Ważne postacie z historii harcerstwa polskiego

1. Ważne postacie z historii harcerstwa polskiego

2. Andrzej Małkowski Urodził się 31 października 1888 r. w Trębkach k. Gostynina w rodzinie ziemiańskiej o tradycjach patriotycznych i żołnierskich . Uczył się w Krakowie. Warszawie, Tarnowie oraz we Lwowie, gdzie w 1906 roku w VI Szkole realnej uzyskał świadectwo dojrzałości. Był współzałożycielem abstynenckiej organizacji uczniów krakowskich „Młodzież”. Był członkiem Zarządu Głównego "Eleuterii" - federacji związków abstynenckich. Należał do „Eleusis”, „Zarzewia” i „Sokoła’. W listopadzie 1909 roku otrzymał do przetłumaczenia (za karę) klasyczny podręcznik twórcy skautingu Roberta Baden-Powella „Scouting for Boys”. Po zapoznaniu się z jego treścią Małkowski został entuzjastą i propagatorem skautingu w Polsce. W okresie od kwietnia do lipca 1911 ukazywała się arkuszami jego praca "Scouting jako system wychowania młodzieży" - pierwsza polska książka o skautingu. W październiku 1911 rozpoczął wydawanie „Skauta”, który wkrótce zdobył niezwykłą poczytność. W marcu 1912 roku wyjechał do Londynu w celu zebrania materiału do nowego wydania swej książki. Za wybitne zasługi Małkowski otrzymał od Roberta Baden Powella skautowy medal "Za zasługi". W czerwcu 1913 roku Małkowski przeniósł się do Zakopanego, gdzie wziął ślub z Olgą Drachonowską. Wraz z wybuchem wojny wstąpił na krótko do Legionów Polskich. W wyniku próby utworzenia niepodległej Rzeczypospolitej Podhalańskiej musiał opuścić Zakopane. Udał się do Anglii, a potem do USA. Następnie przybył do Kanady, gdzie w grudniu 1916 wstapił do wojska. W styczniu 1917 roku wraz z grupą "Sokołów" został przyjęty do Wojskowej Szkoły Piechoty, którą ukończył w kwietniu tego samego roku. Następnie służył w armii kanadyjskiej, walczył na froncie we Francji. W listopadzie 1918 roku został przeniesiony do armii gen. Józefa Hallera. Wysłany w misji wojskowej do polskich oddziałów w Odessie do generała Lucjana Żeligowskiego, zginął w nocy 15/16 stycznia 1919 roku w wyniku zatonięcia statku, którym płynął. Po tragicznej śmierci Andrzeja, jego żona Olga Drachonowska-Małkowska nadal propagowała ideę skautingu w Wielkiej Brytanii i w Polsce. W emigracyjnym harcerstwie działał też ich jedyny syn Lutyk Małkowski, a potem wnuczka Krystyna (oboje mieszkający na stałe w Wielkiej Brytanii).

3. Olga Drahonowska-Małkowska Urodziła się w Krzeszowicach 1 września 1888 r. jako druga córka Zofii i Karola Drahonowskich. Wybitna instruktorka, harcmistrzyni Rzeczypospolitej, twórczyni harcerstwa żeńskiego. Po maturze wstąpiła do Konserwatorium galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we lwowie, gdzie wkrótce ujawniła swe talenty jako poetka i rzeźbiarka. Była również instruktorką wychowania fizycznego w „Sokole”, miała swoje pasje sportowe (jazda konna, pływanie, łyżwairstwo, narciarstwo, gimnastyka), działała także w organizacji wychowania narodowego Eleusis. Z Eleusis pozyskał ją Małkowski do niepodległościowego „Zarzewia", gdzie szybko poznała tajniki służby wojskowej, zdobywając stopień porucznika Polskich Druzyn Strzeleckich. Przed I wojną mieszkała z mężem w Zakopanem, gdzie wspólnie prowadzili pracę harcerską. W okresie międzywojennym kierowała założoną przez siebie Harcerską Szkołą Pracy w Sromowcach Wyższych w Pieninach, znaną jako Cisowy Dworek. Była również czynną działaczką międzynarodowego ruchu skautek. W czasie II wojny światowej znalazła się w Wielkiej Brytanii, gdzie m.in. prowadziła szkołę dla dzieci polskich. W 1961r. wróciła do kraju. Ostatnie lata życia spędziła w Zakopanem. Zmarła 15 stycznia 1979 r.

