Niepowodzenia w nauce Jak pomóc dzieciom mającym trudności w nauce?

1. Niepowodzenia w nauce Jak pomóc dzieciom mającym trudności w nauce?

2. Wprowadzenie do tematu Każdy rodzic zastanawia się, kim będzie jego pociecha w przyszłości. Szczególnie plany i marzenia dotyczą lepszej kariery życiowej dziecka, być może nie do końca sprecyzowanej, ale na pewno uzależnionej od coraz bardziej docenianej edukacji. Rodzice mają nadzieję, że ich dziecko będzie dobrym uczniem. Tymczasem może przyjść rozczarowanie. Często rodzice wieść o niepowodzeniach w nauce swojego dziecka traktują jak wyrocznię. Nie potrafią zrozumieć potrzeby przebadania dziecka w poradni psychologiczno-pedagogicznej (twierdzą, że ich dziecko nie jest przecież upośledzone). Inni natomiast stwierdzają, że niepowodzenia w nauce wynikają z lenistwa dziecka, braku chęci do nauki, ociągania się przy odrabianiu prac domowych. Obiecują, iż więcej czasu poświęcą dziecku i ostro się za nie wezmą. Jednak nie oto chodzi. Trudności ucznia słabego narastają, gdy zamiast pomocy spotyka się on w domu z karami i dezaprobatą w szkole. Również niezaspokojone potrzeby psychiczne dziecka: potrzeba miłości, potrzeba osiągnięcia sukcesów i uznania, bezpieczeństwa prowadzą do coraz głębszych zaburzeń uczuciowych.

3. Dlaczego koncentracja uwagi jest ważna podczas uczenia się? Koncentracja uwagi jest najważniejszym czynnikiem w procesie uczenia się, ponieważ : • a) umożliwia poznanie nowych wiadomości • b) pozwala na zrozumienie określonych treści • c) mobilizuje ucznia do myślenia twórczego • d) pozwala osiągnąć lepsze wyniki w nauce • e) pozwala na zrozumienie związków przyczynowo – skutkowych

4. Jak pomóc uczniowi mającemu trudności w nauce? Aby uniknąć niepowodzeń szkolnych, należy dbać o swoje dziecko i troszczyć się o jego prawidłowy rozwój. Elementy, które warunkują powodzenie dziecka w nauce to: • stan zdrowia i rozwój fizyczny dziecka, • rozwój motoryczny, umysłowy i emocjonalny, • rozwój zainteresowań zarówno przedmiotami szkolnymi, jak i zainteresowań pozaszkolnych, • atmosfera panująca w rodzinie, • tryb życia, organizacja codziennych zajęć, w szczególności przygotowanie zadań domowych.

5. Zadania dla rodziców: • Rodzice powinni systematycznie dbać o zdrowie dziecka, troszczyć się o właściwe odżywianie i racjonalny tryb życia. Przez lata nauki dbać o zdrowie psychiczne dziecka. Warunkiem powodzenia szkolnego jest harmonijny rozwój psychomotoryczny. • Troszczyć się o dobrą, życzliwą spokojną atmosferę w domu, o zaspakajanie potrzeb emocjonalnych, a zwłaszcza poczucia bezpieczeństwa. • Dbać o prawidłowe stosunki swego dziecka z rówieśnikami, a także nauczycielami. • Utrzymywać systematyczny kontakt ze szkołą, współpracować z nauczycielami i wychowawcą dziecka. • Stawiać dziecku wymagania dostosowane do jego możliwości.

