220 likes | 538 Views
EKONOMIA MATEMATYCZNA. Wykłady: prof. dr hab. Grażyna Karmowska. CEL NAUCZANIA. Przybliżenie matematyki jako narzędzia wnioskowania przy interpretacji zagadnień ekonomicznych w skali mikro i makro. TEMATYKA WYKŁADÓW I ĆWICZEŃ.
E N D
EKONOMIA MATEMATYCZNA Wykłady: prof. dr hab. Grażyna Karmowska
CEL NAUCZANIA Przybliżenie matematyki jako narzędzia wnioskowania przy interpretacji zagadnień ekonomicznych w skali mikro i makro.
TEMATYKA WYKŁADÓW I ĆWICZEŃ 1. Elementy matematyki: granice funkcji, pochodne funkcji, asymptoty. Ekstremum funkcji wielu zmiennych. 2. Analiza produkcyjności. Produkcyjność przeciętna, krańcowa, elastyczność produkcji, skala produkcji, izokwanty, przyrosty względne. 3. Funkcja produkcji Cobba-Douglasa.
4. Funkcja produkcji CES. 5. Analiza wydajności. Wydajność i funkcje wydajności: zespołowa i indywidualna. 6. Analiza kosztów. Funkcje kosztów. Koszty przeciętne, krańcowe, optymalne. 7. Analiza popytu. Popyt i funkcje popytu. 8. Elastyczność cenowa. Elastyczność dochodowa.
9. Modele wyboru konsumenta. Dochód krańcowy a dochód średni. Nadwyżka konsumenta. 10. Równowaga. Statyka porównawcza. Równowaga ogólna. 11. Dynamika ekonomiczna. 12. Regulacje ekonomiczne.
LITERATURA • 1.Allen R.G.D. Ekonomia matematyczna, PWN 1961 2. Allen R.G.D. Teoria makroekonomiczna. Ujęcie matematyczne. PWN 1975 • 3.Chiang A.C. Podstawy ekonomii matematycznej. PWE 1994 • 4.Henderson J.M., Quant R.E. Mikrookonomische Theorie. Eine mathematische Darstellung.Munchen 1992
5.Ostoja-Ostaszewski A., Matematyka w ekonomii. PWE Warszawa 1996 • 6.Panek E., Ekonomia matematyczna. PWE 2000 • 7.Panek E., Elementy ekonomii matematycznej. Statyka. PWN 1997 • 8.Panek E., Elementy ekonomii matematycznej. Równowaga i wzrost. PWN 1997 • 9.Wprowadzenie do ekonometrii. Pod red. K.Kukuły, PWN 2000
MATEMATYKA W EKONOMII 1. Granice i ich zastosowania: • Koszt średni przy dużej skali produkcji • Koszt krańcowy – rentowność 2. Ciągłość i jej zastosowania: • Nieciągła funkcja kosztu • Nieciągła funkcja zapasu • Znaczenie ciągłości w modelach ekonomicznych
3. Zastosowania pochodnej • Chwilowe wskaźniki rynkowe • Dochód średni a dochód krańcowy 4. Oprocentowanie ciągłe i wzrost wykładniczy • Dyskontowanie aktywów zyskujących na wartości • Nadwyżka konsumenta 5. Różniczkowanie cząstkowe • Analiza kosztów przy dwóch czynnikach produkcji • Produkt krańcowy
6. Optymalizacja przy dwóch zmiennych • Ekstremum wewnętrzne – stacjonarność • Ekstremum brzegowe – mnożniki Lagrange’a 7. Równania różniczkowe: • Model wzrostu Domara • Model Solowa • Rynek z przewidywanymi zmianami cen • Zależność Phillipsa
ELEMENTY ANALIZY MATEMATYCZNEJ.EKSTREMUM FUNKCJI. W badaniach ekonomicznych często mamy do czynienia z sytuacjami ekstremalnymi. Jeżeli dany problem można przedstawić przy pomocy funkcji matematycznej, to stosunkowo łatwo możemy znaleźć jej wartość maksymalną bądź minimalną
Ekstremum funkcji z jedną zmienną f(x) Jeżeli funkcja f(x) jest ciągła (wklęsła dla minimum, a wypukła dla maksimum) z ciągłymi pierwszymi i drugimi pochodnymi, to warunkiem istnienia ekstremum w punkcie x0: • Ü koniecznym jest by f’(x0)=0 • Ü dostatecznym: f”(x0)>0 dla minimum • f”(x0)<0 dla maksimum. Gdy f”(x0)=0 bada się następne pochodne.
Ekstremum funkcji z wieloma zmiennymi y=f(x1,x2,...,xn) • W przypadku, gdy y jest funkcją n-zmiennych, również musi być funkcją ciągłą z ciągłymi pochodnymi cząstkowymi pierwszego i drugiego rzędu. • Warunkiem istnienia ekstremum w punkcie jest:
Ü warunek konieczny - pierwsze pochodne cząstkowe muszą być równe zero: • Ü warunkiem dostatecznym jest by minory główne utworzone z wyznacznika Hesse’go, z macierzy:
zmieniały znaki na przemian „-”, „+”, „-”, „+”,... gdy funkcja posiada maksimum. • jeżeli wszystkie minory są dodatnie to funkcja posiadaminimum.
Ü warunkiem dostatecznym jest by: • dla maksimum • dla minimum
Dla funkcji quasi wypukłej minory główne z wyznacznika: są na przemian niedodatnie i nieujemne, natomiast dla funkcji ściśle quasi wypukłej - są zawsze na przemian ujemne i dodatnie.
Ekstremum funkcji z dwoma zmiennymi y=f(x1,x2) oraz jednym warunku dodatkowym g(x1,x2)=0 Jeżeli funkcja f(x1,x2) jest funkcją ciągłą, dwukrotnie różniczkowalną z ciągłymi pierwszymi i drugimi pochodnymi oraz quasi wypukłą (przy maksymalizacji) lub quasi wklęsłą (przy minimalizacji) a g(x1,x2) jest funkcją liniową, to dla znalezienia jej ekstremum tworzymy funkcję Lagrange’a: