( 3 ) Zapobieganie przestępczości i reakcja na przestępczość

1. (3) Zapobieganie przestępczości i reakcja na przestępczość

2. Zapobieganie (profilaktyka) To działalność zmierzająca do eliminowaniaokreślonego zjawiska lub jego skutków uznawanych za niepożądane Profilaktyka uprzedzająca – działania podejmowane przed pojawieniem się zjawiska, a więc i jego skutków; inaczej – działania wyprzedzające naruszenie normy prawnej...

3. Zapobieganie (profilaktyka) • Profilaktyka objawowa – jeśli zjawisko zaistniało, podejmuje się działania mające na celu usunięcie jego skutków bądź przyczyn (aby się nie powtórzyło);inaczej: działania podejmowane po naruszeniu normy prawnej • Uwaga: niekiedy podejmowane działania mogą łączyć cechy/cele obu profilaktyk

4. Zapobieganie a kontrola społeczna Zapobieganie to aspekt kontroli społecznej Kontrola społeczna - „system społecznych sankcji (negatywnych i pozytywnych) oraz agend (grup, organizacji, instytucji) stosujących te sankcje” Inaczej – kontrola społeczna to podmioty i ich działania skłaniające jednostki i grupy do przestrzegania norm społ., czyli do konformizmu Mechanizmy skłaniające do konformizmu to: uleganie identyfikacja internalizacja/eksternalizacja

5. Uleganie To przestrzeganie norm dla uniknięcia kary (sankcji negatywnych) lub uzyskania nagrody (sankcji pozytywnych); vide – socjalizacja; Słabość: siła sprawcza zachowań – poza jednostką/grupą nietrwałość zachowań wynikających z ulegania konieczna jest świadomość możliwości zastosowania (nieuchronności) sankcji i dotkliwości niestety – dla różnych osób różne sankcje są dotkliwe/dana sankcja raz bywa dotkliwa, innym nie UWAGA! Występuje konieczność wspierania sankcji formalnych (kontroli form.) sankcjami nieformalnymi (kontrolą nief.) – zob.przykład kanadyjskiego miasteczka

6. Identyfikacja Przestrzeganie norm wynikające z chęci upodobnienia się do kogoś (jednostki, grupy) inspiracja do zachowań – poza jednostką/grupą, nie chodzi tu o nacisk zewnętrzny, lecz wewnętrzną potrzebę naśladowania jednostki czy grupy - o pozytywny wzór Słabość:trwałość identyfikacji zależy od: stosunku do osoby/grupy – wzorca (z czasem często się zmienia) stałości zachowań osoby/grupy – wzorca (a te bywają przecież zmienne) przykłady... (mała Olga i jej koleżanki, młodzi a alkohol)

7. Internalizacja/eksternalizacja Przyswojenie sobie (internalizacja) określonych wartości, uznanie ich trafności/słuszności, akceptacja norm opartych na tych wartościach, uznanie ich za swoje i uzewnętrznianie tego (eksternalizacja) w postaci odpowiednich zachowań W przypadku podjęcia działań niezgodnych z normami zinternalizowanymi – jednostka popada w stan dyskomfortu, napięcia psychicznego (dysonansu) Zinternalizowane przekonania to nic innego jak matryca tzw. sumienia, rodzaj autopolicjanta Słabość: zinternalizowane wartości, normy nie zawsze są powszechnie uznawanymi (zob. gang)

8. Sformalizowana kontrola społeczna 1. Trzy kręgi instytucji kontroli społecznej związanej z ochroną prawną: • najwęższy (sądy) • wąski (sądy + policja, prokuratura, komornicy, więziennictwo) • szeroki (+ urzędy celne, skarbowe, trybunały itp.) 2. Agendy kontroli społecznej związanej z ochroną pozaprawną (np. instytucje religijne)

