Witte Wiever

1. Witte Wiever

2. Meijke woende op de Pieterstraot in ‘t veurlèste hoes veur de stadspoort. Die poort ging snachs stevig op sloot want in 't veld aon de boetekant vaan de walmoer, dao dougde 't gaaroet neet. Veur dat vergrendele vaan die poort zörregde Meijke häöre Grampeer. Dee waor poortwachter en woende in 't hoes tösse dat vaan Meijke en de umwalling. Dee wal waor stevig en hoeg en vaan bovenaof loerdeste oet euver de Jeker en de vlakte mèt heij en dao e gruupke buim. Meijke waor gooj vrundsjes mèt d'n awwe poortwachter. Dèks zaot ze bijj ‘m op e benkske aon z'n veuj es heer oetrösde in z'ne zedeleer. Want daan vertèlde ‘r gere spannende dinger vaan wat ‘r zellef had mètgemaak. Zoewie deen aovend: "Mörrege is 't vriedag, d'n daartiende", zag 'r en loerde bedinkelik. "En venach is 't ouch nog volle maon.

3. Daan koume um twellef oor de Witte Wiever oet de grotte vaan de berreg en de haol willegebuim. Ze zweve euver de velder... euver de weije... en langs de Jeker... tot aon de walmoer. Straks moot ‘ch kèttele aon de kloesters doen. Want es die spoke binne de wal koume...!" "Höb geer die al ins gezeen, Grampeer, die Witte Wiever?" vroog Meijke mèt klaam hennekes. "En of!" blaosde Grampeer. "Iech zaog ze aonkoume... vaan wied-aof. Tösse de buim door kaome ze. En ‘ch huurde ze lache en giere en kriete. En ‘ch zaog wie de Weerwollef hun opjoog." "De Weerwollef, Grampeer?" "Jao, de Weerwollef. 'ne Maan dee z'ch in 'ne wollef kin verandere. Heer perbeert bij iemes op z'ne rögk te springe... veur gedrage te weure.

4. Zoelang gedrage te weure tot dee debijj neervèlt. Vaan meujigheid." Deen aovend kaom Meijke mer neet in slaop. Dat verhaol vaan Grampeer...! Vreuger, jeh toen waor ze nog klein en geluifde ze alles wat ‘r häör vertèlde. Meh allewijl had ze häör eige gedachte dao-euver. Toeniers, oonder 't vertèlle, had ze klaam hennekes gekrege. Veural umtot 't zjus waor esof Grampeer dat verhaol vaan die Witte Wiever en dee Weerwollef zellef geluifde. Dat kós bès want Grampeer waor aajd en neet vaan dizzen tied. Meh noe... Witte Wiever! Weerwollef. Die bestoon neet. De kleppermaan kaom door de straot: 'De klok heit elf. Elf heit de klok!' Nog mer ei oor... en daan kaome die spoker oet de grotte vaan de berreg en oet de haol buim. Zag Grampeer. Aoch wat! Grampeer had doorgedraaf. Dee waor nog erreger es Peer en Meer.

5. Die waarsjouwde häör ouch dèks veur dinger boe ze bijj euverdreve. Zie kós veur häör eige zörrege. Ze dorref väöl. Meh um midde in de nach... en daan allein... bove op de walmoer... mèt oonderlangs Witte Wiever... en ouch nog 'ne Weerwollef! Ach, spoke bestoon toch neet. Ze ging slaope!... Meh dat lökde neet en nao e tiedsje dach ze: "Zoe dèks kump dat neet veur: vriedag d'n daartiende en volle maon! 't Moot bekans twellef oor zien. Es ‘ch noe neet gaon... euver 'n oor zien de Witte Wiever eweg. En daan höb ‘ch spiet tot 'ch bin blieve ligke. Kin ‘ch mörrege neet tege Grampeer zègke tot 'r flawweköl vertèlde." Ze ging rechop zitte in bèd en zag hel-op, es veur z'chzellef mood in te spreke: "Es 'ch m'ch verberreg achter de kantiele kin m'ch niks gebäöre!"

