1 / 35

Prof. nadzw. dr Edward Wiktor Radecki

Prof. nadzw. dr Edward Wiktor Radecki. R ó żne kultury polityczne i biznesowe, a bezpieczeństwo wsp ó łpracy europejskiej. Niczym są różnice w zwyczajach i języku, jeśli

milla
Download Presentation

Prof. nadzw. dr Edward Wiktor Radecki

An Image/Link below is provided (as is) to download presentation Download Policy: Content on the Website is provided to you AS IS for your information and personal use and may not be sold / licensed / shared on other websites without getting consent from its author. Content is provided to you AS IS for your information and personal use only. Download presentation by click this link. While downloading, if for some reason you are not able to download a presentation, the publisher may have deleted the file from their server. During download, if you can't get a presentation, the file might be deleted by the publisher.

E N D

Presentation Transcript


  1. Prof. nadzw. dr Edward Wiktor Radecki

  2. Różne kultury polityczne i biznesowe, a bezpieczeństwo współpracyeuropejskiej

  3. Niczym są różnice w zwyczajach i języku, jeśli mamy takie same cele i otwieramy przed sobą serca. =Joanne Kathleen Rowling=  Harry Potter i Czara Ognia

  4. Kultura polityczna (ang. political culture) – ogół postaw, wartości i wzorów zachowań dotyczących wzajemnych stosunków władzy i obywateli. Jest to pojęcie z zakresu badań socjologii i politologii, a w szczególności z zakresu badań socjologii polityki

  5. Do kultury politycznej zaliczyć można: * wiedzę o polityce, znajomość faktów, zainteresowanie nimi; * ocenę zjawisk politycznych, sądy wartościujące o tym, jak powinna być sprawowana władza; * emocjonalną stronę postaw politycznych, jak miłość do ojczyzny, czy nienawiść do wrogów; * uznane w społeczeństwie wzory zachowań politycznych, które określają jak można i jak należy postępować w życiu politycznym.

  6. W ramach ogólnie rozumianej kultury politycznej społeczeństwa można wyróżnić różne podkultury polityczne:

  7. regionalne lub narodowościowe: na przykład wyróżnienie w ramach jednego państwa, kultury politycznej kilku typów regionalno-narodowościowychczy odróżnienie stołecznej podkultury politycznej; • regionalne lub narodowościowe: na przykład wyróżnienie w ramach jednego państwa, kultury politycznej kilku typów regionalno-narodowościowychczy odróżnienie stołecznej podkultury politycznej; Po ich poznaniu proszę je wyrangować, pod względem ważności wpływu.

  8. regionalne lub narodowościowe:na przykład wyróżnienie w ramach jednego państwa, kultury politycznej kilku typów regionalno-narodowościowych, czy odróżnienie stołecznej podkultury politycznej;

  9. odmiennych doświadczeń historycznych, na przykład wskazanie pewnych różnic w kulturach politycznych dawnych zaborów rosyjskiego, niemieckiego i austriackiego w Polsce;

  10. części składowych systemu politycznego: na przykład: kultury politycznej elity kultury politycznej reżimu kultury politycznej społeczeństwa.

  11. Typy kultur politycznych wg Gabriela Almonda i Sidneya Verba

  12. * Parafialna kultura polityczna – poddani wykazują całkowity brak zainteresowania systemem politycznym; charakterystyczna dla kultur politycznych prymitywnych plemion afrykańskich, ale i małych, oddalonych od centrów cywilizacyjnych miejscowości nawet w naszym kraju;

  13. Poddańcza kultura polityczna – z silną orientacją skierowaną ku systemowi politycznemu i jego efektom, ale niską w stosunku do aktywnego w nim uczestnictwa, ( tak na przykład było w PRL-u, a jest?)

  14. * Uczestnicząca kultura polityczna – obywatele są czynnie zainteresowani nie tylko tym, co system polityczny im daje, ale także tym, jak mogą w tym systemie uczestniczyć (współczesne systemy demokratyczne).