9. Rozumienie wymiaru sprawiedliwości Instytucjonalne (agendy powołane do tego, by sprawować kontrolę prawną, rozstrzygać konflikty prawne, czyli „wymierzać sprawiedliwość”) Czynnościowe (faktyczne wymierzanie spraw. za sprawą zastosowania prawa przez upoważnione do tego instytucje oraz wykonanie ich decyzji) Funkcjonalne (zasady służące funkcjonowaniu wymiaru sprawiedliwości)

10. Działania zapobiegawcze i ich strategie To, czy i ewentualnie jakiedziałania profilaktyczne podejmuje się w związku z przestępczością, zależy od statusu ontycznego, jaki tej przestępczości się nadaje (jaki się z nią wiąże). Jeśli przestępczość traktuje się jak „wypadek przy pracy” w życiu społecznym (produkcję uboczną), stosowaną profilaktykę będzie się sprowadzać do działań kreatywnych(teoria derogacyjna/derogacja = wyłączenie: „wadliwych” elementów struktury społecznej, zależności, sytuacji konfliktowych); Taka wizja to jednak utopia...

11. Działania zapobiegawcze i ich strategie 2. Jeśli zaś traktuje się przestępczość jako zjawisko nieodłącznie z życiem społecznym związane (teoria ścisłego powiązania), można podejmować działania profilaktyczne idące w dwu kierunkach: -kreatywnym i... - destruktywnym!

12. Działania zapobiegawcze i ich strategie • Konkurencyjne podejście występuje w dwu odmianach (inaczej rozkładających akcenty): • Odpowiedzialną za przestępczość czyni się naturę człowieka;pytanie brzmi wtedy:dlaczego niektórzy ludzie nie popełniają przestępstw?;odpowiedź: tym, co może człowieka powstrzymywać przed zachowaniami przestępczymi, jest właściwa organizacja społeczeństwa; musi być tak zorganizowane, aby krępowało złe skłonności człowieka...

13. Działania zapobiegawcze i ich strategie 2. W drugiej wizji jako odpowiedzialne za przestępczość wskazuje się samo społeczeństwo i jego organizację;pytanie brzmi:dlaczego niektórzy popełniają przestępstwa?odpowiedź:uważa się, że organizacja społeczeństwa winna stwarzać możliwości kreatywnego, prorozwojowego działania – większość z tego skorzysta! Przykłady – (Durkheim kontra Campanella, More...) 3. Dwa rozwiązania – dwie strategie:destruktywna i kreatywna

14. Wizje społeczeństwa a działania redukujące przestępczość 1. Konsensualna wizja społeczeństwa:zakłada tym umowy, zgody co do funkcjonowania tego społeczeństwa; przestępczość jest przypisywana jednostkom z różnych względów niedostosowanym do obowiązujących regulacji; w myśl tej wizji, źródła aspołeczności jednostek trzeba poznać i wyeliminować...

15. Wizje społeczeństwa a działania redukujące przestępczość • Konfliktowa wizja społeczeństwa:konflikt, jako źródło zachowań przestępczych, jest w społeczeństwo wpisany; nie można go wyeliminować, można zaś kontrolować, tłumić, sprowadzać na inne tory, np.; • poprzez represjonowanie środowisk postrzeganych jako zaostrzające istniejący konflikt • przez odwracanie uwagi od konfliktu właśc. i zaostrzanie represji np. wobec przestępców pospolit.

16. Strategia destruktywna Strategia destruktywna to działania wymierzone przeciwko zwalczanym zjawiskom; ma charakter represyjny; jest sensowna zwłaszcza jako reakcja natychmiastowa (np. izolowanie, separowanie sprawcy przestępstwa, czynu nagannego, aby go nie powtórzył). Metody strategii destruktywnej to: uniemożliwianie(utrudnianie określonych działań: rozdzielenie kibiców obu drużyn na stadionie) wytłumianie (sankcjonowanie zachowań przestępnych: „wcielanie” kar „w życie” - zakaz wstępu, meczu bez kibiców) zagrażanie (zapowiadanie reakcji: policja w gotowości wobec kibiców; kara jako swoisty straszak)

17. Strategia kreatywna 3. Strategia kreatywna, nierepresyjna, obejmuje działania rozwijające zjawiska pożądane – po to, by eliminowały zjawiska niepożądane; (np. dajmy szkole fundusze na dodatkowe godziny wf, aby po lekcjach uczniowie uprawiali sport, a nie włóczyli się bez celu po mieście, popalając i popijając, a czasem i biorąc)ma sens w dłuższym horyzoncie czasowym, wymaga przemyślanej polityki, sporych nakładów...

