Cenab-ı Hakk (c.c.) Buyuruyor: “Her canlı ölümü tadacaktır. Bir deneme olarak sizi hayırla da şerle de imtihan ederiz.

1. Cenab-ı Hakk (c.c.) Buyuruyor: “Her canlı ölümü tadacaktır. Bir deneme olarak sizi hayırla da şerle de imtihan ederiz. Ve siz ancak bize döndürüleceksiniz.” (Enbiya; 21/35) Peygamberimiz (sav) buyuruyor: “Ölmeden önce ölünüz!” (Acluni, Keşfü’l-Hafa c.2.shf.291(2669))

2. PEYGAMBERİMİZ (SAV) BUYURUYOR: “ÖLÜP DE PİŞMAN OLMAYAN YOKTUR, MUTLAKA HERKES NEDAMET DUYAR : İYİ YOLDA OLAN HAYRINI DAHA ÇOK ARTIRMADIĞI İÇİN PİŞMAN OLUR, NEDAMET DUYAR. KÖTÜ YOLDA OLAN DA NEFSİNİ KÖTÜLÜKTEN ÇEKİP ALMADIĞINA PİŞMAN OLUR, NEDAMET DUYAR.” (Tirmizi; Zühd, 55(2405))

3. TAKDİM Ashabın ileri gelenlerinden Bera(ra) anlatıyor : Biz Resulullah(sav)’la birlikte bir cenazede beraberdik. Aleyhisselatü vesselam, kabrin kenarına oturup ağladılar, öyle ki (göz yaşlarıyla) toprak ıslandı. Sonra da: “Ey kardeşlerim! İşte (başımıza gelecek) bu (ölüm hadisesi) için iyi hazırlanın” buyurdular. (Had.Ans. Kütüb-i Sitte; 17/612) Resul-i Ekrem’i ağlatan kabir hayatı, O’nu örnek edinen ashabını da ağlatmıştı. Hz. Osman(ra), bir kabrin üzerine oturunca sakalı ıslanıncaya kadar ağladı. Kendisine : “Cenneti ve cehennemi hatırladığın zaman ağlamıyorsun, fakat kabri hatırlayınca ağlıyorsun!” dediler. Bunun üzerine : Çünkü Resulullah’ın şöyle dediğini işittim: “Kabir, ahiret menzillerinden birinci menzildir. Kişi, ondan kurtulabilirse, ondan sonrakiler daha kolaydır. Ondan kurtulamazsa ondan sonrakiler, bundan daha zordur, daha şediddir.” dedi. (Kütüb-i Sitte; 15/141)

4. Bunun için Resulullah(sav) “Ey Rabbim!.. Kabir azabından sana sığınırım” diye dua etmişlerdir. (Tecrid-i Sarih Tercümesi; 4/503) Bizlere de: “Kabir azabından Allah’a sığınırız!” diye telkinde bulunmuşlardır. (Tecrid-i Sarih Tercümesi; 4/502) Ve bizler de Resulullah(sav)’ın ve O’nun güzide ashabının yolundan giderek, bu kurtuluş reçetesine uyar; “Kabir azabından Allah’a sığınırız!” Kabir (Berzah), insan hayatının bir devresidir. Yani; ölümden sonra başlayan ve ahiret hayatının kıyamete kadar devam eden bekleme devresidir. Ve bu hayatta (kabir hayatında) rahmet de vardır, azab da...

5. Peygamberimizi ve ashabını ağlatan kabir, elbette ki bizi de ağlatır. Ancak dökülen gözyaşları, kabrimizi “Cennet bahçelerinden bir bahçe” haline getiren bir damla olmalıdır. • Bunun için ben de, Sevgili Peygamberimiz’in “Ölmeden önce ölünüz!” direktiflerine uyarak, O’nun hadis-i şerifleri ışığında bu mektubu yazdım.

6. Hadis-i Şerifler ışığında hazırlanan bu “MEKTUP” da: • Ölüm anında, daha ruh çıkmadan Azrail ve diğer görevli meleklerin kişiye göründüğü, • Henüz ruh çıkmadan kişiye ebedi kalacağı yer olan ahiretteki durumunun gösterildiği, • İyi amel sahipleri için; Azrail ve diğer meleklerin korkutucu görünümde olmadıkları, kötü amel sahiplerine ise heybetli ve korkutucu bir şekilde göründükleri, • Gördüğü durum karşısında kişinin salih ameller yapmak üzere ölümünü tehir etmesini Allah’tan son nefesinde istediği, • Sekerat-ı Mevt’in kolay olamadığı,