4. Aleksander Kamiński Urodził się w 1903 roku, a zmarł w 1978. Swoją harcerską pracę w dużej mierze poświęcił stworzeniu ruchu zuchowego, odmiennego od skautowego "wilcząt" (podstawą zuchowania stała się zabawa tematyczna nawiązująca do spraw bliskich polskiemu dziecku). W czasie II wojny światowej redagował "Biuletyn Informacyjny" - największe pismo konspiracyjne. Kierował również konspiracyjną organizacją „wawer”..Po wojnie aktywnie włączył się w odbudowę Związku. Z powodu swoich przekonań został odsunięty od pracy w harcerstwie (1947). W grudniu 1956r. był jednym z pomysłodawców i realizatorów idei odrodzenia harcerstwa. Podczas Zjazdu Łódzkiego został wybrany przewodniczącym Naczelnej Rady Harcerskiej. Cieszył się ogromnym autorytetem i poważaniem wśród harcerzy i instruktorów. A. Kamiński był historykiem i pedagogiem, zajmował się pedagogiką społeczną. Zasłyną również jako autor opowieści z życia konspiracyjnego harcerstwa "Kamienie na szaniec", a także zuchowej trylogii: "Antek Cwaniak", "Książka wodza zuchów", "Krąg rady" oraz biografii twórcy polskiego harcerstwa zatytułowanej "Andrzej Małkowski".

5. Jadwiga Falkowska Urodziła się 13 listopada 1889 roku w Twerze nad Wołgą i tam ukończyła gimnazjum . W 1908 roku rozpoczęła studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Należała do “Eleusis”. W czasie studiów wstąpiła do “Zarzewia” oraz do tajnej Organizacji Armia Polska, gdzie ukończyła ogólny kurs przygotowawczy oddziału żeńskiego. W 1911 roku po raz pierwszy zetknęła się ze skautingiem żeńskim; Z zapałem włączyła się do pracy, wykorzystując swoje niezwykłe zdolności pedagogiczne. W 1912 roku została komendantką drużyn żeńskich; przewodniczyła pracy Zarządu Głównego Żeńskich Drużyn Skautowych przy Związkowym Naczelnictwie Skautowym; jednocześnie objęła III (I żeńską ) Lwowską Drużynę Skautową im. Płk Emilii Plater. Przed wybuchem I wojny światowej przedostawała się do Wilna, Warszawy, Poznania, gdzie zakładała i kierowała pracą całego skautingu żeńskiego we wszystkich zaborach. Od jesieni 1915 r. organizowała skauting żeński wśród wychodźców polskich w Moskwie; utworzyła 2 drużyny oraz kierowała zastępem instruktorek; również w Moskwie kontynuowała studia wyższe w zakresie fizyki. W 1918 roku wróciła do kraju i zdała końcowe egzaminy na Uniwersytecie Warszawskim. Aktywnie włączyła się w działalność harcerstwa i w czerwcu 1919 roku weszła w skład pierwszego Naczelnictwa ZHP. W wojnie 1920 r. pełniła służbę w czołówce sanitarnej “Czujka”. Po wybuchu II wojny światowej, w czasie obrony Warszawy pracowała w szpitalu polowym zorganizowanym przez Komendę Chorągwi Harcerek, a od końca września do 10.X.1939 roku kierowała tym szpitalem. W 1939 r. na prośbę warszawskich instruktorek objęła funkcję komendantki chorągwi i zarazem komendantki Pogotowia. Od początku istnienia była członkiem Związku Walki Zbrojnej – AK. Zginęła w czasie Powstania Warszawskiego 7 sierpnia 1944 roku, zamordowana przez Ukraińców w służbie niemieckiej. Była odznaczona Krzyżem Orderu “Polonia Restituta”, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Armii Krajowej.Jadwiga była osobą ujmującą. Niewysoka, smukła, bardzo zręczna i wysportowana. Miała dobre, szare oczy, głos trochę szorstki i uśmiech ułatwiający nawiązanie kontaktu. Bystrości umysłu towarzyszyła bogata wyobraźnia. Była dobrym obserwatorem i posiadała dar wychwytywania z mnogości wątków tego, co w każdym zagadnieniu istotne.