Dofinansowano ze środków dotacji Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej

1. Dofinansowano ze środków dotacji Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej „Wykorzystywanie biogazu w gminie”

2. Co to jest biogaz? Biogaz jest to mieszanina gazów, głównie metanu i dwutlenku węgla, który powstaje podczas rozkładu przez mikroorganizmy złożonych związków organicznych, takich jak węglowodory, białka i tłuszcze, zawarte w biomasie roślinnej i zwierzęcej. Dla celów użytkowych biogaz wytwarzany jest za pomocą specjalnych instalacji zwanych biogazowniami. Ze względu na lokalizację i podstawowe substraty wyróżnia się biogazownie: - rolnicze, - na składowiskach odpadów, - w oczyszczalniach ścieków.

3. Jak w Polsce jest i będzie wykorzystywany biogaz? W chwili obecnej biogaz Polsce jest eksploatowany na kilkudziesięciu składowiskach odpadów i kilkuset oczyszczalniach ścieków, natomiast istnieje tylko kilka biogazowni rolniczych. Docelowo rozważa się budowę w okresie następnych 10 lat około 2000 instalacji biogazowi rolniczych, które jako substrat będą wykorzystywały biomasę pochodzenia rolniczego i odpady przemysłu rolno-spożywczego.

4. Zalety wynikające z wykorzystania biogazu na cele energetyczne: zmniejszenie zużycia kopalnych surowców energetycznych oraz emisji związków powstających podczas ich spalania, poprawa warunków nawożenia pól uprawnych w porównaniu z nie przefermentowaną gnojowicą, zdolność do utrzymania równowagi humusu w glebie, eliminacja patogenów dzięki procesowi higienizacji, redukcja odorów o ponad 80%, zmniejszenie ryzyka zanieczyszczenia wód gruntowych i powierzchniowych

5. Wady i negatywne efekty środowiskowe stosowania biogazu Wady: Kłopotliwym związkiem biogazu jest siarkowodór, który pomimo nieznacznych ilości stwarza wiele problemów technicznych (korozja urządzeń czy armatury). Natomiast skraplająca się para wodna może powodować niedrożność rurociągów. Negatywne efekty środowiskowe: emisja zanieczyszczeń do atmosfery, konkurencja z produkcją żywności, nieodpowiednia uprawa wpływa na pogorszenie się jakości gleb oraz może wpłynąć na pogorszenie się warunków wodnych.

6. Techniki i technologie wykorzystywania biogazu

7. Biogaz jako paliwo odnawialne i jego substraty (1) Biogaz jest to mieszanina gazów, głównie metanu (ok. 50-75%) i dwutlenku węgla (25-45%), a także małych ilości siarkowodoru, azotu, tlenu, wodoru. Zawartość składników w biogazie przedstawia poniższa tabela:

8. Biogaz jako paliwo odnawialne i jego substraty (2) Biogaz jako mieszanina gazów jest produktem rozkładu substancji organicznej przez mikroorganizmy przy braku obecności tlenu. Wartość opałowa biogazu waha się w granicach 17-27 MJ/m3 (Megadżuli na metr sześcienny biogazu, w warunkach normalnych, czyli 0°C i 105 Pa) i wartość ta zależy głównie od zawartości metanu. Skład biogazu jest ściśle uzależniony od zastosowanych substratów oraz procesu technologicznego. Udział metanu w biogazie decyduje o parametrach energetycznych tego paliwa. Im większy udział metanu, tym lepsze paliwo.

9. Biogaz jako paliwo odnawialne i jego substraty (3) Lignina, główny składnik drewna, nie jest dobrym substratem do produkcji biogazu, ponieważ jej proces rozkładu zachodzi bardzo powoli.

10. Charakterystyka wybranych substratów wraz z potencjałem produkcji biogazu (1)

11. Charakterystyka wybranych substratów wraz z potencjałem produkcji biogazu (2)

12. Charakterystyka wybranych substratów wraz z potencjałem produkcji biogazu (3)

13. Wyznaczanie poziomu produkcji biogazu Na podstawie wcześniej przedstawionych tabel można wyznaczyć roczną produkcję metanu, pamiętając, że metan stanowi około 65% biogazu, w następujący sposób: Do przeprowadzenia wstępnych rachunków związanych z produkcją biogazu, można wykorzystać bezpłatne proste narzędzie kalkulacyjne do oszacowania wielkości produkcji biogazu, wysokości nakładów inwestycyjnych w projekcie biogazowym oraz ekonomiki projektu biogazowego, z uwzględnieniem produktywności biogazu, przygotowane przez Mazowiecką Agencję Energetyczną i dostępne na stronie: http://www.mae.com.pl/biogaz.