7. Ölüm anında ruhun bedeni terk etmek istemediği, bunun için direndiği, buna karşı görevli meleklerin kişiye azap ettiği (uhrevi bir usulle dövdükleri), • İyi amel sahiplerinin ruhunun rahmet meleği kötü amel sahiplerinin ruhunun da azap meleği tarafından teslim alındığı, • İyi amel sahiplerinin İlliyyun’a kötü amel sahiplerinin Siccin’e kayıt edildiği, • İyi amel sahiplerine melekler tarafından Allah’ın selamının bildirildiği, • Ölüm anında abdestli olmanın, başucunda Kur’an okunmasının, o anda dua edilmesinin ve salih amel sahibi olmanın ölüm acısını hafiflettiği,

8. Ölüm anında rahmet dua edilirse meleklerin de amin dediği, • Ama(kör) olan kişilerinde Azrail’i gördüğü, • Ölüm anında kişinin hırıltı çıkardığı, ağzının köpürdüğü, alnının terlediği, fakat bu hallerine bakıp da ölü ile ilgili menfi bir kanaat beyan edilemeyeceği, edilirse gıybet olduğu ve günah işlendiği, • Ruhu bedenden almaya görevli meleklerin ayaklardan başlayıp, yukarıya doğru göğüs kafesine kadar sıvazladıkları, Azrail’in de ruhu aldığı, • Ruh alındıktan sonra ölünün, gözüyle kendi ruhunu takip ettiği, • Ölü başında saç baş yolarak feryad ü figan etmenin ölüye de azap vesilesi olduğu, • Ölü kabre konduktan sonra ruhunun melekler tarafından bedene tekrar iade edildiği,

9. Kabre konduktan sonra oradan ayrılanların ayak seslerini ölünün duyduğu, • İyi amel sahiplerinin ruhlarının ölümden sonra birbirleriyle görüştüğü, • Ölü kabre konduktan sonra kabir sualini Münker ve Nekir meleklerinin sormaya başladığı, • Kötü amel sahiplerini kabrin sıktığı, • Kabrin; bazıları için cennet bahçelerinden bir bahçe, bazıları için de cehennem çukurlarından bir çukur olduğu, • Ölüye sabah akşam ahiretteki yerinin gösterildiği, • Peygamberlerin, şehitlerin bedenlerinin çürümediği,

10. Kabir azabının çeşitli usullerle devam ettiği, zaman zaman hafifleyip arttığı, bazıları üzerinden de kaldırılabildiği, • Kabir azabı sırasında ölünün çıkardığı feryadı insanların dışında her şeyin işittiği, • İdrara (temizliğe) dikkat etmemenin, gıybetin ve borçlu olarak ölmenin kabir azabını artırdığı, • Kabir azabından kurtulmak için dünyada iyi amellere sahip olmanın ve ahirete hazırlıklı gitmenin gerektiği hususların da bazı sorulara cevap olmak üzere özet bilgi verilmiştir.

11. Tamamen imani bir konu olan kabir hayatı ile ilgili ayet ve daha ziyade hadis-i şeriflere dayalı olarak yapılan yorumlardan yararlanarak hazırladığım; • Bu “MEKTUP”; • Korkutmak için değil, sadece ve sadece Peygamberimiz • (sav)’in dualarına konu edindiği “Kabir”e hazırlık içindir... • Tevfik ve hidayet yalnız Allah(cc)’dandır... • Kasım, 2000 • Sahrayıcedid/KADIKÖY • Abdullah SEVİNÇ

12. PEYGAMBERİMİZ (SAV) BUYURUYOR; “KABİR; YA CENNET BAHÇELERİNDEN BİR BAHÇE YA DA CEHENNEM ÇUKURLARINDAN BİR ÇUKURDUR.” (Tirmizi) PEYGAMBERİMİZ (SAV)’İN DUASI : “EY RABBİM! ACZ VE ZA’AFTAN, KORKAKLIKTAN, CİMRİLİKTEN, KABİR AZABINDAN SANA SIĞINIRIM.” (Tecrid-i Sarih Tercemesi; 4/503) PEYGAMBERİMİZ (SAV) BUYURUYOR; “EĞER BİRBİRİNİZİ DEFNETMEMENİZDEN KORKMASAYDIM KABİR AZABINI SİZEDE İŞİTTİRMESİ İÇİN DUA EDERDİM.” (Had.Ans. Kütüb-i Sitte; 15/147)

13. Canım Anneciğim, Hani baş ucumda toplanmış, telaş içinde, feryad ü figan ile gözyaşı döküyordunuz ya, işte o anda; dünyada iken hiç görmediğim, tanımadığım varlıklar geldi yanıma. Meğer onlar meleklermiş... Azrail ve diğer görevli melekler... O esnada bir şey daha oldu: Bana ahirette ebedi kalacağım yer gösterildi.... Alevler vardı orada... Ceza yeri imiş orası... Her şeyi anladım; ihmalimi de... gafletimi de... hatalarımı da... Ve çok korktum... Bir ürperti aldı bedenimi... öyle bir sıkıntıya girdim ki, sizleri de tanıyamaz oldum.

