Druga debata szkolna

1. Druga debata szkolna W piątek 21 XI 2008 roku odbyła się w naszej szkole kolejna debata. Zgromadziliśmy się jak zwykle w sali nr 33.

2. Uczestników i zaproszonych gości powitali prowadzący: Patryk Niewiada i Daniel Król. Debatować mieliśmy na temat: „Prawa dziecka i człowieka w Polsce, Europie i na świecie”.

4. W roku 1948 roku, kiedy cały świat lizał jeszcze rany po II wojnie światowej, Zgromadzenie Ogólne ONZ uchwaliło w Paryżu Powszechną Deklarację Praw Człowieka. Prawa przysługujące każdemu człowiekowi wynikają z jego godności, są niezbywalne (nie można się ich zrzec), nienaruszalne (istnieją niezależnie od władzy i nie mogą być przez nią regulowane), naturalne i niepodzielne. Za ochronę tych praw odpowiada państwo.

5. Poszanowanie praw człowieka i godności ludzkiej jest uznawane za podstawę sprawiedliwości i pokoju na świecie. Niestety, wystarczy wieczorem włączyć telewizor, aby przekonać się, że w wielu miejscach na świecie nie ma ani sprawiedliwości, ani pokoju. I jeżeli uważnie wsłuchamy się w treść przekazywanych newsów, to rzeczywiście stwierdzimy, że u podstaw tego stanu rzeczy leży nieprzestrzeganie podstawowych praw człowieka. Stąd biorą się zbrodnie reżimu, nazizm, czystki etniczne, prześladowania religijne, terroryzm.

6. To problemy, z którymi świat, pomimo deklaracji, konwencji, paktów, itp., nie może sobie poradzić. Po co więc ta debata? Przecież od nas w tej kwestii nic nie zależy! Czyżby? Owszem – zależy. I to bardzo dużo. Możemy te wszystkie przesłania sprowadzić do rozmiaru mikro – przenieść na własne podwórko.

7. Nie trzeba szeroko otwierać oczu, aby zobaczyć ile wokół nas w szkole przemocy, nietolerancji, znieczulicy, nieuczciwości. Nie wolno być obojętnym. Powinniśmy nawet zmuszać rodziców, nauczycieli, pedagogów do rozmowy o tym, co nam się nie podoba i wspólnie wypracować rozwiązania problemów. Przymykanie oczu lub odwracanie głowy pozwala tym „złym” coraz wyżej podnosić głowę.

8. Musimy szanować prawa innych, ale także, a może przede wszystkim, domagać się poszanowania własnych. Reagując na krzywdę kolegi, nie dopuszczając, aby na naszych oczach ktoś cierpiał, spowodujemy, że Powszechna Deklaracja Praw Człowieka nie będzie kolosem na glinianych nogach.