14. Proces produkcji biogazu Proces produkcji biogazu odbywa się w czterech fazach fermentacji metanowej: - hydrolizy, - kwasogenezy, - octanogenezy, - metanogenezy. Jest on prowadzony przez różne szczepy mikroorganizmów, dlatego należy im stworzyć jak najlepsze warunki bytowania: - odpowiednia temperatura, - optymalne obciążenie, - komory i hydrauliczny czas retencji - eliminacja inhibitorów (spowalniaczy procesu produkcji).

15. Schemat blokowy procesu technologicznego produkcji biogazu

16. Liczba etapów procesu technologicznego W biogazowniach rolniczych najczęściej występuje jedno lub dwu etapowa produkcja biogazu, przy większym nacisku na instalacje jednoetapowe. W instalacjach jednoetapowych nie występuje przestrzenne rozdzielenie różnych faz procesu technologicznego fermentacji, tzn. że cały proces zachodzi w jednym zbiorniku, co daje niższe koszty inwestycyjne. W instalacjach wieloetapowych różne fazy procesu odbywają się w różnych zbiornikach, co generuje większe koszty, dając większą kontrolę nad prowadzonym procesem.

17. Temperatura Bakterie uczestniczące w procesie rozkładu, ze względu na wymagania temperaturowe, możemy podzielić na trzy grupy: - bakterie psychrofilowe, - mezofilowe, - termofilowe.

18. Bakterie psychrofilowe Optymalna temperatura w przypadku bakterii psychrofilowych wynosi około 25°C. W takiej temperaturze odpada konieczność podgrzewania podłoża lub fermentatora, ale za to skuteczność rozkładu i produkcja gazu jest wyraźnie ograniczona. Biogazownie pracujące w tym zakresie temperatur nie są budowane.

19. Bakterie mezofilowe Większość znanych bakterii metanowych posiada optymalną temperaturę wzrostu w mezofilnym zakresie temperatur, czyli między 32 a 38°C. Instalacje pracujące w zakresie mezofilowym są w praktyce najszerzej rozpowszechnione, ponieważ w tym zakresie temperatur osiąga się relatywnie wysoką produkcję gazu przy zachowaniu dobrej stabilności procesu.

20. Bakterie termofilowe Jeśli zachodzi konieczność zastosowania środków higienicznych prowadzących do zabicia bakterii chorobotwórczych lub w przypadku stosowania podłoży o wysokiej temperaturze własnej (np. woda procesowa), zaleca się użycie do fermentacji termofilnych kultur bakterii. Ich optymalna temperatura działania wynosi od 50 do 57°C. Dzięki wysokiej temperaturze procesu uzyskuje się wysoki uzysk gazu. Należy jednak zauważyć, że przy wyższym zakresie temperatur, potrzebna jest dodatkowa porcja energii do przeprowadzenia procesu fermentacji oraz fermentator musi być zaizolowany i ogrzewany z zewnątrz, aby możliwe było uzyskanie optymalnych warunków temperaturowych dla bakterii.

21. Tryb napełniania biogazowni Napełniane biogazowni jest ściśle zdeterminowane przez dostępność świeżego substratu. W napełnianiu nieciągłym cały proces odbywa się w jednym, szczelnym zbiorniku a w międzyczasie nie dodaje się, ani nie wybiera żadnych porcji świeżego substratu. Po upływie zadanego czasu, fermentator zostaje opróżniony i załadowany świeżym substratem. Ten tryb napełniania ma największe znaczenie w fermentacji suchej. W quasi-ciągłej i ciągłej metodzie napełniania część przefermentowanego materiału jest wyprowadzana i uzupełniana świeżym substratem.