14. Azrail’e baktıkça korkumun şiddeti arttı... • Çok heybetliydi... • Pişman olmuştum dünyadaki gafletime... • O sırada Allahu Teala’dan salih ameller işleyebilmek için ölümümü geciktirmesini ve beni geri dünyaya göndermesini istedim... • Ama, vakit çok geçti.. İstediğim kabul olunmadı... • Tabi bunlardan sizin haberiniz olmadı... • Nasıl acı çektiğimi hissedemediniz... • Öyle ya! Ne bilecektiniz?.. • Benim gibi Azrail’i bütün dehşetiyle göremediniz ki... • Hani dünyada iken “Sekerat-ı Mevt” diyorlardı ya... ne kadar zormuş!.. • O anki acıyı anlatmak mümkün değil... • O gün gelip de Azrail ile karşılaşanlar bilir ancak... Yani • tadınca bilir Ana...

15. Gerçekten Peygamberimiz(sav)’in “Allahım! Sekerat-ı mevtte (ölüm zahmeti ve baygınlığında) bana yardım et.” diye dua ettiğini söylerdi hocalar da; sanki kulağımın birinden girer, nefsime hiç etki yapmadan diğerinden çıkardı.... • Ne kadar doğru imiş... • Yani anlayacağın Anacığım, o ölüm anı; “kasabın elinde derisi soyulan koyunun düştüğü an gibi” bir hal... ızdırap dolu bir an... • Çok, ama çok zor... • Ve çok korkutucu...

16. Bu korkunç manzara karşısında, biliyor musun ruhum bedenimden çıkmak istemedi Ana. Parçalara ayrıldı... Kaçışıp duruyordu bedenimde... • Ruhum çıkmamakta direndikçe melekler de bana • azap ettiler... • İşte böylece; daha ruhum çıkmadan kabir azabı başlamıştı Ana... • Nihayet ruhum bedenimi terk etti de bende bu azaptan kurtuldum...

17. Hep düşündüm, ben ne yaptım ki bu kadar cezayı hak ettim?.. • Fakat sonradan anladım bu cezanın sebebini; meğer bunlar dünyada işlediğim kötü amellerimin sonucuymuş... • Azrail’in yanında iki melek daha vardı. Birisi, Rahmet diğeride Azap meleği imiş. • Ölen iyi kimse ise, Azrail aldığı ruhu Rahmet meleğine, kötü kimse ise, Azap meleğine verirmiş... • Allah’ın emri böyle imiş... • Bir yığın azaptan sonra nihayet Azrail ruhumu aldı ve onu Azap meleğine teslim etti...

18. O zaman, daha önce gösterilen Ahiretteki yerimin ne kadar kötü olduğunu daha iyi anladım. • Zaten ruhum, alınacağı sırada bir kuş gibi, göğsümün en üst tarafına, köprücük kemiğime fırlamıştı. • O zaman meleklerin konuşmalarından her şey belli oldu. • Çünkü “bunu kim tedavi edecek?” diye birbirine soruyorlardı. • O anı ve o an ki sıkıntıları anlatmak imkansız anacığım... • Ayaklarım birbirine dolaştı melekleri görünce... Belki siz de fark ettiniz ayaklarımdan kanın nasıl çekildiğini ve bembeyaz, buz gibi olduğunu...

19. İşte böyle anne! Benim dünyadan getirdiğim kötü amellerim dolayısıyla melekler ruhumu bedenimden zorla almak durumunda kalmışlardı... • Bunlar, Nazi’at melekler imiş. Eğer amellerim iyi olsaydı, yani salih amel sahibi olsaydım, o zaman neşeli ve kolaylaştırıcı Naşitat melekleri ruhumu alacakmış... Ve bana Allah’ın selamını sunup, yine bana “selam sana ey Allah’ın veli kulu, muhakkak ki Allahu Teala sana selam gönderiyor...” diyecekmiş...

20. Neredeee!.. Gafletimin acısını çektim işte böylece Anne!.. • Ve şayet, Azrail geldiğinde abdestli olsaydım, birileri de yanımda Kur’an okusaydı, ve salih amellerim de çok olsaydı o kadar acıyı çekmeyecektim biliyor musun?.. Ölümüm daha kolay olacaktı... • Yahut orada bulunanlardan Allah’ın sevdiği bir dostun benim için Azrail’e “Ey Azrail! Arkadaşıma acı, yumuşak davran çünkü o mümindir” dese ve böylece dua etse idi yine o kadar acı çekmeyecektim...

