Bulimia i anoreksja

1. Bulimia i anoreksja

2. BULIMIA • ICD-10Żarłoczność psychiczna (bulimia nervosa) F50.2 • DSM IVŻarłoczność psychiczna (bulimia nervosa) 307.51

3. BULIMIA Jest chorobą o podłożu psychicznym. Choć osoby chore na bulimię zdają sobie sprawę z utraty kontroli nad własnym odżywianiem, często się przejadają, a następnie stosują sposoby kontrolowania wagi, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia. Najczęściej są to: radykalne ograniczenie pokarmu, powodowanie wymiotów i stosowanie środków przeczyszczających.

4. Uznawana na początku za jeden z objawów anoreksji, po 1979 roku londyński psychiatra Gerald Russell wyodrębnił pewną liczbę swoich pacjentek z anoreksją, które cierpiały na "złowieszczą odmianę" tej choroby. Polegała ona na okresowych napadach żarłoczności z utratą kontroli nad ilością spożywanych pokarmów. • Dokładniejsze badania wykazały, że choć 40% anorektyczek ma okresy żarłoczności, istnieją osoby nie cierpiące na anoreksję, które też przejadają się często (częściej niż dwa razy w tygodniu) i sytuacja taka trwa dłużej niż trzy miesiące. Stało się więc jasne, że osoby te cierpią na zupełnie inną jednostkę chorobową, którą nazwano bulimią (żarłoczność), a potem określono jako żarłoczność psychiczną (bulimia nervosa).

5. Bulimia to często manifestacja uczuć, których młode osoby często nie potrafią wyrazić lub ukierunkować w inny sposób.Sam przebieg choroby jest dramatyczny: to ciągła walka z ciałem i jego potrzebami. Osoby chorujące na bulimię panicznie boją się przytyć. Jedzenie utożsamiają z wrogiem lub z ogromną przyjemnością, na którą nie mogą sobie pozwolić. Jednak czasami ulegają pokusie, poddają się swemu najgorszemu wrogowi i jedzą, jedzą, jedzą...

6. Specyfika choroby • Jest to choroba o podłożu psychicznym, a chorzy na nią zwykle czują się głodni nawet bezpośrednio po jedzeniu. Czasami po wymiotach odczuwają tak wielką ulgę, że przejadają się po to by ponownie je wywołać. Większość pacjentów dotkniętych bulimią to kobiety. Dzielą one dni na "dobre", gdy nie odczuwają przymusu objadania się, i "złe" kiedy nie mogą powstrzymać łaknienia. Są świadome tego, że niepokój, nuda, stres i uczucie przykrości mogą wyzwalać okresy obżarstwa.

7. Podczas ataku łaknienia osoba chorująca na bulimię może zjeść wszystko: lody przegryźć kiszonym ogórkiem, zagryźć chipsami i popić mlekiem czekoladowym, pochłania ogromne porcje jedzenia. Ataki głodu kończą się najczęściej długą wizytą w toalecie. „Na początku jest trudno wywołać wymioty, lecz po pewnym czasie już nawet nie trzeba wkładać palców. Świetne są także tabletki przeczyszczające i wszelkie inne środki, które pozwalają pozbyć się „tego brudu” z organizmu” – mówi 19 – letnia Kasia.

8. Bulimia bardzo często dotyka osoby, które nie akceptują swojego wyglądu, wagi, nie czują się dobrze w swoim ciele i pragną za wszelką cenę polepszyć swoje samopoczucie. Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, pracującego nad uściśleniem kryteriów rozpoznawania bulimii, występuje ona od 4 do 6 razy częściej niż anoreksja. • Pacjent w krótkim czasie może przyswoić sobie do 20 tys. kalorii. Jedzenie odbywa się w ukryciu i jest bardzo szybkie. Pacjenci nie są jednak otyli, bowiem prowokują później wymioty, używają środków przeczyszczających oraz stosują ograniczenia dietetyczne.

9. Bulimia pięciokrotnie częściej występuje u kobiet. • Ich osobowość ujawnia tendencje samobójcze, impulsywność, tłumioną agresję. • Przyczyny bulimii upatruje się w: niezadowoleniu z siebie, problemach małżeńskich, trudności w realizowaniu tradycyjnej roli kobiecej, w doznaniu na sobie przemocy seksualnej w przeszłości. • W przypadku mężatek często bywają zaburzone relacje z partnerem, pseudo-więź i niedostatek poczucia bezpieczeństwa.

