Maciej Milczanowski

1. ZWALCZANIE TERRORYZMU 2. Terroryzm w okresie dwubiegunowości świata. Maciej Milczanowski

2. TEMATY ZAJĘĆ Pojęcia i definicje i historia terroryzmu. Terroryzm w okresie dwubiegunowości świata. Organizacje terrorystyczne i sylwetki czołowych terrorystów w XXI wieku. Cyberterroryzm, bioterroryzm, ekoterroryzm. Konflikt izraelsko-palestyński jako źródło terroryzmu. Zwalczanie terroryzmu przez NATO. Zwalczanie terroryzmu w krajach Unii Europejskiej i w Polsce.

3. PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ Terroryzm związany z ruchami granic w całej Europie, terroryzm lewacki, „terroryzm narodowowyzwoleńczy”, fundamentalizm islamski i inne. Ewolucja pojęcia terroryzm, pojawiają się jego specyficzne odmiany: „cyber”, „bio”, „eko”, „nukleo”.

4. TERRORYZM W XX WIEKU W XX wieku, doszło do nasilenia działań terrorystycznych. Wpływ na rozwój terroryzmu w drugiej połowie XX wieku miał przede wszystkim dwubiegunowy układ sił w powojennym świecie, wyścig zbrojeń, eksport idei rewolucyjnych zwłaszcza przez ZSRR, oraz realizowana przez USA doktryna powstrzymywania. Jednak najsilniejsze bodźce do powstania zjawiska terroryzmu dały procesy dekolonizacyjne, ruchy separatystyczne, czy radykalizacja ruchów religijnych. W efekcie pojawiały sie liczne organizacje terrorystyczne o różnym podłożu ideologicznym. Do największych zalicza sie terroryzm islamski, etniczny i lewacki.

5. Zimna wojna plany III Wojny Światowej

6. OPERACJA W ENTEBBE Dan Shomron, Leader of Entebbe Airport Rescue Idi Amin

8. STRUKTURY TERRORYSTYCZNE W EUROPIE

9. Niemcy

10. Niemcy Za początek działalności lewackiego terroryzmu w Niemczech uważa się demonstrację przeciwko wizycie w Niemczech szacha Iranu 2 czerwca 1967 roku. Podczas tej demonstracji policjanci zastrzelili jej uczestnika, studenta Berno Ohnersoga. Hasłem młodzieży stały się słowa przyszłej terrorystki RAF GundrunEnsslin: „to faszystowskie państwo ma zamiar zabić nas wszystkich. Musimy zorganizować opór. Na przemoc można odpowiedzieć tylko przemocą. To jest pokolenie Oświęcimia, z nimi nie można dyskutować”

11. Frakcja Czerwonej Armii Powstała z tzw. Opozycji Pozaparlamentarnej (APO), która zaczęła działać z początkiem tzw. wielkiej koalicji. Początkowo protesty przebiegały pokojowo. Protestowano głównie przeciwko wojnie w Wietnamie oraz broni nuklearnej na terenie RFN. Za początek RAF uważa się akcję Thowalda Prolla, Horstema Mahlera, Andreasa Baadera i Gundrun Ensslin, którzy 2 kwietnia 1968 roku podpalili 2 domy towarowe we Frankfurcie. Zostali ujęci jadnak pozostawiono ich na wolności

12. RAF Schwytany Baader odbity został w 1970 r. przez Ensslin i Urlike Meinhof, redaktor naczelną lewicowej gazety „Konkret”. Po udanej ucieczce grupa szkoliła się w Palestynie. Schwytanie w 1972 roku przywódców (Baader, Meinhof, Gudrun Ensslin, Holger Meins i Jan-Carl Raspe) zakończyło działalność tzw. pierwsze pokolenie RAF

13. „Drugie pokolenie” RAF Drugie pokolenie RAF walczyło o uwolnienie uwięzionych towarzyszy. Działania RAF doprowadziły w 1977 do kryzysu państwa, nazywanego niemiecką jesienią. Terroryści: Christian Klar, Knut Folkerts, Gunter Sonnenberg i Brigitte Mohnhaupt zamordowali nadzorującego śledztwo prokuratora Bubacka. W ramach tzw. Offensive 77 porywali i mordowali przedstawicieli niemieckiego biznesu. Zostali schwytani i skazani na wieloletnie więzienia. Większość zakończyła wyroki przedterminowo w latach 90.

