290 likes | 781 Views
„Turystyka jako zjawisko przestrzenne”. Zagospodarowanie turystyczne i rekreacyjne – ćwiczenia 1. Warunki zaliczenia przedmiotu. Ćwiczenia Obecność na zajęciach - max 10 pkt. Aktywność na zajęciach (prezentacje, wypowiedzi, praca w grupach, case study): 30 pkt
E N D
„Turystyka jako zjawisko przestrzenne” Zagospodarowanie turystyczne i rekreacyjne – ćwiczenia 1
Warunki zaliczenia przedmiotu Ćwiczenia • Obecność na zajęciach - max 10 pkt. • Aktywność na zajęciach (prezentacje, wypowiedzi, praca w grupach, case study): 30 pkt • Zaliczenie końcowe (pytania testowe i opisowe) - max 60 pkt. Punktacja:0 - 50 punktów - ocena 2.051 - 60 punktów - ocena 3.061 - 70 punktów - ocena 3.571 - 80 punktów - ocena 4.081 - 90 punktów - ocena 4.591 - 100 punktów - ocena 5.0
Warunki zaliczenia przedmiotu Projekt Wytyczne: W grupach 4-5-osobowych należy przygotować analizę wybranej miejscowości turystycznej (do 50 tys. mieszkańców) pod kątem zagospodarowania turystycznego (dostępne walory turystyczne, atrakcje, infrastruktura, problemy związane z ruchem turystycznym), a następnie przedstawić swoją wizję rozwoju miejscowości. Na ocenę z projektu składają się: • Zastosowanie się do wytycznych przygotowania projektu, • Terminowość oddania projektu (do końca maja), • Udział w konsultacjach do projektu: udział w spotkaniach projektowych oraz konsultacje tradycyjne w terminach moich konsultacji – wtorki KA16 godz. 11:00-13:00.
Warunki zaliczenia przedmiotu Literatura • Swarbrooke J., The development and management of visitor attractions,Routledge • Meyer B., Turystyka jako ekonomiczny czynnik kształtowania przestrzeni, Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 2004, • Kowalczyk A., Derek M., Zagospodarowanie turystyczne - Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010 • Płocka J., Wybrane zagadnienia z zagospodarowania turystycznego, cz. I i II , CKU, Toruń 2001 • Pawlikowska-Piechotka A., Zagospodarowanie turystyczne i rekreacyjne, Gdynia: Novae Res - Wydawnictwo Innowacyjne, 2009 • Rogalewski O., Zagospodarowanie turystyczne, Warszawa 1977,
Przestrzeń geograficzna • powierzchnię Ziemi nazywa się przestrzenią geograficzną, dzielącą się na 2 części: - lądy - 29% - oceny i morza – 71% • Cechy przestrzeni geograficznej: 1. Cechy fizyczne: • wyniesienia nad poziomem morza, • przebieg linii granicznej między lądem a morzem, • urzeźbienie.
Przestrzeń geograficzna 2. Cechy przyrodnicze: • energia słoneczna, • budowa geologiczna, • klimat, • wody, • gleby, • roślinność i świat zwierzęcy.
Kauai • Kauai - amerykańska wyspa na Oceanie Spokojnym, należąca do archipelagu oraz stanu Hawaje.
Obszary o jednakowej strukturze komponentów i natężeniu procesów przyrodniczych. • Wyróżniamy 7 elementów środowiska geograficznego: • rzeźba terenu, • zasoby wodne, • klimat, • zasoby leśne • zasoby roślinne, • gleby, • zespoły zwierzęce. Ustalona typologia środowisk pozwala na zakwalifikowanie wg niej poszczególnych obszarów i przejście do regionalizacji fizyczno – geograficznej.
Turystyczne jednostki przestrzenne • Region turystyczny – to obszar o wysokich walorach turystycznych, na którym koncentruje się ruch turystyczny. Odznacza się pewną jednorodnością cech środowiska geograficznego oraz wewnętrznymi powiązaniami usługowymi. Wybrzeże jako region turystyczny
Turystyczne jednostki przestrzenne • Obszar turystyczny – jest to jednostka przestrzenna o jednorodnym typie walorów i jednakowej randze walorów, mająca dobre potencjalne warunki do rozwoju turystyki. • Obszar chroniony – wydzielona jednostka przestrzenna, w której podejmowane są różne działania związane z zachowaniem, restytuowaniem (przywracaniem gatunków) i właściwym wykorzystaniem zasobów oraz obiektów przyrody żywej i nieożywionej, których istnienie leży w interesie społecznym.
Turystyczne jednostki przestrzenne • Przykłady obszarów chronionych: • obszary leśne – na których las spełnia funkcję ochronną, • wody powierzchniowe (np. Jezioro Nidzkie) • obszary posiadające szczególne walory rekreacyjne – lasy poł. w odległości 50-60 km od Warszawy: Lasy Legionowskie • parki krajobrazowe: Park Krajobrazowy Doliny Sanu, • parki zabytkowe zlokalizowane np. w pobliżu dawnych posiadłości (park przy dworku w Żelazowej Woli), • miasta i wsie o zabytkowym rozplanowaniu ulic lub zabytkowej architekturze: np. Kazimierz Dolny.
Park przy dworku w Żelazowej Woli • Dom urodzenia Fryderyka Chopina. Z okazji przypadającej w 2010 r. 200 rocznicy urodzin wielkiego kompozytora to szczególne miejsce – dworek w otoczeniu parku – zostało gruntownie odrestaurowane i przebudowane.
Kazimierz Dolny • Kazimierz Dolny miasto w woj. lubelskim, nad Wisłą.