10. Przyczyny bulimii • brak bliskiej osoby, z czym chory nie potrafi sobie poradzić • brak samoakceptacji • konflikty rodzinne • zaburzenia mechanizmów samoregulacji i samokontroli • uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu • emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie • brak akceptacji przez grupę rówieśniczą (wiążący się często ze zmianą środowiska)

11. Czynniki genetyczne • Badania przeprowadzone w 2003 roku ujawniły powiązanie powstawania bulimii z miejscem 10p chromosomu. • Ten dowód popiera tezę, że podatność na rozwinięcie zaburzeń w odżywianiu jest silnie powiązana z czynnikami genetycznymi. Predyspozycje rodzinne występują, gdy członkowie rodziny cierpieli na otyłość i zaburzenia depresyjne.

12. Kryteria diagnostyczne: • powtarzające się przypadki objadania się, zjadanie wielkiej ilości pożywienia w krótkim czasie, • występowanie, co najmniej dwa razy w tygodniu przez trzy miesiące sesji objadania się z następującym po nich przeczyszczaniem, • trwała, przesadna troska o wagę i wymiary ciała, • poczucie braku kontroli podczas objadania się, • używanie środków przeczyszczających,

13. Rozpoznawanie choroby • nawracające okresy żarłoczności, • zjadanie olbrzymich ilości pokarmu w ciągu dnia (w okresie 2 godzin) • tracenie kontroli nad swoim zachowaniem w czasie napadu żarłoczności, • regularnie stosowanie metody zapobiegające przyrostowi wagi ciała, takie jak: prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających i moczopędnych, ścisła dieta, głodówka lub bardzo wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, • minimum dwa napady żarłoczności w tygodniu (i stosowanie po nich sposobów prowadzących do zmniejszenia wagi), przez co najmniej trzy miesiące, • przesadnie skupianie uwagi na swojej sylwetce i wadze. • opisywane zaburzenia w odżywianiu się nie występują dodatkowo w przebiegu anoreksji.

14. Typy bulimii • przeczyszczającyczyli taki, w którym po napadzie żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów oraz używanie środków przeczyszczających. • nieprzeczyszczający, w którym zamiast przeczyszczania się środkami farmakologicznymi i wymuszania wymiotów, chorzy w ramach działań kompensacyjnych stosują ścisłą dietę (często głodówkę), ograniczając ilość spożywanych pokarmów do minimum, bądź też wykonują dużo wyczerpujących ćwiczeń fizycznych (tzw. bulimia sportowa).

15. Zmiany fizyczne i psychiczne u osób cierpiących na bulimię • niedobory pokarmowe • odwodnienie • zmęczenie • ospałość • zły nastrój • niepokój • Zaparcia • bóle głowy • niedociśnienie tętnicze • dyskomfort w jamie brzusznej • zaburzenia równowagi elektrolitycznej • nieregularne miesiączki lub ich brak • sucha skóra • zgrubienia skóry palców (od prowokowania wymiotów) • rany lub blizny na grzbietach dłoni • uszkodzenie szkliwa zębów

16. uszkodzenie naczynek krwionośnych w oczach • opuchlizna twarzy i policzków (zapalenia ślinianek) • awitaminoza • rozciągnięcie żołądka do znacznych rozmiarów • osłabienie serca, wątroby i układu pokarmowego podrażnienie przełyku, zgaga, refluks • w skrajnych przypadkach - pęknięcie przełyku lub przepony • niechęć do samego siebie • stany depresyjne • poczucie wstydu i upokorzenia • psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających

17. Leczenie • Na podstawie objawów diagnozuje się chorobę, ale nim rozpocznie się stosowanie jakiejkolwiek terapii, należy wykluczyć schizofrenię oraz uszkodzenie mózgu, które także mogą być przyczynami nadmiernego łaknienia. • Leczeniem z wyboru jest psychoterapia. Jest ona tym skuteczniejsza, im wcześniej się ją zastosuje. Nie zaobserwowano skuteczności leczenia farmakologicznego. Leki mogą jedynie likwidować biologiczne i fizjologiczne skutki bulimii.

19. Anoreksja

20. ANOREKSJA • ICD-10Jadłowstręt psychiczny (anorexianervosa) F50.0 • DSM IVAnorexiaNervosa 307.1

21. ANOREKSJA • Jadłowstręt psychiczny (z grec. an - brak, pozbawienie, orexis - apetyt Anorexianervosa) – • zaburzenie odżywiania się, polegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. • występuja objawy dysmorfofobii(brak akceptacji własnego ciała). Dotyczy przeważnie dziewcząt i kobiet w wieku 10-13 lat oraz 16-21. • Po raz pierwszy opisał tę chorobę w połowie XIX wieku E. Lasčgue i W. Gull.

