Download
1 / 27
270 likes | 463 Views
VELOCIDADE. CARREIRA DE VELOCIDADE. Son as carreiras máis curtas que existen en atletismo e consisten en correr o máis rápido posible unhas distancias predeterminadas. As distancias oficiais son: ♦ Para pista cuberta .- 50 e 60 metros (non son olímpicas).
E N D
CARREIRA DE VELOCIDADE • Son as carreirasmáis curtas que existen en atletismo e consisten en correr o máis rápido posible unhas distancias predeterminadas. • As distancias oficiais son: ♦ Para pista cuberta.- 50 e 60 metros (non son olímpicas). ♦ Ó aire libre.- 100, 200 e 400 metros. A carreira de 800m, non é considerada puramente de velocidade. • Neste tipo de carreiras, o atleta aníñasenaliña de saída e apoia os pés nos tacos, que están fixados á pista, e ó sinal do xuíz corren a máxima velocidade ate a meta , sendo fundamental unhasaída rápida, para chegaren á máxima velocidade o antes posible.
FASES DA CARREIRA • A saída(ou reacción): O corredor colócase na saída ata que o árbitro señala o comezo da proba co disparo. Unha boa saída soe dar lugar a unha boa carreira, é unha parte moi importante. • A aceleración: O corredor mantén unha angulación co chan de 45º ata que se ergue completamente, esta acción dura uns 10m. • O mantemento da velocidade: na que o corredor intenta xegar ao seu máximo e mantelo ata o final da proba, sóese chegar ao máximo entre os 50 e 60m. • A chegada: Na chegada o corredor tírase cara a cinta de chegada, debe sobrepasala co peito, non vale nin coa cabeza, nin cos pes ou mans.
EVOLUCION DA SAIDA AGRUPADA NA CARREIRA DE VELOCIDADE • Dende as épocas arcaicas, nas saídas para as carreiras dispoñíase dunha lousa de pedra que sinalaba o punto de partida, colocada perpendicularmente á dirección da pista. • Soían ter dúas ranuras, separadas entre sí, uns 15cm. • Este sistema de saída constitúe, aínda que de forma arcaica o antecedente dos actuais tacos de saída.
Antigosxogos de Olimpia: atletas momentos antes de comezala proba de estadio 192,27 m.
No ano 1888 o americano Charles Sherril, emprega por primeira vez nunha competición unha saída aniñada con apoio das mans no chan. Aínda que se cree que foi un australiano o primeiro en colocar un xeonllo na terra e apóiarse sobre unha soa man, co fin de imitar a un canguro. • Durante o século XIX, os técnicos eran reacios a empregar outra fórmula que non fóra a bipedestación, e a saída aniñada tardou en ter seguidores.
Na primeira edición dos xogos Olímpicos da Era Moderna (Atenas 1896) tódolos participantes saen de pé, exceptuando ó americano Burke que, precisamente sería o gañador, e outro norteamericano que apoiou as mans en cadanseu pau.
Na seguinte edición dos Xogos Olímpicos en París 1900, cando tódolos atletas nas carreiras de velocidade comezaron a empregala saída agrupada, afirmándose como a posición inicial máis convinte e ventaxosa para conseguir un comezo rápido de carreira, facíano incrustando os seus pés nuns ocos, que facían os atletas nas pistas de cinza.
No 1928, os norteamericanos G. Breshanahan e W.Tuttle, inventan os tacos de saída, mellorando o apoio na saída e optimizando o impulso. • Nos Xogos Olímpicos de Berlín 1936 Jesse Owens, taménchamado “o antílope de ébano“, prefiría realizar ocos no chan a empregalos tacos de saída, pese ás vantaxes que estes supoñían.
TIPOS DE SAIDA A: SAIDA DE PE.- Non se emprega nas carreiras de velocidade, unicamente en 800 m, 1500 m, 3000 m, crosh e campo a través. Colócase a perna do impulso detrás e a outra un pouco máis adiantada. O tronco inclínase un pouco cara adiante e o brazo contrario á perna atrasada ponse cara adiante. B: OS TACOS.- Este apoio consigue máis impulso na saída. Os brazos están extendidos e paralelos, os pulgares orientados ó interior e o resto dos dedos extendidos cara ó exterior. O xeonllo da perna rezagada apóiase no chan e a perna de impulsión colócase diante co pé apoiado firme no taco (tocando só as punteiras). Os hombreiros en liña coas mans e a mirada ó chan. A posición máis eficaz de colocalos é: ♦ Taco dianteiro: 40-50 cm da liña de saída, en función da talla do atleta. ♦ Taco traseiro: 35-40 cm detrás do primeiro.
