Zasady uzyskiwania uprawnie ń przewodnika turystycznego Valentyna Voinarovych 48054

1. Zasadyuzyskiwaniauprawnień przewodnika turystycznegoValentynaVoinarovych 48054

2. Usługi przewodnickie zaczęły pojawiać się wraz z rozwojem podróży i pojawieniem się zjawiska turystyki. Już w odłegłych czasach podróżnicy korzystali z usług informatorów – przewodników. Starożytna Gracja, Egipt, a potem Italia miały już swoich cicerone. Wraz z pojawieniem się typowo turystycznych motywów podrózowania pojawiły się także usługi przewodnickie, bardzo zbliżone do dzisiejszego znaczenia tego typu usług.

3. Trochę historii • Za pierwszy oficjalnego przewodnika europejskiego należy wymienić Franza Pablo, sołtysa wsi Karłów w Górach Stołowych, który w 1813 roku został mianowany królewskim przewodnikiem i kasjerem Szczeelińca Wielkiego. • W 1817 roku powstała pierwsza w Europie organizacja przewodników górskich i tragarzy lektyk w Legnicy. • Galicyjskie Towarzystwo Tatwańskie w 1875 roku opracowało pierwszy regulamin przewodnicki pt. Urządzenie służby przewodników.

4. Uzyskanie uprawnień przewodnika turystycznego wamaga spełnienia wielu warunków ustalonych przez ustawę o usługach turystycznych. Zgodnie z art. 3 ustawy przewodnik turystyczny to osoba zawodowo oprowadzająca turystów lub odwiedzających po wybranych obszarach, miejscowościach i obiektach oraz udzielająca o nich informacji. Uprawnienia przewodnika turystycznego (lub pilota wycieczek) może otrzymać osoba, która: • ukończyła18 lat, • ukończyła szkołę średnią, • posiada stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek, • nie była karana za przestępstwa umyślne lub inne popełnione w związku z wykonywaniem zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek, • odbyła szkolenie teoretyczne i praktyczne oraz zdała egzamin na przewodnika turystycznego lub na pilota wycieczek.

5. Do zadań przewodnika turystycznego należy: • oprowadzanie wycieczek, • fachowe udzielenie informacji o kraju, odwiedzanych miejscowościach, obszarach i obiektach turystycznych; uświadomienie turystom bogactwa kulturalnego naszego państwa, zabytków, pomników, które są naszym wspólnym dziedzictwem, • w zakresie ochrony przyrody i krajobrazu - uczenie poszanowania natury, • opieka nad turystami, • udzielanie pierwszej pomocy, • przestrzeganie, popularyzowanie zasad kultury turystycznej, opieki nad zabytkami i ochrony przyrody, • podnoszenie kwalifikacji, ciągłe pogłębianie wiedzy, przestrzeganie regulaminu przewodnickiego, • noszenie odznaki. • Ponadto powinien być on kwalifikowanym turystą, miłośnikiem krajoznawstwa, odznaczającym się szeregiem cech osobistych, które wraz posiadaną wiedzą i umiejętnościami pozwolą mu w pełni wykonać powierzone zadanie.

6. Szkolenia kandydatów • Na przewodników turystycznych mogą prowadzic tylko te jednostki, które otrzymały upoważninie na podstawie decyzji administracyjnej od marszałka wojewósztwa właściłego ze względu na ich siedzibę lub miejsce zamieszkania, które: • Dysponują kadrą wykładowców mających wykształcenie wyższe do prowadzenia zajęć teoretycznych; • Dysponują kadrą instruktorów o udokumentowanej praktyce w zakresie wykonywania zadań przewodnika turystycznego (w wymiarze conajmniej 50 dni w okresie 5 lat), do prowadzenia zajęć praktycznych.

7. Szkolenie przewodnickie • Obejmuje 250 godzin wykładów i ćwiczeń, m.in. z następujących dziedzin: historia Polski, geografia turystyczna Polski, turystyka w Polsce, podstawowe przepisy prawne w turystyce. • Ponadto przewodnicy górscy odbywają szkolenia z zakresu: podstaowych wiadomości o górach Europy i Świata, bezpieczeństwa w górach. • Każdy kandydat powinien uczestniczyć w terenowych wycieczkach szkoleniowych.