22. Można rzec, że anoreksja jest choroba cywilizacji. Prawdą jest, że istnieją plemiona, w których ideałem piękna jest wychudzone ciało, jednak jest to niezwykła rzadkość i zdaje się, że częściej w trakcie wędrówki po ziemiach leżących poza wpływami cywilizacji zachodu napotkamy idealnie grube kobiety, aniżeli chude.

23. Środki masowego przekazu, autorytety szczególnie w kwestii mody i image'u wpływają na sposób postrzegania siebie i świata u wszystkich ludzi, nie tylko młodych. Ważnie jest, by nauczyć się rozdzielać informacje ważne, od tych, które mogą mieć na nas destruktywny wpływ. Na anoreksję może zachorować każdy, niezależnie od wieku, rasy, płci, a także wyznania.

25. Anoreksjajest chorobą śmiertelną, jest to niepodważalny fakt, a ten, kto twierdzi inaczej jest zwyczajnie podejrzany. Anoreksja prowadzi do śmierci przez wycieńczenie. Pozbawienie organizmu budulca, siły do życia prowadzi początkowo do pojawienia się anemii, kolejno osłabione zostają poszczególne narządy wewnętrzne – serce, nerki, wątroba itd. Również na zewnątrz organizmu można zauważyć istotne zmiany.

26. Anoreksja jest chorobą duszy, a dopiero w następnej kolejności cierpi ciało. Jest to choroba wywoływana negatywnym stosunkiem chorego do samego siebie, który nie pojawia się nagle, ale jest pielęgnowany przez otoczenie chorego i jego samego. Na anoreksję zapadają głównie kobiety, jednak notuje się przypadki zachorowania wśród mężczyzn – są znacznie rzadsze, aczkolwiek równie niebezpieczne.

27. Anoreksję cechuje szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany. Nieleczona prowadzi do śmierci w około 10% przypadków.. Zwykle rozpoczyna się przed 25 rokiem życia.

28. Anoreksja powoli wyniszcza organizm, a walka z nią jest o tyle trudna, że wymaga zmiany przekonań, a nie samego zachowania.

29. Anoreksja to przyjaciółka śmierci, która przychodzi do kogoś,  i nic porócz niej nie jest ważne.  Kiedy ktoś się jej znudzi odchodzi. A kiedy świat staje się ważny jest już za późno na zmiany  i zjawia się śmierć koleżanka anoreksji.

30. Powszechnie w anoreksji występują: • niska samoocena, poczucie beznadziejności i brak wiary w siebie, • niezadowolenie ze swojej figury, • zaburzone postrzeganie obrazu własnego ciała, • lęk przed dorosłością i dojrzewaniem

31. Przyczyny anoreksji • Najczęściej dziewczęta i kobiety, które odczuwają nieświadomy lęk przed identyfikacją z własną płcią. Nie zgadzają się z własną seksualnością, unikają kontaktu z innymi osobami, zwłaszcza z przeciwną płcią, a także odchudzają się by w wyniku diety zachować sylwetkę dziecka, jaką miały przed okresem pokwitania. • Obsesyjny lęk przed przybraniem na wadze sprawia, że obsesyjnie myślą o jedzeniu i przekonane są, że "szczupła" figura jest kluczem do sukcesu. Zazwyczaj są to osoby, które każdemu i na każdym kroku chcą udowadniać, że są najlepsze: koncentrują się na kształceniu i zdobywaniu wiedzy, a jednocześnie są bardzo niepewne i boją się niepowodzeń. Chorzy nie widzą swojego wychudzenia, gdy stoją przed lustrem wydaje im się, że ciągle są za grubi.

32. Kryteria diagnostyczne • przeżywanie silnego lęku przed przybraniem na wadze lub otyłością, nawet jeśli jest niedowaga • utrzymanie wagi w granicach normy dla swojego wieku i wzrostu, co nie jest spowodowane żadnym schorzeniem fizycznym ani psychicznym; • BMI jest równy lub mniejszy od 17,5; • nieprawidłowa ocena wagi własnego ciała, wymiarów i sylwetki; • lekceważenie skutków nagłego spadku wagi;

33. w okresie dojrzałości płciowej (po okresie pokwitania) cierpienie na wtórny brak miesiączki w ciągu co najmniej 3 miesięcy; • spożywanie posiłków w samotności (ze wstydu przed innymi); • gotowanie dla innych tzw. "zdrowe posiłki"; • uprawianie intensywnych ćwiczeń fizycznych; • kłamstwo o ilości zjedzonych posiłków; • główny temat rozmów z osobą chorą to jedzenie, kalorie, zawartość tłuszczu w produktach i diety.