  15. Typy kultury politycznej i ich odmiany: (J.J.Wiatr)

  16. Tradycyjna kultura polityczna – odpowiadająca formacji niewolniczej i formacji feudalnej: - uznanie sakralnego charakteru władzy – władza pochodzi od boga, jest nadana i niezbywalna; - zgoda na to, że uprawnienia poddanego i uprawnienia władzy wobec poddanego regulowane są przez normy tradycyjne; - niezmienność systemu politycznego i podstawowych jego norm (constans).

  17. TKP występuje w trzech odmianach: tradycyjna kultura plemienna – odznacza się znaczną władzą wiecui istotnymi ograniczeniami nakładanymi na władcę, który jest przełożonym, a nie panem w stosunku do członków plemienia; tradycyjna kultura teokratyczna – władca jest namiestnikiem boga lub jest uważany za boga; władza jego znajduje ograniczenie jedynie w tym, jak rozumie się wolę boga; jest charakterystyczna dla ludów, których system polityczny tworzony jest przez proroków nowej religii; tradycyjna kultura despotyczna – stosunek poddanych do władcy jest oparty na uznaniu jego absolutnej, niczym nie ograniczonej władzy nad nimi; władca jest panem i właścicielem wszystkich poddanych i należących do niego dóbr.

  18. 2. Kultura polityczna stanowej demokracji – występująca na przykład w formacji feudalnej, w którejalbo:- wielka część, a często większość ludności jest pozbawiona wszelkiego udziału w systemie politycznym, a nawet wszelkich praw osobistych;albo: - prawa polityczne gwarantują udział w rządzeniu i kontrolę nad sprawującymi władzę uprzywilejowanej stanowo mniejszości.

  19. 3. Burżuazyjna kultura polityczna – w formacji kapitalistycznej, opisywana jako polityczna kultura masowa, charakteryzująca się tym, że jest to kultura nie jakiejś wyodrębnionej klasowo mniejszości, ale szerokiego ogółu. Udział w polityce zostaje rozszerzony na wszystkie klasy społeczne.

  20. Wyróżnić można dwa jej typy: kultura demokratyczna – cechuje ją aktywność obywateli, ich zaangażowanie w sprawy funkcjonowania systemu politycznego, akceptacja praw i swobód obywatelskich oraz zasady kontroli rządzonych nad działalnością rządu, uznanie pluralizmu i gry sił politycznych; kultura autorytarna – uznaje silną i niekontrolowaną władzę za ideał państwa, bez potrzeby demokratycznych praw i swobód obywatelskich; jest charakterystyczna dla różnego rodzaju reżimów wodzowskich, militarystycznych i faszystowskich XX wieku, a także wielu krajów postkolonialnych rządzonych przez wojskowych.

  21. 3 Poziomy i funkcje kultury politycznej

  22. 1.Poziom ogólny, na którym mieści się model kultury politycznej jako ideał funkcjonowania określonego typu systemu politycznego; model ten jest wyprowadzany z układu wartości ideologicznych tego typu jako wyraz potrzeb i interesów ogólnospołecznych.

  23. 2.Poziom średni zajmują modele kultury politycznej poszczególnych dużych grup społecznych, wyprowadzone z wartości politycznych tych grup.

  24. 3.Poziom najniższytworzą rzeczywiście działające w obrębie systemu politycznego wartości, normy, instytucje oraz treści świadomości politycznej, obejmujące całość dokonywanych przez jednostki i grupy działań w systemie politycznym

  25. Kultura polityczna pełni trzy podstawowe funkcje:

  26. Funkcja socjalizacyjna (socjalizacji politycznej) rozumiana jako proces wchodzenia członków społeczeństwa w kulturę polityczną, dokonywany przez nabywanie wiedzy politycznej oraz kształtowanie się poglądów, opinii i postaw politycznych na gruncie pewnych systemów wartości.

  27. Funkcja integracyjna (integracji politycznej): polegająca na oddziaływaniu ogólnego modelu kultury politycznej na faktycznie istniejącą kulturę polityczną całego społeczeństwa i jego podkultury w kierunku co najmniej ich zasadniczej zgodności co do podstawowych założeń struktury i funkcjonowania systemu oraz głównych wartości polityczne z treścią ogólnego modelu kultury politycznej.