22. Fermentacja mokra i sucha Konsystencja substratów zależy od zawartości substancji suchej. Nie ma dokładnej definicji granicy między fermentacją mokrą i suchą, to jednak w praktyce przyjęło się, że o fermentacji mokrej mówimy wtedy, gdy zawartość masy suchej w fermentorze wynosi do 12 % i przy tej zawartości wody możliwe jest pompowanie materiału. Jeśli zawartość masy suchej wzrośnie powyżej 12%, to materiał przeważnie traci zdolność do pompowania i mówimy wtedy o fermentacji suchej. W biogazowniach rolniczych niemal wyłącznie zastosowanie znajduje proces fermentacji mokrej, natomiast instalacje fermentacji suchej są w większości instalacjami pilotażowymi.

23. Instalacje fermentacji beztlenowej i wykorzystywanie biogazu wysypiskowego

24. Instalacje fermentacji beztlenowej Proces fermentacji przeprowadzany jest w komorach fermentacyjnych, wyposażonych w instalacje: - do mieszania wsadu, - grzewczą, - dozującą biomasę, - gazową. Surowiec ze zbiornika wstępnego dozowany jest do komory fermentacyjnej, skąd po rozłożeniu substancji organicznej jest transportowany do laguny lub zbiornika pofermentacyjnego. Biometan jest kierowany do modułu kogeneracyjnego, gdzie produkowana jest energia elektryczna i cieplna. Część energii zostaje zużyta na potrzeby biogazowni, nadmiar jest sprzedawany do sieci energetycznej; ciepło również może być sprzedawane odbiorcom zewnętrznym.

25. Najważniejsze elementy instalacji do fermentacji beztlenowej Obróbka wstępna materiału wsadowego Komora higienizacji Komora fermentacyjna System ogrzewania Instalacja gazowa Instalacja elektroenergetyczna Instalacja do obróbki przefermentowanej gnojowicy Aparatura kontrolno-pomiarowa Elementy te zostały szczegółowo omówione w tekstowej wersji wykładu, dostępnego na platformie www.ews21.pl

26. Wykorzystywanie biogazu wysypiskowego (1) Każde składowisko odpadów możemy traktować jako źródło biogazu. Uzależnione to jest od składu deponowanych na nim odpadów. W głębszych warstwach składowisk odpadów przewagę mają procesy beztlenowe a ich produktem końcowym jest biogaz. Na składowiskach odpadów biogaz wytwarza się samoczynnie, w celu jego ujęcia stosuje się specjalne systemy odgazowujące. Ze składowiska o powierzchni około 15 ha można uzyskać około od 20 do 60 GWh energii w ciągu roku, przy rocznej masie około 180 tyś. ton składowanych odpadów.

27. Wykorzystywanie biogazu wysypiskowego (2) Specyfika produkcji gazu wysypiskowego polega na stosunkowo krótkim okresie eksploatacji źródła gazu oraz zmienności jego produktywności w czasie. Parametry te stawiają wysokie wymagania w zakresie doboru rozwiązań technologicznych i technicznych węzła odbioru gazu i jego utylizacji. W większości rozwiązań wymagana jest duża precyzja w zaplanowaniu poszczególnych faz inwestycji i właściwego doboru wielkości urządzeń. Składowisko odgazowywuje się poprzez instalacje składające się z wielu studni lub specjalnego systemu rur wbudowanych w strukturę składowiska na etapie jego eksploatacji. Utylizacja gazu jest możliwa przez okres rzędu 8 - 15 lat, a produkcja i skład biogazu jest zmienna w czasie.

28. Budowa biogazowni Przy budowie instalacji biogazowych powszechna jest realizacja projektu na kompletną instalację od początku do końca przez jednego i tego samego wykonawcę - tzw. Instalacja „pod klucz”. Ma ona wady i zalety. Zazwyczaj zastosowane technologie są kompatybilne, a wykonawca daje gwarancję zarówno na poszczególne elementy instalacji jak i na całą biogazownię. Odbiór inwestycji następuje po uruchomieniu biogazowni, dzięki czemu ryzyko tej trudnej fazy rozruchu przechodzi na producenta instalacji. Z kolei niekorzystny jest tutaj dosyć niewielki wpływ inwestora na zestawienie poszczególnych technologii, który mógłby prowadzić do obniżenia kosztów.