18. Działania zapobiegawcze i ich strategie 4. Metody strategii kreatywnej obejmują: • szkolenie (przekazywanie wiedzy i umiejętności w różnych dziedzinach /w zakresie zachowań zgodnych z prawem/) • przekonywanie (wskazywanie profitów płynących z określonych zachowań) • propagowanie (komunikowanie z wykorzystaniem oddziaływania na emocje, podświadomość) • informowanie (uzupełnianie wiedzy przekazanej innymi metodami; np. artykuły prasowe...) • przetwarzanieśrodowiska na sprzyjające zachowaniom poprawnym (zgodnym z prawem...)

19. Działania zapobiegawcze i ich strategie 5. W praktyce stosuje się obie strategie! 6. Wyważenie udziału jednej i drugiej strategii w podejmowanych działaniach prewencyjnych jest ze społecznego punktu widzenia bardzo ważne; 7. Np. zdominowanie tych działań strategią represyjną długoterminową może przynieść więcej strat niż skutków pozytywnych; nasilona kontrola wszelkich przejawów życia społeczno-gospodarczego, represyjność organów państwa powodują ograniczenie aktywności społecznej 8. Przykłady: posiadanie narkotyków (stygmatyzacja); firmy, które przed laty handlowały komputerami;

20. Działania zapobiegawcze i ich etapy • Etapy działańzwiązanych z zapobieganiem przestępczości: • etap działań pierwotnych (eliminowanie warunków sprzyjających powstawaniu środowisk przestępczych, np.: polityka gospodarcza nastawiona na tworzenie miejsc pracy, organizowanie zajęć dla młodzieży, planowanie przestrzenne i urbanistyczne)

21. Działania zapobiegawcze i ich etapy b. etap działań wtórnych (usuwanie warunków sprzyjających przestępczości i utrudnianie popełniania przestępstw; policyjne rozpoznanie środowisk przestępczych, działania na rzecz „sąsiedzkiej czujności”, monitoring, techniczne zabezpieczenia) c. etap działań następczych (to już reakcje na popełnienie przestępstwa, tj. strategia destruktywna; zapobieganie recydywie, „promieniowaniu” postaw przestępczych, resocjalizacja)

22. Reakcja na przestępczość Reakcja na przestępczość, podobnie jak kontrola, przybiera postać: niesformalizowanej (gdy reakcję tę podejmują podmioty kontroli niesformalizowanej, często ulegającej jednak instytucjonalizacji: np. „crime stoppers”); sformalizowanej (gdy reakcję tę podejmują agendy sformalizowanej kontroli prawnej)

23. Reakcja na przestępczość • Reakcja sformalizowana,determinowana przez politykę karną, ma trójczłonowy charakter: • określenie przedmiotu reakcji, tj. norm prawnych, których naruszenie będzie wywoływać ww. reakcję (etap legislacyjny) • stosowanie przepisów prawnokarnych (ustalenie, czy popełniono przestępstwo, kto je popełnił, jaki przepis naruszono, jaka sankcja powinna zostać wymierzona w efekcie procesu karnego – etap realizacyjno-represyjny) • wykonanie sankcji określonej przez sąd (inny organ – etap wykonawczy)