6. Zapewnić najlepsze warunki do odrabiania lekcji, tj. miejsce, czas i spokój. Nad rozkładem zajęć powinni czuwać rodzice. • Okazywać zrozumienie, wspierać duchowo, stwarzać atmosferę serdeczności i spokoju.( Im bardziej zrównoważeni są rodzice i rozsądnie podchodzący do zaistniałych trudności, tym lepsze są efekty nie tylko pracy dydaktycznej , ale i wychowawczej.) • Ukierunkować zainteresowania i dbać o to, aby nie stanowiły one przeszkody w nauce . Dziecko powinno mieć świadomość, że nauka szkolna jest najważniejsza. • Żywo i systematycznie interesować się sprawami szkolnymi przez cały czas nauki. Pamiętając jednak, że nadmiar przypominania, pilnowania i kontroli utrudnia powstawanie poczucia obowiązku i odpowiedzialności za spełnienie tego, co do niego należy.

7. W przypadku dziecka nadpobudliwego należy stosować się do następujących wskazań: • Dziecko nadpobudliwe psychoruchowo powinno mieć zapewnioną w domu atmosferę  akceptacji i spokoju. • Należy być konsekwentnym w ustalaniu reguł, obowiązków i karceniu. • Osoba dorosła powinna kontrolować swoje emocje w kontakcie z dzieckiem nadpobudliwym, nie wolno jej reagować wybuchowo, gwałtownie. • Zawsze należy stwarzać poczucie bezpieczeństwa i dać dziecku do zrozumienia, że się je kocha, ale jest się konsekwentnym i wymagającym. • Wymagania stawia się w sposób jasny i klarowny, aby dziecko znało swoje obowiązki i wiedziało, jak się ma zachować w danej sytuacji. • Obowiązki domowe powinny być dostosowane do jego możliwości. Każdy przejaw chaosu eliminuje się, a chwali się za dobre wykonanie zadania oraz docenia się trud włożony w pracę, choćby dziecko wykonało ją mniej dokładnie. • Ważne jest, aby dzienny rozkład zajęć dziecka był uporządkowany, miał jasną strukturę: odpowiednią i tę samą porę wstawania, oglądania telewizji, kolacji i snu.

8. Należy ograniczyć czas oglądania telewizji, wyeliminować programy o treści agresywnej z dużym ładunkiem emocji i szybką akcją. • Gdy dziecko odrabia lekcje, eliminuje się dodatkowe bodźce, które mogą rozpraszać (np. wyłącza radio, chowa zabawki z biurka). • Osoby opiekujące się dzieckiem nadpobudliwym powinny nauczyć się odczytywać jego sygnały ostrzegawcze poprzedzające wybuch. Spokojnie interweniować, aby uniknąć wybuchu, przez odwrócenie uwagi lub spokojnie omówić konflikt. • Liczbę dzieci biorących udział w zabawie należy ograniczyć do jednego lub dwóch ze względu na duże rozproszenie i pobudliwość. Dom jest najlepszym miejscem do zabawy, ponieważ można obserwować dziecko i interweniować w każdej chwili. • W sytuacji konfliktowej nie należy zostawiać dziecka zbyt długo w napięciu emocjonalnym. Rozwiązanie konfliktu powinno nastąpić zaraz po zaistniałej sytuacji. • Opiekunowie powinni codziennie poświęcić trochę czasu na rozmowę i wspólną zabawę. • Rodzice powinni odnosić się do dziecka z wyrozumiałością i cierpliwością, ponieważ jego zachowanie nie wynika ze złości, ale z nieumiejętności kontrolowania swego zachowania. • Dla dziecka należy wyznaczyć osobny pokój lub część pokoju, jako jego własny teren, oraz miejsce do nauki.

9. Podsumowanie spotkania: • Pamięć jest częścią procesu uczenia się. Nauka w domu wymaga utrwalenia nowych wiadomości oraz przywoływania starych informacji z pamięci długotrwałej. • Troska o powodzenie dziecka w nauce, zapobieganie niepowodzeniom szkolnym wymaga od rodziców znacznego wysiłku i niemałego wkładu pracy. Jest to jednak wkład, który procentuje w postaci aktualnych sukcesów szkolnych dziecka, a także jego przyszłych osiągnięć już w samodzielnym dojrzałym życiu.