29. Biogazownie rolnicze

30. Biogazownie rolnicze Naturalnym źródłem metanu są odchody zwierzęce, obornik i gnojowica (mieszanina kału i moczu zwierząt), są one też dobrym surowcem do produkcji biometanu w biogazowniach rolniczych. W zależności od rodzaju zwierząt, sposobu karmienia i hodowli, stężenie substancji organicznych jest różne, powodując różne tempo powstawania biogazu oraz różne jego ilości. Beztlenowa fermentacja samych odchodów zwierzęcych jest nieefektywna ze względu na niskie stężenie substancji organicznej w gnojowicy, dlatego uzasadnione jest uzupełnianie wsadu różnymi substratami (kosubstratami) organicznymi, dostępnymi na lokalnym rynku.

31. Biogazownie rolnicze - kosubstraty Kosubstraty mogą stanowić odpady z produkcji roślinnej i zwierzęcej, przemysłu spożywczego, a także biomasa z upraw celowych. Zastosowanie kosubstratów umożliwia właściwe obciążenie komory fermentacyjnej, optymalizuje proces fermentacji metanowej poprzez lepszą konfigurację proporcji węgla do azotu, a w związku z tym podnosząc jej efektywność i opłacalność ekonomiczną.

32. Biogazownie rolnicze – rodzaje substratów (1) Najczęściej wykorzystywanymi roślinami do produkcji biogazu jest kukurydza i jej kiszonka. Wynika to z wysokiego potencjału plonowania tej rośliny, znajomości technologii jej uprawy i dostępności maszyn i urządzeń do produkcji tego surowca rolniczego. Ostatnio obserwuje się wzrost zapotrzebowania na kukurydzę, z przeznaczeniem na cele energetyczne, co powoduje intensyfikację produkcji. Dlatego pojawiają się głosy sprzeciwu dla niekontrolowanego wzrostu powierzchni upraw.

33. Biogazownie rolnicze – rodzaje substratów (2) W Polsce notuje się wahania cen ziarna zbóż, w tym kukurydzy, które przekładają się na niestabilność cen kiszonki. Równocześnie obserwowany jest wzrost popytu na kiszonkę z kukurydzy w zachodnich województwach, gdzie nabywana jest przez niemieckich producentów biogazu. Należy więc liczyć się ze wzrostem ceny tego surowca. W tej sytuacji należy uważnie rozpoznać możliwości pozyskania alternatywnych surowców, które można wykorzystać jako substraty w biogazowni.

34. Biogazownie rolnicze – rodzaje substratów (3) Szczególną uwagę warto zwrócić na odpady z przemysłu rolno-spożywczego (wywar z gorzelni, młóto z browarów, wytłoki z przetwórni owoców, chłodni, wytwórni soków itp.). Dostępność takich substratów, zwłaszcza w przypadku stabilnej ilości i wyrównanej ich jakości, pozwala na bezpieczne planowanie produkcji biogazu. Stosowanie celowych surowców roślinnych do produkcji biogazu może się okazać nieopłacalne przy obecnej relacji cen energii i płodów rolnych. Dlatego rozsądnym rozwiązaniem jest wykorzystanie jako podstawowych substratów odpadów i produktów ubocznych powstających w rolnictwie czy przemyśle rolno-spożywczym.

35. Biogazownie rolnicze – rodzaje substratów (4) Szczególnie zakłady przetwórstwa mięsnego powinny być zainteresowane zagospodarowaniem odpadów własnej produkcji, które w myśl obowiązujących przepisów muszą być utylizowane jako uciążliwe dla środowiska i ich bezpośrednie składowanie nie jest możliwe. Do takich odpadów należą resztki poubojowe, w tym zawartość żwaczy zwierząt, krew, resztki tłuszczowe, odpady rybne. Przetwarzanie produktów ubocznych i odpadowych na biogaz ma istotne znaczenie dla ochrony środowiska, przy jednoczesnym pozyskaniu energii. Zakłady przetwórcze ponoszą znaczne koszty z tytułu ich utylizacji, które to koszty mogłyby istotnie zwiększyć efektywność ekonomiczną biogazowni.

36. Koncepcja budowy biogazowni rolniczej Rozpatrując budowę biogazowni rolniczej, należy rozpocząć od określenia rodzaju wsadu, jego ilości i jakości oraz sprecyzować jego dostępność, tzn. czy będzie on dostarczany przez cały rok, czy tylko okresowo. Dostępność wymienionych substratów ma decydujący wpływ na lokalizację biogazowni. Transport substratów o dużej zawartości wody jest kosztowny i obniża efektywność produkcji energii. Szczególnie dotyczy to gnojowicy. Jej transport z obory do biogazowni przy pomocy beczkowozów w większości przypadków jest nieopłacalny, dlatego najlepszym rozwiązaniem jest budowa biogazowni w sąsiedztwie fermy, tak aby gnojowicę można było podawać rurociągiem.