14. „Trzecie pokolenie” RAF Byli świetnie wyszkoleni i dysponowali doskonałą bronią. Posiadali wiele kontaktów międzynarodowych, przede wszystkim ze Związkiem Radzieckim oraz państwami arabskimi. W latach 80. ich głównym celem stało się NATO Po rozbiciu ocaleli terroryści uciekli do NRD

15. RAF po „upadku muru” RAF była przeciwna zjednoczeniu się Niemiec i prywatyzacji gospodarki NRD. Ich celem stał się szef administracji prywatyzującej przedsiębiorstwa we wschodnich landach, Detlev Rohwedder, zastrzelony 1 kwietnia 1991. 20 kwietnia 1998 RAF oficjalnie ogłosiła samorozwiązanie.

16. Manifest RAF Dziś kończymy ten projekt… Koniec projektu pokazuje, że nie byliśmy zdolni osiągnąć sukcesu. Nie przemawia to jednak przeciwko konieczności… rewolty. Rewolucja mówi: byłam, jestem, powrócę znowu. The RAF Is Dead—But The Struggle For Liberation Is Not!

17. Włochy

18. Włochy U źródeł terroryzmu lewackiego we Włoszech leżał poważny kryzys polityczny i społeczny mający swoje korzenie 1945 roku. Aby nie dopuścić do władzy komunistów faworyzowano lidera chrześcijańskiej demokracji Alcie de Gasperi. Przez kolejne 45 lat rządził ten sam układ polityczny, który starał się nie dopuścić do władzy komunistów ani rosnących w siłę neofaszystów. Brak ryzyka utraty władzy spowodował, iż klasa rządząca czuła się bezkarnie.

19. Włochy W latach 60-tych narodziły się skrajne lewicowe organizacje: Walka Trwa (Lotta Continua) i Awangarda Robotnicza(Avanguardia Operaia). Działania ich sprowadzały się głównie do bijatyk z neofaszystami i policją. W latach 1968-1969, po rewolcie studenckiej oraz fali strajków organizowanych przez lewicowe związki zawodowe organizacje te uległy zradykalizowaniu. Władze za wszelką cenę postanowiły zneutralizować ruch lewacki we Włoszech.

20. Włochy Rząd i tajne służby SID wykorzystały neofaszystowski Narodowy Front Rewolucyjny do przeprowadzenia zamachów, które zostały przypisane lewakom . 12 grudnia 1969 roku seria zamachów w Mediolanie i Rzymie pochłonęła 16 ofiar śmiertelnych i 105 rannych. Część włoskich ultra lewaków była gotowa do walki zbrojnej. Rozpoczęli ją członkowie grupy Zbrojne Komórki Proletariackie (NucleiArmatiProletari - NAP) przez włoskiego milionera GiangiacomoFeltrinelliego Zamachy zorganizowane przez Lotta Continua były doskonale zorganizowane (m.in. egzekucja komisarza policji Luigiego Calabresi 17 maja 1972 roku).

21. Czerwone Brygady W 1970 roku w Mediolanie powstała organizacja o nazwie Miejski Kolektyw Polityczny (ColletivoPoliticoMetropolitano). Zajmowała się głównie kolportażem ulotek w dużych zakładach produkcyjnych. W środowisku CPO w krótkim czasie wyodrębniła się grupa ekstremistów w skład której wchodzili: Renato Curcio, Margherita Cagol, Franco Triano, Giorgio Semeria i Corrado Simoni. Wiosną 1970 roku Lewica Proletariacka (Sinistra Proletariat)stworzyła oddziały bojowe pod nazwą Czerwone Brygady (BrigateRosse).