ANGULACIÓN DE LOS TACOS: • O nivel de angulación dos tacos depende da forza explosiva que poida xerar o velocista. Canto mais alta, menores poden ser os ángulos. O pe dianteiro leva unha menor angulación que o posterior porque a perna está mais estirada. • Esta posición ven como resultado da disminución do ángulo tibia-pé, que permite un mayor aproveitamento da forza da musculatura a nivel dos xemelgos e do pe como palanca, que fai que aumente a velocidade de saída. A inclinación óptima dos tacos sería a seguinte: Anterior 50º, Posterior 75º.
TECNICA DE SAÍDA CON TACOS: • Ós seus postos!!: o atleta coloca as mans xunto a liña de saída, separadas un pouco máis que a anchura dos hombreiros. Os dedos da man forman unha bóveda entre o pulgar e os demais dedos. A cabeza en continuación co corpo. O xeonllo correspondente ó taco traseiro apóiase no chan. • Listos!!: eleva e adianta suavemente a cadeira, ata superala altura dos hombreiros que sobrepasan lixeiramente a liña de saída. As dúas pantorrillas quedan sensiblemente paralelas e os pés fortemente apoiados nos tacos.
O disparo: o atleta empurra coas dúas pernas ó mesmo tempo e ó máximo de forza. A perna de atrás, exténdese rapidamente dando paso ó traballo máis largo da perna adiantada. O primeiro paso é o máis curto, aumentando gradualmente o seu tamaño.
ERROS DA SAÍDA CON TACOS • Tempo de reacción elevado, é dicir, reaccionar tarde ó disparo do xuíz. • Poñersedende os primeirosapoios erguido, levantándose verticalmente de golpe. • Realizar un primeiroapoio excesivamente longo, levando o pémoi por diante da vertical do centro de gravedade. • Non impulsar con forzadende os tacos. • Na posición de listos, situala altura da cadeira por debaixo da liña dos hombreiros. • Tamén en listos, inestabilidade dos brazos. • Afundimento do talón nos primeirosapoios. • Non existir continuidade en toda a posta en acción.
NORMAS COMÚNS A TÓDALAS SAÍDAS • As saídasindicaranse mediante un disparo ó aire, antes tódolos corredores deben estar no seuposto e inmóvis. • Cando o atleta estea no seuposto non pode tocalaliña de saída. O xuíz pode anulalasaída e ordearcomezalos pasos de novo. Os corredores se teñen algún problema co taco poden interrumpilo proceso levantando un brazo. • Si un competidor inicia a saídadespois de adoptala posición definitiva e antes do disparo, considérasesaída nula. Ademáis o atleta que moleste a outros, interrumpa inxustificadamente o proceso de saídaou se demore en adoptalas distintas posiciónstamén se considera saída nula.
NORMAS COMÚNS A TÓDALAS CARREIRAS • Cando máisdun participante saia antes do disparo, considerárase que cometeusaída nula só aquel ouaqueles que partiron no primeiro lugar ou a provocaron. • En cada carreirapermitiraseunha única saída nula. Os atletas que posteriormente cometan saída nula serán descalificados, ainda que sexa a primeira vez que eles a cometen. • A anulación da saídasinalarase mediante un segundo disparo. Non obstante, si a saída nula é moi clara e se produce sen disparar por primeira vez, pode indicarse verbalmente.
VESTIARIO DO CORREDOR • A roupa será o mais curta e axustada posible co fin de evitar calquera resistencia que puidese facelo vento. Os dorsais identificativos iran colocados no peito ou na espalda. O calzado caracterízase porque non ten talón, é anatómico e lixeiro. Cada zapatilla pode ter ate 11 cravos cada unha de 8,3 mm
CURIOSIDADES DOS 100m. • A sua máxima velocidade pode superar os 40 km/h. • Poden chegar a dar 5 zancadas por segundo. • Soen dar unhas 45 zancadas aprox. nos 100m. (os homes, as mulleres sobre 50). • Tardan unhas 18 centésimas en reaccionar ao disparo de saída. • Os corredores soen inspirar unha soa vez en toda a proba, nos 50m.