37. Wybór lokalizacji pod biogazownię (1)

38. Wybór lokalizacji pod biogazownię (2) Lokalizacja i wielkość biogazowni rolniczej powinna uwzględniać: - bliskość gospodarstw produkujących gnojowicę, obornik i inne substraty odpadowe, - możliwość pozyskania innych substratów, - możliwość sprzedaży energii elektrycznej, - możliwość sprzedaży energii cieplnej, - możliwość zagospodarowania substancji pofermentacyjnej, - możliwości wykorzystania istniejącej infrastruktury i zabudowań.

39. Wybór lokalizacji pod biogazownię (3) Instalacja biogazowa o mocy 1-2 MWel jest inwestycją dużą z punktu widzenia zapotrzebowania na substraty, natomiast niewielką dla energetyki zawodowej. Rolnicy są zainteresowani znacznie mniejszymi instalacjami o mocy 300-600 kWel. Wynika to faktu, że biogazownie mogą powstawać tylko w dużych gospodarstwach z obsadą zwierząt przynajmniej na poziomie 100 JPD, utrzymujących zwierzęta w systemie wolnostanowiskowym. Biogazownia rolnicza powinna pracować minimum 8000 godzin rocznie (333 dni), natomiast biomasa pochodząca z produkcji roślinnej jest wytwarzana tylko w okresie wegetacyjnym. Celem zapewnienia dopływu biomasy roślinnej w ciągu całego roku, zachodzi konieczność jej wyprodukowania i zakonserwowania przez kiszenie i zmagazynowania w odpowiednich warunkach.

40. Substraty biogazowe Każdy substrat przeznaczony do przechowywania powinien zawierać optymalny poziom suchej masy. Nadmiar wody powoduje powstawanie niepożądanych procesów mikrobiologicznych. Szczególnie niebezpieczne jest pleśnienie, ponieważ grzyby pleśniowe produkują substancje hamujące rozwój bakterii fermentacji metanowej. Z produktów ubocznych przemysłu rolno-spożywczego, tyko niektóre mogą być wykorzystane do produkcji kiszonki. Szczególnie polecane są wysłodki buraczane, które zakiszone w rękawie foliowym są cennym substratem do produkcji biogazu.

41. Transport substratów i pozostałości do produkcji biogazu W pozyskaniu substratów istotne znaczenie mają koszty transportu: z pola lub miejsca przechowywania do biogazowni. Substraty wykorzystywane w biogazowniach mają duża zawartość wody, co ma wpływ na koszt transportu. Przy odległości większej niż 4km między polem a biogazownią na koszty transportu przypada więcej niż 40% całkowitych kosztów zbioru kukurydzy na kiszonkę. W wyniku prowadzenia procesu powstania biogazu, jako produkt uboczny powstaje masa zwana pozostałością fermentacyjną bądź substancją/pulpą/masą pofermentacyjną, która o ile nie zawiera substancji niebezpiecznych i spełnia wymagania środowiskowe, może być wykorzystywana do nawożenia pól. W ten sposób następuje zamknięcie cyklu produkcji biogazu: substancja organiczna jest surowcem do produkcji energii odnawialnej i ekologicznym nawozem.

42. Przyłączenie do sieci elektrobiogazowni (1) Biogazownie jako instalacje małej mocy należą do III grupy przyłączeniowej i są przyłączane typowo do sieci 15kV. Aby przyłączyć instalację biogazową do sieci, każdy ubiegający się podmiot powinien uzyskać zgodę na zasadzie równoprawnego traktowania, jeśli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do tej sieci. Obecne prawo nie definiuje mocy minimalnej instalacji, którą można przyłączyć do sieci energetycznej.

43. Przyłączenie do sieci elektrobiogazowni (2) Typowy podmiot ubiegający się o przyłączenie pokrywa koszty budowy przyłącza do najbliższej sieci, a operator sieci zapewnia rozbudowę sieci w zakresie niezbędnym do realizacji przyłączenia. Dodatkowo inwestor jest zobowiązany do wniesienia zaliczki na poczet opłaty za przyłączenie do sieci w wysokości 30 tys. zł/MW planowanej mocy przyłączeniowej, a w ciągu 2 lat od dnia wydania decyzji o warunkach przyłączenia do sieci powinna zostać podpisana umowa.