Turystyczne jednostki przestrzenne • Rejon turystyczny – to zespół miejscowości turystycznych posiadających określone walory turystyczne, powiązanych ze sobą wspólnym węzłem rozrządowym ruchu turystycznego i bazą zaopatrzeniową. • Miejscowość turystyczna - to jednostka osadnicza, która ze względu na walory turystyczne i dostępność komunikacyjną stanowi punkt docelowy lub etapowy migracji turystycznych np. Kraków. • Ze względu na znaczenie w turystyce wyróżniamy: miejscowości międzynarodowe, ogólnokrajowe i regionalne, natomiast pod względem charakteru dominującego ruchu turystycznego wyodrębniono: miejscowości krajoznawcze, wypoczynkowe, krajoznawczo–wypoczynkowe.
Miejscowości turystyczne W zależności od położenia geograficznego wyróżniamy: miejscowości nadmorskie, pojezierne, nizinne, podgórskie i górskie. Do miejscowości o charakterze krajoznawczym zalicza się miejscowości, które posiadają: • walory środowiska przyrodniczego, • walory antropogeniczne, • walory współczesnych osiągnięć człowieka. Do miejscowości o charakterze wypoczynkowym zalicza się miejscowości: • dysponujące walorami środowiska przyrodniczego, • wyposażone w odpowiednie urządzenia wypoczynkowe, • posiadające odpowiednią dostępność komunikacyjną.
Turystyczne jednostki przestrzenne • Zespół jednostek krajobrazowych – stanowią obszary o zbliżonym ukształtowaniu i pokryciu terenu. • Szlak turystyczny – to droga lub ścieżka prowadząca przez atrakcyjne obszary, miejscowości i obiekty turystyczne, przystosowana do potrzeb określonych form wędrówek turystycznych. Wyróżniamy następujące szlaki turystyczne: • pieszy: górski, nizinny • wodny • narciarski • drogi turystyczne kołowe (motorowe i rowerowe)
Turystyczne jednostki przestrzenne • Chłonność turystyczna – naturalna odporność terenu, środowiska naturalnego na degradację związaną z ruchem turystycznym. Chłonność turystyczna określa max. liczbę osób, która może równocześnie przebywać na danym terenie, nie powodując degradacji i dewastacji środowiska naturalnego. • Pojemność turystyczna ogólna pojemność bazy noclegowej, gastronomicznej i towarzyszącej określająca maksymalną liczbę uczestników ruchu turystycznego mogących równocześnie korzystać z poszczególnych urządzeń, nie przyczyniając się do zmniejszania zakresu i poziomu podaży usług turystycznych oraz dezorganizacji życia społeczno-gospodarczego.
Zagospodarowanie turystyczne • Zagospodarowanie turystyczne – to działalność mająca na celu przystosowanie środowiska geograficznego do potrzeb turystyki. Działalność ta polega na: • Przystosowaniu do potrzeb ruchu turystycznego walorów turystycznych, elementów środowiska geograficznego stanowiących właściwy cel przestrzenny wyjazdów turystycznych, • Zapewnieniu możliwości odjazdu do obszarów, miejscowości i obiektów stanowiących cel wyjazdów turystycznych, • Zapewnieniu turystom niezbędnych warunków egzystencji w miejscu lub na szlaku będącym celem podróży.
Zagospodarowanie turystyczne Pojęcie zagospodarowania turystycznego należy utożsamiać z pojęciem infrastruktury turystycznej, ponieważ infrastruktura to podstawowe urządzenia, budynki oraz instytucje usługowe, których istnienie jest niezbędne do właściwego funkcjonowania gospodarki i społeczeństwa. Infrastrukturę dzieli się na: • techniczną: urządzenia stosowane w transporcie, łączności, gazownictwie, energetyce itd. • społeczną: urządzenia i instytucje związane z oświatą, kulturą, nauką, zdrowiem, kulturą fizyczną, turystyką, administracją publiczną itp.
Infrastruktura turystyczna • Infrastrukturę turystyczną w ujęciu rodzajowym tworzą obiekty i urządzenia niezbędne dla właściwej obsługi turystów, a szerzej dla rozwoju turystyki. Wyróżnia się w niej: 1. Infrastrukturę typowo turystyczną: • baza noclegowa, • pozostała baza obsługi ruchu turystycznego przyjazdowego, • informacja turystyczna, • szlaki turystyczne. 2. Infrastrukturę paraturystyczną, którą tworzy: • baza transportowa – drogi i punkty transportowe, • baza lokalna (komunalna wraz z komunikacją miejską), • baza handlowo-usługowa, w tym rzemieślnicza.
Infrastruktura turystyczna 3. Elementy, które trudno jednoznacznie sklasyfikować, ich funkcja bowiem wynika z pierwotnego celu, dla którego zostały zbudowane: • baza gastronomiczna, • baza towarzysząca: sportowa, rekreacyjna, kulturalna, rozrywkowa. NOMA Restaurant, Kopenhaga
Baza turystyczna • Uzupełnienie bazy podstawowej, czyli urządzenia, obiekty oraz instytucje o charakterze usługowym, handlowym, rozrywkowym, kulturalnym, rekreacyjno-sportowym, zaspokajają rozmaite potrzeby życiowe turystów, a nawet stwarzają dodatkowe walory turystyczne lub umożliwiają pełniejsze wykorzystanie istniejących walorów podstawowych. Należy pamiętać, że intensywność odwiedzania rejonu lub szlaku turystycznego zależy od: • rangi walorów turystycznych, • stanu dostępności komunikacyjnej, • zdolności obsługowej urządzeń turystycznych.