21. Doğrusu, Azrail gelirken zaten heybetinden korkmuştum. • Zira, daha ruhumu almadan onu korkunç şekliyle gördüm. • Keşke gözlerim kör olsaydı da O’nun korkutucu şeklini • görmeseydim... Ama öyle değil!.. Gözlerim kör de olsa gene • onu görürmüşüm... • Dünyada iken kör olup olmamak fark etmezmiş... • Herkes ölüm anında, ruhu daha çıkmadan O’nu mutlaka • görürmüş... • Bilmem ki Canım Anneciğim, benim ölüm anında boğazımın sıkılarak hırıltılar çıkardığımı, yüzümün renginin değişip siyaha yakın bir hal aldığını ve ağzımın köpürdüğünü görebildin mi? • Zannetmiyorum... O kadar çok feryad ü figan içindeydin ve o kadar çok gözyaşı döküyordun ki, bunları fark etmen mümkün olamazdı o anda...

22. İyi ki görmedin Anne!.. Çünkü o halimi görseydin belki de benim ahiretteki acı akıbetimi tahmin ederdin ve çok üzülürdün... • Halbuki, dünyadaki amellerim iyi olsaydı ne rengim siyaha döner, ne hırıltı çıkarırdım ve ne de ağzım köpürürdü... • Bu acıklı halin aksine; alnımda boncuk boncuk ter olurdu. Gözlerim yaşarır, yüzüm nurlanır, burun deliklerim genişlerdi.. Ve bütün bunlar beni rahatlatırdı elbette.

23. Haa!Yine de Anacığım, ruhun çıkışı sırasındaki durumu dikkate alıpta aman ölüyü çekiştirmeyin... Bu, çok kötü ve tehlikeli, yani helalleşilmesi mümkün olmayan bir gıybet olur.. aman haa!.. • Ayrıca, bazılarına rahmet olsun, daha dünyadan ayrılmadan günahlarından hafiflesin diye ölüm anında böyle bir azap tattırılabilirmiş. Bunu siz bilemezsiniz ki... • Aynı zamanda o andaki sıkıntı, ölünün günahını hafifleten kefarette olabilirmiş...

24. Canım Anneciğim, bedenimden ruhumu nasıl aldıklarını da anlatayım. Hani demiştim ya, Azrail meleklerle beraber geldi yanıma. Hepsini de gördüm. Bunlardan ikisi görevlerinin yerine getirmek üzere ayaklarımdan başlayarak, vücudumda köşe bucak kaçan ruhumu yukarıya doğru sıvazladılar... Göğüs kafesine kadar getirdiler.. Bu defa Azrail müdahale etti ve ruhumu çekip aldı...

25. Ve maalesef benim ruhumu azab meleğine verdi... Çünkü dünyadan getirdiğim iyi amellerim yoktu benim...durumum da bunu gerektiriyordu... • Azab meleği de bana; ruhumu bekleteceğini söyledi... Zira, gök kubbeleri, günahkar olduğum için benim ruhumu kabul etmemiş... • Halbuki dünyadaki amellerim iyi olsaydı, Azrail ruhumu rahmet meleğine teslim edecekti... O da benim ruhumu Allah katına yükseltecekti... • Ve biliyor musun Anne? Siz benim bedenimi kefene sararken, onlar da ruhumu kefenliyorlardı, Allah katına yükseltmek için...

26. Tabii siz göremediniz. • Dünyadaki dostlarım omuzlarından indirip beni kabrime koyup üzerimi toprakla örtünce melekler de ruhumu tekrar getirip bedenime girdirdiler... • Ve aklımız yeniden başımıza iade olundu. • Biliyor musun Anacığım, melekler ruhumu dünya semasına götürüp, kapının açılmasını istediklerinde, iyi amellerim olmadığı için, kapıyı açmadılar. • Onlar da siccin’e götürüp kötü amellerimi kaydettirdikten sonra yeniden cesedime iade ettiler.

27. Ya Anacığım, Eğer iyi amellerim olsaydı semaya ruhumu rahmet melekleri alacak götürecek, o zaman sema kapıları açılır ve amellerim de illiyun’da kaydedilirdi. Ayrıca orada iyi insanların, müminlerin ruhlarıyla da karşılaşırdım.

28. Bana dünyadan: • “Falan ne yapıyor?” diye soracaklardı. • Ben de, “O da öldü, size gelmedi mi?” diyecektim. • O zaman onlar ; onun da (günahkar olduğu için) ateşe götürüldüğünü ve sema kapılarının ona da açılmadığını anlayacaklardı.

29. Ölüm sana yetişir ölüm, • Ölüm bana yetişir ölüm, • Ölüm bize yetişir ölüm, • Ölüm, ah ölüm.... • 1.Mektubun Sonu