44. Dobre przykłady lokalnego wykorzystania biogazu

45. Biogazownie rolnicze w europie W Europie biogazownie rolnicze są budowane od wielu lat i te doświadczenia z innych krajów mogą być doskonałym źródłem dobrych praktyk i informacji do wykorzystania. W samych Niemczech istnieje ponad 4000 biogazowni rolniczych, o łącznej mocy ponad 1,5 GWe, wykorzystujące w głównej mierze odchody zwierząt oraz kiszonkę kukurydzy. Natomiast w Danii istnieje 20 dużych scentralizowanych biogazowni, każda o mocy 2-3MWe oraz 50 małych instalacji o średniej mocy 340 kWe zlokalizowanych przy farmach. Głównym substratem do produkcji biogazu w Danii są odpady, ze szczególnym uwzględnieniem odpadów przemysłu mięsnego wraz z gnojowicą.

46. Dania Przykładem dużej biogazowni w Danii jest instalacja w Lemvig, w północnej Jutlandii, będąca jedną z największych na świecie i drugą co do wielkości w Danii. Podstawowym substratem jest gnojowica, dostarczana od 80 stałych dostawców, a także od kilkunastu dostawców sezonowych. Substrat jest transportowany do instalacji za pomocą wozów asenizacyjnych od okolicznych rolników. Po dostarczeniu substratu, gnojowica jest magazynowana w zbiorniku wstępnym. Dziennie do zbiornika trafia około 160 ton gnojowicy oraz 30 ton innych odpadów tj. osad pościelowy i odpady z rzeźni. Przez około 4-5 dni biomasa jest przetrzymywana w zbiorniku i wstępnie obrabiana przez ogrzewanie. Biogazownia ta jest wyposażona w 3 komory fermentacyjne, każda o pojemności 2400 m3. Proces fermentacji zachodzi w warunkach termofilnych, przy temperaturze 55 st. C.

47. Dania Zainstalowana moc układu to: moc elektryczna 2MWe i moc cieplna: 2.3MWt. Produktem pracy biogazowni jest biogaz w ilości 4,5 mln m3 o składzie 63%metanu i 37% dwutlenku węgla. Przefermentowana biomasa jest stosowana jako nawóz dla rolników. Powstałe ciepło zasila około 800 lokalnych odbiorców. Widok na biogazownię w Lemvig http://www.lemvigbiogas.com/PL.htm

48. Szwecja W Szwecji produkcja biogazu polega na wykorzystaniu odpadów komunalnych, osadów z oczyszczalni ścieków i odpadów rolniczych w zaawansowanej instalacji koofermentacyjnej. Ze względu na wysoki koszt substratów rolniczych, porównywalny z cenami żywności, stanowią one jedynie ograniczony wsad, przyśpieszający, i optymalizujący przebieg produkcji biogazu. Biogaz po oczyszczeniu i uszlachetnieniu do postaci biometanu jest wykorzystywany jako paliwo napędowe do samochodów CNG. W ten sposób jest zaopatrywane 42% transportu zbiorowego w Sztokholmie, a paliwo to wykorzystują także taksówki i samochody prywatne. W 2007 roku w Południowej Szwecji eksploatowanych na CNG było 1725 samochodów osobowych, 400 autobusów i 150 ciężarówek.

49. Polska W Polsce istnieje tylko 5 biogazowni rolniczych, z czego na szczególną uwagę zasługuje oddana do użytku w listopadzie 2009 mała biogazownia rolnicza zlokalizowana w miejscowości Studzionka (gmina Pszczyna). Budowa biogazowni w Studzionce została w pełni sfinansowana przez właścicieli gospodarstwa i kosztowała 400 000 zł. Biogaz produkowany w tej instalacji otrzymywany jest z pomiotu kurzego oraz gnojowicy świńskiej. Oczyszczony z siarkowodoru biogaz doprowadzony jest do agregatu kogeneracyjnego o mocy 30 kW. W końcowym produkcie zawartość metanu wynosi ok.55%, a z 1m3 biogazu produkowane są 2kWhel. Pozostałości pofermentacyjne wykorzystywana jest jako nawóz rolniczy.

50. Biogazownia rolnicza w Studziance