24. od polityki karnej na tym etapie zależy zakres kryminalizacji (zbiór zachowań zaliczanych do przestępczych – świeży przykład: czy kryminalizować/penalizować zachowania „korupcyjne” bez względu na to, pomiędzy kim zachodzą, czy tylko te na styku sfery prywatnej i publicznej?) prewencja: wpływanie za pomocą środków przyjętych przez ustawodawcę na oceniane prawnokarnie zachowanie ludzi (straszak) Etap legislacyjny

25. Etap legislacyjny Prewencja generalna (zapobieżenie ogólne): • pozytywny wymiar prewencji generalnej (internalizacyjno-eksternalizacyjny: wpojenie, że nie wolno łamać prawa; jest zatem to prawo czymś ważnym, a zakazane zachowanie jest niedopuszczalne) • negatywny wymiar prewencji generalnej(represyjny - zagrożenie sankcją, zastosowanie jej, ma odstraszać od popełnienia przestępstwa: aspekt emocjonalny - strach, aspekt „ekonomiczny” - kalkulacja opłacalności; przepadek mienia także rodziny)

26. Etap legislacyjny Prewencja indywidualna • celem kary oddziaływanie na sprawcę i powstrzymanie go przed ponownym zachowaniem przestępnym • środki oddziaływania winny być dostosowane do cech (fizycznych i psychicznych) konkretnego człowieka oraz warunków, w jakich się wychowywał, w jakich funkcjonuje...

27. Etap realizacyjno-represyjny Cele stosowania sankcji prawnokarnych (polityka karna): sprawiedliwościowy (zaspokojenie społecznego poczucia sprawiedliwości) ogólnoprewencyjny (oddziaływanie na społeczeństwo) szczególnoprewencyjny (oddziaływanie na sprawcę) kompensacyjny (naprawienie/zmniejszenie wyrządzonego zła)

28. Etap realizacyjno-represyjny • To, czy system preferuje takie, czy inne cele, zależy od przyjętej teorii kary. Wyróżnia się: • teorie absolutne • teorie względne • teorie mieszane 1. W teoriach absolutnych (związek z celami sprawiedliwościowymi)kara jest uważana za sprawiedliwą, należną odpłatę za zło (koncentracja uwagi na normie, porządku prawnym)

29. Etap realizacyjno-represyjny W teoriach względnych (związek z celami ogólnoprewencyjnymi i szczególnoprewenc.)kara nie ma być odwetem, lecz zapobiegać wyrządzeniu zła w przyszłości (koncentracja uwagi na sprawcach rzeczywistych i potenc.) W teoriach mieszanychkara ma łączyć aspekty kar z dwu poprzednich teorii; sprawiedliwa odpłata nie może pomijać właściwości sprawcy... Specjaliści opowiadają się zwłaszcza za szczególnoprewencyjnymi i kompensacyjnymi celami kary...

30. Działania szczególnoprewencyjne Aby oddziaływanie na przestępcę było skuteczne, trzeba spełnienia kilku wymagań łącznie (co samo w sobie jest już problemem): rozpoznania środków i sposobów eliminowania przyczyn zachowania ocenianego negatywnie zaistnienia warunków do zastosowania tych instrumentów

31. Działania szczególnoprewencyjne c. trafnego ustalenia,jakie czynniki spowodowały takie a nie inne zachowanie jednostki (studium przypadku), a z tym jest problem, podobnie jak z ustaleniem, czy odnoszą się one tylko do tej jednostki, czy do innych także... 2. Działania szczególnoprewencyjne wymagają również rozbudowania katalogu sankcji karnych (to także problem!)

32. Przestępczość a działania ją redukujące Nie należy tracić z pola widzenia faktu, że wyrastające z takiego czy innego konfliktu przestępstwa obejmują dwie strony: przestępcę i pokrzywdzonego. Zamiast sankcji w postaci pozbawienia wolności, można próbować tworzyć instrumenty prawne służące kompensowaniu strat: wyrównywaniu szkód, zmniejszaniu skutków przestępstw, jednaniu z poszkodowanymi...