8. Uprawnienia przewodnickie są podzielone na 4 klasy: • przewodników górskich dla określonych obszarów górskich, • przewodników miejskich dla poszczególnych miast oraz obszarów i obiektów znajdujących się w strefie podmiejskiej, jeżeli są one związane z historią, kulturą lub gospodarką miasta, • przewodników terenowych dla poszczególnych województw lub regionów w tym obejmują również miasta położone w obrębie województwa lub regionu, • przewodników wysokogórskich międzynarodowych bez ograniczeń terytorialnych.

9. Kurs przewodnicki Pod względem terenu uprawnień w Polsce wyróżnia się obecnie: • 3 obszary uprawnień dla przewodników górskich: sudecki, beskidzki, tatrzański; • 10 obszarów uprawnień dla przewodników miejskich: 10 obszarów miejskich (Warszawa, Łódź, Kraków, Wrocław, Poznań, Trójmiasto, Szczecin, aglomeracja górnośląska, Lublin, Toruń); • 16 obszarów uprawnień dla przewodników terenowych - 16 województw poza terenami powiatów górskich i wymienionych aglomeracji. • Szkolenia tego typu organizują Koła Przewodnickie w całej Polsce. Pierwszy kurs przewodnicki odbył się w 1956 w Michałowicach (Karkonosze). Po ukończeniu kursu przystępuje się do egzaminu państwowego.

10. Rodzajeprzewodników • Terenowy • łączy funkcje przewodnika miejskiego, górskiego i muzealnego w zależności od trasy (autokarowe, piesze, rowerowe) • prowadzenie uczestników imprezy określoną w programie trasą • dbanie o bezpieczeństwo turystów, udzielenie pomocy w razie potrzeby • przekazywanie informacji o geografii, historii, kulturze, gospodarce danego regionu • dopilnowanie realizacji całego programu imprezy i ich zgodności z zamówieniem • rozbudzenie wśród uczestników imprezy chęci do uprawiania turystyki i krajoznawstwa.

11. Górski Tatrzańscy, sudeccy, beskidzcy • przekazywanie informacji o trasie i okolicy • zapoznanie z walorami regionu i ciekawszymi okazami przyrody na trasie, np. drzewa, skały • troska o bezpieczeństwo oprowadzanych turystów • dostosowanie trasy wyprawy do możliwości i ekwipunku turystów • instruowanie turystów o sposobach posługiwania się sprzętem i zachowania się w górach • zapewnienie turystom pomocy w razie potrzeby • zachęcanie uczestników wyprawy do ochrony przyrody • dobre zdrowie, kondycja fizyczna • odpowiedzialność, zaangażowanie • stanowczość.

12. Miejski • - posiadanie uprawnień przewodnika miejskiego jest wymagane w następujących miastach: (Kraków, Lublin, Łódź, Poznań, Szczecin, Toruń, Warszawa, Wrocław a także zespołach miast: Trójmiasto oraz Katowice; • przedstawienie miasta i poszczególnych jego obiektów (kościoły, zamki, pałace, kamienice, place, pomniki, muzea itp.) w sposób, który umożliwi turyście zachowanie w pamięci nie tylko jego obrazu, ale i w miarę skondensowanej wiedzy; • powiązanie informacji o mieście z historią, kulturą i geografią całego kraju, a także wskazanie miejsca miasta w życiu społecznym i gospodarczym państwa; • ukazanie powiązań historycznych, kulturalnych i innych z historią i kulturą Europy; • prezentacja miasta z uwzględnieniem różnic i analogii w stosunku do miasta lub kraju, z którego pochodzą turyści; • znajomość historii kraju i historii powszechnej, historii miasta i poszczególnych obiektów wraz ich wnętrzami, setkami obrazów, rzeźb, detali architektonicznych, symboliki • opanowanie umiejętności łatwego nawiązywania kontaktu z ludźmi • zachowanie w każdej sytuacji opanowania i grzeczności • doskonała orientacja w terenie, dobra organizacja.

13. Muzealny • przedstawienie ekspozycji muzealnej w sposób przystępny dla słuchaczy: przewodnik musi dobrać odpowiedni klucz słowny, tzn. grupie wykształconej musi przedstawić nie tylko sam eksponat, ale omówić też całość zjawisk i kierunków myślenia, scharakteryzować epokę, często ze szczegółami, wobec grupy dzieci wiele szczegółów zostanie ominiętych (przewodnik będzie musiał posługiwać się językiem prostym, bez słownictwa naukowego).