34. Diagnoza różnicowa • Jeśli do szpitala trafia kobieta, ważąca mniej niż 45 kg to prawdopodobnie cierpi ona na anoreksję. Jednak zdiagnozowanie tej choroby jest bardzo trudne. • Osoby z zaburzeniami typu psychotycznego mogą być przekonane, że ich żywność jest zatruta, odmawiać jedzenia i znacznie chudnąć. Unikanie jedzenia może być także skutkiem depresji, ponieważ chory nie jest w stanie skoncentrować się na tej czynności. Odmawianie przyjmowania pokarmów może być także spowodowane chorobami nowotworowymi lub innymi. • Dlatego, aby z całkowitą pewnością stwierdzić, że przyczyną utraty wagi jest anoreksja, trzeba mieć pewność, że pacjent nie cierpi na żadną inną chorobę psychiczną ani fizyczną.

35. Czynniki biologiczne • Badania przeprowadzone przez dr Ursulę Bailer sugerują, że anoreksja może mieć nie tylko psychiczne, ale również biochemiczne podłoże. U grupy pacjentek, u których zdiagnozowano wcześniej anoreksję restrykcyjną lub bulimiczną zbadano stężenie neuroprzekaźnika serotoniny. Okazało się, że u większości badanych pacjentek niektóre obszary mózgu produkowały i zużywały kilkakrotnie więcej serotoniny, niż u zdrowego człowieka. Postawiono hipotezę, że jadłowstręt psychiczny u tych pacjentek może być zjawiskiem wtórnym, jedynie reakcją na nieustanny, paraliżujący lęk spowodowany nadmiarem neuroprzekaźnika.

36. W przebiegu anoreksji u większości badanych stwierdzano, poza nieprawidłową aktywnością serotoniny, także zaburzenia w obrębie poziomów noradrenaliny i dopaminy. Obserwuje się także zwiększenie aktywności endogennych receptorów opioidowych. Zaburzenia regulacji dopaminergicznej mogą mieć istotny związek z funkcjonowaniem układu nagrody związanego z przyjmowaniem posiłków. • Zaobserwowano też nietypowe zjawisko polegające na braku osłabienia odporności pomimo znacznego wyniszczenia fizycznego pacjentek, tzn. osoby te nie chorują na typowe choroby zakaźne obserwowane w wyniszczeniu fizycznym wynikłym z typowego niedożywienia spowodowanego niedostępnością pożywienia. Oznaczać to może nadaktywność układu odpornościowego, którego komórki mogą uszkadzać ośrodki w mózgu odpowiedzialne za łaknienie.

37. Czynniki odżywcze • Niedobór cynku powoduje spadek apetytu, który może wystąpić również w jadłowstręcie psychicznym i zaburzeniach odżywiania. Zastosowanie cynku w leczeniu anoreksji jest popierane przez Bakana od 1979. Przynajmniej 5 badań klinicznych wykazało, że cynk poprawiał przybór masy ciała w anoreksji. Badania z podwójnie ślepą próbą przeprowadzone w 1994 wykazały, że przyjmowanie cynku (w ilości 14 mg na dzień) podwaja tempo przybierania masy ciała w leczeniu anoreksji.

38. Typy anoreksji • Typ restrykcyjny Charakteryzuje się tym, że chory ogranicza przyjmowanie pokarmu do bardzo niewielkich ilości i nieregularnie stosuje środki przeczyszczające. • Typ bulimiczny Anorektyk, choć zazwyczaj ogranicza ilość przyjmowanego pokarmu, regularnie miewa okresy przejadania się lub prowokowania wymiotów i nadużywania leków przeczyszczających i moczopędnych. Stosowane metody zwykle prowadzą do biochemicznych zaburzeń oraz zakłóceń czynności pewnych układów i narządów, a także są zagrożeniem dla życia.