33. Przestępczość a działania ją redukujące 3. Chodzi zatem o tworzenie większego zestawu środków szczególnoprewencyjnych, umożliwiających indywidualne podejście do sprawców (warunkowe nieorzekanie kar, częściowe lub całkowite wstrzymanie ich wykonywania - na próbę, nałożenie obowiązków, nadzór kuratora itp.) 4. Uwaga: podejście kompensacyjno--szczególnoprewencyjne nie oznacza jednak zerwania z karą w rozumieniu prawa karnego jako sposobem reakcji na przestępstwo!!!

34. Przestępczość a działania ją redukujące 5. Nie oznacza też pomijania innych celów kary – np. ogólnoprewencyjnych; dlatego jest to rozwiązanie stosowane generalnie w przypadku przestępstw drobnych, sporadycznie zaś – w przypadku przestępstw poważnych. 6. Sięganie po te środki zależne jest od realizowanej polityki karnej, co widać choćby po polskich sądach, raz restrykcyjnych, innym razem łagodnych…

35. Przestępczość a działania ją redukujące - abolicjonizm Podejście abolicjonistyczne charakteryzują dwa założenia: jak najmniej państwa w reakcjach na zachowania szkodzące innym ludziom jak najmniej wyrządzania dolegliwości przy reagowaniu na zachowania szkodzące innym W postaci skrajnej abolicjonizm postuluje likwidację prawa karnego (znikają przestępstwa, pojawiają się co najwyżej dewiacje), wyklucza pozbawianie wolności.

36. Przestępczość a działania ją redukujące - abolicjonizm 3. W postaci umiarkowanej – dopuszcza działalność agend kontroli społecznej, ale postuluje „prywatyzację” ich reakcji, minimalizację stygmatyzacji sprawcy, a pozbawienie wolności dopuszcza tylko w celach terapeutycznych. 4. Krytyka: społeczeństwo nie może przyzwolić na zachowania destruktywne; nie może przystać na nierozróżnianie czynów pożądanych i niepożądanych, bo to grozi rozkładem wspólnot i brakiem odpowiedzialności za nie...

37. Przestępczość a działania ją redukujące - diversion Terminem diversion(obejście, skierowanie na inną drogę) określa się inne niż abolicjonizm koncepcje racjonalizowania reakcji na zachowania naruszające normy prawa karnego. Koncepcje spod znaku diversion postulują więcmożliwie szerokie unikanie bezwzględnej kary pozbawienia wolności, zwłaszcza krótkoterminowej, i odebranie takiej karze waloru miernika (bo oznacza to „naznaczanie” kogoś w sposób z góry przyjęty jako kogoś gorszego niż ci, którzy takiej karze nie zostali poddani).

38. Przestępczość a działania ją redukujące - diversion 3. Zamiast pozbawiania wolności zwolennicy tego podejścia postulują nieizolacyjne, a zarazem kreacyjne sposoby reakcji na czyny przestępcze (szkolenia, naprawianie szkód, inne formy kompensacji). 4. Nie domagają się jednak zniesienia zinstytucjonalizowanych form reakcji na czyny naruszające normy prawa karnego!

39. Reaktywna Jedyną agendą kontroli społecznej reagującą na zachowania zachowania dewiacyjne jest policja Proaktywna Celem jest aktywizacja społeczności lokalnej, aby sama dbała o swoje środowisko Zapobieganie przestępczości – typy i podmioty podejmowanej działalności

40. Rola środowiska w zapobieganiu przestępczości Syndrom „rozbitych okien” - jak jedna rozbita szyba może być sygnałem braku reakcji na czyn, który to spowodował, i zachętą do kolejnych, tak inne zachowania: żebractwo, zaczepianie przechodniów, klientów przed sklepami mogą stać się – jeśli nie spotkają się z reakcją – zachętą do jeszcze poważniejszych naruszeń norm.

