Ewolucja polityki regionalnej

1. Ewolucja polityki regionalnej

2. Rok 1957 Raport Paul-Henri Spaaka • Wprowadzenie normalnych warunków konkurencji przez zniesienie protekcjonizmu i barier celnych • Ustalenie zasad i procedur polityki konkurencji • Powiększanie zasobów poprzez waloryzację regionów opóźnionych w rozwoju i wykorzystanie pozostającej bez pracy siły roboczej Kompletne zignorowanie trzeciego aspektu (reakcja Włoch – specjalny protokół - własna pomoc dla Mezzogiorno)

3. Europejski Bank Inwestycyjny • Waloryzacja regionów słabiej rozwiniętych • Tworzenie nowych i modernizacja istniejących przedsiębiorstw • Realizacja projektów ważnych dla Wspólnoty

4. Działalność Parlamentu we wczesnych latach: • Raport Motte’a (maj 1960) – utworzenie komitetu konsultacyjnego ds. regionalnych i podjęcie prac nad programem europejskiej polityki regionalnej • Raport Birkelbacha (grudzień 1963) – żądanie oddania do dyspozycji Komisji specjalnych środków finansowych (na PR) oraz utworzenia Centralnego Biura Dokumentacji Europejskiej i poszerzenia kontaktów z lokalnymi organami samorządowymi

5. Raport Rossiego (październik 1964) – wskazywał na konieczność odejścia od postrzegania polityki regionalnej jako wyłącznie wewnętrznej sprawy państw członkowskich i na potrzebę podjęcia prac nad europejskim planem zagospodarowania przestrzennego. • Rozwiązanie problemów rozwoju niektórych będzie możliwe na drodze równoległego prowadzenia krajowych.

6. Rekomendacje grup roboczych Komisji • Sporządzania według wspólnej metodologii planów regionalnych • Zorganizowania bezpośrednich kontaktów Komisji z osobami odpowiedzialnymi za PR w krajach członkowskich • Wykorzystania finansowych instrumentów EWG dla celów PR.

7. Rok 1968 – utworzenie Generalnej Dyrekcji PR (XVI) • Rok 1969 – II Komunikat Komisji - Propozycja przewidywała: • Sporządzanie planów rozwoju regionalnego i ich koordynację • Konieczność szybkiego podjęcia działań w czterech typach regionów (opóźnionych w rozwoju, schyłkowych, przygranicznych i z bezrobociem strukturalnym)

8. Powołanie przy Komisji stałego Komitetu ds. rozwoju regional. • Utworzenie funduszu bonifikacyjnego na cele rozwoju regional. • Zorganizowanie informacji dla inwestorów skłonnych do partycypacji w realizacji planów regionalnych.

9. Rok 1971 Kontrola antydumpingowa (pomoc do 20% nakładów inw.) • Rok 1972 Nadanie wymiaru regionalnego dwóm Funduszom budżetowym (EFS i Sekcja Orientacji FEOGA) (wstępna decyzja o ERDF) • Początek lat 70-tych – opracowanie nomenklatury statystycznej Eurostatu (3 poziomy, rok 1996 dodanie dwóch kolejnych)

10. Rok 1973 Przyjęcie W. Brytanii i Irlandii do Wspólnoty • Raport Thomsona • Rok 1975 Początek działania ERDF i powołanie Komisji PR.

11. Funkcjonowanie ERDF • Uzupełniający charakter finansowanej z niego pomocy, polegający na subsydiowaniu inwestycji przedsiębiorstw oraz inwestycji publicznych odpowiednio do wysokości 20 i 30% ich kosztów • Ograniczenie subsydiów do przedsięwzięć zgodnych z programem rozwoju regionalnego w krajach członkowskich • Zorientowanie pomocy na regiony objęte krajową PR

12. Funkcjonowanie ERDF c.d. • Zastrzeżenie występowania z wnioskami o subwencje do wyłącznej kompetencji poszczególnych państw • Obowiązek podania do publicznej wiadomości wysokości pomocy. • Druga połowa lat 70-tych: Włochy, W. Brytania i Irlandia 74% środków ERDF.