22. Czerwone Brygady Struktura organizacyjna przypominała piramidę, co pozwalało na centralizację ośrodka decyzyjnego i decentralizację ośrodka wykonawczego. W Mediolanie i Turynie istniały po dwie tzw. kolumny, z których każda składała się z kilkunastu mniejszych brygad działających w fabrykach i przyległych im dzielnicach. Zaatakowali po raz pierwszy 25 tycznia 1971, detonując 8 bomb na torze testowym koncernu Pirelli

23. Czerwone Brygady W 1971 roku BR zaczyna dokonywać wywłaszczeń ludowych oraz przeprowadza procesy proletariackie. Od 1974 roku zmieniono taktykę i przeprowadzono atak w serce państwa. Celami ataku byli ludzie z pierwszych stron gazet: sędziowie, prokuratorzy itp. W tym czasie w skład Czerwonych Brygad wchodziło ok. 450 osób. Wspomagało terrorystów ok. 1000 tymczasowych współpracowników oraz kilka tysięcy zwolenników, którzy dostarczali organizacji potrzebnych funduszy i schronienia.

24. 2 Czerwone Brygady Do końca stycznia 1976 roku policji udaje się zatrzymać głównych bojowników. Do władzy dochodzi młoda generacja terrorystów, która w swoich działaniach odznaczała się niezwykłą brutalnością. Na czele grupy staje M. Moretti. Szeregi BR zostały wsparte przez członków rozwiązanej organizacji Lotta Continua. Jednocześnie powstaje radykalna grupa Prima Linea dowodzona przez syna ówczesnego polityka M. Donat-Cattina.

25. 2 Czerwone Brygady BR mają ogromne poparcie społeczne. Na pogrzeb jednego z terrorystów przychodzi ok. 60 tys. Ludzi. 1976 i 1977 to apogeum działania organizacji. Ponad 170 zamachów, 15 zabitych, 56 rannych W 1978 atakowano sędziów, dyrektorów przedsiębiorstw, policjantów, personel dużych zakładów. Doszło do ponad 2000 aktów przemocy. Najbardziej spektakularną akcją było uprowadzenie i zabicie premiera Włoch A. Moro.

26. 2 Czerwone Brygady Zgładzenie Moro gwałtownie osłabia poparcie dla BR we włoskim społeczeństwie. Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku BR dokonały ok. 2 tys. podpaleń i zamachów bombowych. W 1980 roku dokonano 1264 zamachów w wyniku których śmierć poniosło 30 ludzi. W 1981 roku zagrożone BR zawarły sojusz z mafią. Wszystkie łupy z napadów na banki, jak i również z porwań, były dzielone na pół. W 1982 r. BR po wielu aresztowaniach zawiesiła działalność. Wznowiono ataki w 1986 i 1987 roku. Kolejnych akcji dokonano w 1989 roku pod nazwą Nowe Czerwone Brygady.

27. Czerwone Brygady Ekologizm - Zbrojna Grupa Walczących Brygad dokonywała zamachów na zakłady należące do koncernów chemicznych. w 1993 roku ostrzelano koszary wojsk amerykańskich w Aniano, w 1994 roku podłożono bombę pod szkołę wojskową w Rzymie, w 1997 roku przeprowadzono nie udany zamach na senatora di Pietro, w 1999 roku Czerwone Brygady przeprowadziły udany zamach na doradcę ministra pracy i byłego wiceministra transportu, adwokata Massimo Antona.