  28. Funkcja regulacyjna (regulacji działań politycznych), dotycząca tworzenia i utrwalania norm i instytucji określających zasady funkcjonowania systemu politycznego, ujmujących w jednolite ramy działania polityczne wewnątrz tego systemu;- narzuca sformalizowane sposoby działania politycznego, porządkujące i hierarchizujące rozbieżne dążenia społeczne; - pozwala na umocnienie istnienia i rozwoju systemu politycznego.

  29. Literatura rozszerzajaca: 1. Edmund Wnuk-Lipiński, Socjologia życia publicznego, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 2008. 2. Jerzy J. Wiatr, Socjologia polityki, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 1999

  30. KULTURY BIZNESOWE

  31. Kultury propartnerskie: - Ludzie nie są skłonni do robienia interesów z obcymi.- Pierwszy kontakt nawiązuje się w sposób pośredni: na targach, podczas oficjalnych misji handlowych, przez wprowadzające osoby trzecie albo przedstawiając referencje.- Na spotkaniach trzeba przeznaczyć sporo czasu na stworzenie wzajemnego zaufania i dobrych stosunków, zanim przystąpi się do załatwiania interesów.- Ważne jest zachowanie harmonii między ludźmi, unikanie konfliktów i konfrontacji w trakcie dyskusji.- Negocjatorzy mają skłonność do wyczulenia na punkcie "zachowania twarzy", godności i miłości własnej.- Preferuje się mało otwarty, wysoce kontekstowy sposób wyrażania się, żeby nikogo nie urazić.- Skuteczne porozumiewanie się i rozwiązywanie problemów wymaga częstych kontaktów twarzą w twarz.- W trakcie negocjacji prawnicy na ogół pozostają w cieniu.- Przy wyjaśnianiu nieporozumień polega się raczej na ścisłych więziach wzajemnych niż na sformułowaniach kontraktu.

  32. Kultury pro transakcyjne - Otwartość na rozmowy o interesach z obcymi.- Mimo że wprowadzenie i referencje są zawsze pomocne, to na ogół można się bezpośrednio skontaktować z potencjalnym klientem czy wspólnikiem.- Podczas spotkań przechodzi się do interesów zaledwie po kilkuminutowej rozmowie na tematy ogólne.- Przy porozumiewaniu się priorytet ma dokładne zrozumienie się nawzajem. W czasie negocjacji niewiele się myśli o zachowaniu harmonii między partnerami. - Mało uwagi poświęca się sprawie "zachowania twarzy".- Należy się spodziewać prawie zawsze otwartego, szczerego, mało osadzonego w kontekście sposobu wyrażania się.- Większość spraw uzgadnia się i rozwiązuje problemy raczej przez telefon, za pośrednictwem faksu czy poczty elektronicznej niż na spotkaniach twarzą w twarz.- Prawnicy często zasiadają przy stole negocjacji.- W przypadku nieporozumień polega się na pisemnych kontraktach, a nie na stosunkach osobistych.

  33. Kultury ceremonialne i hierarchiczne - Ceremonialność w stosunkach międzyludzkich jest ważnym sposobem okazywania respektu.- Ceni się różnice w statusie społecznym i zawodowym, które w kulturach tych są większe niż w społeczeństwach egalitarnych.- Do partnerów zwraca się na ogół po nazwisku, poprzedzając je tytułem, a nie po imieniu.- Rytuały protokolarne są liczne i rozbudowane.

  34. Kultury nieceremonialne i egalitarne- Zachowania nieceremonialnego nie postrzega się jako lekceważącego.- Ludzie czują się skrępowani, gdy mają do czynienia z dużymi różnicami w statusie społecznym i zawodowym, które w kulturach tych są mniejsze niż w społeczeństwach hierarchicznych.- Wkrótce po poznaniu do większości partnerów można zwracać się po imieniu, a nie po nazwisku z tytułem.- Rytuałów protokolarnych jest stosunkowo niewiele i są nieskomplikowane.

  35. Literatura rozszerzająca Richard Gesteland, Różnice kulturowe a zachowania w biznesie. , PWN, Warszawa 2000

More Related