41. Rola środowiska w zapobieganiu przestępczości 2. O ile więc nie należy lekceważyć nawet działań osób naruszających normy niefundamentalne, ani społecznych obaw wynikających z egzystowania w zdewastowanym środowisku – kwestią dyskusyjną pozostaje, jak na to reagować – czy w stylu policji nowojorskiej, która za Rudolpha Giulianiego działała pod hasłem „zero tolerancji”, czy jednak w sposób bardziej zrównoważony, angażując lokalną społeczność?

42. Rola środowiska w zapobieganiu przestępczości Działania podobne kampanii „Zero tolerancji” oznaczają postępowanie skrajnie rygorystyczne, piętnowanie najdrobniejszego przejawu odstępstwa od norm, sankcjonowanie i etykietowanie mianem przestępcy nawet jednostki, która dopuszcza się jednorazowego wybryku (np. w młodości, choć na co dzień żyje przykładnie). Grozi to nie eliminowaniem skłonności przestępczych, lecz utrwalaniem.

43. Rola środowiska w zapobieganiu przestępczości 4. W aurze powszechnej represji pod paragraf mogą zacząć podpadać zjawiska nie mające z naruszeniem prawa nic wspólnego, a tylko źle społecznie odbierane (ubiór, uczesanie) 5. Zwrot w kierunku społeczeństwa represyjnego może przynieść więcej szkód niż pożytku. Postaw autorytarnych nie sposób ograniczyć do jednej dziedziny. Rozlewają się na inne. 6. To zaś zabija ludzką aktywność, inwencję i może odbić się na bezpieczeństwie [biernej] zbiorowości

44. Rola środowiska w zapobieganiu przestępczości Aktywizacja obywateli zasadza się na założeniu, że„nieformalna kontrola społeczna, sprawowana przez zbiorowości lokalne złożone z jednostek pozostających ze sobą w przestrzennej bliskości (...), może tworzyć pole ochronne, w którym każda jednostka, czy choćby część z nich, może pełnić rolę czujnika, sygnalizującego wystąpienie zagrożenia przestępstwem albo popełnienie przestępstwa” (Błachut i in., Kryminologia, s. 495)

45. Rola środowiska w zapobieganiu przestępcz. 8. Aby system ten działał, muszą być spełnione nast. warunki: • ukształtowanie środowiska (umożliwiające kontrolę miejsc najbardziej zagrożonych, postrzeganie zdarzeń - zagrożeń) • organizacja przestrzenna (prowspólnotowa) • gotowość współpracy z formalnymi agendami kontroli społ. • czytelność reguł prawnych, przekonanie zbiorowości o potrzebie ich stosowania (np. wykluczenie samosądów)

46. Techniczny aspekt zapobiegania przestępczości Aktywizacja społeczności lokalnych bywa zadaniem trudnym (więzi wspólnotowe w niejednej zbiorowości dawno zostały zerwane), nadto krytycy tego podejścia twierdzą, że spadek przestępczości na danym terenie nie oznacza spadku przestępczości w ogóle, lecz jej przemieszczenie (dyskusyjne!)

47. Techniczny aspekt zapobiegania przestępczości • Ostatnią deską ratunku zostają więc techniczne środki zapobiegania/blokowania przestępczości i utrudnienia prawne: • zapory fizyczne (zamki, blokady, szyby antywłam.) • systemy alarmowe (odstraszające, powiadamiające) • reorganizacja niebezpiecznych miejsc (na drogach, osiedlach [np. oświetlenie], w obrębie budynków) • ograniczanie dostępności niebezpiecznych narzędzi • niedopuszczanie do działalności osób nie nadających się do wykonywania zadań związanych z ochroną

48. Sformalizowana reakcja na przestępczość na etapie wykonawczym • Kara pozbawienia wolności to najczęściej stosowany środek karny; • To środek oddziaływania na przestępcę - wbrew poglądom – elastyczny i wielofunkcyjny, pozwalający – dzięki indywidualizowaniu tej kary (warunkowe umorzenie, warunkowe zawieszenie, warunkowe przedterminowe zwolnienie) - wpływać na resocjalizację sprawcy