna, dzik, lis, tchórz i jeż oraz ptaki lęgowe: bocian czarny, puchacz bielik, kobuz, gągoł czy łabędź niemy. Na uwagę zasługują także ciekawe gatunki gadów i płazów: gniewosz plamisty, rzekotka drzewna kumak nizinny, ropucha zielona oraz rzadko występujące gatunki ryb: sielawa i sieja.

37. FAUNA „UROCZYSKA LUBNIEWSKO” Świat zwierzęcy w wodach i na lądzie „Uroczyska Lubniewsko” jest bardzo bogaty. Wiele zwierząt występujących na tym terenie to gatunki rzadkie, narażone na wyginięcie. Swoich reprezentantów mają ciekawe gatunki bezkręgowców, ryb, płazów, gadów, ptaków i ssaków. Szczególnie licznie reprezentowane są ptaki, w tym lęgowe. Do najciekawszych gatunków zwierząt występujących na terenie Uroczyska należą: szczeżuja spłaszczona, gągoł, bocian czarny, bielik, mewa pospolita, mewa śmieszka i perkoz dwuczuby. Licznie występuje także zwierzyna płowa, dziki, borsuki, lisy, jeże i drobne gryzonie. REZERWAT PRZYRODY „BUCZYNA ŁAGOWSKA” Rezerwat „Buczyna Łagowska" został utworzony w 1968 r. w celu ochrony zbiorowiska lasu bukowego pochodzenia naturalnego. Świat zwierzęcy reprezentują tu licznie ssaki, m.in.: dzik, jeleń, sarna, borsuk i lis oraz ptaki m.in.: gołąb siniak i muchołówka mała. Torfowiska na terenie Poligonu Wędrzyn, to ostoja rzadkich gatunków zwierząt, m. in. płazów - kumaka nizinnego i rzekotki drzewnej oraz żurawia.

39. Przyroda gminy Sulęcin Sulęcin otaczają przepiękne lasy, w których królują buki. Drzewostan ten jest wyjątkowo dorodny. Niektórzy twierdzą, że jest jednym z najciekawszych w kraju. Buczyny sulęcińskie porastają mocno urzeźbiony teren, z licznymi wzniesieniami i wąwozami. W bezodpływowych zagłębieniach pomiędzy wzgórzami często spotyka się niewiel­kie mokradła. Buczyny dostarczają pięknych widoków przez cały rok. Jednak szczególne wrażenie wywierają jesienią, kiedy bukowe liście przebarwiają się na czerwono. Z powodu ponad 300 km wytyczonych wokół Sulęcina i oznakowanych ścieżek i dróg rowerowych, czyniących okolicę niezwykle przyjazną dla rowerzystów, miasto zyskało miano „Rowerowej Stolicy Ziemi Lubuskiej

40. Urzeźbienie powierzchni terenu jest typowe dla Pojezierza Lubuskiego. Obszar gminy jest pofałdowany z występującymi licznie pagórkami i obniżeniami terenu, przy czym największe wzniesienia i pofałdowania występują w południowej i wschodniej części gminy. Tereny wokół Sulęcina stanowią najwyżej wyniesioną, centralną część makroregionu - Pojezierza Lubuskiego. Wysokości poszczególnych części terenu wahają się w granicach 120 - 227 m n.p.m. Najwyższe pagórki występują w południowej i wschodniej części gminy (Trzemeska Góra - 201 m n.p.m., Góra Bukowiec - 227 m n.p.m.). Przez obszar gminy przepływają dwie ważniejsze rzeki: Postomia i Jeziorna. Doliny obu rzek przecinają pas wysoczyznowy prostopadle do osi tworząc silne wcięcia w materiał morenowy.

41. Struktura użytkowania gruntów gminy Sulęcin jest następująca: użytki rolne - 27,1% w tym: grunty orne - 88,7%, łąki - 6,5%, pastwiska - 5,3%, sady - 0,1%; lasy - 54,3%; inne grunty -18,6%. Trwałe użytki zielone stanowią około 12% użytków rolnych. Występują one przeważnie wzdłuż rzek i zajmują prawie całą dolinną część gminy. Ponad połowę (55%) powierzchni gminy zajmują lasy, wśród których przeważają bory sosnowe. We wschodniej części gminy występują lasy mieszane i lasy bukowe, a nad rzekami rozwinięte są lasy olchowe (olsy). Część gruntów leśnych objęta jest ochroną jako lasy wodo- i glebochronne. Około 25% powierzchni gminy zajmuje poligon wojskowy, położony w południowej części gminy. Obszar poligonu jest w znacznej części zalesiony; występuje na nim większość (13) jezior. Źródło http://www.sulecin.pl/content.php?cms_id=11&lang=pl&p=p1

42. W naszej prezentacji przedstawiliśmy Państwu nasz region – Gminę Sulęcin w zakresie historycznym, przyrodniczym i ekonomicznym. W danych podpunktach przedstawiliśmy Państwu najważniejsze aspekty danego zagadnienia pod kątem naszego regionu, Zadbaliśmy o to, aby slajdy były czytelne i w miarę naszych możliwości wzbogaciliśmy je o fotografie dotyczące poszczególnych tematyk.

43. PODZIAŁ ZADAŃ Opracowanie prezentacji: Adriana Pałaniuk i Magdalena Jacykowska Zdobywanie informacji na temat fauny: Edyta Oleksy, Dominika Wojtkowiak Zdobywanie informacji na temat flory: Adriana Pałaniuk, Małgorzata Pawlak Zdobywanie informacji z dziedziny przyrody: Karolina Trojniar, Martyna Wołyniec Zbiór i opracowanie definicji: Magdalena Jacykowska, Justyna Szelwach Opiekun grupy: Pani Ewa Krynicka