13. Rok 1979 • Ustanowienie NIW (Nowego Instrumentu Wspólnot) • Wydzielenie 5% środków ERDF do dyspozycji Komisji

14. Rok 1984 • Zastąpienie kwot krajowych widełkami interwencji (wzrost środków z 5% do 11% ERDF) • Wycofywanie się z dotowania programów inwestycyjnych na rzecz programów krajowych (programów wspólnotowych). • Pierwsze lata funkcjonowania ERDF – wzrost udziału w budżecie Wspólnoty z 4,8% do 7,3% (1984 r. 11.219.640 mln ECU pomocy i 80.620.710 mln ECU nakładów inwestycyjnych)

15. Zintegrowane Programy Śródziemnomorskie (ZPŚ) • Rok 1985 ZPŚ objęły Francję (kilkanaście prowincji na południu oraz Korsykę, całą Grecję, Włochy (przede wszystkim Mezzogiorno) • Dialog instytucji europejskich z krajowymi władzami regionalnymi • Sporządzanie programów przez społeczności lokalne

16. Jednolity Akt Europejski I Raport (Pakiet) Delorsa • Lata 1987 - 1988 • Górna granica dochodów budżetowych 1,2% PKB • Wprowadzenie czwartego źródła dochodów • Redukcja wydatków budżetowych na rolnictwo z 60% do 50% • Zwiększenie wydatków budżetu na politykę strukturalną z 16% do 25%

17. Całkowite przebudowanie struktury zadań, celów i priorytetów wspierania funduszy strukturalnych: • Skoncentrowanie środków na ograniczonej liczbie jasno określonych celów • Oparcie selekcji regionów mogących korzystać z pomocy finansowanej na wspólnotowych kryteriach • Przyznanie pierwszeństwa programom wieloletnim • Wprowadzenie do procedury programowania dokumentu Wspólnotowe Ramy Wsparcia

18. Wzmocnienie koordynacji między funduszami strukturalnymi • Odstąpienie od systemu kwot na rzecz zasady dodawalności środków • Ustanowienie procedur monitorowania i oceny realizowanych przedsięwzięć • Wzmocnienie zasady partnerstwa • Zastąpienie wstępnego rozdzielania ERDF przez Radę – repartycją Komisji 85% środków

19. Przekazanie Komisji prerogatyw w zakresie podejmowania programów Inicjatyw Wspólnotowych • Zlikwidowanie Komitetu Polityki Regionalnej i zastąpienie go Komitetem Rozwoju i Rekonwersji Regionów. • Beneficjenci pomocy strukturalnej w tym okresie: Hiszpania, Włochy, Portugalia, Grecja – łącznie ¾ środków ERDF.

20. Traktat z Maastricht i II Pakiet Delorsa Rok 1992 1. Utworzenie Funduszu Spójności: • Utworzony na okres przejściowy • Wypłacana pomoc uzależniona jest od podjęcia przez dany kraj programu konwergencji • Nie ma regionalnego ukierunkowania • Subwencje ograniczone do finansowania ochrony środowiska transeuropejskich połączeń transportowych

21. Wspiera pojedyncze projekty • Pomoc finansowa nie może być łączona z funduszami strukturalnymi • Przeznaczony wyłącznie dla najmniej zamożnych krajów

22. Wzmocnienie roli Parlamentu w określaniu priorytetów PR • Utworzenie Finansowego Instrumentu Ukierunkowania Rybołówstwa • Uproszczenie procedury programowania warunkującej przydział subwencji wspólnotowych • Wzmocnienie procedur monitorowania i oceny działań strukturalnych • Położenie nacisku na ochronę środowiska przez włączenie koncepcji trwałego rozwoju do realizacji wspólnotowej polityki strukturalnej

23. Agenda 2000 i Pakiet Santera • Rok 1997 • Spory wokół budżetu (Niemcy) i trudności budżetowe (liberalizacja handlu) • Utrzymanie Funduszu Spójności • Zredukowanie liczby celów polityki regionalnej • Zredukowanie liczby Inicjatyw Wspólnotowych • Utrzymanie poziomu wydatków budżetowych na dotychczasowym poziomie • Przeznaczenie na politykę regionalną 213 mld euro, z tego 18 mld euro na Fundusz Spójnośc