39. Do głównych objawów należą: • odmowa utrzymania ciężaru ciała równego lub wyższego od wagi minimalnej dla danego wieku i wzrostu paraliżujący lęk przed przybraniem na wadze lub otyłością mimo niedowagi • nienormalny sposób postrzegania własnego ciała- jego wagi i kształtów; to wpływa przede wszystkim na samoocenę • chory nie bierze pod uwagi faktu, że jego waga może być zbyt niska • ciało pozbawione witamin powoli niszczeje – paznokcie stają się bardziej łamliwe, włosy matowieją, zaczynają wypadać, pogarsza się wzrok, koncentracja, chory opada powoli z sił.

40. w trakcie choroby pacjent staje się coraz bardziej powolny, pedantyczny w trakcie przygotowywania posiłków i ich spożywania. • pojawia sie również brak dbałości o strój, porządek otoczenia. • człowiek stopniowo zanika, ciało pozbawione mięśni powoli opada z sił i zanika w nim życie • u kobiet dojrzałych następuje zatrzymanie miesiączki(tzn. brak co najmniej trzech cykli menstruacyjnych)

41. Zmiany fizyczne u osób cierpiących na anoreksję • wyniszczenie • zwolnienie czynności serca i tętna • niskie ciśnienie krwi • wzdęcia • zaparcia • obrzęki dłoni i stóp • sucha, łuszcząca się skóra • meszek na twarzy i ciele • znaczna utrata włosów • zimne dłonie • nadmierne pocenie się stóp • niedokrwistość (anemia)

42. Zmiany psychiczne u osób cierpiących na anoreksję • bezsenność • zachowania obsesyjno - kompulsywne, zwłaszcza w odniesieniu do jedzenia • krótki oddech • częste bóle głowy • zawroty głowy • omdlenia • podkrążone oczy • bladość skóry • drażliwość • dezorientacja/zakłopotanie • nastroje depresyjne (poczucie beznadziejności, niska samoocena) • izolowanie się od otoczenia

43. LeczenieDlaczego reakcja otoczenia jest tak ważna? Ponieważ chory nie zdaje sobie sprawy z tego, że jest chory, że jego działania wpływają negatywnie na jego ciało i życie. Kiedy spogląda do lustra nie widzi tego, co jego otoczenie, czyli wychudzonego ciała, wystających żeber, tylko grubasa, którym często nigdy nie był. Leczenie jest zazwyczaj długotrwałe, zdarza się, że i nieskuteczne. Bez przekonania chorego, że potrzebna jest pomoc, że coś jest nie w porządku, nikt nic nie zdziała.

44. Zazwyczaj stosuje się terapię psychologiczną, która ma za zadanie przede wszystkim zwrócenie choremu uwagi na jego problemy i nauczenie go radzenia sobie z nimi. Najtrudniejszym procesem w drodze do wyzdrowienia jest otworzenie się na pomoc, a ze strony terapeuty jest to dotarcie do świadomości chorego. 

45. W skrajnych przypadkach stosuje się przymusowe leczenie w postaci dokarmiania zastępczego (kroplówka) i dokarmiania na siłę, połączone z terapią psychologiczną. W Polsce w takich wypadkach, gdy chory nie zgadza się na leczenie, potrzebna jest zgoda sądu na interwencję i jednoczesne pozbawienie chorego prawa do samostanowienia o sobie.

46. Znani bulimicy i anorektycy • Anoreksja- KateMoss- Angelina Jolie- Nicole Richie- KeriKnighley- Anna Kurniokowa • Bulimia - Paris Hilton - Księżna Diana - Lindsay Lohan - AmyWinehouse

47. Jane Fondaprzechodziła bulimię w szkole średniej i na początku kariery aktorskiej. • Piosenkarka, Karen Carpenter, zmarła na skutek powikłań po anoreksji w roku 1983, w wieku 32 lat. • Mary-Kate Olsenod 18 roku życia zmaga się z anoreksją • Córka słanej projektantki, Allegra Versace, ma 20 lat i waży 28 kg

49. Isabelle Caro – fotomodelka Grudzień 2010 r. W wieku 28 lat w Tokio zmarła na przeziębienie francuska fotomodelka i aktorka Isabelle Caro. Jej zmagania z anoreksją śledziły przez kilka lat miliony ludzi. Caro zachorowała na anoreksję gdy miała 13 lat. Od tego czasu jej waga, przy wzroście 164 cm, wahała się między 25 a 33 kilogramami. W 2006 roku, ważąc zaledwie 25 kilo, zapadła w śpiączkę. Wówczas udało się ją uratować.