6. Ze trok z’ch ‘r sokke aon -gein sjeun!- en sloog z'ch ‘re kebang um. Nao ederen trej vaan d’n houten trap nao oondere bleef ze stief stoon luustere of Peer of Meer soms wakker waor gewore vaan 't gekraaks. Boete teikende de maon mèt houtskool buim en hoezer oppe straot. Wie ze langs ‘t hoes vaan Grampeer sloepde gluurde ze stiekum door de vinster. Dao binne waor ‘t duuster. De maon verleechde klaor d'n trap langs de walmoer umhoeg. De kèlte vaan de blauw stein zeukde z’ch ‘ne weeg door de wol vaan ‘r sokke nao ‘r vel. Bove kroop ze op ‘r kneeje tot achter de kantiele en uigde nuijsjierig in de riechting vaan de Sint-Pietersberreg. En versjrók z'ch zoe tot ‘r wange wit devaan woorte. Dao kaome ze, de Witte Wiever!!! Grampeer had geliek!

7. Of ze vaan niefel waore gemaak. Witte sluijers mèt liever en köp en errem die langer woorte en slierde en inkroompe. Dreij... tien... twintig... neet te tèlle. En de Weerwollef joog achter hun aon. Meh krunkelentere zwierde de Witte Wiever opzijj en umhoeg eweg en bleve boete ze bereik. 't Maakde dee wie langer wie raozetiger. Mèt opegesperde bek rende ‘r hijgentere op 'n gedaonte aof die stèlstoond. Veur de stadspoort. En die umhoeg keek. Nao Meijke. Want die waor zoe geboejd door wat ze zaog tot ze alle veurziechtigheid had vergete en neet langer achter, meh tösse de kantiele zaot, op 'r huukskes. 't Wit Wief waor zoe verpópzak tot 'ne mins hun dorref oet te loere tot ze de Weerwollef iers in de gater had wie Meijke sjriewde: "Kiek oet! Achter uuch!"

8. Tegeliekertied staok 't keend häör hand oet veur 't spook boete 't bereik vaan de Weerwollef op de wal te trèkke. Meh dat hoofde neet. 't Wit Wief zweefde oet 'r eige umhoeg. "Toch biste bedaank", zag ze wie ze veur 't geziech vaan Meijke hóng. "Iech kin miech zellef hellepe, wieste zuus. Heimèt." En ze heel 't meidske e boekètsje gedruug heksekroed veur. "Dat is e touvermiddel, teminste... 't wèrrek svriedags d'n daartiende, tösse twellef en ein snachs, bij volle maon. En umtoste zoe vruntelik tege m'ch bis gewees maagste de hèllef devaan höbbe. Este d'raon ruuks móste d'ch tegeliekertied get winse. Noe gaon 'ch want euzen tied veur venach is um. Iech huur de kleppermaan koume. Tot zeens." Ze lachde mèt e haol geluid dat umhoeg kledderde langs de steine moer. "Tot zeens!"

9. Meijke keek 't Wit Wief nao. Zoonder angs. Tot zie en ouch de andere, verdwene waor. Örreges in de veerte, oonziechbaar, joonkde de Weerwollef. Vaan spiet umtot 'r niemes te pakke gekrege had veur 'm te drage. Iers wie 't joonke oetsjeijde stoond Meijke op en daolde, door en door verkèld, de blauwsteinen trap aof. Dao heel ze z'ch verborrege tot de kleppermaan oet 't ziech waor. Toen slipde ze langs de väördeur vaan 't hoes vaan Grampeer... dat waor althans häör bedoeling! Meh Grampeer stoond in 't gespaan vaan de deur vaan ze poortwachtershoes. Heer waor wel aajd meh had toch gooj oere! Vaan dee beuk vaan Meijke bovenop de walmoer: "Kiek oet!" waor 'r wakker gesjrókke. Heer sjnapde ze kleikeend bij 'n sjouwer. Die verborreg 't heksekroed gaw achter ‘re rögk. Meh Grampeer had neet allein gooj oere meh ouch gooj ouge.

10. "Geef heij dat kroed!" sjnawde ‘r. Meijke luusterde gedwie. Vergeefs zeukde Grampeer mèt z’ne blik de neergeslage ouge vaan ze kleikeend. De situasie kaom 'm neet oonbekind veur. Heer waor ouch joonk gewees. Òndertösse tot 'r 't boekètsje verfroemelde zag 'r: "En diech wouws daomèt 'ne kier goon touvere? Meidske, meidske", -vermaonend zwejde z'ne wiesvinger in häör riechting- "este deis wat dat spook zag... wètste wat daan gebäörd? Diech veranders in e Wit Wief!!!" En terwijl Grampeer de bluimkes hiel sekuur in de kachel verbrande, laog Meijke te riezele in ‘r bèd, mèt 're kop oonder de dekes. Noets, nein noets mie ging ze nog ins kieke nao de Witte Wiever.