28. Francja

29. Francja Rok 1968 - w strajkach, protestach ulicznych i zamieszkach wzięło udział ok. dziesięciu milionów studentów i robotników. Wszelki protesty francuski rząd tłumił z całą stanowczością. Do maja 1968 roku 60 tys. demonstrantów zostało zaatakowanych przez policyjne oddziały prewencyjne CSR, 739 zostało hospitalizowanych. Trockiści z Międzynarodowej Partii Komunistycznej (Internationales Communiste) wysunęli postulaty połączenia wszystkich komitetów strajkujących w celu kontynuowania walki rewolucyjnej

30. Francja W latach 70. przez Francję przelała się kolejna fala strajków. Powstają skrajnie lewicowe organizacje: Grupa Internacjonalistycznej Akcji Rewolucyjnej (Groupe Action RevolutionnaireInternationales, GARI ), Brygady Międzynarodowe (BrigadesInternationales, BI ) oraz Komórki Zbrojne dla Autonomii Proletariackiej (Les cellules de l'autoritémilitaireprolétarienne, NAPAP). GARI była organizacją nastawioną wrogo przeciwko rządom hiszpańskim w ramach odwetu za stracenie hiszpańskiego anarchisty SalvadoraPuiga-Anticha z Iberyjskiego Ruchu Wyzwolenia (MovimientoIbérico de Liberación). Brygady Międzynarodowe były organizacją znacznie groźniejszą, mającą na swoim koncie pięć zamachów terrorystycznych na zagranicznych dyplomatów przebywających we Francji.

32. ETA

33. ETA

34. ETA Euskadi Ta Askatasuna / Kraj Basków i Wolność organizacja walcząca o niezależność Baskonii, założona w lipcu 1958 roku przez radykalnych działaczy Nacjonalistycznej Partii Basków W ETA wykrystalizowały się dwa nurty: umiarkowany, dążący do uzyskania przez Kraj Basków autonomii i radykalny, zdecydowany na walkę o niepodległość. Oba nurty głosiły lewicowe hasła w sprawach społecznych i gospodarczych. Była bezwzględnie zwalczana przez dyktaturę gen. Franco. ETA podzieliła się na dwie organizacje: umiarkowana ETA “polityczno-wojskowa” i radykalna ETA “wojskowa” (ETA-M).

35. ETA Lata 80. to seria dobrze przygotowanych zabójstw i zamachów bombowych. Celem byli głównie policjanci. ETA podjęła współpracę z IRA oraz z ugrupowaniami arabskimi (np. Hamasem). Jej członkowie przeszli najprawdopodobniej szkolenie w kilku krajach arabskich ( m.in. Libia, Liban). W latach 80. ETA liczyła od 200 do 500 osób podzielonych w sekcje liczące zazwyczaj pięć osób. Organizacja wykorzystywała baskijskie prowincje we Francji, jako swoje zaplecze.

36. ETA W roku 1988 osłabiona ETA zaproponowała hiszpańskim władzom rozmowy, które jednak zakończyły się fiaskiem Po kolejnych zamachach i aresztowaniach ETA złożyła propozycję pokojową (pokój za prawo do samostanowienia), ale władze Hiszpanii odrzuciły propozycję. We wrześniu 1998 ETA ogłosiła bezterminowe zawieszenie broni. W trakcie zawieszenia broni ETA odbudowała swoje struktury i wyszkoliła nowych bojowników. W zamachach bombowych do 2003 roku zginęło kilkadziesiąt osób.

37. ETA W marcu 2006 roku ETA istotnie ogłosiła trwałe zawieszenie broni. Jednak 30 grudnia 2006 dokonała zamachu na lotnisku w Madrycie, w którym zginęły dwie osoby, a ponad 20 zostało rannych. W 2008 roku ETA dokonała kolejnej serii zamachów Od 1968 do 2008 roku w wyniku działań ETA zginęło 825 ludzi: 482 ofiary to wojskowi i policjanci a 343 to cywile.

41. Dan Shomron, Leader of Entebbe Airport Rescue Idi Amin

43. Dan Shomron, Leader of Entebbe Airport Rescue Idi Amin